Salamat po mga ma'am sa walang sawang pagsubaybay. Nalalapit na ang pagtatapos nila. Nakaka miss po.
Lorelei“Lo!”“Lolo…” napahagulgol ako nang tuluyan itong sumuko nasa sasakyan pa lang kami.Sa ospital dapat ang punta ng ambulance ngunit sa St. Martin funeral home napunta.Busy na si Matthias na tawagan sila Mommy at Lola. Ako tahimik lang habang pinagmamasdan ko ang payapang tulog na si Lolo.Humahangos sila Mommy at Lola Liza maging si Kuya Mattheus at si ate Mayang namumula ang mata katulad kay Daddy.Hinanap ko si Zanelle kila Mommy kasi hindi nila kasama.“Si Rina ang kasama nasa bahay, ‘nak,” wika ni Mommy.“Eh, si Tatay po Mhie?”“Nasa mansyon pa anak. Gusto nga umuwi sa condo n'yo kaya lang sabi ng Dad n'yo, sa bahay muna kasi nandito pa kayo wala siyang kasama roon,”Nilapitan ko si Lola, sa harapan ng Lolo Ronald. Tahimik ito umiiyak sa harapan ng tila tulog lang na si Lolo.“Lola, ayos lang po ba kayo?” ani ko nginitian siya at tumabi ako rito ng tayo hinaplos ang likuran niya.“Apo,” hikbi nito kaya kinabig ko upang yakapin at hinayaan itong umiyak habang yakap ko.“Nag
Lorelei“Mang Raul, sa Pasig po ulit tayo. Sa Manggahan po sa dating apartment na pinuntahan natin ng dalawang beses,” magalang kong sabi rito.“Sige Lorelei," wika ni Mang Raul. "Mabuti na lang pinayagan ka ng asawa mo," mahina itong tumawa tila ba may naalala."Bakit po?" nangiti na rin ako."Noong una, nagalit sa akin iyon at pumayag daw akong ipagmaneho ka rito sa Pasig.”“Inaway ko po masyadong maarte. Ayon wala siyang nagawa,”Masayang humalakhak si Mang Raul.“Kaya pala nakasimangot na lang ng sabihin ko paalis tayo,” natatawa pa wika ni Mang Raul.Kasama ko rin si Ricky at Regina, full support itong dalawa kong bestfriend. Dumating na kasi ang isa ko pang Ate na galing pa ng Province pumayag na mag-usap kami.Sakto lang dahil nangako tutulungan daw ako mapapayag ang panganay naming kapatid.Dalawang Linggo ko rin ito kinumbinsi na pumayag. Kasi grabeng sungit noong una. Mabuti talaga mabilis nalusaw ang kasungitan nito ng mai-kwento ko rito kung gaano pangarap ni Tatay, na mak
Lorelei“Babe, it's not obvious that you're the excited one,” tudyo ng asawa ko dahil kanina ko pa ito minamadali ng magbihis.Ngayon nasa labas na kami ng pinto sa kwarto ni Tatay. Ngayon araw na kasi ang birthday nito at ang pangako kong sorpresa sa kanya.Bitbit ni Matthias ang ginawa kong vanilla cake, na pinagtatalunan pa namin ‘to, kasi nga suggestion nito paglabas na ni Tatay ng silid niya ngunit mahigpit akong tumutol.Eh, bakit ba? Gusto kong ito agad ang bubungad pag gising ni Tatay ngayong umaga sobrang pakialamero lang itong asawa ko pero nasunod din naman.“Ako ang napapagod sa'yo, Misis. Kasi kagabi ka pa isip nang isip kung anong pagkain ang iluluto mo at hanggang umaga ala-sais pa lang maingay ka na,” wika ulit ni Matthias.Natawa na lang ako sa kaniya.“Hindi ko naman itatangi kasi totoo naman na excited ako kaya ‘wag ka ng komontra, Mister. Para happy tayong dalawa,” wika ko sa kanya kinaangat ng sulok ng taas ng labi niya.“Bakit may mali ba sa sinabi ko?” ulit kong
LoreleiAfter four months…“Uh? Anong masamang hangin ang nagdala sa inyo dalawa at alam ko may trabaho pa kayo ngayon?” kunot ang noo ko pareho ko silang tiningnan.“Besh…punta tayo ngayon sa Sanctuary Hotel and resort n'yo,” wika ni Ricky at Regina. Pumasok agad sa loob ng condo hindi ko pa man naaya pumasok. Tsk, ang weird ng mga bestfriend ko.“Lorelei! Tara minsan lang magyaya–”“Ha? Walang kasama si Zanelle, besh, si Tatay kasi nagpaalam maaga pa pumunta sa kaibigan niya.”“Edi isama natin,” wika nilang dalawa.“Paano? Wala si Mang Raul, baka hindi pumayag si Matthias. Pinagmaneho kasi siya patungo raw sa Sanctuary, may asikasuhin.”“Pak na pak? Sakto malilibre tayo ng asawa mo sa entrance ng beach,” palatak ng dalawa.“Sure kayo? Malayo ang Zambales pagod din mag-drive,” paliwanag ko sa kanila.“Girl Scout itong mga BFF mo, may driver akong kasama. Grabe kasi besh, ang init gusto naming mag-swimming,” magpanabay na saad nila.Pumayag ako OA pa ang dalawa nag-apir pa ng sumang-ay
