FOR Sahara, the entire dinner was AWKWARD. Ricky was there, Ace, and Helga. The woman was taller than her, fairer. Pero siyempre, hindi siya papayag na mas maganda ito sa kanya. Helga was just tall, white and blonde, and that’s it. Ang bulong nga sa kanya ni Ricky habang nagdi-dinner nang mapansin nito ang paminsan-minsan niyang pagtingin kay Helga – “You’re a lot more beautiful than her, Sahara.”
Ano nga ba ang gustong patunayan ni Ace at bakit kailangan nitong isama ang Helga na iyon sa dinner? He said that he’s not gonna bring a date and there he was with his some girl na parang hindi mapaghiwalay. Wala yatang oras na hindi naka-angkla ang mahabang braso nito kay Ace na para bang parating may aagaw rito.
Mabuti na lamang at nauna na itong nagpaalam dahil mayroon pa raw itong party na kailangang attend-an. Nagpasalamat siya sa Diyos dahil hindi niya alam kung paanong pakikipag-plastikan ang gagawin niya
NAKAHINGA ng maluwag si Sahara nang sa wakas natapos ang tila buong gabi’ng hapunan na iyon. She must admit that she missed Ace and she wanted to spend more time with him – or even just stare at him. Pero hindi sa ganoong paraan, at pagkakataon. Ricky was there, and Helga, and she couldn’t do anything but pretend that her feelings doesn’t exist.Inilapag niya ang baso ng fresh buko juice sa mesa at nahiga roon sa rattan lounge habang nakatanaw sa ilang magkakapareha na lumalangoy doon sa pabilog na swimming pool. Napakaganda ng gabing iyon, maliwanag ang bilog na buwan at malamig ang simoy ng hangin.Ngayon pa lamang, gusto na niyang umuwi. Kung nalaman lang niya na doon sa Subic niya muling makikita si Ace, nagkasya na lamang sana siya sa isang romantic dinner sa condo unit niya. Gusto na niyang yayaing umuwi si Ricky pero siguradong hindi ito papayag. Mayroon pa itong business meetings doon na dapat asikasuhin, at
“RICKY, parang ayoko yata. Let’s just spend the day here at the hotel or just go shopping instead.”Natawa si Ricky habang pababa sila ng hagdan. “Why? You’ve been asking me to go jet skiing, hindi ba? Now’s your chance. Don’t worry, you’ll be in good hands. Ace is one of the best when it comes to extreme activities, I’m telling you.”Natanaw na niya si Ace doon sa lobby na kausap ang isang matangkad na babae. At kahit nakatalikod pa iyon sa kanila ay alam niyang si Helga iyon. She was wearing a see-through dress, almost revealing her bright pink bikini underneath. Malakas ang tawa nito sa kung ano man ang sinasabi ni Ace. It was too late to back out now. naroon na sila
THE jet ski experience was probably the most exhilarating thing she has tried in her life. Kung tatanungin kung uulitin niya iyon, hindi ang sagot niya - hindi dahil sa hindi niya kaya ang pagka-extreme ng activity kundi dahil sa hindi kaya ng puso niyang muling makasama si Ace buong araw, nahahawakan pero hindi makausap tungkol sa mga bagay na dapat pag-usapan. Now, Sahara realized that she could not pretend to be someone that she’s not and her heart couldn’t lie. She still has feelings for Ace. It doesn’t matter what kind of feelings it was – all she knows is that he still has that effect on her. Nang muli niya itong makita pagkaraan ng matagal na panahon, pakiramdam niya ay bigla siyang nabuhay. Parang biglang may isang bahagi ng kanyang puso ang muling tumibok. She felt happy, alive, without really knowing why.
