Ada POVPagbukas ng pinto ng sasakyan, bumungad sa akin ang maliwanag na ilaw ng Lucero restaurant, ang pinaka-main branch nito sa city ng Paris. Ang engrande at eleganteng fasad nito ay tila isang obra na nagpapakita ng tagumpay ni Lucero bilang isang businessman. Napangiti ako habang pababa, hindi dahil sa ganda ng paligid, kundi dahil sa wakas, natuloy din ang dinner na matagal nang inaalok ni Lucero sa akin. Busy siya palagi kaya ang maisingit niya ako sa ganitong dinner ay masyado nang napakadalang mangyari.Nasa gilid ko si Lucero, na palaging mukhang modelo sa tuwing nasa tabi ko. Sa suot niyang dark tailored suit na sakto sa kanyang matipuno at matangkad na pangangatawan, hindi ko maiwasang mag-isip: Ang swerte ko naman at kasama ko siya ngayon. “Let’s go?” tanong niya sa akin sabay abot ng kamay para alalayan akong bumaba.Tumango ako at ngumiti. “Let’s.”May napansin akong lalaki na mukhang lalapit sa akin, medyo hawig siya ni Mishon, hindi ko lang sure kung siya iyon kasi
Mishon POVMainit na ang sikat ng araw nang tumayo ako sa may taniman ng ubas, hawak ang cellphone habang nasa video call kasama si Mama at Papa. Inikot ko ang camera ng phone para ipakita ang malawak na farm na sinimulan ko ilang linggo na ang nakalipas. Nakangiti akong nagpatuloy sa pagpapaliwanag habang pinapakita ang mga punla ng ubas na unti-unting tumutubo mula sa mga buto."See, Ma, Pa? They're growing now. Slowly but surely," sabi ko habang ini-zoom ang camera sa mga baging."Oh, anak, ang ganda! Hindi ko akalaing magagawa mo ‘to nang mag-isa," sagot ni Mama, halatang proud sa boses niya."Talagang sineryoso mo ‘tong farm, anak," dagdag pa ni Papa na nakangiti rin sa screen."Of course, Pa. It's my dream. Someday, dadalhin ko kayo rito para makita niyo nang personal. Or kapag hindi ho kayo busy ay gumala na lang kayo rito.”Kayang-kaya naman nila, sadyang ayaw lang din nilang nawawala sa mga work at company na hawak nila.Nakita kong nagpalitan ng tingin ang mga magulang ko. "
Mishon POVNang gumising ako kinabukasan, dama ko pa rin ang bigat ng nadiskubre ko tungkol kay Lucero at kung paano niya ginagamit si Ada. Napapailing na lang ako habang iniisip kung paano nagawang lokohin ng ganun ang isang taong mabait at walang ginawang masama kundi suportahan siya. Hindi ko mapigilan ang sarili ko—hindi puwedeng manatili na lang ako sa isang tabi at hayaan ang ganoong klaseng kasinungalingan. Dapat na malaman ito ni Ada, hindi ako papayag na isantabi na lang ang nalaman ko.Habang iniinom ko ang mainit kong kape sa terrace ng mansiyon, tanaw ko ang malawak kong ubasan na unti-unti nang rumarami at lumalaki ang mga dahon. Ito na ang isang pangarap na unti-unting nagkakatotoo. Ngunit sa kabila ng tagumpay ko sa farm na ito, hindi ko mapigilang isipin si Ada. Ano kaya ang nararamdaman niya kung malaman niyang ginagamit lang siya?Naupo ako sa isang batong malaki na nakita ko at doon ako naupo. Nagdesisyon akong i-message siya. Binuksan ko ang social media app ko at
