บทที่4 ตัวจริงของราฟาเอล

ร่างอวบอิ่มแทรกตัวเข้ามาในห้องพักหลังจากทับทิมมาส่ง ความว่างเปล่าไร้เงาของเขาทำเอาหัวใจดวงน้อยของเซลีนหวาดหวั่น 

'คงอยู่กับน้ำเหนือสินะ'

เธอนั่งลงบนโซฟาด้วยความอ่อนแรงและเหนื่อยใจทำไมคนที่ใช่สำหรับเขาถึงไม่เป็นเธอ

ติ๊ด แกร๊ก

เสียงเปิดประตูดังขึ้นดึงดูดความสนใจให้เซลีนหันไปมองร่างสูงใหญ่ของคนที่เปิดประตูเข้ามา ทั้งคู่ต่างมองหน้าก่อนจะเป็นราฟาเอลละสายตาไปมองทางอื่นและหมายจะเดินหนีหน้าเธอเหมือนครั้งก่อน ๆ

"เมื่อไหร่ราล์ฟจะเลิกยุ่งกับน้ำเหนือสักที"

"มึงมีสิทธิ์อะไรมายุ่งเรื่องส่วนตัวของกูกับน้ำเหนือ"ราฟาเอลหมุนตัวหันกลับมาเผชิญหน้าเมื่อหญิงสาวกำลังลำเส้นที่เขาวางไว้

"สิทธิของอะไรราล์ฟก็น่าจะรู้ดี เมื่อไหร่ราล์ฟจะเลิกยุ่งกับน้ำเหนือสักที ราล์ฟรู้ไหมว่าเราเจ็บ"

"มึงเจ็บ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับกูวะเซลีน"

"..."

"มึงเจ็บ แต่กูไม่ได้เจ็บกับมึงด้วยนี่"มุมปากหยักกระตุกยิ้มเยาะราวกับว่าเขาไม่รู้สึกอะไร ต่างจากอีกคนที่เหมือนตายทั้งเป็น

"ใครใช้ให้มึงโง่มารักกูเองล่ะ ถ้ามึงไม่ดื้อดึงที่จะแต่งงานกับกูในวันนั้นมึงก็ไม่ต้องมาทนเจ็บอยู่แบบนี้หรอกเซลีน"

"แต่เรารักราล์ฟนะ"

"แต่กูไม่ได้รักมึงไงเซลีน กูไม่ได้รักมึง กูขยะแขยงมึงได้ยินไหม มึงก้มดูสาระรูปตัวเองเสียบ้างว่ามันน่าสมเพชมากขนาดไหน"น้ำตาของคนฟังรินไหลเมื่อคำพูดบาดใจถูกพ่นออกมาจากปากของชายหนุ่มที่เธอรักไม่ต่างจากราฟาเอลที่ชะงักเมื่อได้เห็นน้ำตาเม็ดใสไหลออกมาจากใบหน้าของเธอ

"ระ...เรามันน่ารังเกียจมากเลยใช่ไหมในสายตาของราล์ฟ"

"..."

"ราล์ฟไม่สามารถรักเราเหมือนที่เรารักราล์ฟได้เลยเหรอ"

"สำหรับกู มึงเป็นได้แค่เพื่อนเท่านั้นแหละเซลีน"ราฟาเอลหมุนตัวเดินกลับเข้าไปในห้องนอน โดยไม่คิดจะสนใจว่าคนฟังอย่างเซลีนได้ทรุดกายนั่งลงกองกับพื้นแล้วในตอนนี้

หญิงสาวได้แต่มองตามแผ่นหลังใหญ่เดินหายเข้าไปในห้องนอนของเขาด้วยความเจ็บช้ำ สายตายามเมื่อมองเธอมันชั่งว่างเปล่ายิ่งตอกย้ำว่าเธอไม่มีสิทธิ์ก้าวเข้าไปในหัวใจของชายหนุ่มได้

ยิ่งเธอพยายามดื้อรั้นมากเท่าไหร่ก็คงมีแต่เธอคนเดียวที่เจ็บ 

"จะไปไหน"หลังจากนั่งร้องไห้ได้สักพัก ประตูห้องนอนบานใหญ่ก็ถูกเปิดออก ร่างอวบอิ่มในชุดนักศึกษาตัวเดิมลุกขึ้นยืนเมื่อร่างสูงใหญ่ในชุดเตรียมพร้อมออกไปข้างนอกก้าวขาออกมา

ราฟาเอลมองหน้าเปียกชื้นไปด้วยคราบน้ำตาของเซลีนด้วยความเฉยชาก่อนจะก้าวขาเดินไปยังประตูทางออกแต่กลับถูกฝ่ามืออวบอิ่มคว้าท่อนแขนแกร่งของเขาเอาไว้

"ราล์ฟ ลีนถามว่าจะไปไหน"

"มึงเลิกวุ่นวายกับชีวิตของกูสักทีได้ไหมเซลีน กูจะไปไหนมันก็เรื่องของกู"ชายหนุ่มตะคอกใส่หน้าของหญิงสาวด้วยความรำคาญแต่ถึงอย่างไรเธอก็ยังคงไม่คิดจะปล่อยมือออกจากท่อนแขนของเขา

"ราล์ฟจะไปไหน ลีนไม่ให้ราล์ฟไป"

"ทำไมกูจะไปไม่ได้ เลิกวุ่นวายกับกูสักทีเถอะเซลีน'กูรำคาญ'"

"ราล์ฟจะไปหาน้ำเหนืออีกแล้วใช่ไหม ฮึก ลีนไม่ให้ราล์ฟไป"เธอพุ่งเข้าไปกอดร่างสูงใหญ่พลางร้องขอไม่ให้เขาก้าวขาออกไปจากห้อง

"เลิกทำตัววุ่นวายแล้วก็ปล่อยกูทีเถอะ กูจะไปไหนไปหาใครมันก็เรื่องของกู ไม่เกี่ยวกับมึง"

พลั่ก

"แล้วอีกอย่างที่มึงควรรู้เอาไว้ ว่ามึงไม่มีสิทธิ์มาออกคำสั่งหรือมาร้องขออะไรกับกูทั้งนั้น"

"..."

