น้ำฟ้านั่งจ้องทางเข้าผับอย่างใจจดใจจ่อ เมื่อไหร่เพื่อนเธอจะมา เธออยากออกไปจากที่นี้ ให้เร็วที่สุด ใจเธอบอบช้ำเกินที่จะอยู่ที่นี่ได้
"แพรว แพรว " น้ำฟ้าเสียงเพื่อนเสียงเบา
"ยัยฟ้า ใครทำแก ทำไมสภาพแกเป็นแบบนี้"
เเพรวมองเพื่อนด้วยความสงสาร โธ่ยัยฟ้าเอ๊ย! ทำไมเพื่อนเธอต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย
"ยัยฟ้าบอกฉันมา ใครทำแก ฉันจะไปเอาเลือดหัวมันออก"
แพรวตะโกนถามน้ำฟ้าด้วยความโกธร ตาแดงก่ำ กลั้้นน้ำตาไม่อยู่ ด้วยความสงสารเพื่อนรักจับใจ
"แพร..ฮึก..แพรว พาฉันออกไปจากที่นี่ที"
[คอนโดน้ำฟ้า]
"แพรว ขอบใจมากนะ ถ้าฉันพร้อมไว้ฉันจะเล่าให้ฟัง ตอนนี้ฉันขออยู่คนเดียวก่อน..ได้มั้ย"
น้ำฟ้าพูดด้วยเสียงสั่นเครือ
แพรว จำใจพยักหน้า โผเข้ากอดเพื่อนรักอย่างงเป็นห่วง
"สูด.. ฟังฉันนะฟ้า แกจำไว้นะ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นฉันยังอยู่ข้างแกเสมอ ฉันรักแกนะ ถ้ามีอะไรก็โทรมาหาฉันนะ"
"อือ ขอบใจแกมากนะแพรว" น้ำฟ้ามองเพื่อนรักด้วยความขอบใจ
"ฉันไปก่อนนะ ไว้ตอนเย็นจะแวะซื้อข้าวมาให้"
"อือ ขอบใจนะ"
คล้อยหลังเพื่อนรัก น้ำฟ้าปิดประตูแล้วลู่ตัวลงตามประตูร่างบางสะอึกสะอื้นอย่างน่าสงสาร พลันคำพูดทุกคำของเขาเเว๊บเข้ามาในสมอง มันตอกย้ำความโง่ของเธอ ตอกย้ำสารรูปของเธอ ทำไม ๆ เธอต้องไปรักเขาผู้ชายที่ชื่อวัชรพล ใช่ชื่อเล่นเขาคือ เสือ เขาไม่เคยปราณีเหยื่อที่น่าสมเพชเช่นเธอหรอก
"ฮึก ๆ ๆ ๆ ฮือออ"
"สูดดดดดด"
เฮ้อ ยังไงชีวิตเธอต้องเดินต่อไป เธอจะทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วกัน เฮ้อถึงจะยากแค่ไหนเธอก็จะพยายาม
ติ๊ง ติ๊ง.....
"ยัยฟ้า คนที่ทำแกเมื่อคืนนี้คือไอ้เสือใช่มั้ย!!!"
"อือ แกรู้ได้ยังไงอ่ะ" น้ำฟ้าขมวดคิ้วด้วยความสงสัย
"แกดูนี้"
"ฮึก ฮึก ฮือออ"
น้ำฟ้ามองหน้าเพื่อนสาวก่อนจะยื่นมือที่สั่นน้อย ๆ ไปรับสมาร์ทโฟน เครื่องหรูจากมือแพรวา มือบางยื่นจับโทรศัพท์สั่น ๆ ทันทีที่มองภาพและข้อความที่หน้าจอ พลันนัยน์ตาแดงก่ำตัวสั่นเทิ่มด้วยความโกธร เขาทำแบบนี้ได้ยังไงกันยังเป็นคนอยู่มั้ย คนเลว!
