SA ISANG coffee shop naghihintay si Lalaine para sa taong kakatagpuin niya. Hindi niya akalain na sa dami ng pinagdaanan nito sa China ay makakabalik pa rin ito ng buhay at makakasama ang pamilya nito.Habang malayo na naglalakbay ang isipan, isang babaeng nakasuot ng itim na sumbero at itim na face mask ang lumapit sa mesa kung saan naghihintay si Lalaine. At bagaman simple lang ang suot nitong denim pants at long-sleeve ay kitang-kita pa rin ang magandang pigura ng katawan nito.Nang makita ni Lalaine ang mga mata nito ay tuluyan nang tumulo ang kanyang luha. Hindi siya makapaniwala na nakatayo ngayon sa harapan niya si Veronica.“I-Ikaw na ba talaga 'yan, Veronica?” umiiyak na tanong ni Lalaine sa babae. Tumango naman ito bilang sagot kaya sa labis na tuwa ni Lalaine ay napalundag siya sa babae at niyakap ito nang mahigpit.“A-Akala ko wala ka na... Sobrang saya ko talaga dahil makaligtas ka nang gabing 'yon...” umiiyak na saad ni Lalaine.Maging si Veronica ay umiiyak din ng mga
KAAGAD na nakatawag si Veronica ng ambulance at mabilis na nadala si Lalaine sa ospital. Pagdating sa emergency room, tinanong siya ng residence doctor kung ano ang naging sanhi ng pagkawalan nito ng malay. “H-Hindi ako sure, doc. Sa tingin ko over fatigue—”Naputol ang sana'y sasabihin ni Veronica nang may baritonong boses ang sumingit sa kanilang usapan. “Ms. Chavez?” Nilingon ni Veronica ang tumawag sa kanyang pangalan at nakita niyang si Doc Eros iyon na isa rin sa mga residence doctor ng naturang hospital.Lakas-loob na hinubad ni Veronica ang suot na face mask niya at hinarap ang binatang doktor. “D-Doc Eros, tulungan mo ang kaibigan ko,” nag-aalalang sagot ni Veronica sabay turo kay Lalaine.Kunot-noong pinagmamasdan naman ni Eros ang babaeng walang malay na nakahiga sa hospital bed. Maputla ang labi at mukha nito ng mga oras na iyon.“What happen to her?”Napilitan si Veronica na tanggalin ang suot na face mask para makapagsalita ng maayos at maintindihan ng doktor ang sasa
“KUNG 'di ako nag-donate ng liver kay Uncle Kennedy, hindi sana ako na-coma at naratay sa kama ng matagal...”Habang sinasabi iyon ay sinikap ni Gwyneth na maging kaawa-awa sa harapan ni Knives nang sa gayon ay mapapayag n'ya ito sa gusto niya.“Three years of my life were wasted because of the coma. Then what did I gain? You'll leave me in the end,” dagdag pa niya.Matiim na tumitig si Knives sa babae bago sinabing, “Bukod sa engagement, lahat ng kondisyon ay kaya kong ibigay sa'yo. Pag-isipan mong maigi.”Nang makitang muling aalis si Knives ay mabilis na nagsalita si Gwyneth. “I don't want anything else. All I want is for you to support me someday when I need you.”Buong pagtataka naman pinagmasdan ni Knives. Hindi n'ya maintindihan kung ano ang ibig nitong sabihin.“After I woke up from the coma, many people laughed at me because they said I was worthless because of my condition. Pati ang pamilya ko ay naging usap-usapan sa lugar namin. So please, for the sake of our friendship ov
