Misha’s POVTahimik akong nakaupo sa silid ng opisina ni Everett habang siya ay nasa istasyon ng pulis upang ipaliwanag ang pangyayari tungkol kay Gillius, ang lalaking buwisit niyang secretary na gustong kitilin ang buhay niya. Pero kahit anong paliwanag niya, may bahagi ng isip ko na hindi matatahimik hangga’t hindi ko naipaghihiganti ang bawat pangyayaring nagpatakot sa aming dalawa. Alam kong hindi dapat ako nagpapadala sa galit, pero ang ginawa ni Tita Maloi kay Everett ko ay hindi ko na palalampasin. Naisip ko, paano kung nagtagumpay si Gillius? Paano kung napatay niya ang asawa ko? Hindi ko kaya, naiisip ko palang ay para akong mababaliw.Habang mahigpit ang hawak ko sa cellphone ko, lumapit ako sa bintana at tiningnan ang tahimik na kalangitan sa labas. Sa kabila ng ginhawang dulot ng pagsikat ng araw, alam kong hindi matatapos ang laban na ito hanggang hindi natitikman ni Tita Maloi ang bawat hirap na nararapat sa kanya. Dinial ko ang numero ng taong kakilala ko, isang taong
Misha’s POVLumipat kami sa susunod na technique. Naghanda akong magsimulang magpakita ng simpleng suntok, at agad siyang napatitig sa akin, bahagyang nag-aalinlangan.“Don’t worry,” sabi ko, siniguradong mabagal lang ang gagawin kong suntok para hindi siya masaktan. “Your goal here isn’t to fight back, but to protect yourself. Kapag may umaatake, kailangan mong mag-block at i-deflect ang force.”Ipinakita ko ang tamang positioning ng braso sa pag-block ng suntok. “Raise your arm like this, creating a barrier with your forearm. Kapag tumama ang suntok dito, it deflects away from your body.”Nang subukan niyang gayahin ang ginawa ko, pinakita ko ang paggalaw ng suntok at tinamaan ang forearm niya, na matagumpay namang na-block niya.“Wow,” sabi niya, tila napabilib sa sarili. “It feels… powerful to know I can block an attack.”Ngumiti ako kasi masaya kami sa progresong nakikita ko. “See? Simple techniques, pero kapag nagamit mo ng tama, malaking tulong.”Nagpatuloy kami sa pangatlong t
Misha’s POVNaupo ako sa sala, habang si Everett naman ay nakatayo sa may pinto, nagpapahangin at tila may iniisip. Sa hindi inaasahang pagkakataon, napatitig ako sa pawisan niyang katawan habang nakasuot ng itim na sando, sabay baba na rin ng tingin ko sa suot niyang boxer short. Actually, ako ang nagpasuot sa kaniya niya para maging madali ang galaw niya sa training.Pero ngayong pawisan siya at kumikinang ang katawan, parang nag-init ako. Never ko pang natikman si Everett nang pawisan. At curious ako kung ano ang lasa niya kapag galing lang sa pawisan.Tumayo ako at saka naglakad papunta sa kaniya. Hinawakan ko ang braso niya at hinila.“B-bakit, honey?” tanong naman niya agad na tila nagtaka. “Hindi pa ba tayo tapos? May training pa ba?” tanong pa niya habang patuloy kaming umaakyat sa pinto.“Oo, hindi pa tayo tapos,” sagot ko naman at saka ko siya tinapunan nang tingin. Kumindat ako kaya alam na niya ang ibig sabihin.“Pero, honey, pawis ako. Nakakahiya,” sabi niya na ngayon pa
