Chapter 15

I found myself crying inside the car on my way home for no reason. Hindi ko na pansin nakatingin ba sa akin ang uber driver, ang alam ko lang kanina pa ako umiiyak. Hindi ko rin naman nakikita ang buong mukha niya, nararamadaman ko lang na nakatingin sya sa akin.

Nag-uber lang ako dahil hindi ko dala ang sasakyan gawa ng nakisabay lang ako kay Sir Ford kaninang umaga.

Tinapos ko ang buong araw na mag-isa lang sa opisina. Hindi na bumalik si Sir Ford at bandang hapon tinawagan ako ng HR na pwede na akong bumalik sa post ko bukas.

I should be happy right? Kasi doon naman talaga ako dapat sa ward. Doon ako dahil yun naman talaga ang trabaho ko. But why is my heart so heavy?

I shouldn't be reacting like this. Trabaho lang naman dapat diba? Pero hindi ko talaga mapigilan na hindi maiyak. Pakiramdam ko kasi para akong na-reject? Pero hindi naman diba? Tama lang naman yung naging decision ni Sir Ford na ibalik ako kung saan ako nararapat? In the first place I shouldn't be there in his off