CHAPTER 4: SAYANG ANG CARBONARA

LIANNE

'Ughhh! Oo sandali eto na, pupunta na sa canteen,' bulong ko sa tyan kong kanina pa nagrereklamo. Hindi pa rin nawawala ang mapanuring mga mata ng mga estudyante na nakikita ko. Hindi ko alam kung matagal na bang walang pumapasok sa paaralang ito dahil kung makatingin naman sila akala mo'y first time nilang makakita ng bagong mag-aaral. Hindi ko na lang sila pinansin dahil mas nakakainis 'tong tyan ko na ayaw magpaawat.

Pagkarating ko sa canteen, nakita ko ang mahahabang table na occupied lahat. Bale 'yong mga single table na lang talaga ang bakante, and nagpapasalamat naman ako dahil doon. As usual, pinagtitinginan pa rin ako, imbes na patulan, dumire-diretso ako sa counter para umorder.

"Isang croissant and a coffee, please." Iniabot ko ang bayad sa babae na kasing edad lang din namin, or not? Hindi ko matantya kung bata ba siya or what dahil ang mga mata nito alam niyo 'yon? Parang sa matanda? Pero 'yong balat nito ay napakakinis pa, soooo hindi ko talaga alam, basta ayon. Wala naman tayong paki sa edad niya 'di ba?

"Hindi kami tumatanggap ng pera dito," ani ya. Isang 'What the f*ck?' look ang ibinato ko sa kan'ya dahil hindi na niya nga tinanggap ang pera, hindi niya rin sinunod ang order ko. Inilapag nito sa harap ko ang isang lumang tinapay na may kasamang tubig. 

"What's this?" cold na tanong ko. Alam ko namang tinapay 'yon, pero bakit? Ginag*go ba nila ako?

"Base sa record mo, dahil baguhan ka pa lang, iyan lang ang pagkain na katapat ng rank mo. 'Yan lang ang pagkain na pwede sa iyo since napakababa pa ng popularity level mo. Kung gusto mong makakain ng masarap at marami, kailangan mong pataasin ang iyong rank. Matuto kang makipag kaibigan sa iba, gawin mo ang lahat para makilala ka. The more person you are with, the more and delicious your foods are," tamad nitong ani. Literal na nalaglag ang panga ko sa sinabi niya. Anong klaseng patakaran na naman ito ah? Pati ba naman sa pagkuha ng pagkain, at kung gaano ang pwede mong makain, mayroon ding basehan? P*tang*na naman!

Wala na akong ibang nagawa pa kun'di ang kunin ang platito na may lamang isang pirasong lumang tinapay at 'yong tubig. Bago ako humarap sa madla, isinuot kong muli ang maskara at itinago ang pagkainis.

Nakakahiya, tang*na talaga! Hindi ko alam kung ang tinitingnan nila ay ang mukha ko, o 'yung pagkain ko. Bwesit! Mabilaukan sana kayong mga hayop kayo!

Ngayon lang naging malinaw sa akin ang lahat kung bakit punuan at naiwang bakante ang mga single table. Para pala talaga sila sa mga loner at mga hindi sikat na kagaya ko.

Sinubukan kong kumalma at pinilit na lunukin ang pagkain na nasa harap ko. Hindi ko ine-expect na ganito ang sasapitin ko sa lugar na ito. Jusko! Kung alam ko lang naman, edi sana nagdala ako ng maraming pagkain at hindi na pumunta dito para mapahiya lang.

"Ito na po ang pagkain niyo," rinig kong ani no'ng isang babae habang inilalahad sa isang dilag ang dala-dala nitong pagkain. Ay wait, siya 'yong malditang papansin sa room! Uhm, if I am not mistaken, her name was Crisanta. Sana all ah ang daming fans. Pero kaya niya bang ubusin ang lahat ng iyon? Takte, parang pyesta na 'yong pagkain na nakahain sa lamesa niya samantalang mukhang nagdi-dyeta ang bobita. Ni hindi man lang niya agad nilantakan 'yong ma pagkain at mas inuna pa ang mag-ayos sa hawak niyang salamin.

"Ayaw ko niyan, itapon mo 'yan bilisan mo," malditang utos nito. Nag-hesitate 'yong babaeng inuutusan niya dahil shuta! Ipapatapon ba naman 'yong carbonara?! Kung ayaw niya edi sana ibigay na niya lang sa mga alagad niyang mukhang hindi pa kumakain.

Syempre dahil walang magagawa 'yong babae, sinunod na niya lang 'yong inutos no'ng bobitang si Crisanta. Hindi ko rin maintindihan ang mga nandirito sa purgatoryong to, kung sino pa ang mga pinagpala sa kagandahan, sila pa 'yong abang aarte! Inabangan kong makadaan sa harap ko 'yong babaeng inutusan niya para sana hingiin 'yong pagkain na itatapon. Takte, sayang kasi! Ako na ang nanghihinayang! Kakapalan ko na ang mukha ko dahil papatayin ako ng mga anaconda sa tyan ko kapag hindi sila nakakain nang sapat. Ang kaso! Hindi pa nakakahakbang 'yong babaeng utusan, eh natumba ito't naitapon sa mukha no'ng malditang buang 'yong carbona.

