salamat sa support, ,see you sa text Chapter
Walang sinagot si Gabriel sa alinmang tangkang tawag na ginawa niya. Nanghihina siyang napasanda sa headboard ng kanyang higaan habang inaalala ang huling pagkakataon kung saan naramdaman niyang kakampi at kasangga niya si Gabriel...yun ay ang araw na tuluyan nang nagamot ang anak nilang nasa kanyang sinapupunan pa lamang hanggang ngayon. Pinikit niya amg kanyang mga mata uiang sariwain ang mga huling pamgyayari ka ugnay sa cleansing process na isinagawa sa kanila ni Dr. Elara.... Tahimik ang gabi sa lumang kwarto ng lumang wing ng ospital na iyon. Wala nang ibang naririnig kundi ang mahina at mabagal na paghinga ng sanggol sa sinapupunan ni China.Nakaupo siya sa gilid ng kama, hawak-hawak ang tiyan niya hsbang siya ay nakatingin sa monitor ng sonogram scan pna pinapakita ang katawan ng anak nila ni Gabriel na ngayon ay tila payapa… ngunit ramdam niya sa bawat tibok ng puso nito ang natitirang kakaibang enerhiya. “Hindi na pwedeng magtagal ito…” mahina niyang bulong, para bang ki
Ang paligid ay tila lumiliit habang nakatayo si China sa gitna ng malawak na conference hall. Matingkad ang mga ilaw, nakatutok sa kanya na para bang spotlight sa isang akusado. Sa harap ng stage ay nakahanay ang mga board members, mga executives, at ilan pang VIP ng kompanya—lahat nakatingin sa kanya na para bang siya ang pinakamalaking traidor na nakilala nila. Nasa harap din si Gabriel… ngunit malamig ang mga mata, walang emosyon, tila hindi siya kakampi. Parang biglang bumigat ang dibdib ni China. "Paano siya naging ganito? Kahit hindi siya magsalita, ramdam ko na iniwan niya ako sa ere…" Chairman: "Ms. China Asuncion , ang mga ebidensya laban sa iyo ay malinaw. Ikaw ang may pananagutan sa insidente ng Project Vendetta at sa hindi awtorisadong paglalabas ng classified data." China (halos pabulong) "Hindi… wala akong ginawa. Hindi ako—" Ngunit pinutol siya ng isa pang board member. Board Member: "Lahat ng logs, lahat ng reports, at maging mga testimonya… lahat nagtuturo sa iy
Nanginginig ang makina ng sasakyang minamaneho ni Gabriel habang binabaybay ang madilim na kagubatan. Sa likod, nakahiga si China, yakap ang tiyan, habang ang mga pilak na liwanag sa kanyang mga mata ay paminsang kumikislap. “Gabriel… masyado nang malakas… parang gusto niyang lumabas ngayon,” halos pabulong na sabi ni China, pero ramdam niya ang panlalamig sa hangin—hudyat na hindi sila nag-iisa. Sa salamin, nakita ni Gabriel ang mga ilaw ng dalawang sasakyan na sumusunod mula sa malayo. “Selene’s men,” bulong niya. Hindi na siya nag-aksaya ng oras—pinihit niya ang manibela at pumasok sa mas makipot na daan patungo sa kabundukan. Biglang yumanig ang lupa. Mula sa ilalim ng kanilang dinadaanan, may umuusbong na mga bitak na may pulang liwanag. “Huwag kang matatakot!” sigaw ni Gabriel, at binilisan pa ang takbo ng sasakyan. Pero alam niyang hindi iyon lindol—reaksyon iyon ng bata sa sinapupunan ni China. Mula sa likod, isang lalaki na may maskara ang sumigaw, “Hand over the Catalys
Sa gitna ng kagubatan, ang lamig ng gabi ay tila nahalo sa init ng baril na pumutok. Tumalon si Gabriel mula sa likod ng puno, gumulong sa lupa, at tinamaan ang isa sa mga tauhan ni Selene. Isang mabilis na putok muli—dalawa pang kalaban ang bumagsak. Pero hindi siya dito para sa kanila. Narinig niya ang mabagal na yapak mula sa kanan. “Always the hero, Gabriel…” isang pamilyar na tinig na nagpasakit sa kanyang sentido. Lumabas mula sa dilim ang isang babae—matangkad, nakasuot ng itim na tactical suit na parang hinubog para sa kanya. Ang buhok niya ay kulay abo na pilak sa liwanag ng buwan, at ang mga mata ay kasing talim ng patalim. “Selene,” malamig na sambit ni Gabriel. “Still charming,” ngiti nito, pero puno ng panlilibak. “And still making the same mistake—protecting someone who’s doomed the moment she met you.” Humakbang si Gabriel palapit, ang hawak na baril ay itinutok niya sa kanya. “She’s not part of this war, Selene. Leave her out of it.” Tumawa ito nang mahina, hal
Tumunog ang cellphone ni Gabriel. Agad siyang bumangon at kinuha ang telepono sa mesa. Nang makita niya kung sino ang tumatawag, nagdilim ang mga mata niya. “Who is it?” tanong ni China, ramdam ang biglang pagbago ng tensyon sa paligid. “An informant,” sagot ni China, mababa ang boses. “We might have a problem.” Tumalikod ito habang nakikipag-usap, ngunit malinaw kay China ang bawat salitang narinig niya. “She’s here. The woman from Project Vendetta… she found out about China.” Nang marinig niya iyon, para bang bumigat ang hangin sa paligid. Muling bumalik ang takot na pilit niyang nilimot kagabi. Paglingon ni Gabriel, seryoso na ang mga mata nito. “China… we need to leave. Now.” At doon nagsimula ang umaga na magbubura sa katahimikan ng gabing iyon. Mabilis na nagbihis si Gabriel halos hindi na siya tumitingin kay China. Kita sa kilos nito ang urgency—parang bawat segundo ay may katumbas na panganib. “Gabriel, ano bang nangyayari? Sino ‘yung babae?!” Hindi niya napigilang ta
Mahina ang langitngit ng kahoy na nasusunog, at sa bawat tibok ng puso ni China, ramdam niya ang bigat ng katahimikan. Nasa gilid siya ng malaking bintana, nakatingin sa malawak na tanawin ng lungsod sa ibaba. Ang mga ilaw nito ay kumikislap na parang mga bituin na bumaba sa lupa, pero kahit gano’n kaganda ang view, hindi iyon sapat para mapawi ang bigat sa dibdib niya. Sa likod niya, tahimik lang si Gabriel na nakaupo sa couch, hawak ang baso ng whisky. Ilang beses niya itong nakitang ganito — tahimik, malalim ang iniisip, pero ngayong gabi ay ibang klaseng bigat ang nararamdaman niya mula rito. “China…” tawag ni Gabriel ,mababa at parang may bahid ng pagod ang boses. Dahan-dahan siyang lumingon. “Hmm?” Tumingin si Gabriel sa basong hawak niya, paikot-ikot ang amber liquid sa loob bago ito nagpatuloy. “Minsan… natatakot ako na kahit anong gawin ko, may mga bagay na hindi ko kayang kontrolin. Na baka… may isang araw na mawala ka at ang magiging anak natin...sa ’kin.” Napalunok si