7: Patricia Almeda

MAKALIPAS LAMANG ANG dalawampung minuto, sumabog ang buong internet.

Isang balita lang ang naging laman ng lahat ng trending — “Ang Pagbabalik ng mga Cortez.”

Sa likuran ng sasakyan, tahimik na nakatingin si Natalie sa cellphone habang binabasa ang mainit na paksa. Hindi niya napigilang humanga sa husay ng best friend nitong si Bianca Cortez pagdating sa negosyo. Habang mabilis na nagbabago ang tanawin sa labas ng bintana, siya naman ay tila nakalutang, lumilipad ang isip sa nakaraan.

Anim na taon — napakaraming maaaring magbago sa ganung katagal na panahon.

Naalala pa ni Natalie noon na si Bianca ay isang iyaking bata na palaging nagtatago sa likod ng iba. Ngunit ngayon, ang dating iyakin na batang iyon ay isa nang ganap na babae — ang pangulo ng Cortez Corporation, isang babaeng marunong tumayo sa sariling paa.

Pagdating ni Natalie sa harap ng eksklusibong kindergarten kung saan nag-aaral sina Lia at Nathan, nakapila ang mga mamahaling sasakyan sa labas. Nakatayo si Natalie sa gilid ng gate, hawak ang isang inihaw na longganisa sa isang kamay at gatas sa kabilang kamay, sabik na hinihintay ang kanyang anak matapos ang klase.

Makalipas ang kalahating oras, wala pa rin si Lia. Unti-unti nang kumabog ang dibdib ni Natalie sa kaba.

Nagpasya siyang puntahan ang silid-aralan ng anak, ngunit pagdating niya roon — bakante na ito.

Mula sa katabing silid, narinig niya ang mga kaluskos at sigawan. Dahan-dahan siyang sumilip sa bintana ng silid panglinis at muntik na siyang mawalan ng hininga sa nakita.

Si Lia, nakahandusay sa sahig habang pinaliligiran ng ilang batang kasing-edad niya.

Isang batang babae na may maikling buhok ang marahas na humihila sa buhok ni Lia. “Anong lakas ng loob mong hampasin ako, ha?!” sigaw ng bata.

Mariing tumingin si Lia sa kanya. “Sinabihan mong walang kwenta ang mommy ko, kaya sinampal kita!”

Umiling si Patricia, ang batang may maikling buhok, sabay ngising mapanlait. “Ang tatay ko, mahal lang ang mommy ko, pero ang walang hiya mong nanay, kapit pa rin nang kapit. Kung hindi siya walang kwenta, ano siya? Basura!”

“Tumahimik ka! Huwag mong insultuhin ang mommy ko!” sigaw ni Lia sabay sugod at paulit-ulit na pinagsusuntok si Patricia gamit ang maliliit nitong kamao.

Mabilis namang lumapit ang ibang bata at hinila si Lia palayo. Galit na galit si Patricia habang hinihila nito ang buhok ng bata, saka kinuha ang gunting mula sa bulsa.

“Anak ka lang ng kaladkarin! Paano mong nagawang saktan ako? Ituturo ko sa’yo kung ano ang kapalit ng paghampas mo sa akin!”

“Sinong tinawag mong anak ng kaladkarin?”

Isang malamig at matatag na boses ang biglang narinig ng lahat. Bago pa man maigalaw ni Patricia ang gunting, bigla siyang nabitbit sa ere — ang kamay niya, mahigpit na hawak ng isang babae.

“Mommy!” sigaw ni Lia, sabay takbo at yakap kay Natalie, humihikbi at nanginginig.

“Wag kang matakot, nandito na si Mommy.” Mahinahon ang boses ni Natalie habang hinahaplos ang likod ng anak.

Humarap siya kay Patricia, malamig ang tingin. “Humingi ka ng tawad.”

Si Patricia Almeda, ang anak nina Dominic Almeda at Marielle Valle. Ito ang anak ni Dominic na pagbibigyan dapat ng bone marrow ni Lia ngunit hindi natuloy dahil na rin sa pag-awat ni Natalie. 

Mabuti na lamang at nagbago ang panahon, dahil kung hindi, malamang ay patuloy pa ring maaapi si Lia nang ganito. Ngayong ibang Natalie na ang kanilang nasa harapan, wala na silang ibang magagawa kundi tumingin at makita ang paghihiganti nito para sa kaniyang mga anak.

“Humingi ng tawad sa anak ng kaladkarin? Natalie, sira ka na ba?” sagot ni Patricia na halatang hindi natatakot, bagkus ay mayabang pa. Kahit bata pa ito, wala na talaga siyang modo at respeto lalo na kay Natalie. Kung sabagay, dati ay hahabol-habol lang si Natalie sa ama niyang si Dominic. Hindi na dapat ito bago sa kaniya.

Nakataas pa ang baba nito habang nagsasalita. “Kung hahampasin mo si Lia ngayon para lang mapasaya ako, baka payagan kitang magtrabaho bilang katulong namin. Baka makita mo pa si Daddy.”

Sa edad na anim, walang bakas ng inosensiya sa batang ito. Ang meron lang ay labis na arogansya at kasamaan.

Noon, inakala ni Natalie na kahit gaano kababa si Dominic at Marielle, marahil ay inosente ang kanilang anak. Pero ngayon, kitang-kita niya — ang bunga ay hindi nalalayo sa puno.

“Anak ba ni Marielle ang ganitong klaseng walang modo? Bakit ko naman sasaktan ang sarili kong anak para lang sa’yo?”

Umiling si Patricia, tumatawa nang mapang-asar. “Tumigil ka sa pagpapanggap. Alam naman nating dati mong binubugbog si Lia para lang mapasaya ako. Hindi mo ba naaalala?”

Napuno ng galit at inis ang dibdib ni Natalie, ngunit pinanatili niyang kalmado ang boses. “Tatanungin kita ulit, huling beses. Hihingi ka ba ng tawad o hindi?”

“Hindi!” sagot ni Patricia na may halong panghahamon. “Ano’ng magagawa mo sa akin?”

Ngumiti si Natalie, malamig at mapanganib. “Ikaw ang nagsabi niyan, hindi ako.”

Kumuha siya ng maliit na bangko at pinaupo si Lia doon nang mahinahon. Ibinigay niya ang gatas at longganisa sa anak. “Uminom ka muna, anak. May ipapaliwanag lang si Mommy sa mga taong ito na hindi makaintindi.”

Tahimik na sumunod si Lia, ngunit inabot niya ang isang patpat mula sa gilid. “Mommy, gamitin mo ito. Para hindi masaktan ang kamay mo.”

Napangiti si Natalie sa inosenteng ngiti ng anak. “Ang bait mo talaga, anak ko.”

Pagkatapos, sinarado niya ang pinto ng silid, lumapit kay Patricia, at marahang iniikot sa kamay ang patpat.

“Natalie, anong balak mong gawin?!” sigaw ng bata.

“Dahil hindi kayang turuan ng magulang mo kung paano rumespeto, ako na ang gagawa.”

Hinawakan ni Natalie si Patricia na tangkang tumakbo, at walang pag-aalinlangan, itinaas ang patpat — saka ibinaba ito nang malakas sa puwitan ng batang palalo.

Isang sigaw ang umalingawngaw sa loob ng silid.

At sa unang pagkakataon, natutunan ni Patricia Almeda kung ano ang ibig sabihin ng salitang “disiplina.”