MAHIGIT kalahating oras nang nakatingin si Ace sa monitor ng laptop at hindi niya pansin na kanina pa siya pinagmamasdan ni Agustin sa ganoong ayos. Ilang sandali na lamang ay male-late na sila sa kanilang client meeting pero tila wala siyang balak tumayo o gumalaw man lamang.“Sir Ace, are you okay?” tanong ni Agustin sa kanya.Tumango siya pero hindi natinag. Simula nang pumasok siya sa opisina ay wala nang patid ang pagpaalala nito ng mga kailangan niyang gawin nang araw na iyon – mga meetings, mga updates sa bagong projects, mga cancelled photoshoots, mga problema sa models, at iba pa. Hindi pa man nakakapangalahati ang araw ay pakiramdam niya ay susuko na ang utak at katawan niya dahil sa trabaho. “It’s time, sir Ace,&r
“ARE you sure you’ll be fine? P’wede kitang ihatid bago ako tumuloy sa meeting ko.”Umiling si Sahara at hinalikan sa labi si Ricky. “I’ll be fine. Magpapahatid na lang ako kay Mang Julio. Isasama ko si Ate Yolly kung-““No, no. It’s not what I meant.”Ang pagkakaroon ng bantay ang ibig nitong sabihin. Noon pa man ay hindi siya nito pinapayagang umalis mag-isa, lalo na kung gabi. Parati niyang kasama si Ate Yolly at parati siyang pinahahatid o pinasusundo kay Mang Julio sa tuwing kailangan niyang umalis, lalo na’t kung walang kinalaman sa trabaho. Kahit nga sa pagpunta niya sa mga go-sees, auditions at photoshoots ay mayroon siyang kasama. pagpasok sa opisina ay may
HE’s been trying his best not to gaze at her throughout that dinner. Sahara looked like a high school student with her simple shirt and jeans. Totoo’ng hindi na nito kailangang magbihis ng mamahalin o maglagay ng kung anu-anong make-up para gumanda dahil kahit wala itong kolorete sa mukha ay napakasarap nitong tingnan. She wore her wavy hair down, which he’s been itching to smell and to touch since she arrived. She said she wanted to talk and apologize for what she had done, or didn’t do. Truth is, he’s furious until now but he couldn’t do anything about it. Gustuhin man niya itong sigawan dahil sa hindi nito pagtupad sa pangako nito noon, hindi niya magawa, lalo na sa mga oras na iyon. Sahara was so beautiful that the moment she entered the restaurant, it felt like h
“W-WHAT’s going on?” Kunut-noong bungad ni Ace pagpasok na pagpasok niya sa location ng photoshoot. Nagrenta sila ng isang inn and restaurant sa bulubunduking bahagi ng Antipolo. It was a country-style Inn, makaluma, at halos lahat ng kagamitan ay gawa sa kahoy. Everything about the place actually reminds him of Baguio – the feel, the warmth of the people, the cold weather.Abala ang lahat ng staff niya – mga photographer, ilang representative ng kliyente nilang clothing line, at iba pa para sa mga equipment, wardrobe at makeup. Lahat gumagalaw, lahat ay mabilis ang mga galaw dahil hinahabol ng mga ito ang napakagandang palubog araw, na kinakailangan sa kanilang photoshoot bilang backdrop.Malaki ang pagkakangiti ni Agustin nang salubungin si
“Kuya Lucio, may makukuha pa kayang taxi ngayon?” Nanlaki ang mga mata ni Lucio, na siyang bartender ng restaurant. Maliit ito sa kanya, maitim, payat. Masayahin rin ito, mahilig magpatawa na kahit ganoong bumabagyo ay biro pa rin ito nang biro. “Naku ma’am! Wala na po tayong makukuhang taxi, o kahit na anong sasakyan ngayon! Eh kalakas ng ulan o! Tiyak na baha na po sa labas niyan! Kung gusto ninyo, bangka, baka meron akong ma-para riyan sa labas, hehe.”Napangiti siya, maging ang mga kasamahan nito.“Heto oh, kakatext lang ng kapatid ko, bahang-baha na raw ang mga daan papunta dito sa atin sa Antipolo. Kahit nga po ‘yung ibang dapat na mag-che-check out ngayon, ipinagpaliban na lang bukas. Ang mabuti pa, dito na kayo magpalipas ng gabi. Tiyak, bukas e