Misha’s POV“Mas maganda kung patayin natin ang aircon, gusto kong mas lalong pawisan ang katawan mo, honey,” sabi ko sa kaniya. Bago ko tikman ang katawan niya, kinuha ko muna ang remote ng aircon at saka ko ito pinatay.Paglapit ko sa kaniya, hinila ko naman siya papunta sa kama. Pero hindi ko siya pinaupo o pinahiga, pinatayo ko lang siya sa tapat ng kama at saka ko siya muling tinignan. “Ang sarap mong tignan kapag ganitong pawisan. Ngayon, gets ko na kung bakit parang may oil ang mga katawan ng mga model kapag brief ang ini-endorse nila. Kung bakit parang pawisan ang katawan nila kapag naka-display sa billboard o sa mga mall, nakakadagdag attract pala kapag pawisan ang katawan ng isang lalaki at iyon ang nararamdaman at nakikita ko ngayon,” sabi ko sa kaniya.“Sa totoo lang, kakaiba ka nga ngayon, honey. Hindi ko alam kung ano itong trip mo. Halatang ang taas ng libog mo ngayon,” natatawa niyang sabi.“Ganito na talaga ang mga mag-asawa ngayon, honey. Masanay ka na. Pero, asahan
Misha’s POV“Baka maasim na ‘yan at baka mabaho pa, please, kamayin mo na lang, laruin mo na lang ng kamay mo, huwag mo nang tikman, honey,” nahihiya na namang sabi ni Everett pero hindi ako nakinig.Walang sabi-sabi, sinubo ko ito nang hanggang sa kalahati, iyon lang ang kasya sa bibig ko. Pinag-stay ko ‘yon sa loob ng bibig ko ng ilang segundo, maya maya, doon ko naisipang sipsipin.Tinignan ko si Everett, nakapikit siya na parang nahihiya pa rin, pero hindi pa rin matago sa ekspresyon ng mukha niya na nasasarapan din siya.Nang iluwa ko bigla ang tite niya, nagsalita siya agad. “See, sabi na e, iba ang lasa at mabaho,” sabi niya na pinangunahan ako.“Hindi, nagkakamali ka. Wala pa ring amoy, maalat lang din siya, pero mas masarap siya sa lahat, mas gusto ko siya kaya itutuloy ko na ‘to,” sabi ko sa kaniya.Sinususo ko na nang tuluyan ang ari niyang tigas na tigas na ngayon. Nag-enjoy ako sa pagkain sa kaniya, kahit ang mga itlog niya ay hindi nakaligtas sa akin.“Aaahhh, grabe ka s
Everett’s POVMabilis naming tinahak ang driveway papasok sa pribadong gun shop na ito, para lamang sa piling mayayaman at kilalang kliyente. Marami na akong narinig tungkol sa lugar na ito, pero ngayon ko lang nakita nang personal. Sa labas pa lang, alam mong hindi ito basta-bastang tindahan lang.“Finally, Everett,” sabi ni Misha, nakangiti habang bumababa ng sasakyan. “I’ve been waiting for you to experience this.”I followed her, watching how her eyes lit up as we entered the shop’s grand entrance. Inside, it was even more impressive—polished marble floors, a faint scent of leather and wood, and rows of sleek glass cases showcasing the finest firearms I’d ever seen. Kahit sa mundo namin, kung saan luxury ang pangunahing pamantayan, ibang klaseng alindog ang dala ng eksklusibong lugar na ito.“Good morning, Mr. and Mrs. Tani,” bati ng isang attendant sa amin, nakasuot ng black tailored suit at may malinis na cut ng buhok. “I am Miles. I’ll be personally assisting you today.”Misha
Everett’s POVMatapos ang ilang rounds sa firing booth, bumalik kami ni Misha sa pangunahing gallery. She was practically glowing, para bang nahanap na niya ang bagong hilig na matagal na niyang hinahanap. Minsan ko lang siyang nakitang ganito kasaya, at hindi ko maiwasang mapangiti.Alam ko, hindi ‘to mangyayari kung hindi nanggugulo ang mga pinsan at tita at tito ko. Dahil sa kanila, malaki ang pinagbago ni Misha. Dahil sa kanila, naging ganito kabagsik ang asawa ko. Na para sa akin, ayos, para akong may asawang action star. In real life, kasi sobrang bangis makipaglaban ngayon ni Misha, hindi ko nga inaasahang magiging ganito siya. Hindi kapani-paniwala.“Everett, I didn’t expect it to feel this thrilling,” sabi niya, adjusting her grip on the rifle before handing it back to Miles. “It’s like... each gun has its own story and personality.”Tumingin siya sa akin, tila may pahiwatig sa mga mata niya. Alam kong nararamdaman niya ang kakaibang excitement ng pagtuklas sa mga bagong baga
