Kabanata 4

11:00 pm na noong makauwi si Macie. Hindi niya hinayaang bukas ang ilaw sa sala dahil alam niya na baka maaaring magpalipas ng gabi si Edward kasama si Sharon sa ibang lugar. Hindi pupunta dito si Edward.

Dinala niya ang first-aid kit at dinala ang kanyang masakit na katawan papunta sa kanyang maliit na bedroom.

Ang dalawang taon na kasal niya ay isang scam. Ni-reserve ni Edward ang kanyang sarili para kay Sharon at tumanggi siya na hayaan si Macie na lumapit sa kanyang main bedroom.

Nang isipin niya ito, napagtanto niya na hindi na ito masama. Kasusuklaman niya ang kanyang sarili kung nagsama sina ni Edward sa kama.

Mabilis siyang nag disinfect ng mga sugat sa kanyang siko at sa likod ng kanyang mga paa. Nang tapos na siya, masyado siyang pagod para itabi ang first-aid kit. Iniwan niya ito sa tabi ng kama niya, iniisip na itabi ito sa umaga.

Nagsuot siya ng kanyang pajama at humiga sa kama. Masakit ang ibaba ng kanyang spine habang pumuwesto siya, napilitan siyang huminga ng malalim.

Naging relax ang mga kilos niya. Pumikit siya, inalis ang lahat ng bagay sa kanyang isipan. Hindi nagtagal, inantok na siya.

Samantala, dinala ni Edward si Sharon pabalik sa hotel habang nakatulog si Macie.

“Edward, pwede mo ba akong ihatid sa kwarto ko?” Ang sabi ni Sharon habang tumitig siya kay Edward ng malandi mula sa front passenger seat, nagbibigay ng hint.

Kumilos si Edward ng hindi napapansin ang mga hint. Habang nagmamaneho, ang mga mata niya ay paminsan-minsang tumingin sa screen sa kanyang kotse.

Sa hindi malamang rason, nairita at nagalit siya. Nagdial siya sa number ni Macie ng 20 beses, ngunit hindi sumagot si Macie.

Pinanood ni Sharon na paminsan-minsang sumusulyap si Edward sa screen. Ang number dito ay mukhang pamilyar. Hindi ito sinave ni Edward sa ilalim ng isang pangalan, pero alam ni Sharon na nakita niya na ang number na ito.

Nilabas niya ang kanyang phone at nagcheck ng mga text kay Macie sa inbox.

Ang number sa car screen ay pareho sa number ni Macie.

Kinagat ni Sharon ang kanyang ngipin habang napuno ng selos ang kanyang mga mata.

Sa sandaling yun, dumating sila sa kanyang hotel. Nang huminto ang kotse, tinanong ni Sharon kay Edward, “Edward, hindi natin nakita ang isa’t isa ng dalawang taon. Bakit hindi mo ako ihatid sa kwarto ko?”

Habang nagsasalita, nilagay ni Sharon ang kamay niya sa likod ni Edward at dinala niya ang mga daliri niya sa shirt unbuttoned sleeve ni Edward.

Isa itong mahalay na kilos na siguradong mapapansin ni Edward. Gayunpaman, inalis lang ni Edward ang kamay ni Sharon at binuksan ang pinto ng kotse para kay Sharon.

“Bumalik ka na sa kwarto mo ngayon. Hahanapin ko si Macie dahil hindi siya sumasagot.”

Tumayo si Sharon para umalis. Tumitig siya sa mga mata ni Edward at kinagat ang sariling labi, makikita sa ekspresyon niya ang heartbreak.

“Nahulog ka na ba para kay May? Ano pa ba ang rason kaya pinahahalagahan mo siya ng ganito? Tinatawagan mo na siya simula pa noong nasa hospital ako para ipacheck ang binti ko,” Hinarap niya si Edward ng may luha sa mga mata.

Tinanggi ito ni Edward ng hindi nag iisip. “Imposible yun! Hindi ako mahuhulog para sa isang babae na sinaktan ka ng maraming beses!”

“Hinahanap ko siya para hindi siya magreklamo kay Grandpa Ayaw kong gumawa ng gulo sayo si Grandpa!”

Naisip ni Edward na ang ekspresyon niya ay may punto.

Tumigil si Sharon sa pag iyak at ngumiti siya nang marinig niya ito. Tama ang iniisip niya. Mahal pa rin siya ni Edward.

