Chapter 4.1: Alone Together

NAPABALIKWAS ng bangon si Venus nang magising siya mula sa isang panaginip. Pawis na pawis at mabilis ang pagtibok ng kanyang puso. Hindi niya inaasahan ang panaginip na iyon, hindi lang yun bastang panaginip lang kundi isang bangungot. Isang bangungot na hindi niya inaasahan na kasama ang lalaking kinamumuhian niya.

It was a freaking nightmare! A fucking wet dream. She was wet dreaming of Mathis and she thought it was because of what happened yesterday.

How he touched her folds and rubbed her cl-t, feeling her wetness. Yun siguro ang naging rason kung bakit napanaginipan niya ng malaswa ang lalaking iyon. Pero hindi lang yun panaginip lamang kundi isang alaala ng kanilang mainit na nakaraan.

She sighed. Mathis idea of kidnapping her and spending time with her alone was indeed terrible. Paano na lang kung hindi lang yun ang mangyayari? Paano kung galawin siya ulit ng lalaki ngayon? Malaya yun na magagawa ni Mathis sapagkat sila lang dalawa dito sa penthouse at walang iba pang nakakaalam kung nasaan siya.

Nakahinga na lang ng maluwag si Venus nang mapagtanto niyang hindi na nakaposas ang kanyang mga kamay. Pinakawalan yata siya ng binata kagabi habang natutulog.

Kailangan niyang makaalis sa lugar na ito—mula kay Mathis pero papaano? She must act and think faster and one step ahead of Mathis.

Kaagad siyang tumayo at naglakad papunta sa pintuan ng kwarto. She grabbed the doorknob and she was glad that it wasn't locked. Kung magpapakabait siya kay Mathis paniguradong makakalaya siya ng maaga. Alam niya na gusto lang ni Mathis na kausapin siya at magkaroon sila ng closure kahit papaano kaya pagbibigyan niya ang binata.

"Good morning..." Nagulat siya nang binati kaagad siya ng binata pagkalabas niya ng kwarto. Preskong presko ang hitsura nito at halatang bagong ligo lang. Maaliwalas ang guwapo nitong mukha at mula sa kanyang kinatatayuan ay naamoy niya ang mabangong pabango ng lalaki. Ang kanyang kulay lila na mga mata naman ay tila'y nagagalak na makita siya. "How was your sleep?"

She sighed. "Seriously, Mathis? Like what the heck? Sino ba ang makakatulog ng komportable na alam niyang dinukot siya ha?" Umagang umaga pa lang ay kaagad na kumulo ang kanyang dugo. Napailing iling naman si Venus, asan na yung plano niyang magpapakabait sa binata para maaga siyang makalaya? Kaya naman pinilit niyang kumalma ang sarili at bahagyang tumikhim. "I mean, it was fine. I enjoyed myself being tied up with handcuffs."

Damn! She knows that she's bad in pretending and not good in lying. But hey! At least, she tried.

"Let's eat breakfast..." Kaswal lang na sabi ni Mathis at kaagad siyang tinalikuran nito. Sinundan naman niya ang binata hanggang sa makarating sila sa kusina. Pinaupo siya nito sa lamesa habang abala naman si Mathis sa paghahanda ng kanilang agahan.

"You cooked all this?" She asked. Biglang kumulo ang kanyang tiyan dahil nagugutom na siya habang pinagmamasdan ang mga pagkain na nasa ibabaw ng lamesa. Kailangan niyang makabawi ngayon dahil hindi siya kumain ng agahan at tanghalian kahapon.

Then she looked at the different dishes that Mathis cooked. There was steak and eggs, fish sticks and fries, pork katsu, vegetable salad, pancakes, and some milk.

Natawa siya. Hindi niya alam kung bakit nararamdaman niyang parang pinapataba siya dito ni Mathis. But nevertheless, the foods looked good and delicious.

"I cooked that all for you." Nabawi ni Mathis ang kanyang atensyon. Tinignan lang niya saglit ang lalaki at nag-iwas na siya kaagad ng tingin dito. "Hindi ko alam kung ano na ang paborito mo pero pwedi ka namang kumain kahit alin diyan."