Misha’s POVPahinga today sa training para kay Everett kasi nagpasya kaming mag-work muna at ayaw naman naming pabayaan ang kani-kaniyang company na hawak namin. Masaya akong nagmamaneho ng sasakyan ko. Hindi ko na need ng bodyguard kaya parang malaya na ako ngayon, basta ba dapat palagi akong handa sa lahat ng panganib. Ang saya nga kasi palagi na rin akong may dalang baril. Dito sa kotse, hindi rin ako nagpapawala ng ilang baril para in case kailanganin ko o makalimutan kong magdala ay mayroon akong magagamit sa panganib.Habang masaya akong nagmamaneho, may nakita akong parang kakaibang pangyayari sa gilid ng highway, napansin ko ang isang kotse na tila tumigil, at may grupo ng kalalakihan na nakapaligid dito. There was something off. Inayos ko ang sunglasses ko, pinagmasdan pa ng mas mabuti. Isa sa kanila, may suot na cap na parang pilit itinatago ang mukha.Then I froze, my heart lurching as I recognized her — Jaye.She looked trapped, cornered. Nakita ko kung paano siya nakatiti
Samira POVPagkatapos kong linisin at gamutin ang sugat ni Ahva, hinawakan ko ang kamay niya saglit. “Dito muna kayo ni Mama Ada, okay? Don’t worry, we’ll be back soon,” sabi ko. Tumango lang siya, hawak pa rin ang tela sa sugat niya habang si Mama Ada ay umupo na sa tabi niya, kita sa mukha nito ang pagod at pati na rin ang takot dahil sa nangyaring pag-atake ng mga tauhan ni Vic.“Let’s go,” sabi ni Miro nang masiguro naming sapat na ang mga soldiers niya na maiiwan dito kina Mama Ada at Ahva.Paglabas namin, agad kaming sumakay sa sasakyan. Pinatakbo ito ng driver ni Miro sa pinakamabilis na paraang kaya niya para mabilis kaming makarating sa kinaroroonan nila Ramil.Pero sure akong hindi sila pababayaan ng mga tito namin kahit ma-late kami. Pero para ma-sure, kailangan pa rin naming pumunta dahil baka marami silang sumugod doon.Habang umaandar ang sasakyan, tumahimik muna kaming dalawa ni Miro. Pero, siyempre, dapat alisto pa rin, parehong matatalas ang mga mata namin, nakaabang
Miro POVIto ‘yung ayoko, stress na may kasamang gigil at takot. Pagdating namin sa tapat ng mansiyon kung saan naroon sina Mama Ada at ang kapatid kong si Ahva, halos sabay kaming bumaba ni Samira sa van. Kasunod din ang iba kong mga soldiers.“No more warnings,” mariing sabi ko habang tinitingnan ang paligid. “Take them all down.”Tumango si Samira. “Let’s end this quickly.”Hindi na kami nag-aksaya ng oras. Bago pa man makalapit sa pintuan ng mansiyon, sumalubong na sa amin ang mga putok ng baril. Ang mga tauhan ni Vic, halatang sanay at mabagsik. Pero mas sanay kami, iyon ang dapat kong isipin. Mas determinado dapat kami kaya nag-focus akong mabuti sa mga naging training ko sa kamay ng mga tito ko.Nag-slide kapagdaka si Samira sa likod ng isang sementadong harang habang binunot ang dalawang baril mula sa thigh holsters niya. Sabay niyang pinutukan ang dalawang kalaban na sumisilip mula sa likod ng van.Bang! Bang!Tumama ang bala sa helmet ng isa, sapul ang mukha. ‘Yung isa, sa d
