Chapter 5

HININTAY ni Yana makaupo sa harap ng lamesa nito si Alexis. Tumayo lang siya sa tapat nito.

“Talk,” sabi nito.

Bumuntonghininga pa siya. “Tungkol kay Ms. Karen. Siya ang OIC ko at ako ang magsasabi ng totoo na sa lahat ng opisyales na nasa production department, siya lang ang pinakamatino at mabait. Maaring marami na siyang pagkakamali pero naniniwala ako na hindi lahat ng kapalpakan ay ginusto niya o sinadya. Ang insidente sa beef patties, obvious naman na may sumabutahe. Ang layo ng raw materials sa proccessing area, at saka nasusukat na lahat ng sangkap bago ilagay sa machine na magproseso. Dapat nag-imbestiga muna kayo. May nagbuhos ng asin sa mixture ng patties kasi ang naunang portion na nasa packaging na, sakto naman ang timpla, eh iisang mixture lang ang pinagmulan. Iyong huling portion lang ang umalat nang husto,” walang preno niyang paliwanag.

“We are investigating the incident, but Karen's mistakes were repeated. She admitted that sometimes she lost focus because of tiredness and lack of sleep. Those are not examples. I don’t need employees who can’t adjust to my company’s routine and make mistakes repeatedly. She should find another job that fits her capabilities,” ani Alexis.

Uminit na ang bunbunan niya. “Naintindihan ko, pero marami kayong company, hindi ba puwedeng bigyan n’yo ng chance ‘yong tao? Sa napapansin ko, mas maayos pa nga mag-handle ng tao si Ms. Karen kumpara sa iba. Oo, lutang siya madalas, pero kapag hindi na niya kaya, humihingi siya ng tulong sa amin. Bakit hindi mo muna silipin ang maliliit na detalye sa bawat sulok ng kumpanya mo bago ka maniwala sa sulsol ng ibang empleyado? Ang daming utak talangka rito sa totoo lang. Nakikita ko na ang dark side nitong kumpanya n’yo.”

Tumalim ang titig sa kan’ya ni Alexis. “Are you questioning my ability to manage the manpower of my company, Yana?” namumurong saad nito.

“Oo, aaminin ko. Kasi naman, maraming mali, eh. Iyang paghihigpit mo sa tao, na-adapt ng ibang opisyales pero inaabuso nila ang posisyon nila. At saka--”

“Enough!” singhal in Alexis. Napatayo na ito at nanlilisik ang mga mata sa kan’ya. “Don’t talk to me like you have the right to point out my mistakes, Yana! I have reason to be strict with my employees, and no one can change the rules!” giit nito.

Hindi siya nagpatinag at nakipagsukatan ng titig kay Alexis. “Hindi ko pakikialaman ang rules mo. Ang sa akin lang, maging patas kayo pagdating sa paghatol sa empleyadong nagkasala.”

“And what do you want, huh?”

“Hindi ako papayag na tanggalin mo si Ms. Karen,” matatag niyang wika.

Umigting na ang panga ng binata sa gigil. Dinuro na siya nito. “Who are you to command me, lady?”

Taas-noo siyang tumitig kay Alexis. Namaywang pa siya. “I challenge you, Alexis. Imbestigahan mo maigi lahat ng mga palpak na trabaho ni Ms. Karen. Hanapin mo ang CCTV footage na hindi manipulado. Malakas ang kutob ko na pinagkakaisahan ng mga may utak talangka si Ms. Karen. Once tinanggal mo bigla si Ms. Karen, hindi kita pakakasalan! Sasabihin ko kay Lolo na maghanap siya ng ibang lalaki na pakakasalan ko!” buwelta niya.

Hindi natuloy ang pagduro sa kan’ya ni Alexis at umurong bigla ang galit nito. Umalon ang dibdib nito at naging uneasy.

“Fine! I will give Karen a chance, but I will continue the investigation first,” pagkuwan ay sabi nito.

Kumalma rin ang kaniyang sistema at lihim na nagdiwang ang kaniyang puso. Nakahanap siya ng bala laban kay Alexis para mabawasan ang kalupitan nito.

“Salamat. Umaasa ako na magiging patas ang imbestigasyon,” aniya. Tumalikod na siya at sana’y lilisan.