Ada POVPagbaba ko ng sasakyan, agad akong sinalubong ng preskong hangin mula sa malawak na ubasan sa paligid ng mansiyon ni Mishon. Hindi ko maipaliwanag, pero tila ba ang lugar na ito ay may kakaibang katahimikan. Napapayapa nito ang puso at isip ko na ilang araw nang puno ng kaba at pag-aalala dahil kay Lucero. Sa totoo lang, ngayong araw ay rehearsal ko sana para sa isang event, pero pinili kong umiwas muna. Alam kong magagalit si Mama kapag nalaman niyang gumagala lang ako. Pero wala akong paki, minsan lang ako makaramdam ng ganitong klaseng kalayaan kaya deserve ko ‘to.Pagpasok ko sa mansiyon ni Mishon, agad kong napansin ang bango ng paligid. Para bang kahit saan ka lumingon ay may preskong amoy ng mga scented candle at sariwang bulaklak na rose na tanim sa garden nila. Nasa harap na ng dining table ang mga pagkaing hinanda ni Mishon para sa akin. May steak, iba't ibang klase ng pasta, at dessert na halatang gawa mula sa dito ng mga kusinera nila.“Wow, Mishon, lahat ba ng ito
Ada POVIsa na namang mahaba-habang trabaho ngayong araw. Ay naku, maaga palang ay parang pagod na ako. Parang mas gusto ko na lang magpahinga sa grapes farm at mansiyon ni Mishon na sobrang tahimik.Naglalakad na ako ngayon papunta sa main hall ng isang sikat na hotel kung saan gaganapin ang photoshoot para sa bagong campaign ng aming modeling agency. Pero kahit mukhang sawa na ako sa lahat, malaki pa rin ang pasasalamat ko /- itaas. Sa loob kasi ng mahigit sampung taon ko sa industriya, hindi ko akalain na makakapasok ako sa ganitong kalaking proyekto. Isa itong pangarap na natupad rin talaga.Pagpasok ko, agad akong sinalubong ng mga flashing lights at tunog ng mga camera. Mga kapwa modelo ang nasa paligid ko—lahat ay magaganda, matangkad at eleganteng tingnan sa kani-kanilang mga outfit.Habang inaayos ko ang buhok ko, napansin ko si Taris Monsen, isa sa mga sikat na modelo na lagi kong nakakasama sa mga proyekto. Siya ang epitome ng classic beauty—blonde, blue-eyed, at isang pure
Mishon POVSa mga nagdaang linggo, unti-unti kong nakikita ang pagbabago sa grape farm ko dito sa Paris. Mas marami na ang mga dahon at usbong ng ubas sa bawat hilera ng tanim. Kahit hindi pa nagbubunga ang mga ito, ramdam ko na ang excitement sa bawat paglalakad ko sa gitna ng farm. Kaninang umaga, habang naglalakad ako sa pagitan ng mga tanim, nakita ko ang ilan sa mga staff na masaya at abala sa pag-aalaga ng mga tanim.“Sir Mishon, the grapes are progressing well. Just a few more months, and we might see the first fruits,” sabi ni Pierre, isa sa mga pinaka-beterano kong staff.“Thank you, Pierre. Let’s make sure we give them everything they need. These grapes are the foundation of our winery,” sagot ko naman sabay ngiti ng todo sa kaniya.Habang patuloy akong naglalakad, tinignan ko ang bawat hilera ng tanim. Ang simoy ng hangin ay malamig at ang sikat ng araw ay tama lang—parang espesyal na araw para sa akin. Ipinatong ko ang kamay ko sa isa sa mga tangkay ng grapevines, dama ko
Ada POVHindi ko maintindihan ang nararamdaman ko habang nakatayo sa arrival area ng airport dito sa Paris. Nasa tabi ko ang mama naming si Sora, na halatang excited na excited na makita ang paborito niyang anak na si Verena. Kahit hindi sinasabi ng mama namin, alam kong si Verena ang paborito niya. Ako? Well, I’m just... there.“Any minute now, Ada,” sabi ni Mama, sabay tingin sa relo niya. Halatang kanina pa siya naaatat makita ang bunso kong kapatid.“Yeah, any minute,” sagot ko nang walang gana, sabay tingin sa paligid.Parang bumagal ang oras sa paghihintay namin, pero nang makita ko ang isang pamilyar na mukha na palapit mula sa exit gate, napuno ang lugar ng excitement ni Mama.“Verena!” sigaw niya, sabay taas ng kamay para kumaway. Para na rin makita niya kami.Si Verena, as usual, mukhang fresh kahit galing siya sa mahaba-habang biyahe. Ang buhok niyang kulot ay perpektong nakaayos at ang outfit niya ay parang kinuha diretso mula sa isang fashion magazine. Sanay na sanay na t
