Saved By The Hidden Alpha King

=Sera's POV=

"Hindi na natin kaya, anak."

Yung mga salitang ‘yon, para bang tinaga sa batok ko. Nakatulala lang ako habang nakaupo sa harap ng mahogany desk sa opisina ko. Once the pride of Navarro Real Estate. Ngayon? Isa na lang siyang tahimik na paalala kung gaano kataas ang bagsak namin.

Tumingin ako kay Mama—kay Celeste Navarro. Matapang pa rin ang postura niya, pero ramdam ko na, pagod na siya. Wala na ‘yung usual sharpness sa mata niya. Pinalitan na ito ng kaba. Lungkot. Pagsuko.

“Anong ibig mong sabihin, Mama?” pilit kong kinalma ang boses ko, pero nanginginig pa rin ang loob ko.

“Wala na tayong choice, anak. Nalimas ng scam artists ang accounts natin. Iniwan tayong basang-basa sa utang. Lahat ng investors umatras. No one wants to touch us now—not even with a ten-foot pole.”

Ramdam kong nanlamig ang kamay ko. Hinaplos ko ang ilalim ng mesa, hoping to ground myself. Pero wala. Wala 'yung nagawa. 

“Pero… may mga backup tayo, 'di ba? Di ba may offshore funds? Emergency reserves?”

Umiling si Mama. “Ubos na, anak. Ginamit ko na para bayaran ang mga empleyado at ang legal team. Pero kulang pa rin.”

“So anong plano?” tanong ko, kahit hindi ko sigurado kung gusto kong marinig ang sagot.

At ayun na nga.

“You’ll marry Damien Vale.”

Tahimik. Sobrang tahimik.

Akala ko mali ang pagkakarinig ko. Pero nung nakita kong seryoso si Mama, alam ko na ang totoo. Totoo ‘yung sinabi niya.

“What?” I exclaimed, pero mahinahon pa rin.

“It’s part of the agreement with VALECORP," mahinahon niyang paliwanag sa akin. "They’ll merge with Navarro Company and save us from full bankruptcy. Pero may kondisyon." Huminto siya ng saglit bago nagpatuloy. “Marriage.”

Napatawa ako, pero wala sa tono. “So…ganun na lang? Ibebenta niyo ako kapalit ng kompanya?”

“Hindi kita binebenta, anak.” Napalunok siya. “Pero ‘yan na lang ang natitirang paraan. Damien offered this himself. He said it’s cleaner. Legally binding. Less messy for the press.”

Ang puso ko? Tumitibok pa, pero parang wala na ring silbi.

Si Damien Vale. Damien Alistair Vale. The coldest, most calculating man I’ve ever met in boardrooms. Three-piece suit. Zero smile. Eyes like ice. And now, magiging asawa ko?

Ang mas masakit? I know Damien. Not personally, pero kilala ko kung paano siya sa business. Tactical. Ruthless. Laging panalo. At ako, magiging pawn niya?

“So… ang choice ko lang ay… kalayaan ko o ang legacy ng pamilya natin?”

Walang sagot si Mama. Pero malinaw na ang kasagutan.

Kinagabihan, nag-iisa ako sa penthouse. Bukas ang bintana, malamig ang hangin. Hawak ko ‘yung framed photo namin ni Papa—back when things were simpler. Mas masaya.

“Papa,” mahina kong sabi habang tinititigan siya. “Anong pipiliin mo kung ikaw ang nasa kalagayan ko? Ako o ‘yung pangalan ng Navarro?”

Hindi ako umiiyak. Wala na kasi akong mailuha.

Hindi ako mahina. Pero pagod na akong lumaban sa mundong puro laro ng pera at kapangyarihan.

✴✴✴

The next day, nasa VALECORP Tower na ako. Isang boardroom sa top floor—puro glass walls, puro sophistication. Parang lungsod ng mga taong walang damdamin.

Pumasok siya.

Damien Alistair Vale. 

Tall, composed, dangerously calm. Parang eksena sa movie, pero walang kilig. Pure pressure lang.

“Ms. Navarro,” he greeted, without blinking.

“Mr. Vale,” sagot ko, pilit ang ngiti.

Umupo siya. Tapos ako.

Tumitig ako sa kanya. Hindi ko alam kung iiyak ako o tatawa.

“So… you want to buy my company and marry me at the same time. Cute.”

“I’m not here to be cute,” he said coldly. Bluntly. “This is business. You need a solution. I’m offering one.”

“Walang love. Walang emotion. Just pure corporate convenience?”

“Exactly.”

Nagtagal ako ng tingin. Gusto kong bumangon at sampalin siya. Pero hindi ako papetikss-petiks lang. I know how to play.

“Fine,” I said. Tumayo ako at naglakad palapit sa kanya. Tinitigan ko siya ng diretso. “Let’s play your game, Damien Vale. Pero just so you know—marriage or not, you will never own me.”

Napakagat siya ng labi, parang napangiti ng bahagya.

“We’ll see about that.”