“Wait!” pigil ni Alexis.

Pumihit naman siya paharap dito ulit. Hinintay niya itong magsalita.

“Promise me that you will not tell anyone about our relationship, especially to Jeo. Our marriage should be safe and secret. Only us, my mother, and our grandfathers should know it. Understand?” maotoridad pa ring sabi nito kahit nakikiusap.

Tumawa siya nang pagak. “Ayos, ah. Ikaw na nga ang nakikisuyo, ikaw pa ang matapang. Pero sige, hindi ko ipagsasabi kahit kanino ang sikreto mo, pero once may hindi ako nagustuhan sa trato mo sa empleyadong matino, sorry na lang. Kahit pa kasal na tayo, hihiwalayan kita,” aniya, tinakot pa ang binata.

Hindi naman apektado si Alexis, pinukol pa siya ng mahayap na titig. Wala na itong imik kaya iniwan niya.

Pangiti-ngiti si Yana habang pabalik sa production department building. Pagdating sa locker room ay nadatnan niya roon si Karen na nagsisilid ng gamit sa bag. Dagli niya itong nilapitan. Maaring tanggap na nito na matatanggal na ito sa trabaho.

“Ms. Karen, ano’ng ginagawa n’yo?” tanong niya sa babae.

Pansin niya na mugto na ang mga mata nito, halatang katatapos lang umiyak.

“Hindi ka ba aware? Last day ko na rito. Natanggal na ako sa trabaho,” gumaralgal ang tinig na turan nito.

Pinigil niya ito sa kanang braso. “Huwag kang aalis! Iniimbestigahan pa ang mga pagkakamali mo. Dinig ko ay bibigyan ka ng CEO ng chance na patunayan ang sarili mo. Hintayin natin ang result ng imbestigasyon,” aniya.

Matiim na tumitig sa kan’ya si Karen, tila nabuhayan ng pag-asa. “S-Sigurado ka ba, Yana?”

“Opo. Huwag ka muna aalis. Hintayin natin ang utos ng CEO.”

Mayamaya ay may staff mula sa HR department na pumasok at tinawag si Karen. Mabilisang ibinalik ni Karen sa locker ang gamit nito at sumunod sa HR staff.

Malapad siyang ngumiti dahil umaksiyon kaagad si Alexis upang ma-cancel ang pagpaalis kay Karen. Bumalik na siya sa trabaho na puno ng motibasyon at enerhiya. Ganado siyang kumilos at dedma ang mga tsismosa sa paligid.

Habang naglalagay ng sangkap sa malaking mixing bowl para sa giniling ay nilapitan siya ni Salina. Siniko siya nito sa tagiliran.

“Bakit masaya ka? May nangyari ba?” tanong nito. Hawak pa nito ang food coloring na nasa malaking garapon.

“Hm, kasi sure na ako na hindi matatanggal si Ms. Karen,” aniya.

“Paano mo nasabi?”

“Malalaman mo mamaya.”

Mayamaya ay namataan niya si Karen na bumalik sa processing area, nakasuot na ulit ng uniform at ibang proteksiyon sa katawan. Napangiti siya nang maisip na babalik na ito sa trabaho. Maaliwalas na ang mukha nito.

“Uy, bumalik si Ms. Karen!” bulalas ni Salina.

“Sabi ko sa ‘yo, eh,” aniya.

Napansin niya ang ibang opisyales na masama ang tingin kay Karen. Obvious na sa kan’ya kung sinu-sino ang may galit kay Karen.

Matapos niyang matimplahan ang sampung kilong giniling na baka ay ipinasok na niya ito sa machine na magpuproseso patungo sa packaging area. May pagkakataon na siyang makapagpahinga saglit habang hinihintay ang susunod na batch ng giniling.

Bumalik na rin sa trabaho nito si Salina pero si Karen naman ang lumapit sa kan’ya. Kunwari ay tiningnan nito ang trabaho niya.

“Hindi ko alam kung may ambag ka rito, Yana, pero salamat dahil binawi na ng CEO ang desisyon niya na tanggalin ako,” sabi nito.

