LOGIN“Brice wasn’t working alone.”
Parang dagundong sa pandinig. Tahimik ang kwarto, pero parang sumabog ang hangin sa loob ng opisina ni Gabriel matapos marinig ang tawag mula sa isang international number. Hawak-hawak niya ang cellphone, nakakunot ang noo habang nakikinig sa boses sa kabilang linya. “Interpol? Are you saying this is bigger than just a personal vendetta?” tanong ni Gabriel, malamig ang boses. “This isn’t just about the assault. Your wife was targeted as part of a larger scheme to compromise your corporation.” Napapitlag si Gabriel. Wife. Bihira niyang marinig iyon sa publiko. Pero sa linya ng international intelligence, hindi na lihim ang kasal nila ni China. “We’re sending someone to Manila. Don’t trust anyone—not even inside your own company.” The next morning… “Good morning, Sir,” bati ng mga staff ni Gabriel pagpasok niya sa Buenavista Corp main tower. Suot niya ang itim na suit, at tila wala sa mood makipag-kwentuhan. “Where’s Paulina?” tanong niya. “Nasa executive floor po—nag-aayos ng contracts para sa Italy expansion.” Tumango si Gabriel. Pero sa loob-loob niya, may kirot na. Paulina Buenavista.. His trusted right hand. And possibly, the traitor in disguise. Samanta ,saa condo ni China.... Tahimik siyang nakaupo habang pinapanood ang ulat sa TV. “Buenavista Corp CEO Gabriel Buenavista has declined to comment on the criminal charges against a former professor linked to his executive assistant. Rumors of a deeper corporate plot are beginning to surface.” Napakapit siya sa throw pillow. Hindi pa man sila lumalabas bilang mag-asawa, damang-dama niya na siya ang sentro ng lahat. “Ako ang kahinaan niya.” Biglang kumatok. May guard sa pinto. “Ma’am, may padala po para sa inyo.” Binuksan niya ang package. May laman itong isang USB at isang sulat na nakasulat lang: “You deserve the truth.” --- China inserted the USB. A series of videos loaded. Hidden recordings. One showed Paulina talking to an unknown man in an airport lounge. On a certain footage showed something na ikinagulat niya,natutop niya ng palad ang kanyang bibig sa napanood... Paulina: caught on the video saying “He’s too distracted with her. The girl is the perfect blindspot. We move while he’s in love.” Napasinghap si China. “I trusted her. Gabriel trusts her.” Another clip showed a bank transaction. Offshore accounts. Payments connected to Brice… and Paulina.. Hindi niya alam kung anong mas masakit—ang panlilinlang, o ang katotohanang siya ang ginawang pa-in. Samantala sa opisina… “Paulina, join me in the conference room,” utos ni Gabriel.. Ngumiti si Paulina. “Of course.” Pagpasok nila, sinarado ni Gabriel ang pinto. Pinaikot niya ang laptop, pinatugtog ang isa sa mga video mula sa USB. Tila nanigas si Paulina.. “What is this—? That’s not me.” “Don’t lie to me,” mariing tugon ni Gabriel. “I trusted you with everything. And you sold us out.” Tahimik si Paulina. Pero may mapait na ngiti. “What are you going to do now? Tell your wife? Oh wait—nobody knows you’re even married.” Kinuyom ni Gabriel ang kamao. “You’ve just declared war.” Gabing iyon. Nagkita sina Gabriel at China sa isang safehouse. Wala na silang tiwala sa sarili nilang bahay. “Paulina betrayed us,” ani Gabriel “I know,” sagot ni China.. “I saw the video.” Nagkatitigan sila. Parehong pagod. Parehong sugatan. “But Gabriel,” bulong ni China, “kung kaya nilang pasukin ang kumpanya mo, paano pa ako?” Lumapit si Gabriel. Hinawakan siya sa pisngi. “You’re not my weakness, China.. You’re the reason I’m still standing.” Tumulo ang luha niya. “You deserve a husband who can protect you in the light, not just in the dark.” “Then let’s bring the marriage into the light.” --- A decision was made. Kinabukasan, sa gitna ng press conference tungkol sa bagong international security protocols ng Buenavista Corp... “Before we proceed,” ani Gabriel sa harap ng daan-daang cameras, “I have something to announce.” Nagkagulo ang press. “I am married. Secretly, yes. But out of protection, not shame.” The world went silent. “My wife is China Asuncion- Buenavista.. And anyone who dares threaten her… threatens me.” --- Social media exploded. 