เสือ: แม่ง....เหี้ย
กราฟ: ถูกใจมั้ยเมื่อคืน เด็ดสุดในร้านมึงเลยนะเว้ย
คิน: ใช่ เป็นไง เด็ดมั้ยว่ะ
เสือ: เด็ดเหี้ยไร กุจะอ้วก
กราฟ: ขาวจั๋วใช่ขนาดนั้น
เสือ: ถ้าไม่ใช่พวกมึง กุคงกระเดือกไม่ลง
เสือ: ขมคอว่ะ
กราฟ: 5555
คิน: 55555
-ใครอ่ะกราฟ-
-อยากเห็นหน้าจัง-
-ขนาดนั้นเลยหรอว่ะ-
-โหวววว ใครอ่ะมีบุญนะ ได้นอนกับพี่เสือ-
-อยากเห็นหน้า ว่าจะปลวกขนาดไหน-
-บลา ๆ ...-
ตุ้บบ!!!! โทรศัพท์ร่วงจากมือน้ำฟ้า พร้อมเสียงร้องไห้โฮลั่นห้อง เสียงร้องไห้ด้วยความอดสู หมดอาลัย เสียใจ
"ฮึก ฮือออ ฮึก ฮืออออ"
"ฮึก คน ฮือออ เลว ฮึก เลวที่สุด ฮืออ"
ร่างบางที่กำมือแน่นซบหน้าลงสะอึกสะอื้นที่พื้น มือบางทุบไปที่พื้นอย่างเจ็บใจ ร้องไห้สะอึกสะอื้นจนโตโยน ทำให้แพรวาที่เห็นสภาพเพื่อนในตอนนี้รีบทรุดตัวลงไปประคองกอดเพื่อนสาวอย่างสงสาร น้ำตาไหลอาบแก้มอย่างห้ามไม่ได้เมื่อเสียงสะอื้นเหมือนจะขาดใจของเพื่อนบาดเข้าไปในความรู้สึกของตัวเธอไปด้วย
“ฮึก ๆ ยัยฟ้าอย่าร้อง ฮือ แกเจ็บฉันก็เจ็บไปด้วย ฮือ แกยังมีฉันนะ”
น้ำฟ้าเงยหน้าขึ้นมามองแพรวาอย่างซึ้งใจ ร่างบางโผเข้าสวมกอดเพื่อนที่โตด้วยกันมาตั้งแต่เด็กจนกระทั่งเข้ามหาลัยที่สอบติดที่คณะเดียวกันอย่างใจฝัน เธอเป็นลูกคนเดียวแถมครอบครัวไม่ได้อบอุ่นนัก คุณพ่อกับคุณแม่เธอทำแต่งานไม่ได้สนใจเธอมากเท่าไหร่ เรียกได้ว่าเธอนั้นโตมากับแม่บ้านและเหล่าคนงานในบ้านที่ช่วยกันเลี้ยงมา
แปะ แปะ แปะ!“นี่หล่อน! เธอควรไปเรียนการแสดงนะ เกรดน่าจะสูงเชียว ตอแหลได้ใจฉันจริง จริง หึ! ”แพรวาที่มองดูอยู่นานอดใจไม่ไหวที่จะเข้าไปพูดกับนาเดียร์“นี่แก!’“หยุด! ถ้าเธอกล้าตบแฟนฉัน ไม่รับประกันนะว่าศพเธอจะสวยรึป่าว ”ฟาร์มที่เห็นสาวเจ้าง้างมือเตรียมตบแฟนสาวของตนก็เข้าไปบังร่างเธอไว้ทันทีก่อนจะพูดเสียงเหี้ยมขู่เจ้าตัวออกไป“กรี๊ด ไอ้พวกโง่!”นาเดียร์กระทืบเท้ากรีดร้องแหลมสูงก่อนจะเห็นซ้ายหันขวาก็เห็นแต่คนที่หัวเราะยิ้มขบขันให้ตนจึงรีบก้มคว้ากระเป๋าแล้วรีบเดินแกมวิ่งออกไปอย่างอับอาย“เสือ”“หื้ม ว่าไงครับ!”เมื่อขึ้นมาบนรถหรูน้ำฟ้าจึงเป็นฝ่ายเปิดบทสนทนาอย่างทนไม่ไหวที่เสือเอาแต่เงียบและตั้งหน้าตั้งตาขับรถไม่พูดไม่จา“เธอเป็นแฟน...”