Lumapad ang kaniyang ngiti. “Wala naman po akong ambag. Sinabi ko lang sa CEO na imbestigahan muna nila ang nangyari bago ka hatulan. Nagbigay lang ako ng opinyon ko,” aniya.

Manghang tumitig sa kan’ya si Karen. “Talaga? Nakausap mo ang CEO?” untag nito.

“Hm, nagkataon lang na nakita ko siya kaya naglakas-loob akong kausapin siya.”

Mangiyak-ngiyak na tumitig sa kan’ya si Karen. “Salamat talaga, Yana. Hindi nga ako nagkamali sa unang kita ko sa ‘yo. May mabuti kang puso.”

“Walang anuman po. Basta alam ko na walang ginagawang mali ang isang tao, kakampihan ko.”

“Huwag kang mag-alala, pagbubutihan ko ang trabaho at titiyakin na hindi na ako maaapi.”

“Susuportahan po kita!”

Ngumiti lang ang babae. Pagkuwan ay sumabak na sila sa trabaho.

Alas singko na ng hapon nakalabas ng production department building si Yana dahil tinapos niya ang huling batch ng karne. Nakiusap kasi siya kay Karen na siya ang tututok sa pagtimpla ng mga karne para tiyak na hindi masabutahe. Talagang binantayan niya ang buong proseso.

Nasa main building ang locker nila kaya kailangan niyang dumaan doon bago uuwi. Iniwan na siya ng ibang mga kasama kaya mag-isa siyang nag-check-out. Tamang-tama paglabas niya ng locker room ay labasan na rin ng mga office staff. Inabutan siya ng mga ito sa lobby. Nagmamadali siyang lumabas ngunit may humabol sa kan’ya.

“Yana!” tinig ni Jeo.

Magkukunwari pa sana siya na hindi ito narinig at tuloy lang ang kaniyang lakad pero naabutan siya nito sa labas. Napilitan siyang huminto at harapin ang binata.

“Hello, sir!” magalang niyang bati.

“I haven’t seen you for a few days. Hindi ka ata lumalabas ng production building,” anito.

“Eh, kasi sobrang busy namin.”

“Anyway, may sasakyan ka ba?”

“May scooter po ako.”

“Please, huwag mo naman akong pinu-po,” amuse na sabi ni Jeo.

Matabang siyang ngumiti. “Hindi ko na alam,” wala sa loob niyang sabi.

Biglang natawa si Jeo. “Maaga pa naman, baka nagugutom ka. Mag-snack muna tayo, sagot ko,” hirit nito.

Umawang ang kaniyang bibig ngunit hindi nakapagsalita nang mapansin niya si Alexis na kalalabas ng main door ng gusali. Awtomatikong nahagip siya ng paningin nito at tila natitigilan.

Kumislot pa siya nang tapikin siya ni Jeo sa kanang balikat. Nabaling dito ang kaniyang atenisyon.

“What do you think, huh?” tanong ni Jeo.

“Uh…. ano hapon na at malapit na ang hapunan. Hindi ako sanay mag-snack ng ganitong oras,” alibi niya.

“Mag-dinner na lang tayo.”

Muli niyang sinipat si Alexis na patungo na sa garahe at madadaanan sila. Nang malapit na ito sa kanila ay pinagdilatan siya nito ng mga mata, sumenyas pa na tanggihan niya ang alok ni Jeo at umalis. Iyon ang pagkaintindi niya.

Aliw na aliw siya sa ekspresyon ng mukha ni Alexis kaya naisip niyang asarin ito. Kunwari ay hindi niya susundin ang gusto nito. Lumapit pa siya kay Jeo at mahinang kinausap.

“Sorry, may dinner pala kami ng lolo ko. Birthday kasi niya ngayon,” palusot niya.

“Ahh, gano’n ba? Next time na lang pala,” ani Jeo.

“Pero baka puwedeng makisakay sa kotse mo. Naubusan ng gasolina ang schooter ko. Bibili muna ako ng gasolina.”

“No problem. Let’s go!”

Sumunod kaagad siya kay Jeo. Nang makasakay sa kotse ni Jeo ay sinilip niya sa bintana si Alexis. Hindi pa ito nakasakay ng kotse at pasimpleng nakatingin sa kanila. Patago siyang humagikgik.