🚨 #BuenavistaMarriageRevealed 🚨 #SecretWifeExposed 🚨 #ChinaAsuncionBuenavista Sa condo, halos hindi makahinga si China habang pinapanood ang live feed. “Ginawa mo ‘to…” Napangiti siya. Sa wakas, hindi na siya kailangang itago. Pero kasabay ng pagyakap ng mundo, dumating din ang mga halimaw sa dilim. Samantala,sa gitna ng kanilang pakikipaglaban para harapin ang lahat. Ay may matang nakasubaybay sa kanila sa kalayuan somewhere in Europe… Isang lalaking naka-shades at trench coat ang nakatayo sa harap ng monitor. “So… the Buenavista heir has revealed his queen.” May sumagot mula sa likod. “Do we proceed, boss?” “Activate Plan C. The wife will fall. Then the empire.” Back in Manila, that night… While Gabriel and China finally shared a peaceful moment in the balcony—first real peace they had in weeks—a black van parked silently across the street. Inside, a sniper started assembling his weapon.Ang gabi sa yacht ay parang isang hiningang matagal naming hinintay. Tahimik. Malalim. Hindi yung katahimikang puno ng kaba...kundi yung uri ng katahimikan na nagsasabing ligtas ka na. Ang alon ay banayad na humahaplos sa katawan ng barko, paulit-ulit, parang tibok ng pusong hindi nagmamadali. Sa itaas, ang mga bituin ay nagkalat sa kalangitan...parang mga mata ng langit na tahimik na nagmamasid sa amin, parang mga saksi sa lahat ng pinagdaanan namin.Huminga ako nang malalim.Ramdam ko ang kaba sa dibdib ko...hindi dahil sa takot, kundi dahil sa bigat ng kahulugan ng sandaling ito. Ang bawat paghinga ko ay parang musika na may sariling ritmo, mabagal pero sigurado. At sa harap ko, nakatayo si Gabriel.Hindi siya naka-armor.Hindi siya ang lalaking kinatatakutan ng mundo.Hindi siya ang hari ng digmaan o ng imperyo.Isa lang siyang lalaki ngayong gabi...matatag, tahimik, napakaseksi sa paraan na hindi niya kailangang subukan, at… sobrang minahal ko.Ang ilaw ng mga bituin ay humahalik
Tahimik ang lungsod sa labas—nakakatakot na tahimik, parang ang buong mundo ay humihinga nang sabay-sabay, naghihintay ng isang pagsabog na matagal nang itinago sa ilalim ng lupa.Nakatayo ako sa harap ng floor-to-ceiling glass ng Buenavista Tower, tanaw ang ilaw ng siyudad na parang libo-libong mata na nakamasid sa amin. Sa gabing ito, alam kong hindi lang reputasyon ang nakataya—kundi ang mismong kaluluwa ng lahat ng itinayo namin ni Gabriel.Huminga ako nang malalim, pero kahit anong gawin ko, hindi ko mapigilan ang panginginig ng mga kamay ko.Hindi ito takot lang.Ito ang bigat ng katotohanang matagal naming hinabol.Ito ang gabi kung saan babagsak ang anino ng imperyo.“China…”Narinig ko ang boses ni Gabriel sa likod ko—mababa, kontrolado, pero ramdam ko ang tensyon sa bawat pantig. Lumapit siya, at bago pa man ako makalingon, naramdaman ko na ang init ng kanyang presensya, ang bigat ng kanyang kamay na dahan-dahang humawak sa bewang ko.Parang paalala.Hindi ako nag-iisa.“Are