Samira POVPagkatapos ng putukan, halos hindi pa rin humuhupa ang kaba sa dibdib ko. Habang sakay kami sa bulletproof van, mahigpit kong hinawakan ang kamay ni Manang Cora habang nakahiga siya sa stretcher. May mga balot na ng gasa ang balikat niya pero kitang-kita pa rin ang patak ng dugo na hindi mapigil. Ang mga mata niya, nakapikit at masyado nang maputla. Tahimik lang siya, humihinga ng mababaw. Sa tabi niya, nakaupo si Miro, hawak ang cellphone at panay ang utos sa mga tauhan niya.Nandito na rin sina Tito Zuko, Tito Sorin at Tito Eryz, sila na ang nasa harap ng van, isa sa kanila ang driver.“Make sure the area is clear. Double the guards until further notice,” utos ni Miro habang seryoso ang ekspresyon ng mukha.Habang umaandar ang van papuntang ospital, tinignan ko ang iba pang mga manang na kasama namin sa loob. Tahimik lang silang lahat. Si Manang Luz, nakapikit at tila nagdarasal. Si Manang Luciana, panay ang himas sa palad ni Manang Percy na hindi pa rin makapaniwalang ga
Miro POVKanina pa ako nakatanggap ng report mula sa isa kong soldier. Tumawag siya direkta sa secure line, at sa tono pa lang ng boses niya, alam ko nang hindi ito simpleng ulat lang.“Boss, may dalawang motor at isang van na pabalik-balik sa harap ng mansion. Same plate numbers, same route. Parang minamanmanan ang mansiyon ng mga manang,” sabi niya habang ang boses at klarong nasa ilalim ng tumutubong tensyon. Sila, hindi basta-basta magre-report kung hindi sila siguradong banta ito sa buhay ng mga manang.Hindi na ako nag-aksaya ng oras.“Send reinforcement. Double the guards. I want snipers on the roof and checkpoints within a kilometer radius. Now.”Kaagad akong tumayo mula sa leather chair ko sa opisina. Tinawagan ko rin agad si Samira.“Something’s wrong,” sabi ko ng diretsyo sa kaniya. Bawal maglihim, magagalit siya kaya kahit mag-panic siya, mas okay kasi ang mahalaga, alam niya agad ang nangyayari. “We need to go there. Now.”Hindi na ako nagtaka sa sagot niya.“I’m coming w
Samira POVIsang malakas na katok sa pinto ang gumising sa akin.“Samira! Samira!” boses iyon ni Miro na kanina pa pala gising kasi ako na lang ang natira dito sa kuwarto namin.Napabangon tuloy agad ako. Sa boses pa lang kung paano niya ako tawagin, kinabahan na rin talaga ako. Binuksan ko ang pinto at sinalubong ako ng seryosong tingin ni Miro.“Two of the manangs are missing,” mabilis niyang sabi. “Manang Percy and Manang Cora. They’re gone.”Nanlaki ang mga mata ko. “What do you mean gone?” tanong ko habang mabilis na sinusundan siya pababa ng hagdan.“This morning, hindi sila nakita sa kuwarto nila. Manang Luciana said they were last seen last night, pero ngayong umaga ay nawala na sila sa mansiyon.”Pakiramdam ko ay biglang sumakit ang ulo ko. Dalawang matatanda pa talaga ang nalawa. Hindi pa naman sila puwedeng lumabas ng mansiyon dahil delikado.Mabilis kaming sumakay sa sasakyan ni Miro at saka tumuloy sa lumang mansiyon kung saan pansamantalang nakatira ang mga manang.**Pa
Samira POVPagbalik namin ni Ramil sa loob ng mansiyon, napansin kong lalong tumindi ang seguridad. May mga bagong CCTV cameras na naka-install sa bawat sulok, mga guard na may earpiece at mga patrol vehicles na umiikot sa perimeter.Sinulyapan ako ni Ramil at ngumiti ng payapa.“I see Miro’s already tightening the defenses,” sabi niya.“He’s taking no chances,” sagot ko, proud sa fiance ko.Tumayo kami sa malawak na hallway, sa ilalim ng grand chandelier. Ang saya sana kung ang pinaghahandaan ngayon ay ang kasal namin ni Miro, hindi ang nalalapit o darating na malaking labanan na naman.“You need to be ready for anything,” Ramil said.“I am,” sagot ko habang ramdam ko ang apoy sa loob ng puso at katawan ko.He chuckled slightly. “You sound like a soldier.”I smiled. “Maybe I am now.” una palang naman kasi ay parang sundalo na ako. Sa mga nangyaring training ko kina Tito Sorin, Tito Zuko at Tito Eryx, para na akong sundalong atat na atat maging malakas.Humakbang siya palapit sa akin