"เรื่องทั้งหมดที่มันได้เป็นแบบนี้เพราะตัวมึงเองทั้งนั้นเซลีน"ชายหนุ่มหมุนตัวเดินออกไปโดยไม่คิดจะสนใจหญิงสาวที่เขาผลักเธอล้มลงกับพื้น 

เสียงสะอื้นดังขึ้นเมื่อประตูบานใหญ่ปิดลง เซลีนนั่งร้องไห้อยู่ตรงจุดเดิมท่ามกลางความเจ็บปวดที่เกาะกินหัวใจของเธอ

ทำไมเธอถึงหยุดรักผู้ชายคนนี้ไม่ได้ ทั้งที่เขาคอยเอาแต่ทำร้ายเธอซ้ำ ๆ และไม่คิดจะสนใจ ในสายตาและหัวใจของเขายังคงมีแต่น้ำเหนือไม่เคยมีเธออยู่ในนั้นเลยสักนิด

แม้แต่เศษเสี้ยวหัวใจเขาก็ไม่สามารถแบ่งมารักเธอได้ หรือเธอคงเป็นได้แค่เพื่อนสำหรับเขาแล้วจริง

ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด

เสียงโทรศัพท์เครื่องหรูบางเฉียบดังขึ้นในเช้าวันใหม่ปลุกให้ร่างอวบอิ่มในชุดนักศึกษาตัวเดิมรู้สึกตัวตื่น ความปวดเมื่อยเล่นงานไปทั่วทั้งร่างกายเมื่อคืนเซลีนร้องไห้จนเผลอนอนหลับไปตรงหน้าประตู

ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด

เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ยังคงดังต่อเนื่องทำให้เจ้าของเครื่องต้องลากร่างกายคลานไปยังกระเป๋าที่วางไว้ เมื่อเห็นว่าเป็นใครโทรมาเธอก็ไม่รอช้ารีบกดรับสาย

"ฮัลโหลทับทิม"

"นี่แกพึ่งตื่นใช่ไหม"

"อื้อ เมื่อคืนนอนดึกไปหน่อยว่าแต่เธอเถอะโทรมาแต่เช้ามีอะไรหรือเปล่า"

"แกยังไม่เห็นข่าวที่ทางเพจของมหาลัยเราลงใช่ไหม"น้ำเสียงเป็นกังวลจากปลายสายทำให้เปลือกตาที่กำลังจะปิดลงอีกครั้งสว่างจ้า

"เดี๋ยวฉันจะส่งอะไรบางอย่างให้แกได้ดูก็แล้วกัน"หลังจากนั้นเพื่อนสนิทอย่างทับทิมก็วางสายไปก่อนจะมีข้อความจากเพื่อนรักคนเดิมส่งเข้ามาใหม่

ใบหน้าแห้งเหือดเปียกชื้นด้วยคราบน้ำตาอีกครั้ง เมื่อเธอได้เห็นร่างของชายหญิงในรูปถ่าย

หญิงสาวผู้เป็นถึงดาวมหาลัยอย่างน้ำเหนือถูกลำแขนใหญ่ของสามีเธออย่างราฟาเอลโอบกายเอาไว้ไม่ห่าง ในมือของฝ่ายหญิงมีกระเป๋าสะพายข้างใบหรูถือเอาไว้พร้อมกับแคปชั่นที่ทางเพจตั้งให้ทำเอาหัวใจของภรรยาตัวจริงอย่างเธอปวดหนึบ

'ตัวจริงของราล์ฟ'#กระเป๋าสวย

เหล่านักศึกษามากมายหลายคนต่างพากันเข้าไปแสดงความคิดเห็น ซึ่งทุกความคิดเห็นล้วนเป็นไปในทางทิศเดียวกันว่า

'ทั้งคู่ดูเหมาะสมแล้วที่จะเป็นแฟนกัน'

บางคนก็พูดถึงราคาของกระเป๋าใบนั้นที่ฝ่ายชายเป็นคนซื้อให้และเธอก็พอจะเดาได้ว่าราคาของมันมีมูลค่ามากขนาดไหน เขาทั้งรักทั้งหลงน้ำเหนือจนแทบไม่เห็นหัวเธอเลยด้วยซ้ำ

นี่เขาคิดจะย่ำยีความรู้สึกของเธอไปถึงไหน แค่นี้เธอยังรู้สึกเจ็บไม่พออีกใช่ไหม เมื่อคืนเขาคงออกไปหาน้ำเหนือจริง ๆ สินะ จากภาพถ่ายคงอยู่ในร้านอาหารบนดาดฟ้าที่ไหนสักที่

เซลีนรีบเข้าไปค้นคว้าหาต้นตอของรูปถ่าย หัวใจของเธอในตอนนี้เจ็บจนไม่รู้จะเจ็บยังไง เมื่อได้เห็นอินตราแกรมของฝ่ายชายเป็นคนลงรูปถ่ายรูปนั้น

I*******m

Raphael ความสุขของเธอก็คือความสุขของผม#น้ำเหนือ