5: Katotohanan ng Nakaraan

Tahimik ang mga araw matapos maaresto si Dominic.

Tahimik, masyadong tahimik.

Ang mga tsismis sa kabisera ay unti-unting kumupas, parang usok na tinangay ng hangin, ngunit alam ni Natalie na ang katahimikan sa bahay na ito ay laging panandalian lamang.

Ramdam niya ito — ang bigat sa hangin, ang paraan ng pag-iwas ni Theodore sa kanyang mga mata, na para bang may tinatago itong lihim sa likod ng kanyang mga tahimik na titig.

ISANG GABI, naisipan ni Natalie na tingnan ang kung ano anong mga gamit sa kaniyang bagay. Kung sabagay, kailangan talaga niyang maging komportable at pamilyar sa naging buhay niya noon para na rin makasabay. Kailangan niyang mabago ang kaniyang sarili.

Sa sobrang busy, hindi nito napansin na matagal nang nakatayo si Theodore sa may pintuan.

Ngunit hindi lumingon si Natalie. “Kung may sasabihin ka,” aniya, malamig ang tinig, “sabihin mo na.”

Hindi gumalaw si Theodore. "Pwede ko bang malaman kung anong pinagkakaabalahan mo diyan?"

Napatingin si Natalie sa asawa at nakita ang maamo nitong mukha. Ngumiti ito at saka itinuro ang upuan sa tabi ng kaniyang kama para paupusin si Theodore. "Sinusubukan kong alalahanin kung sino ako nitong mga nakaraang taon."

Dahil nabanggit na rin ni Natalie, biglang may pumasok sa isip ni Theodore. May naaalala ka ba sa nangyari sayo anim na taon na ang nakalilipas?

Nang marinig iyon ni Natalie, agad siyang natigilan sa pag-aayos ng kaniyang mga papeles. Anim na taon ang nakalilipas kung saan naalala niyang hinahabol siya ng isang serial killer, may isang nagligtas sa kaniya na ang nasa isip niya ay si Dominic. Pero wala na itong maalala bukod don."

Mariin itong umiling sa asawa.

“Yung lalaking nagtangkang iligtas ka anim na taon na ang nakalipas," huminga nang malalim si Theodore bago muling nagsalita, "hindi si Dominic iyon.”

Tumigil ang paghinga ni Natalie. “Ano ang sabi mo?”

Lumapit si Theodore, mababa ngunit matatag ang boses. “Naalala mo ang gabing iyon. Yung pag-atake ng serial killer. Ang dugo, ang kaguluhan. Sinabi ni Dominic na siya ang sumalo ng saksak para sa’yo.”

Huminto siya saglit. “Hindi siya iyon.”

Humarap na si Natalie, unti-unting bumibilis ang tibok ng kanyang puso. “Kung hindi siya, sino?”

Nanginginig ang panga ni Theodore bago siya tumugon. “Ako.”

Parang biglang tumigil ang oras.

Halos natawa si Natalie, hindi makapaniwala. “Inaakala mong maniniwala ako sa’yo?”

“Wala akong pakialam kung maniwala ka o hindi,” sagot niya. “Pero dapat mong malaman, ang lalaking inakala mong tagapagligtas ay isa lang sinungaling.”

Parang kulog ang dating ng mga salita. “S-Seryoso ka? Theo, alam kong galit ka sakin pero hindi tamang magsabi ka sa akin ng kung ano-ano. Wala akong maalala, huwag mo namang samantalahin--!”

“Lili,"

Sa isang tawag lang ni Theodore gamit ang palayaw nito sa kaniyang asawa, agad na natigilan si Natalie. Mula sa pangalang 'Natalie', matagal nang Lili ang tawag ni Theodore sa kaniya. Samantalang 'Theo' naman ang tawag ni Natalie sa asawa.

"S-Sana nga nagsisinungaling ako.” habol ni Theodore.

May kinuha si Theodore na mga gamit na nakatago mismo sa kwarto ni Natalie. Inilapag niya ito sa mesa. Isang makapal na folder, mga lumang ulat ng pulis, litrato, at mga medikal na rekord na may selyo pa. May mga marka ng dugo, oras ng insidente, at isang pangalang pamilyar: Theodore Vergara.

Nanginginig ang mga kamay ni Natalie habang binubuksan ang folder. Ang mga alaala ng gabing iyon — ang mga sigaw, ang sakit, ang takot — ay tila nagbago ng hugis, nagkabit-kabit hanggang sa isa na lang ang katotohanang natira.

“Ikaw…” mahina niyang bulong, nanginginig ang boses. “Ikaw pala iyon.”