MALALAKI ang bawat hakbang ni Lalaine at gustong makaalis kaagad sa lugar na iyon. At dahil wala sa tamang wisyo, paghakbang niya ay kinapos iyon at dumulas sa baitang ng hagdan. Umikot ang paningin ni Lalaine subalit isang matipunong braso ang humapit sa kanyang baywang at sumalo sa tiyak na pagkahulog. “What are you doing? Bakit 'di ka tumitingin sa inaapakan mo?” singhal ng baritonong boses ng lalaki. Nang makitang si Knives iyon ay nagpumiglas si Lalaine at ginustong makawala sa bisig ng lalaki, bagaman mabilis ang tibok ng kanyang puso. Pinukol ni Knives ng masamang tingin ang babae at tinakot. “Kapag kumilos ka pa, hahayaan na malaglag d'yan sa hagdan,” malamig na babala niya. “K-Kaya kong maglakad kaya bitiwan mo ko,” sagot naman ni Lalaine na hindi maitago ang galit sa tono. Subalit nagbingi-bingihan lang si Knives at kinarga ang babae patungo sa parking lot ng ospital. Dahil magaan si Lalaine ay parang papel lang siyang kinarga papasok sa loob ng sasakyan. Inupo niya ito
“SAPAT na ba 'yan para masabi mong seryoso ako?”Na-estatwa si Lalaine sa kinauupuan habang palipat-lipat ang tingin sa singsing at sa mukha ng lalaki. At bagaman may kadiliman ang loob ng kotse at kitang-kita naman niya ang mga mata ng lalaki na tila ba kasing kislap ng mga bituwin.“I've been preparing it for a long time. I really intended to give it to you last night but something unexpected happened,” muling saan ni Knives sa mahinang boses.Alam ni Knives na ayaw ni Lalaine ng mga bagay na masyadong extravagant. Tulad na lang ng diamond necklace na ibinigay niya noon. Sinabi nitong wala namang okasyon para suotin iyon. Ang expensive diamond ring na isa sa pinakamahal na singsing sa mundo ang balak sana niyang ibigay kay Lalaine, pero isinuko n'ya ang idea na 'yon at pinalitan ng isang simple pero rare na uri ng rose gold ring. At first glance, it may seem simple, but in the eyes of someone who knows how to appreciate expensive jewelry, they know how rare it is.Sobrang bilis ng
“HINDI ko na kailangan pang sagutin 'yan, Knives Dawson. Dahil mahal na kita bago mo pa ako mahalin...”Kumabog nang malakas ang dibdib ni Knives ng mga sandaling iyon. It was the first time he had heard such a confession and he felt like he wanted to jump from the overflowing joy in his heart.“Really? Mahal mo ako, matagal na?” naninigurong tanong niya kay Lalaine.Nahihiya namang tumango si Lalaine saka muling isinubsob ang mukha sa kanyang dibdib. Masuyo namang hinawakan ni Knives ang babae sa baba nito upang muling magtama ang kanilang mga paningin. At kahit luhaan ang mga mata nito ng sandaling iyon, kitang-kita pa rin niya ang emosyon na nakapaloob sa mapupungay nitong mga mata.“Thank you for loving me, Lalaine Aragon, and forgive me for everything I have done wrong to you,” masuyong saad ni Knives saka walang sabi-sabing sinakop ang labi nito.Mabilis ding gumanti ng halik si Lalaine sa lalaking pinakamamahal. Walang pagsidlan ang saya sa kanyang dibdib dahil ganoon pala ang
ALAS-DIYES na ng gabi nang makauwi si Knives. Subalit dahil pagkaligo ay sa study room naglagi si Lalaine ay walang naabutan ang lalaki sa master's bedroom.Kumabog ang kanyang puso. Natatakot siyang basta na lang itong umalis at muli siyang iwan. Knives searched the entire house until he reached the study room and peeked in. His heart was only silenced when he saw a small figure hunched over the table, busy drawing.Kaagad namang narinig ni Lalaine ang pagpasok ng lalaki kaya nilingon niya ito. Napangiti siya nang matamis nang makitang si Knives iyon, saka binitiwan ang hawak na lapis at sinalubong ang asawa.“Nakauwi ka na? Ang bilis naman,” kaswal na tanong ni Lalaine. Pero bago nagsalita ang lalaki ay ginawaran muna siya nito nang mahabang halik sa noo at labi.“Yup. Na-miss kasi kita,” sagot naman ni Knives matapos pakawalan ang labi ng asawa subalit yumakap ito ng mahigpit sa kanyang baywang. Namula naman ang mukha ni Lalaine saka isinubsob ang mukha sa dibdib ng asawa. “Ready