Muli siyang nakipag landian. “Halikan mo ako, at maniniwala ako sayo.”

Tumitig si Edward kay Sharon. Tinikom niya ang kanyang mga labi.

Kumapit ang parehong braso ni Sharon sa leeg ni Edward, handa na para sa isang malalim at romantic na halik, ngunit nagbigay lang si Edward ng mabilis na halik sa noo ni Sharon.

Dahil hindi kuntento, binalak ni Sharon na halikan ang mga labi ni Edward, ngunit umiwas si Edward.

“Edward, ikaw…” Muling nagkaroon ng mga luha sa mga mata ni Sharon. “Hindi mo na ako mahal, tama ako! Galit ka pa rin ba at iniwan kita dalawang taon na ang nakaraan? Pero alam mo namang inosente ako! Ang lolo mo—”

Dahil sa galit, sinubukan ni Sharon na magpaliwanag.

Sumingit si Edward at dahan-dahang tinulak si Sharon palayo. “Marami ka lang iniisip. Nasa labas tayo ng hotel, sa isang publikong lugar. Ayaw kong kumuha ng mga litrato ang paparazzi at makaapekto ito sa trabaho mo.”

Mukhang dismayado si Sharon nang itulak siya ni Edward sa tabi. Paano na siya kakapit kay Edward ngayon? At talaga bang mahal ni Edward si Macie?

Si Edward, na kakapasok lang sa kanyang kotse, ay napansin na muling umiiyak si Sharon. Sinabi niya, “Susunduin kita ng tanghalian bukas. Naging mahirap ang buong araw mo. Magpahinga ka muna.”

Bumalik ang ngiti sa mukha ni Sharon dahil dito. Sumagot siya ng maunawain, “Sige. Magkita tayo bukas. Drive safe. Love you.”

Ang mga labi niya ay kumilos, ngunit hindi niya magawang sabihin pabalik ang “Love you too”. Tumango lang siya kay Sharon bago magmaneho ng kotse paalis.

“Love you too.” Inulit niyang sinabi ang mga salita kay Sharon, ngunit ngayon, mahirap ito para sabihin ng malakas. Iniisip niya kung ito ay dahil nabuhay sila ng malayo sa isa’t isa ng dalawang taon.

Samantala, nakatayo si Sharon sa parehong lugar, nakakuyom ang kamao ng may malupit at determinadong tingin sa mga mata. Determinado siyang makuha ang gusto niya.

…

Muling nagdial si Edward sa number ni Macie nang bumalik na siya sa pagmamaneho. Dahil sa inis, tumapak siya sa pedal ng gas at halos lumampas na sa speed limit.

Pagkatapos umalis ng hospital, nagmaneho siya sa paligid na lugar, ngunit hindi makita si Macie kahit saan. Naisip niya na umuwi na si Macie.

Nang pumasok siya sa garahe at nagpark ng kanyang kotse, mabilis siyang pumunta sa elevator at sumakay dito papunta sa kanyang unit. Binuksan niya ang pinto gamit ang kanyang biometrics, inaasahan na makita ang mga ilaw na nakabukas sa sala, ngunit nakita niya lang ang kadiliman.

Noon, laging iniiwan ni Macie na bukas ang ilaw para kay Edward, kahit na anong oras man umuwi si Edward. Kung inaantok si Macie, matutulog siya sa sofa upang pagsilbihan si Edward at bigyan ng mainit na soup kapag umuwi na si Edward.

Hirap na masanay si Edward sa madilim na sala sa unang beses sa loob ng dalawang taon. Ang unang naisip niya ay hindi pa nakakauwi si Macie.

Binuksan niya ang mga ilaw at napansin niya ang mga sapatos ni Macie sa pinto. Wala ang pambahay na slippers ni Macie, ibig sabihin ay nasa bahay siya.

Iniisip ni Edward kung bakit hindi binuksan ni Macie ang mga ilaw at sinagot ang mga tawag niya.

Dahil sa galit, hindi man lang siya nagsuot ng kanyang pambahay na slippers bago siya dumiretso sa guest bedroom.

Inikot niya ang door knob, ngunit hindi niya mabuksan ang pinto, hinampas niya ang pinto gamit ang kanyang kamao at sumigaw siya, “Macie Smith, lumabas ka, ngayon din! Nakalimutan mo na ba ang lugar mo pagkatapos ng dalawang taon ng kasal? Walang hiya ka para hindi ako pansinin!”