“อดีต! ช่างเถอะอย่าพูดถึงคนอื่นเลย”ทันทีที่รถจอดที่ลานจอดรถพิเศษของคนโดหรูของตน ร่างสูงรีบวาดเท้าลงจากรถอ้อมไปเปิดประตูให้ร่างบาง และเหมือนน้ำฟ้าจะโอ้เอ้ไม่ทันใจเขาแขนแกร่งจึงเข้าช้อนอุ้มร่างบางขึ้นในอ้อมแขน“ว๊าย คนบ้าทะทำอะไร”น้ำฟ้าที่ไม่ทันตั้งตัว มือวาดโอบกอดรอยลำคอหนาอย่างตกใจ“เธอช้าอ่ะ ฮื้ม”เสืออดที่จะก้มหน้าลงไปหอมฟัดแก้มหอมนุ่ม ของน้ำฟ้าไปมาอย
“เสือ เดี๋ยวสายแล้วหยุดก่อนคนบ้า! ฟ้าจะโกธรแล้วนะ”“ครับ ๆ พอแล้วครับ ม๊วฟ ฮื้ม”ก่อนที่จะก้าวออกจากห้องเสือฉุกคิดขึ้นได้ว่าข้าวของของหญิงสาวที่ตนให้ลูกน้องไปกวาดซื้อกลับมายังอยู่อีกห้องจึงจับจูงน้ำฟ้าให้เดินไปดูเผื่อมีของจะเอาไปที่มหาวิทยาลัยด้วยน้ำฟ้าเดินตามไปยังทิศทางที่เสือจับจูงอย่างงง ๆ ก่อนจะเบิกตากว้างวิ่งถลาเข้าไปจับดูข้าวของที่วางกองอยู่บนเตียง“มาอยู่นี้ได้ยังไงกัน ทุกชิ้นเลย เสือ”น้ำฟ้าเงยหน้าขึ้นมองเสือพร้อมกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยคำถาม“อื้ม ฉันว่ามันคงสำคัญกับเธอเลยตามไปซื้อมาเก็บไว้”เมื่อได้ฟังคำตอบน้ำฟ้าถึงกับน้ำตาซึม ถลาลงจากเตียงวิ่งไปกอดร่างหนาแน่น ก่อนจะผละแล้วเขย่งเข้าขึ้นจูบปลายคางหนา แล้วรั้งคอเสือให้ลงมารับจูบหวาน ๆ จากเธอเป็นการขอบคุณ“ขอบคุณนะคะ อื้ม อ๊า หือ”เสือปลดมือน้ำฟ้าออกจากคอก่อนจะก้มกระซิบชิดปากอิ่ม ส่งยิ้มกรุ่มกริ่มบาดใจน้ำฟ้าเป็นการทิ้งท้าย“พอก่อนคนดี เดี๋ยวไม่ได้ไปเรียนกันพอดี”สิ้นเสียงเขาเป็นน้ำฟ้าที่เขินอายเสียเอง หน้านวลแดงก่ำอย่างห้ามไม่ได้ ก่อนที่มือใหญ่จะคว้าฉวยข้อมือเล็กเดินประคองโอบเอวออกไปไม่หางณ มหาวิทยาลัยร่างสูงเจ้าของใบหน้าหล่อเ
“ครับคุณแม่!”“เจ้าตัวดี บอกมานะเอาลูกสาวเขาไปกกไว้ที่ไหน หน็อยเอาเงินฉันมาใช้หนี้ฉันหรอฮ่ะ! ลูกเขามีพ่อมีแม่นะ ถึงกับยอมเสีย 10 ล้านนี่! รีบพาเธอมาหาพ่อกับแม่เลยนะ แม่อยากเห็นหน้าลูกสะใภ้แล้วล่ะ ”“โธ่! คุณหญิง นึกว่าเรื่องอะไร ตกใจหมดเลย”เสือที่กำลังไล้นิ้วไปมาบนแขนกลมกลึงเนียนนุ่มของน้ำฟ้าที่หลับพริ้มอยู่บนตักแกร่งของตนยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดี“ครับ ๆ ได้ครับคุณหญิง