KINABUKASAN, nagising si Lalaine na masakit ang balakang. Hindi n'ya alam kung dahil lang iyon sa magdamag na pakikipagtalík sa asawa o mayroon pang iba. Subalit hindi na iyon pinansin pa ni Lalaine at inisip niyang baka dahil lang iyon sa malapit na siyang magkaroon ng menstruation. Isa pa, kailangan niyang kumilos at magpunta sa shop ni Mrs. Tupaz dahil iyon ang unang araw niya sa trabaho at kailangan niyang pumasok ng maaga. Matapos makaligo at makapagbihis, ay umalis si Lalaine ng Dawson Residence na puno ng confidence. Ang art studio ni Mrs. Tupaz ay nasa sentro ng Maynila. May tatlong palapag iyon at ang disenyo ay agaw-pansin dahil yari ito sa salamin. Kaya mula sa labas ay kitang-kita ang mga paintings at drawings na naka-display sa studio na nagiging center of attraction. Alam ni Lalaine na galing sa mayamang pamilya ni Mrs. Tupaz. Mayroong clothing factory ang pamilya ni Mrs. Tupaz pero hindi n'ya gusto na manahin ang negosyong iyon kaya nagbukas siya ng sariling art s
KINABUKASAN, magkakaharap na dumulog sa dining table para sa breakfast sina Abby, ang best friend niya, si Tito Kenji at ang Kuya Kairi nito. Ang dalawang sobrang cute na anak ng kanyang best friend ay natutulog pa kaya hindi nila kasabay sa almusal na iyon.Hindi magawang tumingin ni Abby sa lalaki dahil hiyang-hiya pa rin siya kaya habang kumakain ay para siyang tangang nakayuko lang at halos dumikit na ang mukha sa plato.“Hija, what's wrong? Ayaw mo ba ng pagkain?” puna ni Kenji sa dalagang si Abby nang makita niyang nakayuko lang ito at tulala.Napilitang nag-angat ng tingin si Abby dahil sa sinabing iyon ng matanda. Ayaw niyang isipin nito na bastos siya o kaya naman ay nag-iinarte sa pagkain. “H-Hindi po, Tito Kenji. May naalala lang po ako,” sagot niya na may pilit na ngiti sa labi.“Tungkol ba kagabi? Don't worry, hindi naman big deal 'yun para kay Kairi. Right, son?” saad naman ni Kenji sabay tingin sa anak na tahimik lang na kumakain.Dahil sa narinig ay wala sa sariling
“BRUHA... Grabe! Hiyang-hiya ako sa katangahang ginawa ko kanina. Kung p'wede lang akong magpalamon sa lupa, ginawa ko na.”Kasalukuyan nasa pool area si Abby at ang best friend niya dahil nagyaya itong mag-night swimming habang umiinom ng wine. Pinaunlakan naman niya ito pero hati pa rin ang isip niya ng mga sandaling iyon dahil sa nangyaring eksena kanina.Hiyang-hiya talaga siya sa nagawa at Hindi niya alam kung ano ang gagawin. Ano na lang ang mukhang ihaharap niya sa lalaki pagkatapos ng kagagahang ginawa niya? Paano niya ito haharapin pagkatapos ng lahat? “Don't mind him. Masungit lang talaga si Kuya Kairi pero mabait naman ang isang 'yun,” nakangiting sagot naman ng kaibigan niya habang tumitipa sa kaharap na laptop.Mangiyak-ngiyak naman si Abby sa narinig. “Paanong 'wag intindihin? Galit na galit s'ya sa'kin, bruh! Sinabihan ko siyang magnanakaw at maniac!” bulalas pa ni Abby napahawak sa kanyang noo na parang stress na stress.“Well kahit ako naman magagalit,” pagbibiro nam