Mishon POVTahimik ang umagang iyon sa mansiyon ko dito sa Paris. Nasa harapan ko ang mainit na tasa ng kape at isang simpleng almusal—croissant na bagong hurno at ilang piraso ng prutas. Nakatutok ang mata ko sa tanawin mula sa bintana, kung saan tanaw ang malawak kong ubasan na ngayon ay unti-unti nang lumalako ang mga usbong. Green na ang dati lang ay brown na tanawin ng farm ko.Para akong nasa kalagitnaan ng isang eksena mula sa pelikula, ngunit naputol ang katahimikan nang marinig ko ang notification sa telepono ko. Kinuha ko ito mula sa mesa at binuksan ang mensahe. Si Ada.Ada: Good morning, Mishon! Are you free for lunch today? I want to take you somewhere special in the city. Just us.Napangiti ako habang binabasa ang message niya. Mula pa noong huling bonding namin, ramdam kong mas naging malapit kami ni Ada. Kung tutuusin, hindi na siya iba sa akin—parang bahagi na siya ng buhay ko dito sa Paris. At masaya ako kasi ang dati lang na sa magazine, tv o social media ko nakikit
Samira POVPagkatapos kong linisin at gamutin ang sugat ni Ahva, hinawakan ko ang kamay niya saglit. “Dito muna kayo ni Mama Ada, okay? Don’t worry, we’ll be back soon,” sabi ko. Tumango lang siya, hawak pa rin ang tela sa sugat niya habang si Mama Ada ay umupo na sa tabi niya, kita sa mukha nito ang pagod at pati na rin ang takot dahil sa nangyaring pag-atake ng mga tauhan ni Vic.“Let’s go,” sabi ni Miro nang masiguro naming sapat na ang mga soldiers niya na maiiwan dito kina Mama Ada at Ahva.Paglabas namin, agad kaming sumakay sa sasakyan. Pinatakbo ito ng driver ni Miro sa pinakamabilis na paraang kaya niya para mabilis kaming makarating sa kinaroroonan nila Ramil.Pero sure akong hindi sila pababayaan ng mga tito namin kahit ma-late kami. Pero para ma-sure, kailangan pa rin naming pumunta dahil baka marami silang sumugod doon.Habang umaandar ang sasakyan, tumahimik muna kaming dalawa ni Miro. Pero, siyempre, dapat alisto pa rin, parehong matatalas ang mga mata namin, nakaabang
Miro POVIto ‘yung ayoko, stress na may kasamang gigil at takot. Pagdating namin sa tapat ng mansiyon kung saan naroon sina Mama Ada at ang kapatid kong si Ahva, halos sabay kaming bumaba ni Samira sa van. Kasunod din ang iba kong mga soldiers.“No more warnings,” mariing sabi ko habang tinitingnan ang paligid. “Take them all down.”Tumango si Samira. “Let’s end this quickly.”Hindi na kami nag-aksaya ng oras. Bago pa man makalapit sa pintuan ng mansiyon, sumalubong na sa amin ang mga putok ng baril. Ang mga tauhan ni Vic, halatang sanay at mabagsik. Pero mas sanay kami, iyon ang dapat kong isipin. Mas determinado dapat kami kaya nag-focus akong mabuti sa mga naging training ko sa kamay ng mga tito ko.Nag-slide kapagdaka si Samira sa likod ng isang sementadong harang habang binunot ang dalawang baril mula sa thigh holsters niya. Sabay niyang pinutukan ang dalawang kalaban na sumisilip mula sa likod ng van.Bang! Bang!Tumama ang bala sa helmet ng isa, sapul ang mukha. ‘Yung isa, sa d