ไว้ว่าง ๆ ผมพาเข้าไปนะครับ”หลังวางสายเสืออดที่จะหัวเราะกับความตื่นเต้นของมารดาไม่ได้ ก่อนจะก้มลงไปสูดดมแก้มนุ่มใสหนัก ๆ พร้อมฟัดไปมาอย่างนึกหมั่นเขี้ยว“อื้อ อย่ากวน”น้ำฟ้ารู้สึกราวมีอะไรเปียกชื้นมายุ่มย่ามกับแก้มของตนจึงพลิกตัวไปอีกด้านก่อนจะยกมือขึ้นเกี่ยวกอดเอวสอบอย่างไม่รู้ตัว“อื้ม! กรอด ยัยแม่มดขนาดหลับยังก่อกวนฉันได้นะ ฮื้ม”เสือกำมือแน่นอย่างพยายามระงับอารมณ์ปวดตุบ ๆ ที่บริเวณกึ่งกลางกายแกร่ง ก่อนจะอดใจไม่ไหวก้มลงไปฟัดแก้มหนุ่มพักใหญ่ก่อนจะใช้ฟันคมงับกัดเบา ๆ อย่างหมั่นเขี้ยว…..“น้ำฟ้า ๆ ตื่นมากินข้าวก่อนเร็ว”“อื้ม อื้อ เมื่อยชะมัด”“มานี่เร็วเข้า”น้ำฟ้าวาดขาลงจากเตียงทั้งที่ไม่ลืมตา ก่อนที่จะปรือตาน้อย ๆ เ
เสือที่รู้สึกตัวตื่นมาในตอนสายของวัน ตาคมหรี่ลงเมื่อแสงสว่างที่เล็ดลอดผ่านผ้าม่านเข้ามาแยงเข้าตาคมอย่างจัง ก่อนที่ตาจะเสมองร่างบางที่ตนนอนกกกอดมาทั้งคืน พลันปากหนายกยิ้มขึ้นอย่าพอใจอดที่จะก้มลงไปหอมแก้มเนียนใสของสาวเจ้าไม่ได้“อื้อ จะนอน”น้ำฟ้าพลิกหลบหนวดแหลมที่ทิ้มหน้าตนไปอีกด้าน“น่ารักจริง ๆ”ก่อนจะอดใจไม่ไหวก้มลงไปไล่จูบตามลาดไหล่เนียนจนพอใจก็ ผละไปอาบน้ำชำระร่างกายให้สดชื่น เสร็จแล้วก็ออกไปห้องทำงานจัดการสั่งลูกน้องให้ไปสืบว่าน้ำฟ้ามีเรื่องจำเป็นอะไรต้องใช้เงินจนต้องเอาของออกมาขาย และมาทำงานเปลืองเนื้อเปลืองตัวนุ่งน้อยห่มน้อยที่ร้านของตน ซึ่งทำให้เขาโกธรเป็นอย่างมากแต่ก็เลือกที่จะใจเย็นที่สุดจะไม่ทำให้เธอต้องร้องไห้เสียใจกับการกระทำของตนอีกแล้ว และจะไม่ยอมให้เธอต้องห่างจากเขาแม้วินาทีเดียวตอนนี้เขารู้ใจตัวเองแล้วว่าขาดเธอไม่ได้ ‘ยัยน้ำฟ้า ยัยลูกเป็ดขี้เหร่ของเขา’ คิดถึงตรงนี้และย้อนคิดไปถึงจุดเริ่มต้นความสัมพันธ์ของเขาและเธอก็หัวเราะน้อย ๆ ออกมากับความตลกของโชคชะตาของเขาและเธอ“อื้อ ปวดชะมัด ซี๊ด”น้ำฟ้ารู้สึกร่างกายผ่านการใช้งานมาอย่างหนักราวกับโดนของหนักทุบเข้าที่เอวบางของเธออย