"You know how to cook?" She asked him while avoiding making eye contact with him for a long period of time. Hindi niya maipaliwanag basta ang tanging alam lang niya ay nagagalit siya at parang bumabalik ang lahat ng sakit sa tuwing tinititigan niya ang magagandang kulay lila nitong mga mata. "The last time I remembered, you're terrible when it comes to cooking. Lahat sunog at nagiging uling."

Mathis looked directly at her eyes for a second and then he burst out laughing. Hindi din namamalayan ni Venus na sinasabayan niya na palang tumawa ang binata. When they stopped laughing, Venus cleared her throat when she realized what just happened.

"Well, I must say, people changed." He said while staring at her beautiful face. Kanina pa iniiwasan ni Venus ang mga titig ng binata at hindi niya alam kung bakit naiilang siya dito. Maybe because they haven't seen each other for a decade.

She smiled bitterly. "Yeah. People do actually change."

Change, it is the only thing that is constant in this world. People do change, they changed the way they are, their attitude and hobbies, likes or dislikes, even feelings will change. In this world, everything has changes, there are changes of motion, weather, and other normal things.

Lahat nagbabago lalo na kapag gusto mo rin baguhin. And every time she stares at his lovely purple eyes; she knows that everything has changed as time goes by.

"Why did you leave?" She opened up the conversation through asking him the only question she wants an answer. She knows that many things had changed but that certain change left pain and wounds inside her heart and her broken soul. "Bakit ka umalis? Dapat sinabi mo na aalis ka, dapat nagpaalam ka. Di ba sinabi mo na kapag tayong dalawa ay sasaya itong mundo na mapait?"

Then Mathis stilled. Hindi niya alam kung paano ipapaliwanag sa kanya sa paraang hindi masasaktan si Venus. He knows that this day will come, that Venus will ask that kind of question to him. He thought he was already ready, he thought he can but actually he can't even utter any solid words just to answer her. "I-I don't know...I-I’m so sorry."

Kumulo ang dugo ni Venus. Bakit kasi naimbento ang salitang 'sorry' na yan? She doesn't need his sorry, she needs his explanations. Just his fucking explanations for Pete’s sake and for the sake of her mind!

"Anong hindi mo alam?" Sarkastikong tumawa naman si Venus at bahagyang napailing iling. Hindi siya hangal para paniwalaan ang sagot ng lalaki. May tao bang hindi alam ang rason kung bakit siya nang-iwan? Kaya nga tayo nang-iiwan dahil may rason tayo at gustong malaman ni Venus kung ano ang rason na iyon at sana maging sapat na ang rason na yun. Maging sapat sa sakit na nararamdaman niya sa loob ng isang dekada. "I think you kidnapped me because you wanted some closure then let's talk. Pero bakit? Bakit hindi mo ngayon maipaliwanag at kayang ipagtanggol ang sarili mong rason."

"Vee..." Gustuhin man niyang sabihin subalit alam niyang hindi maniniwala ang babae sa kanya. Hindi niya alam kung saan magsisimula, masyadong malalim ang rason at hindi niya alam kung papaniwalaan ba yun ni Venus. Kaya ang tanging magagawa lang niya ngayon ay humingi ng tawad sa babae, alam niyang nasaktan niya ito. Kaya nga heto siya ngayon, bumabawi at pilit inaayos kung saan man siya nagkamali. "I can't explain, I don't know where to start. But please let me tell you how much I loved you and I know your pain. I just don't know where to start."

She sighed. "Subukan mong ipaliwanag kaya sakin, Mathis. Baka sakaling maiintindihan ko."

"Kasi—"

"O baka huwag na lang." Pinutol siya sa pagsasalita ni Venus. Napagbugtong hininga ito ulit at naiinis na tumingin sa kanya. "Huwag na lang baka mag-imbento ka pa. Di ba diyan ka naman magaling? Ang magsinungaling?" Tumayo na siya pero pinigilan naman siya ni Mathis subalit nawalan na siya ng ganang kumain pa. Minabuti niya na lang na hindi magsalita pa at bumalik kaagad sa kwarto.

She's tired. Tired of her past, tired of listening with his good damn lies. Ang mas mabuti pa siguro ay kumalma na lang siya at kalimutan na lang ang lahat ng sakit na nadarama.