Chapter 5

FIVE

UNTI-unting iminulat ni Addie ang kaniyang mga mata at tila ba pagod na pagod siya, tila walang-wala siyang lakas. Ramdam na ramdam niyang nanghihina ang katawan niya. Sinubukan niyang igalaw ang kanyang mga kamay, naigalaw niya naman ito ngunit halos ayaw nitong kumilos dahil totoong napakasakit ng buong katawan niya. Tila ba ang pakiramdam niya ay binugbog siya ng ilang tao dahil tila nagkandalasog-lasog ang kanyang katawan.

Wala siyang magawa kundi ang tumitig sa kisame ng kwarto kung nasaan siya at napatanong sa kanyang isip.

Bakit ako?

At nagsimulang magtubig ang kanyang mga mata, hindi niya lubos maisip kung bakit nasa ganoong sitwasyon siya ngayon. Kung bakit siya pa ang napiling ipambayad ng kanyang mga magulang sa pagkakautang ng mga ito?

Hindi ba siya mahal ng mga ito? Bakit nakaya nila siyang ipaubaya sa lalaking iyon na walang ibang alam kundi ang pahirapan siya.

Walang patid ang pag-agos ng luha sa kanyang mga mata. Baka mas maigi na lamang na mamatay siya kaysa araw-araw nitong babuyin ang katawan niya.

Pinahid niya ang kanyang luha at pagkatapos ay tumitig uli sa kisame at humugot ng buntung-hininga. Kailangan niyang planuhin ng mabuti ang gagawin niya, kailangan niyang gumawa ng paraan upang makaalis at makatakas mula sa kamay ng lalaking iyon.

Sa nanghihina niyang katawan ay sinubukan niyang bumangon, nagtagumpay naman siyang gawin iyon ngunit ramdam na ramdam niya ang kirot ng kanyang katawan.

Nang makaupo siya ay hindi sinasadyang mapadako ang tingin niya sa kanyang kamay kung saan bakas ang mga pasa na natamo niya dahil sa pagtali ng lalaking iyon ng lubid sa kamay niya, muli na naman siyang nakaramdam ng awa sa para kanyang sarili dahil rito. Tila siya isang bata na walang lakas dahil sa ginagawa nito.

Pumatak ang luha sa kanyang hita na hubad pa, niyuko niya ang kanyang sarili hubad pa rin siya ng oras na iyon at kitang-kita ang mga bakas na iniwan ng lalaking iyon sa katawan niya. Hindi niya ngayon alam kung sino ang tatawagan niya, kung kanino siya magpapasaklolo dahil kung ang mga magulang niya ang hihingan niya ng tulong ay malamang na hindi nila siya tulungan manlang.

Bumaba siya sa kama at dahan-dahan siyang naglakad papunta sa banyo sa kwartong iyon. Pagpasok niya doon ay agad siyang naghanap ng damit na pwede niyang isuot. May isang cabinet doon siyang nakita, lumapit siya rito at binuksan.

Talagang pinaghandaan nito ang pagdakip sa akin.

Puno ng damit ito, mula sa damit pang itaas, shorts at mga pantulog. Isama na rin ang mga panty at bra na talaga namang tumugma sa size niya.

Agad siyang namili ng kanyang isusuot at lumapit sa shower at nag-umpisa ng patuluan ang sarili niya. Tumingala siya sa bumabagsak na tubig mula sa shower at naghilamos, pagkatapos ay napahawak sa pader at muling tumingala, hinayaan niyang tumulo ang malamig na tubig sa kanyang mukha at sa kanyang buong katawan.

She feels refreshed after taking a bath, tila rin gumaan ang nararamdaman niya pero naroroon pa rin ang kirot kapag nagkamali siya ng kilos.

Pagkatapos niyang nagbihis ay nagsuklay na siya, hindi niya na inabala pang mag-ayos ng kanyang sarili dahil nawawalan siya ng gana. Tanging ang nagsuklay na lamang ang ginawa niya pagkatapos ay lumabas ng silid.

Pagkalabas ng silid ay saka niya lamang naramdaman ang pagkalam ng sikmura niya, hindi niya na masigurado kung kailan pa siya huling kumain dahil tila gutom na gutom siya. Lumingon-lingon siya kung saan siya dapat pumunta.

Naglakad siya nasa dulo ang kanyang silid at may pasilyo na pahaba, at sa dulo ay naroon ang hagdan pababa. Habang naglalakad ay tinitingnan niya ang mga painting na nakasabit sa dingding, ang mga gamit at palamuti na nasa pasilyo.

May isang silid na nalampasan siya, tumigil siya sa tapat nito at akmang bubuksan sana ito nang magulat siya dahil bigla na lamang itong bumukas at iniluwa ang mukhang anghel pero demonyo.