Samira POVMainit na ang sikat ng araw nang lumabas ako ng mansiyon. Kasalukuyan akong may hawak na malamig na lemonade habang pinagmamasdan si Ramil na naglalakad sa hardin. Malayo na talaga ang narating niya mula noong iligtas siya nila Miro mula sa pagtatago sa masukal na gubat na iyon. Ngayon, nagkakalaman na ang pisngi niya at kahit medyo mabagal pa ang kilos niya, ramdam mo ang unti-unting pagbabalik ng lakas sa kaniyang katawan.Lumapit ako sa kaniya, sabay abot ng isang tuwalya para pamunas ng pawis niya.“You’re doing great,” sabi ko.Ngumiti si Ramil, kinuha ang tuwalya at pinunasan ang leeg niya. “Thank you, Samira!” sagot niya na medyo paos pa rin ang boses. Nitong nagdaang araw kasi ay nilagnat pa siya.Naglakad kami ng mabagal sa gilid ng hardin, kung saan may mga anino ng puno na nagbibigay ng kaunting lamig sa paligid. Habang naglalakad kami, napansin ko ang seryosong ekspresyon sa mukha ni Ramil.“Is something bothering you?” tanong ko.Huminto siya sandali, tumingin
Samira POVTahimik ang gabing iyon. Pero hindi pa ako makatulog.Nakahiga na rin si Miro sa kama, nakapikit pero alam kong gising pa siya. Marahan akong bumangon mula sa kama at naupo sa gilid. Nakita kong napadilat siya nang maramdaman ako“Bakit bumangon ka pa?” mahinang tanong ni Miro.Huminga ako nang malalim bago lumingon sa kaniya. “Miro,” bulong ko, “can we talk?”Umupo siya na parang nag-aalala. “Of course. What’s wrong?”Lumapit ako sa kaniya at hinawakan ang kamay niya. Tinitigan ko siya, siniguradong mararamdaman niya kung gaano kaseryoso ang sasabihin ko sa kaniya.“I want to build a secret hideout,” sabi ko na halos bulong ulit. “Underground. Just for the manangs. A place only we know about. Somewhere safe… in case Vic targets them.”Hindi siya nagsalita agad. Tinitigan lang niya ako habang tahimik na nag-iisip. Ilang saglit pa, ngumiti siya at walang alinlangang tumango.‘Let’s do it,” sagot niya. “Whatever you need, love. I’ll make it happen.”Nang marinig ko ‘yon, para
Samira POVNasa loob ako ng kuwarto ni Ramil ngayon. Busy sina Miro ngayon, kami lang nila Mama Ada at Ahva ang naiwan dito sa manisyon. Naisip ko naman na puntahan si Ramil kaya dinalhan ko siya ng pagkain—isang tray na may sinigang na baboy, kanin, at manggang hilaw na may bagoong.“You need to eat more,” sabi ko habang iniaabot ko sa kaniya ang tray. “You need strength, Ramil. Hindi ka puwedeng injury na lang habang buhay. Ikaw na ang nagsabi, kailangan nating maghanda kaya magpalakas ka rin.”Ngumiti lang siya sa akin. “Salamat, Samira. Huwag kang mag-alala, ito na, nagpapagaling at nagpapalakas na ako. Baka sa susunod na linggo, makalakad na ulit ako.”Habang kumakain na siya, pinagmamasdan ko lang siya, napansin ko, tila may gusto siyang itanong pero hindi niya agad masabi. Hanggang sa maya-maya'y nagsalita rin siya.“Ang mga manang pala, kumusta na sila?” tanong niya habang nakasandal sa mga unan.Napatingin ako sa kaniya. Biglang lumabas ang ngiti sa mga labi ko. Hindi pa nga