Ang araw na iyon… iba ang bigat. Iba ang lamig. Para bang may humihinga sa batok ko — hindi hangin, hindi paranoia — kundi isang presensya na nagbabadya ng unos.At nararamdaman ko iyon hanggang sa buto ko.Gabriel walked beside me habang naglalakad kami sa corridor ng Buenavista Tower, pero ramdam ko na hindi siya basta naglalakad. He was scanning — every corner, every shadow, every reflective glass panel. Ang kamay niya ay nakahawak sa braso ko, hindi mahigpit… pero sapat para ipaalam sa mundo na:Mine.My wife.My life.Touch her and you die.His ruthless billionaire stance.Hindi niya kailangang magsalita para maramdaman ang gano’n.Pero nagsalita siya.“China… we need to be alert,” bulong niya, halos hindi gumagalaw ang labi, parang sanay na sanay sa tahimik na command. His tone was low, deep, protective.Tumango ako, kahit kumakabog ang puso ko. “Alam ko,” sagot ko. “Pero hindi ako takot. Hindi habang kasama ko kayong dalawa.”Napatingin siya sa akin — mismong tingin na nagpapal
Ramdam ko ang kabuuan ng kapangyarihan namin ni Gabriel—hindi lang sa negosyo, kundi sa puso, sa pamilya, sa bawat aspeto ng buhay. Parang bawat hakbang namin sa elevator ay may bigat ng responsibilidad, pero kasabay nito, may kilig na hindi ko maipaliwanag. Ang bawat kisap-mata niya ay parang may lihim na pangako, at ramdam ko iyon sa buong katawan ko.“China, ready ka na ba?” bulong niya sa akin, hawak ang kamay ko. Hindi lang basta hawak—parang pinapadala niya ang buong lakas at tiwala niya sa isang simpleng pagkakahawak. Ang titig niya ay may halo ng pride, halong pang-aasar na nakakakilig.“Always, Gabriel,” sagot ko, napangiti, ramdam ang init ng kanyang hawak na naglalakbay sa dugo ko. Sa bawat segundo, parang sinasabi niya sa akin, we’ve come so far, and we’re not turning back.Pumasok kami sa boardroom, at ramdam ko ang bigat ng mga mata sa amin. Ngunit sa halip na takot, may halong respeto at anticipation sa paligid. Ang dating tense na atmosphere—yung parang bawat tao ay na
Huminga ako nang malalim, ramdam ko pa rin ang init ng adrenaline sa dibdib. Nakaupo ako sa armchair sa sala, nakatingin sa tulog na tulog si China sa kama, ang buhok niya nakalugay sa unan, napakaganda ng mukha niya sa liwanag ng buwan na pumapasok sa bintana.Hindi niya alam… hindi niya alam kung gaano ako kinakatakutan sa loob. Sa bawat segundo na lumilipas, iniisip ko kung anong gagawin ni Eleanor kung makakalapit siya. Kung makakakita siya sa asawa ko nang walang proteksyon. Kung may mangyari sa kanya kahit saglit lang…“Hindi ko siya papayagang masaktan,” bulong ko sa sarili ko, halos may panginginig. “Hindi.…”Hinawakan ko ang kamay niya, malambing at matindi. Kahit tulog pa siya, ramdam ko ang init niya sa aking palad. Parang nagpapaalala sa akin: ito ang buhay ko. Ang pamilya ko. Ang babaeng hindi ko kayang mawala.Hindi sapat ang sarili ko lang. Alam ko. Kailangan ko ng strategy, precision, at lakas. Tumayo ako, dahan-dahan, hindi ginising si China, at kumuha ng phone.“Rocc
Humigpit ang hawak ko sa manibela habang minamaneho ko pabalik ang kotse papuntang Buenavista Tower. Hindi ko na ramdam ang pagod, ni ang lamig ng gabi — puro adrenaline, galit, at takot para kay China ang umiikot sa buong sistema ko. “Damn it…” bulong ko, mariin, halos paos. “Kung may nangyari sa’yo habang wala ako…” Hindi ko na tinapos ang sentence. Hindi ko kaya. Hindi ko gustong i-imagine kahit isang segundo. Tumawag ako agad kay Rocco. “Status,” utos ko. “Sir, China is inside. Safe. Nakalock ang lahat ng access points. Nasa panic room ang bata,” mabilis na sagot niya. Pero hindi ako mapalagay. Hindi kahit isang porsyento. “Anong ginagawa niya ngayon?” Tahimik si Rocco ng ilang segundo. Para bang nagdadalawang-isip kung sasabihin ba niya. “Sir… she keeps asking if you’re okay. Paulit-ulit.” Napapikit ako ng mariin. Tangina. China. “Copy,” mahina kong sagot bago ibinaba ang tawag. Kasabay noon, tumunog ang phone ko. China. Napabilis ang tibok ng puso