Samira POVPagkatapos ng putukan, halos hindi pa rin humuhupa ang kaba sa dibdib ko. Habang sakay kami sa bulletproof van, mahigpit kong hinawakan ang kamay ni Manang Cora habang nakahiga siya sa stretcher. May mga balot na ng gasa ang balikat niya pero kitang-kita pa rin ang patak ng dugo na hindi mapigil. Ang mga mata niya, nakapikit at masyado nang maputla. Tahimik lang siya, humihinga ng mababaw. Sa tabi niya, nakaupo si Miro, hawak ang cellphone at panay ang utos sa mga tauhan niya.Nandito na rin sina Tito Zuko, Tito Sorin at Tito Eryz, sila na ang nasa harap ng van, isa sa kanila ang driver.“Make sure the area is clear. Double the guards until further notice,” utos ni Miro habang seryoso ang ekspresyon ng mukha.Habang umaandar ang van papuntang ospital, tinignan ko ang iba pang mga manang na kasama namin sa loob. Tahimik lang silang lahat. Si Manang Luz, nakapikit at tila nagdarasal. Si Manang Luciana, panay ang himas sa palad ni Manang Percy na hindi pa rin makapaniwalang ga
Miro POVKanina pa ako nakatanggap ng report mula sa isa kong soldier. Tumawag siya direkta sa secure line, at sa tono pa lang ng boses niya, alam ko nang hindi ito simpleng ulat lang.“Boss, may dalawang motor at isang van na pabalik-balik sa harap ng mansion. Same plate numbers, same route. Parang minamanmanan ang mansiyon ng mga manang,” sabi niya habang ang boses at klarong nasa ilalim ng tumutubong tensyon. Sila, hindi basta-basta magre-report kung hindi sila siguradong banta ito sa buhay ng mga manang.Hindi na ako nag-aksaya ng oras.“Send reinforcement. Double the guards. I want snipers on the roof and checkpoints within a kilometer radius. Now.”Kaagad akong tumayo mula sa leather chair ko sa opisina. Tinawagan ko rin agad si Samira.“Something’s wrong,” sabi ko ng diretsyo sa kaniya. Bawal maglihim, magagalit siya kaya kahit mag-panic siya, mas okay kasi ang mahalaga, alam niya agad ang nangyayari. “We need to go there. Now.”Hindi na ako nagtaka sa sagot niya.“I’m coming w
Samira POVIsang malakas na katok sa pinto ang gumising sa akin.“Samira! Samira!” boses iyon ni Miro na kanina pa pala gising kasi ako na lang ang natira dito sa kuwarto namin.Napabangon tuloy agad ako. Sa boses pa lang kung paano niya ako tawagin, kinabahan na rin talaga ako. Binuksan ko ang pinto at sinalubong ako ng seryosong tingin ni Miro.“Two of the manangs are missing,” mabilis niyang sabi. “Manang Percy and Manang Cora. They’re gone.”Nanlaki ang mga mata ko. “What do you mean gone?” tanong ko habang mabilis na sinusundan siya pababa ng hagdan.“This morning, hindi sila nakita sa kuwarto nila. Manang Luciana said they were last seen last night, pero ngayong umaga ay nawala na sila sa mansiyon.”Pakiramdam ko ay biglang sumakit ang ulo ko. Dalawang matatanda pa talaga ang nalawa. Hindi pa naman sila puwedeng lumabas ng mansiyon dahil delikado.Mabilis kaming sumakay sa sasakyan ni Miro at saka tumuloy sa lumang mansiyon kung saan pansamantalang nakatira ang mga manang.**Pa
Samira POVPagbalik namin ni Ramil sa loob ng mansiyon, napansin kong lalong tumindi ang seguridad. May mga bagong CCTV cameras na naka-install sa bawat sulok, mga guard na may earpiece at mga patrol vehicles na umiikot sa perimeter.Sinulyapan ako ni Ramil at ngumiti ng payapa.“I see Miro’s already tightening the defenses,” sabi niya.“He’s taking no chances,” sagot ko, proud sa fiance ko.Tumayo kami sa malawak na hallway, sa ilalim ng grand chandelier. Ang saya sana kung ang pinaghahandaan ngayon ay ang kasal namin ni Miro, hindi ang nalalapit o darating na malaking labanan na naman.“You need to be ready for anything,” Ramil said.“I am,” sagot ko habang ramdam ko ang apoy sa loob ng puso at katawan ko.He chuckled slightly. “You sound like a soldier.”I smiled. “Maybe I am now.” una palang naman kasi ay parang sundalo na ako. Sa mga nangyaring training ko kina Tito Sorin, Tito Zuko at Tito Eryx, para na akong sundalong atat na atat maging malakas.Humakbang siya palapit sa akin