Hindi siya agad nakagalaw mula sa kanyang kinatatayuan at hinayaan ang sariling tumitig rito. Ito man ay nanatili lamang na nakatitig sa kanya hanggang sa sumandal ito sa hamba ng pinto at pinagkrus ang mga kamay sa dibdib. Sumilay ang nakakalokong ngiti sa mga labi nito habang nakatitig sa kanya ngunit bago pa man bumuka ang labi nito para magsalita ay agad siyang tumalikod at umalis mula roon.

Ipinagpatuloy niya ang naglakad hanggang sa nakarating siya sa hagdan pababa. Dali-dali siyang bumaba rito ngunit nang makarating siya sa huling baitang ay narinig niya ang tinig nito kaya mapatingala siya.

Nakatayo ito sa pinakataas na baitang at nakasandal sa barandilya, nakatingin ito ng seryoso sa kanya at walang mababakas na anumang emosyon.

"Kung tinatangka mong tumakas, mas maganda na lang na huwag mong subukan. Hindi mo alam kung ano pa ang kaya kong gawin baka mas lalo ka lang masaktan." Sabi nito bago tumalikod at naglakad pabalik sa taas.

Naiwan siyang nakatingala at pagkatapos ay nagsimula na ulit maglakad.

At anong akala niya sa akin? Hindi ako natatakot sa kanya. Sinisiguro kong makakatakas ako rito at ipapakulong ko siya.

Pagkababa niya ay agad na bumungad sa kanya ang maluwang na sala, may modernong itong design at kumpleto sa mga gamit. Naglakad siya papunta sa kanang bahagi at nakita niya roon ang kusina. Mas lalo siyang nakaramdam ng gutom kaya agad siyang lumapit sa ref at tiningnan ang pwede niyang kainin. Napasambit siya ng salamat ng may makita siyang lutong ulam doon na nakalagay sa mga foodkeeper kaya agad-agad niya itong inilabas at ipinainit.

May kanin din doon na malamig na, sa sobra niyang gutom ay hindi niya na ito pinagkaabalahang initan pa at nagsimula ng kumain.

Wala na siyang pake kung nagkandahulog-hulog na ang pagkain sa lamesa, basta kumain siya. Agad siyang uminom ng tubig nang kamuntikan siyang mabilaukan.

Napahimas siya ng kanyang tiyan ng matapos siyang kumain. Napadighay rin siya sa sobrang kabusugan. Napakarami ng kinain niya.

Napagpasyahan na lamang niyang tingnan ang buong bahay at sa labas nito upang makabisa niya ang pasikot-sikot dito para rin mas madali na lamang sa kanya ang tumakas.

Isininop niya muna ang kanyang pinagkainan at hinanap ang daan palabas.

Paglabas niya sa front door ay sumalubong sa kanya ang panghapong simoy ng hangin na mula sa dagat.

Nanlulumo siyang naglakad papunta sa pampang at tinatanaw ang halos walang katapusang karagatan. Iniikot niya ang kanyang paningin, malawak ang islang kinaroroonan nila. Mula sa kinatatayuan niya ay tila may isang gubat sa kanan niya, maliit lamang ito  at sa tantiya niya ay nasa isang kilometro ang lakakarin niya papunta doon.

Napasalampak siya sa buhanginan, paano siya tatakas sa islang ito? Hindi niya alam ang lumangoy, tiningnan niya ulit ang karagatan, nasisiguro niyang kilo-kilometro ang kinakailangan niyang languyin kung sakali para lamang makakita ng pinakamalapit pang isla.

Napatingala siya at hinayaan ang sariling haplusin ng hangin, hanggang sa naramdaman niya na lamang ulit ang pagbagsak ng luha sa kanyang mga mata. Paano siya tatakas mula sa lugar na ito? Tanging bangka at eroplano lamang ang nasisiguro niyang pwedeng makarating dito, at isa pa hindi niya alam kung saang lupalop ito ng mundo matatagpuan ang islang kinaroroonan niya.

Ito na ba talaga ang magiging buhay niya?

TAHIMIK na nakatanaw si Zake sa babaeng nakasalampak sa buhanginan, bagamat nakatalikod  ito ay alam niyang umiiyak ito base sa itsura nito dahil yumuyugyog ang balikat nito.

Hindi ito ang plinano niya noong una, pero nung nakita niya ito ay nag-iba ang takbo ng plano niya. Hindi niya rin lubos maisip kung bakit niya ikinulong ito sa islang pagmamay-ari niya at kung bakit naroroon siya sa kabila ng napakaraming trabaho niya sa kanyang opisina.

Tila may nag-uudyok sa kanya na manatili doon kasama ang babaeng iyon o mas magandang tawagin sa pangalan nito na Adrianne.

Napangisi siya sa kanyang naisip at pagkatapos umalis na mula roon.

------