Hindi siya sinagot ni Theodore. Hindi na kailangan.

Sa unang pagkakataon matapos ang anim na taon, napagtanto ni Natalie ang lahat. Ang kasal, ang galit, ang pagkawasak niya — lahat ay itinayo sa kasinungalingang niluto ni Dominic.

At ang lalaking halos mamatay para sa kanya, siya mismo ang sinaktan at winasak.

Pumuno ng luha ang kanyang mga mata ngunit agad niyang itinalikod ang mukha bago pa siya mapansin ni Theodore. “Bakit hindi mo sinabi?”

Tiningnan siya ng lalaki, mababa ang tinig. “Magbabago ba ang lahat kung sinabi ko? Galit ka na noon, Natalie. Galit na galit. Wala akong pagkakataong ipaliwanag ang kahit ano.”

Tahimik. Mabigat. Walang katapusan.

Lumabas si Theodore ng silid, marahan ang pagkalapat ng pinto, halos mas mahina pa sa tibok ng puso ni Natalie.

Kinagabihan, hindi siya nakatulog. Nakaupo lamang siya sa gilid ng kama, nakatitig sa folder na tila ngayon lang niya napagtanto ang tunay na bigat. Bawat larawan ay parang punyal na tumatama sa puso.

Naalala niya kung paano hindi sumagot si Theodore kahit ilang beses niya itong pinagsigawan. Naalala niya kung paano pa rin siya nito inuwi mula ospital, kung paano nito tiniis ang katahimikan sa pagitan nila nang walang kapalit.

Hindi na ito simpleng guilt. Isa itong bagay na mas malalim, mas masakit — pagsisisi.

KINABUKASAN, tila mas malamig ang araw kaysa dati.

Tahimik na pumasok si Lia sa kusina, hawak ang isang papel. “Mommy, tingnan mo! Gumuhit ako ng ikaw at si Daddy, magkahawak kamay!”

Nanikip ang dibdib ni Natalie. “Ang ganda niyan, anak.”

“Ang sabi ni Daddy, kapag magkahawak kamay daw ang mga tao, ibig sabihin hindi na sila nag-aaway,” inosente niyang wika. “Maghahawak kamay din ba kayo ulit ni Daddy?”

Napilitan siyang ngumiti, kahit nanginginig ang boses. “Siguro balang araw.”

Kinagabihan rin ng araw na iyon, nadatnan niya si Theodore sa hardin. Nakaupo ito, may sigarilyong nakasindi, habang ang langit ay naglalaro sa pagitan ng ginto at abo.

Tahimik siyang lumapit, inabot ang sigarilyo at inalis ito sa kamay ng lalaki.

“Hindi ka dapat naninigarilyo,” mahinahon niyang sabi. “Masama sa 'yan sa baga.”

Mahina itong natawa. “Huli na yata para diyan.”

Matagal silang parehong tahimik, nakatingin lang sa paglubog ng araw na unti-unting nilalamon ng gabi.

“Naalala ko na,” bulong ni Natalie. “May tumawag sa pangalan ko noong gabing iyon. Hindi iyon boses ni Dominic.”

Dahan-dahang tumingin si Theodore sa kanya.

“Hindi ko na mababawi ang mga pagkakamali ko,” dagdag niya. “Pero kung may paraan pa… gusto kong magsimulang muli. Kung papayagan mo.”

Walang salitang lumabas sa bibig ni Theodore. Sa halip, dahan-dahan niyang hinawakan ang kamay ni Natalie — ang parehong kamay na minsang nanginginig sa takot at galit. Ngayon, iyon ay marahang pinisil, parang takot siyang mawala muli ito.

Dumaan ang malamig na hangin, may dalang amoy ng ulan at bulaklak ng hasmin.

At sa unang pagkakataon sa mahabang panahon, tila tumigil ang mundo.

Kinagabihan, muling bumalik si Natalie sa kanyang kwarto. Marahan niyang isinilid ang folder sa isang drawer at nilaklock ito.

Lumitaw na ang katotohanan.

Ngunit may isa pa siyang alam — ang pag-atake anim na taon na ang nakalipas, hindi iyon simpleng aksidente.

May isang taong gustong pumatay sa kanya.

At kung ang lalaking nagligtas sa kanya ay muntik nang mamatay dahil doon, ibig sabihin, ang tunay na kalaban ay nasa paligid pa rin.

Tumingin siya sa malayong ilaw ng lungsod, malamig at matalim ang kanyang mga mata.

“Kung sino ka man,” mahina niyang bulong sa dilim, “ngayon, ako naman ang maghahanap sa’yo.”