Samira POVMainit na ang sikat ng araw nang lumabas ako ng mansiyon. Kasalukuyan akong may hawak na malamig na lemonade habang pinagmamasdan si Ramil na naglalakad sa hardin. Malayo na talaga ang narating niya mula noong iligtas siya nila Miro mula sa pagtatago sa masukal na gubat na iyon. Ngayon, nagkakalaman na ang pisngi niya at kahit medyo mabagal pa ang kilos niya, ramdam mo ang unti-unting pagbabalik ng lakas sa kaniyang katawan.Lumapit ako sa kaniya, sabay abot ng isang tuwalya para pamunas ng pawis niya.“You’re doing great,” sabi ko.Ngumiti si Ramil, kinuha ang tuwalya at pinunasan ang leeg niya. “Thank you, Samira!” sagot niya na medyo paos pa rin ang boses. Nitong nagdaang araw kasi ay nilagnat pa siya.Naglakad kami ng mabagal sa gilid ng hardin, kung saan may mga anino ng puno na nagbibigay ng kaunting lamig sa paligid. Habang naglalakad kami, napansin ko ang seryosong ekspresyon sa mukha ni Ramil.“Is something bothering you?” tanong ko.Huminto siya sandali, tumingin
Samira POVTahimik ang gabing iyon. Pero hindi pa ako makatulog.Nakahiga na rin si Miro sa kama, nakapikit pero alam kong gising pa siya. Marahan akong bumangon mula sa kama at naupo sa gilid. Nakita kong napadilat siya nang maramdaman ako“Bakit bumangon ka pa?” mahinang tanong ni Miro.Huminga ako nang malalim bago lumingon sa kaniya. “Miro,” bulong ko, “can we talk?”Umupo siya na parang nag-aalala. “Of course. What’s wrong?”Lumapit ako sa kaniya at hinawakan ang kamay niya. Tinitigan ko siya, siniguradong mararamdaman niya kung gaano kaseryoso ang sasabihin ko sa kaniya.“I want to build a secret hideout,” sabi ko na halos bulong ulit. “Underground. Just for the manangs. A place only we know about. Somewhere safe… in case Vic targets them.”Hindi siya nagsalita agad. Tinitigan lang niya ako habang tahimik na nag-iisip. Ilang saglit pa, ngumiti siya at walang alinlangang tumango.‘Let’s do it,” sagot niya. “Whatever you need, love. I’ll make it happen.”Nang marinig ko ‘yon, para
Samira POVNasa loob ako ng kuwarto ni Ramil ngayon. Busy sina Miro ngayon, kami lang nila Mama Ada at Ahva ang naiwan dito sa manisyon. Naisip ko naman na puntahan si Ramil kaya dinalhan ko siya ng pagkain—isang tray na may sinigang na baboy, kanin, at manggang hilaw na may bagoong.“You need to eat more,” sabi ko habang iniaabot ko sa kaniya ang tray. “You need strength, Ramil. Hindi ka puwedeng injury na lang habang buhay. Ikaw na ang nagsabi, kailangan nating maghanda kaya magpalakas ka rin.”Ngumiti lang siya sa akin. “Salamat, Samira. Huwag kang mag-alala, ito na, nagpapagaling at nagpapalakas na ako. Baka sa susunod na linggo, makalakad na ulit ako.”Habang kumakain na siya, pinagmamasdan ko lang siya, napansin ko, tila may gusto siyang itanong pero hindi niya agad masabi. Hanggang sa maya-maya'y nagsalita rin siya.“Ang mga manang pala, kumusta na sila?” tanong niya habang nakasandal sa mga unan.Napatingin ako sa kaniya. Biglang lumabas ang ngiti sa mga labi ko. Hindi pa nga