“ห๊ะ เธอเป็นเด็กนายไม่ใช่หรอไปทำอะไรตรงนั้นกันเล่า”อาร์ตได้แต่งุง ก่อนจะถูกผู้เป็นนายเรียกให้เข้าไปในห้องทำงาน“ไอ้อาร์ต เกิดอะไรขึ้นกันทำไมวันนี้ในร้านดูเสียงดังฮือฮายิ่งกว่าทุกวัน”“เอ่อมีพีอาร์มาใหม่ครับนาย”“อ๋อ คงแจ่มเลยละสิ”“อะเอ่อ”อาร์ตตะกุกตะกักจะให้ตอบว่าอะไรดีละ ถ้าตอบไปแล้วนายรู้ว่าเป็นใครคงไม่พ้นถูกกระทืบเป็นแน่เผลอ ๆ คงไม่แคล้วถูกไล่ออกเป็นแน่“มึงจะตะกุกตะกักทำไมว่ะ”“เอ่อ คือคุณน้ำฟ้าหนะครับนาย”“อะไรนั่นมันเมียกู”ก่อนที่จะฉุกคิดขึ้นมากรามแกรงก็บดกันแน่น หน้าตึงขึ้นมาทันที“มึงอย่าบอกนะว่าน้ำฟ้าคือพีอาร์คนใหม่”“คะครับ”“แม่งหาเรื่อง ไปเลยมึงไปบอกพี่พนาทำยังไงก็ได้ห้ามให้ใครหน้าไหนจับตัวเมียกู ”“ครับ ๆ”คล้อยหลังลูกน้องเสือก็สืบเข้าไปยังกระจกเพื่อมองหาแม่ตัวดี พลันสายตากวาดไปเห็นร่างเย้ายวนที่สวมใส่ชุดทั้งรัดแน่น ทั้งสั้นจู๋ กำลังวาดลวดลายยั่ยยวนกลางเวที มือแกร่งกำแน่น กรามแกร่งถูกบดจนขึ้นเป็นสันนูน“แม่ตัวดี โดนแน่! กล้าไปเต้นยั่วยวนผู้ชายอื่นถามผัวแบบเขารึยัง ให้ตายเถอะ! พ่อจะจับล่อจนฟ้าเหลืองให้ไม่ไปเที่ยวเร่เปิดเนื้อโชว์หนังให้ใครต่อใครได้เห็นอีก ฮึ่ย!”อาร์ตอด
“วันนี้น้ำฟ้าไปไหนมาบ้าง”วัชรพลนั่งยกเหล้าขึ้นดื่มตั้งแต่หัววัน ก่อนจะถามถึงข่าวน้ำฟ้าจากลูกน้องที่ตนนั้นให้ตามเฝ้า หลังจากวันที่ตนหักหายน้ำใจของเธอวันนั้นเขาก็ไม่สามารถข่มตาหลับอย่างสนิทได้เลย หลับตาทีไรเห็นแต่ภาพใบหน้าที่อาบชุ่มไปด้วยน้ำตาและเนื้อตัวที่สั่นเทาราวกับลูกนกของเจ้าตัว และแม้แต่ที่มหาลัยจากที่แต่ก่อนจะถูกสายตากลมโตของเจ้าหล่อนเฝ้ามองวันนี้กลับเมินกันเสียได้ มันน่าน้อยใจนัก พอได้กันแล้วก็คิดจะทิ้งกันรึไงยัยแม่มด“คุณน้ำฟ้าหลังแยกจากเพื่อนเธอก็ไปห้างครับเห็นหอบของเข้าไปร้านรับจำนำของแบรนด์เนมครับ”“ฮึ ร้านจำนำของแบรนด์เนมหรอ ” วัชรพลขมวดคิ้วมุ่น น้ำฟ้าไปร้านจำนำ ไปทำไมกันเมื่อเห็นเจ้านายหนุ่มขมวดคิ้วสงสัยจึงไม่รอช้า รีบรายงานต่อทันที“เจ้าของร้านบอกว่า เจ้าของต้องการขายเพราะเดือดร้อนเรื่องเงินครับ”“เดือดร้อนเรื่องเงิน”เมื่อได้รู้ในสิ่งที่ร่างบางทำก็สะบัดมือเบา ๆ เป็นการบอกลูกน้องว่าเขานั้นต้องการอยากอยู่คนเดียว น้ำฟ้าเดือดร้อนเรื่องเงินจนต้องเอาข้าวของออกมาขายเลยหรอ“เดี๋ยวรวิชช์ ไปซื้อของที่น้ำฟ้าเอาไปขายมาไว้ให้หมด”“เอ่อ ครับนายน้อย”“หึ! มีผัวรวยขนาดนี้ทำไมเจ้าตัวไ