6: Ms. Flores

“May sagot na ba mula kay Ms. Flores?” tanong ni Theodore, kalmado ngunit may halong awtoridad sa tinig.

Ang pangalang Ms. Flores ay nagpagulo sa buong mundo ng negosyo. Lahat ng malalaking kumpanya ay desperadong makipagtulungan sa kanya. Dahil sino man ang makakuha ng pabor ni Ms. Flores, ay parang nakahawak na ng susi sa buong merkado.

Ang kumpanyang makakakuha ng kanyang tiwala ay siguradong aangat ang halaga at hahakot ng malaking bahagi ng market share.

At siyempre, kabilang si Theodore sa mga nais mapasakamay ang misteryosong babaeng ito — ang tinaguriang “business genius” ng bagong henerasyon.

Nang itanong iyon ni Theodore, agad na tumindig si Ryan Pascual, ang assistant nito. Tahimik itong nag-ulat, “President Vergara, tinanggihan ni Ms. Flores ang imbitasyon natin. Nalaman ko rin po na pinili niyang makipagtulungan kay Dominic.”

Nanigas ang panga ni Theodore, agad siyang napakunot-noo.

Tama nga, ilang linggo pa lang ang nakalipas mula nang makalaya si Dominic mula sa kulungan — sugatan, duguan, at halos wasak ang pagkatao dahil sa mga pang-aabusong dinanas niya roon. Pero ngayon, heto siya, bumalik sa mundo ng negosyo, parang walang nangyari.

Hindi man lang alam ni Theodore kung paano nito nagawang makakuha ng malaking puhunan mula kay Ms. Flores — lalo na’t halos tuluyang nalulugi na ang kumpanya ni Dominic.

Bakit? Bakit pipiliin ng isang tulad ni Ms. Flores ang isang lalaking walang silbi gaya ni Dominic?

***

SA ISANG COFFEE SHOP, nagkita sina Dominic ang ang babaeng muling nagbalik sa larangan ng pagnenegosyo. Si Natalie Flores-Vergara, na nagtatago sa anyo ni Ms. Flores. 

“Ikaw… si Ms. Flores?”

Halos hindi makapaniwala si Dominic sa babaeng nakatayo sa harap niya.

Ang pigura nito ay elegante, nakasuot ng itim na slip dress na yumayakap sa kanyang pigura, at ang mukha ay natatakpan ng pilak na maskara. Walang bakas ng emosyon, walang bakas ng pagkakakilanlan.

Hindi niya inasahan, kahit kailan, na ang tinaguriang alamat ng mundo ng negosyo — si Ms. Flores — ay magiging isang batang babae!

Ngunit habang tinititigan niya ito, may kakaibang kutob na gumapang sa kanyang dibdib.

Parang… si Natalie.

Ngunit agad niyang itinaboy ang ideyang iyon. Imposible.

Si Natalie? Ang dating asawa niyang kahabag-habag, ang babaeng iniwan niyang luhaan? Paano magiging siya ang Ms. Flores na ginagalang ng buong industriya? Isa iyong katawa-tawang imahinasyon lamang.

“Ms. Flores,” tanong ni Dominic, halatang hindi mapakali, “bakit po ako ang pinili ninyong makipagtulungan?”

Maraming higanteng kumpanya ang nagpupumilit makuha ang atensyon ni Ms. Flores — kabilang pa mismo ang Vergara Group ni Theodore — pero siya ang napili? Hindi niya maintindihan kung bakit.

Tahimik na iniangat ni Natalie ang baso ng pulang alak, marahang iniikot iyon sa pagitan ng kanyang mga daliri. Nang magsalita siya, malamig at matalim ang bawat salita.

“Wala kang kakaibang kakayahan, wala kang disiplina, at masyado kang mayabang. Sa totoo lang, hindi ko alam kung bakit pinili pa kita kaysa sa isang aso.”

Natigilan si Dominic, parang natigmak sa hiya at galit. Nanigas ang ngiti sa kanyang mukha, at bahagyang lumaki ang mga butas ng kanyang ilong sa pagpipigil ng galit. Pero dahil si Ms. Flores ang kaharap, kinain na lang niya ang kanyang pride.

Si Natalie naman, sa likod ng maskara, ay lihim na nag-enjoy sa bawat sandali. Nakikita niya ang pagkabalisa ni Dominic, at para sa kanya, iyon ang pinakamatamis na tagpo.

“Mayroon akong anak,” simula ni Natalie, mababa ang tinig. “Malubha ang sakit niya, at kailangan niya ng agarang bone marrow transplant.”

Tumigil siya sandali, saka dahan-dahang itinuloy, “Ngunit bihira ang uri ng dugo ng anak ko — Rh-negative. Halos wala akong makitang tugma sa buong kabisera.”

Humigop siya ng alak, bahagyang ngumiti, at tumingin kay Dominic.

“Naalala ko, Mr. Dominic, may anak ka rin, hindi ba? At sakto, pareho ang uri ng dugo ninyo.”

Nanlaki ang mga mata ni Dominic. “Oo…”

Ngumiti si Natalie, ngunit malamig, parang tinig ng isang hukom. Umupo siya nang maayos sa sofa, saka tiningnan ang lalaki na para bang isang insektong pinag-aaralan.

“Kung papayagan mong mag-donate ang anak mo ng bone marrow para sa anak ko,” aniya, kalmado ngunit matalim, “pipirmahan ko agad ang kontrata ng partnership ninyo.”

Tumigil siya sandali, binigyan si Dominic ng pagkakataong lunukin ang kanyang sariling takot.

“Kaya, Mr. Dominic,” malamig niyang tanong, “ano ang pipiliin mo? Ang anak mo, o ang kinabukasan mo?”

Hindi agad nakasagot si Dominic. Kinagat niya ang labi, at tanging mga salitang, “Kailangan ko munang pag-isipan,” ang kanyang naibulalas.

Tumango si Natalie, walang bahid ng pagmamadali. “Sige, pag-isipan mo.”

Sa sandaling iyon, alam na niya ang sagot.

Ang pain ay nakahanda na. At gaya ng isang gutom na aso, alam niyang babalik si Dominic — kusang lalapit, humihingal, at nagmamakaawa.

Ngunit kung sakaling magmatigas ito, hindi rin siya magdadalawang-isip.

Dahil kung ayaw sumunod ng aso, minsan kailangan lang gumamit ng kaunting puwersa para matutong sumunod ito.