“WHO the hell are you?”Awtomatikong nanigas ang katawan ni Abby nang marinig ang baritonong boses na iyon ng lalaki na nasa ilalim niya. At dahil tanging lampshade lang ang nakabukas na ilaw sa kwartong iyon kaya umahon ang matinding takot sa kanyang dibdib dahil sa pag-iisip na baka masamang tao iyon. “I-Ikaw sino ka?! Bakit ka nandito? Magnanakaw ka ba?!” bulalas ni Abby saka nagpa-panic na tumayo mula sa kandungan ng lalaki pero nanlaki ang kanyang mga mata nang hapitin siya nito sa kanyang baywang. Hindi lang iyon, naramdaman pa niyang ang pagkabuhay ng pagkalalaki nito sa kanyang pang-upo.“This is my fucking house! Who are you? Are you a thief?”sigaw naman nito na hindi pa rin siya pinakakawalan.Ginawa ni Abby ang lahat para makawala sa lalaki pero dahil malakas ito kaya hindi nito ininda ang pagpupumiglas niya. Takot na takot na si Abby kaya dahil sa pagiging desperado, ang tanging naisip niyang gawin ay kagatin ito sa kamay.“What the fuck!” bulalas naman ni Kairi saka wala
“BRUH!”Mangiyak-ngiyak na tumakbo si Abby papalapit sa kanyang best friend na si Keiko. Niyakap niya ito nang mahigpit dahil sa wakas, nagkaroon na rin siya ng kakampi.“Bruh, how are you? Bakit gan'yan ang itsura mo?” nag-aalala namang tanong ng kanyang kaibigan habang kumot nakatingin sa kan'ya.Alam naman ni Abby kung ano ang tinutukoy nito. Malaki na kasi ang ipinagbago niya simula noong naghiwalay sila nito. Bumagsak ang kanyang katawan dahil sa stress at nanlalalim at kanyang mga mata dahil may mga gabing nahihirapan siyang makatulog kapag naiisip niya ang kahayupan ni Henry.Nagbitiw sa pagkakayakap ang dalawa matapos ang ilang sandali. Matagal silang hindi nagkita kaya sobrang na-miss nila ang isa't-isa.Nang hindi sumagot si Abby sa tanong ng best friend niyang si Lalaine ay inakay siya nito paupo sa mahabang sofa at puno ng pag-aalalang pinagmasdan siya. Pero ang isip ni Abby ay kasalukuyang lumilipad sa kabuohan ng opisina ng kanyang kaibigan. Hindi niya akalain na magigi
“I'M sorry, Kairi. I can't marry you...”Naomi returned the ring to Kairi with tears in her eyes. Kairi couldn't understand why her fiancé did that. They were planning to get married but why is she suddenly returning the ring to him now? What the fuck is really happening?“But why? Did I do something wrong, babe?” gulong-gulo na tanong ni Kairi sa nobya saka hinawakan ang kamay at bakas ang matinding pagtatanong sa mga mata.Pero iwinaksi ni Naomi ang kamay na hawak ng nobyo at saka tinakpan ang mukha gamit ang palad at umiyak. “Akiko-san to no o miai ga kimarimashita. Gomen'nasai, Kairi. (My arranged marriage meeting with Akiko has been arranged. I'm so sorry, Kairi.)”Nang marinig iyon ni Kairi ay natigilan siya. Si Akiko ay ang lalaking gusto ng mga pamilya ng kanyang nobya para rito. Kairi thought the man had completely backed out of the agreement, but why would the two get married now? No! Hindi siya makakapayag. Noong una pa lang niyang makita si Naomi, alam niyang ito ang baba
“MASAKIT ba, hija? Pasensya ka na. Wala akong magawa sa t'wing sinasaktan ka ni Sir Henry. Natatakot din kasi akong baka pag-initan n'ya ang pamilya ko.”Mula sa kawalan ay bumaling ang tingin ni Abby kay Manang Ising. Kasalukuyan niyang nilalagyan ng ointment ang sugat niya sa bibig, braso, at binti na katulad ng dati ay tinamo niya mula sa pagmamaltrato ng demonyong si Henry.Her whole body was covered in bruises and scratches, a sign of Henry's sadism. Mas lalo kasi siyang ginagahan kapag nakikita niyang nagmamakaawa ang dalaga sa kan'ya. He feels like he's the lookking and she's his slave. “O-Okay lang po, Manang Ising. Naiintindihan ko po kayo,” saad ni Abby na pilit ngumiti sa matanda.Muling kumuha ng cotton buds si Manang Ising at muling nilagyan ng ointment saka magaang ipinahid sa mga sugat ng kawawang dalaga. Habag na habag siya rito pero wala naman siyang magawa para matulungan ito.“Bakit ba kasi hindi ka na lang umalis? Magpakalayo-layo ka. Magtago ka kahit saan. Basta