MatthiasIt's been 3 years, simula ng ikinasal kami ni Lorelei, sa Sanctuary Hotel pero feeling ko noong isang Linggo lang nangyari ‘yon.Araw-araw kasi mas lalo kong minahal ang mabait kong asawa. Oo minsan may away kami ngunit inaayos agad namin ‘yon. Nag-uusap agad kami at gumagawa ng maganda solusyon. Ngunit ang away lang naman namin ay simpleng hindi lang pagkakaunawaan bilang buhay mag-asawa.Ayaw kasi rin namin patatagalin kung sino sa aming dalawa ang may tampo kailangan solve agad hindi pinaabot kinabukasan.If I look back to the past, when Lorelei was Mommy's daughter, it seemed impossible for us to be together. She can never be mine because everyone believes we are siblings.Marami na nga kaming sinuong na pagsubok. But thankful kay God, kasi nalampasan namin ang pinagdaanang unos, at sa kung may darating man na matinding problema kaya naman namin ‘yon lampasan. Ngayon pa ba na may mga anak na kami at mas mahal namin ang isa't isa.Lalo pa nga naging matibay ang aming pagsas
Tunog ng telephone ang nagpagising kay Marycole sa kasarapan ng kan'yang tulog. Naghihikab na sinagot niya ito sa right side ng kaniyang higaan habang nanatiling nakahiga."H-hello..," wika niya na halatang inaantok pa."Anak ang Papa mo sinugod namin sa ospital kaninang hatinggabi dahil sa biglaan paninikip ng kaniyang dibdib, medyo stable naman ang pakiramdam niya ngayon ayon sa doctor," mahabang litanya ng Mama niya sa kabilang linya.Tiningnan niya ang orasan sa dingding pasado alas-siyete ng umaga. At kung hindi siya nagkakamali alas-kwarto na ng hapon ngayon sa Pilipinas."Mabuti naman Ma, at ayos na ang kalagayan ni Papa,""Pero anak, pinauuwi ka ng iyong ama sa lalong madaling panahon. Madalas ka niyang tanungin kung nakontak na raw ba kita," ani agad ng Mama ni Marycole sa kaniya."Ma..! Alam mo naman na hindi ganoon kadaling maiwan ang mga commitment dito. Three months pa ang expired ng kontrata ko," sagot pa ni Marycole sa kanyang, Mama. Ngunit narinig niyang tila bumuntong-
MARYCOLEKasama ng kanyang apat na barkadang lalaki, ay masayang naglalakad palabas si Marycole sa eskwelahang pinapasukan."Cole, antayin namin na dumating ang sundo mo bago kami umuwi," wika ng kaniyang mga kaibigan.Madalas pagkamalan na manliligaw niya ang mga ito. Lalo na si Jethro na siyang maloko sa kanilang lima, at bukod tanging tumatawag sa kanya ng babe, na siyang madalas taasan ng kilay ng mga babaeng may crush dito.Hindi niya naman kagustuhan ang maging malapit sa mga ito sadya lamang na mas komportable siya na lalaki ang kaibigan niya, ayaw din niya sa mga babae at lahat maarte walang ginawa ang palaging magpa-cute sa mga boys."Ako na ang bahala dito sa babe ko mga tol, mauna na kayo," wika ni Jethro sabay akbay kay Marycole."Tsk! Para-paraan tayo noh," wika niya sa kaibigan, sabay siko sa tagiliran."Ouch! Naman babe- hindi pa ako naguumpisa sa panliligaw sa'yo under mo agad," wika nito sa kanya.Tinawanan lamang niya ang kalokohan, at inalis ang brasong nakaakbay sa
MARYCOLEMadilim pa nang siya ay sunduin ng pinsan sa kanilang bahay. Nang nasa biyahe na sila dinalaw nang antok si Marycole kaya naman naisipan niyang umidlip habang nasa biyahe sila."Kuya, gisingin mo na lang ako pag andoon na tayo," wika niya sa pinsan at umayos ng puwesto sa pag-upo."Kawawa naman ako nito, ang akala ko may kausap ako sa buong biyahe," sagot ng pinsan niya na si Kuya Wyatt at kunwari pang nalukot ang mukha nito."Sorry na agad Kuya kong pogi at macho, hindi ko lang kayang labanan ang antok ko," naghihikab pa na sagot ni Marycole sa pinsan.May sinasabi pa ito subalit pumikit na siya at hindi na niya pinagkaabalahang pakinggan ang huling sinabi nito."Pambihira kaya sinama para may madaldal sa daan." ani nito na bubulong-bulong.Halos lampas dalawang oras ang biyahe mula Antipolo papuntang Laguna kaya mahaba ang naging tulog niya."Princess, gising na andito na tayo." Mahinang tapik nito sa balikat niya. Inaantok na umayos siya ng upo. Hindi na niya inantay na pa