Hanep, sayang! Napunta sa totoong basurahan 'yong carbonara instead na sa tyan ko.

Kaagad na nagsisisigaw si Crisanta at agad na sinabunutan 'yong kaawa-awang dalagita. Ako namang hindi nakapagtimpi, kaagad na lumapit sa p'westo nila't inawat 'yong babaeng akala mo eh, may-ari ng school.

"What the f*ck! At sino ka naman?!" nanggagagalaiting sigaw nito. Hindi ko hilig ang makisawsaw sa mga ganitong setup pero nanggigigil ako eh. Hindi ko siya mapapatawad dahil nasayang sa mukha niya 'yong pagkain na dapat ay hihingiin ko.

Hinawakan ko nang mahigpit ang braso nito dahilan para mapaupo siya sa upuan. Pffft, taragis, ang dami-dami mong pagkain pero tumitiklop na kaagad 'yang katawan mo. Ni hindi ko pa nga inilalabas 'yong 50 percent ng lakas ko, paano pa kaya kapag sinapak kita ngayon.

"Anong tinutunganga niyo d'yan! Ilayo niyo ako sa baliw na 'to!" sigaw niya. Sinubukan akong pigilan no'ng tatlo niya pang alagad, ang kaso hindi sila uubra sa'kin. Well, nananalangin ako na sana mahina rin sila kagaya ng amo nila dahil hello?! Wala akong experience pag dating sa pakikipag-away. Ngayon ko lang talaga gagawin dahil gutom ako, napahiya, at naudlot 'yong pagdiriwang ng tyan ko.

Dali-daling nagsikilos 'yong mga pangit niyang alagd. May iba na humablot ng buhok ko, hinawakan ako sa braso para mabitiwan 'yong amo nila, at 'yong iba, tamang participation lang. Wala lang, nakahawak lang sila pero walang pwersa gano'n.

"What's going on here?" tanong no'ng isa pang babae na mukha atang isa rin sa mga alagad. Mabilis niyang naialis ang aking kamay at malakas akong itinulak dahilan para mapaupo ako sa sahig.

"Who the f*ck are you! Sinong nagbigay ng permiso sa iyo para saktan si Sopshia ah? Gusto mo na bang mamatay?" gigil nitong tanong. Psh, nakakatakot na 'yan? Pwe!

Tinaasan ko siya ng kilay habang pinapagpagan ang aking pwet. "Ako lang naman si Lianne. 'Yang amo mo kasi, masyadong feelingera. Akala mo naman hawak niya na ang buhay ng mga alagad niya't pwede niya nang gawin lahat ng gusto niya. Hindi marunong makuntento! Imbes na magpasalamat sa mga pagkain na nakahain sa harap niya nagawa niya pang mag-eskandalo," nanggigigil ko ring tugon. Bahala na kung kuyugin nila ako ng sabay-sabay. Totoo naman kasi ang sinabi ko. Pinakaayaw ko talaga sa lahat 'yong mga spoiled na tao na akala eh, porket may kapangyarihan silang tagalay, kinakaya-kaya na lang nila 'yong mga tao sa paligid nila. Ambot! Not me! 

"Ano naman sa iyo? Kung naiinggit ka, pumikit ka!" bulalas nito. Tsss, kano-ano niya ba si Sophia? Kananag kamay? Ang taray ah!

"Sinong maiinggit? Ako? Ha! Ulol! Sumosobra na kasi 'yang boss mo! Kung ayaw mong may umepal, pagsabihan mo 'yang pinoprotektahan mo na sana naman, marunong pahalagahan 'yong mga taong nagsisilbi sa kan'ya!" tugon ko bago tuluyang umalis. 

Alam ko naman na ang lame ng reason kung bakit ako sumabat, at isa pa, 'yong tinulungan kong babae ni hindi man lang ako kinampihan. Though, naiintindihan ko naman kasi nga 'di ba, baka parusahan siya o ano pa. Pero, wala lang, na-disappoint lang ako. Hmfp, next time nga babawas-bawasan ko na 'yong pagiging good girl ko. Mahirap na, baka 'yon pa ang maging reason kung bakit ako mategi ng maaga dito.

"Ohh? Anong tinitingin-tingn niyo d'yan? tapos na ang palabas kaya pwede na ulit kayong magsikain!" bulyaw ko doon sa mga estudyanteng titig na titig sa eksena. 

Pagkabalik ko sa upuan, dali-dali kong inubos ang aking pagkain. Pinilit ko talagang lunukin 'yong tinapay kahit na labag sa aking loob. Kung bakit ba naman kasi, napaka-unfair ng polisiya dito.

Hindi nakaligtas sa akin ang mga mapanuring mga mata ni Crisanta at no'ng dakila niyang tagapagtanggol. Paniguradong bago matapos ang araw na ito eh, makakasalubong ko ang paghihiganti nila. Well, hindi naman ako takot kung mangyari man iyon. Papatulan ko sila hangga't kaya ko. Hindi man ako pinalaki ng mga magulang ko na maging basagulera, hindi rin naman nila ako pinalaki para magpaapi. Kung mamatay edi mamatay, ang importante lumaban ako.