ALAS-SINGKO ng hapon ang eksaktong labas ni Abby, at awtomatikong nanginig ang kanyang mga kamay nang makita ang isang itim na Rolls Royce na naka-park sa tapat ng banko kung saan siya nagtatrabaho. Isang bodyguard ang nakatayo sa labas habang hinihintay siya. Habang papalapit ay nanlumo si Abby dahil alam niya na kahit anong gawin niya ay hindi na siya makakatakas pa sa kamay ni Henry Scott. Ni mga pulis ay ayaw tumulong sa kan'ya dahil marinig lang ang pangalan nito ay parang asong nababahag ang buntot.Gustuhin man niyang tumakbo at tumakas kay Henry ng mga sandaling iyon, alam ni Abby na magiging useless lang ang lahat dahil magkikita't makikita din siya nito. Nang minsan ngang sinubukan niyang magtago, sa halip na hanapin siya ay ang kanyang pamilya sa Capiz ang pinuntahan ng mga ito. Sa takot niya na may mangyaring masama sa pamilya ay kusa na siyang lumabas sa pinagtataguan.“Good evening, Ms. Del Rosario,” bati ng bodyguard ni Henry sabay bukas ng pinto ng back seat. Doon, ki
“LET'S break up, Abby. I can't do this anymore...”Tila pinagbagsakan ng langit at lupa si Abby sa narinig. Ang mga salitang iyon ay para bang kutsilyo na paulit-ulit na sumasaksak sa kanyang puso. Maging ang kanyang luha ay biglang bumalong na para bang isang ulan na walang tigil sa pagbuhos.Paano na lang siya kung iiwan siya ni Jake? Si Jake na lang ang tanging kakampi niya pero iiwan pa siya nito. Bakit? Paano nito nagagawang makipaghiwalay sa kan'ya gayong pitong taon na sila nito? Ganoon lang ba talaga kadali para kay Jake na iwan siya pagkatapos ng lahat? Ang akala niya ay tanggap siya nito, tanggap nito ang pagkatao niya. Pero bakit bigla na lang itong makikipaghiwalay sa kan'ya? Did she do something wrong? Aren't they planning to get married? Hinawakan ni Abby ang kamay ng nobyo habang umiiyak. “Jake naman. Seven years na tayo. B-Bakit ngayon ka pa makikipaghiwalay sa'kin? Did she do something wrong? Don't you love me anymore?” umiiyak niyang tanong. Nagulat si Abby nang
•••••“ANAK, sigurado ka na ba? Pwede namang dito ka na lang sa probinsya natin maghanap ng trabaho habang nag-aaral. Bakit kailangang sa Maynila pa? Ang balita ko, maraming masasamang tao doon sa Maynila,” nag-aalalang tanong ni Letisha sa anak na si Abby. Matamis na ngumiti si Abby sa kanyang Nanay Letisha. “Naku nay! Kung kailan naisangla na natin ang lupang sakahan, saka mo pa sasabihin sa'kin 'yan? Paano ko matutubos ang lupa natin kung aatras ako?” pabirong sagot naman ni Abby.Ang totoo, nasasaktan si Abby dahil ang lupang iyon ang tanging alaala ng kanilang tatay na maagang nawala dahil sa pneumonia. Kaya naman bilang panganay, ipinangako niya sa sariling magsisikap siya at magtatrabaho nang sa gayon ay matubos nila iyon sa lalong madaling panahon.“Nag-aalala lang naman ako sa'yo, anak. Mag-isa ka lang doon. Paano ka na lang kapag may sakit ka? Sinong mag-aalaga sa'yo?” Hindi pa rin mapalagay ang puso ni Letisha para sa pag-alis ng panganay na anak, dahil iyon ang unang be