บทที่3 คนที่เขาใส่ใจมันไม่ใช่เธอ

"เลิกเรียนแล้วไปหาอะไรทานด้วยกันไหม ใกล้มหาวิทยาลัยมีร้านเค้กมาเปิดใหม่"ทับทิมเอ่ยชวนเซลีนในระหว่างที่ทั้งสองกำลังเก็บข้าวของใส่กระเป๋า

"เอาสิ ก็ดีเหมือนกัน"

"ถ้าอย่างนั้นเราเดินกันไปนะ ร้านเปิดใหม่ใกล้ ๆ นี่เอง"เซลีนพยักหน้า สองสาวเดินข้าวขาออกจากห้อง ตลอดทั้งวันเธอไม่เห็นร่างของราฟาเอลตลอดทุกชั่วโมงการเรียนรวมไปถึงเพื่อนชายอีกสองคนอย่างสงครามและอาวุธด้วย

'เขาคงไปมีความสุขอยู่กับคนอื่นอีกแล้วสินะ'เซลีนคิดอยู่ในใจโดยไม่กล้าเอ่ยอะไรออกไป แม้เธอพยายามทำใจรับมันให้ได้แต่หัวใจของเธอนั้นก็ไม่ยอมรับฟัง

เธอยังเสียใจเมื่อเห็นชายหนุ่มเดินเคียงคู่ไปกับคนอื่นโดยที่เขาไม่เคยคิดจะสนใจความรู้สึกของเธอเลยสักนิด

'กูจะทำอะไรมันก็เรื่องของกูหรือเปล่า'

'แต่เราสองคนเป็นสามีภรรยากันนะราล์ฟ เซลีนเป็นเมียราล์ฟนะ'

'เมียที่กูไม่เต็มใจอยากได้มาอย่างนั้นน่ะเหรอ เมียที่กูไม่เคยรักอย่างมึงกูไม่ต้องการเลยเซลีน'คำพูดของเขาบาดลึกลงกลางใจคนฟังทำเอาเรี่ยวแรงของเซลีนแทบจะไม่มีเหลือ

แววตาของเขายามเมื่อมองเธอมันชั่งเย็นชาว่างเปล่าไม่เหมือนเมื่อก่อน

ไม่มีอีกแล้วราฟาเอลผู้ชายที่แสนดีไม่เคยคิดที่จะรังเกียจเธอ

"เซลีน ถึงแล้ว"

"ฮะ เอ่อ เข้าไปกันเลยสิ"ไม่รู้ว่าเธอใช้เวลาจมกับความคิดพวกนั้นไปนานเท่าไหร่ ได้สติอีกทีก็ตอนที่ได้ยินเสียงของทับทิม สองฝ่าเท้าใต้รองเท้าสีดำกำลังก้าวขาเข้ามาในร้านเบเกอรี่เปิดใหม่ แต่ก็ต้องเป็นอันหยุดชะงักเมื่อก้าวขาพาร่างเข้ามาอยู่ด้านในร้าน หัวใจของคนที่ได้ครอบครองใบทะเบียนสมรสปวดหนึบเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ของสามีอย่างราฟาเอลกำลังนั่งโอบกอดป้อนเค้กให้กับ'น้ำเหนือ'แฟนสาวของเขาด้วยความเอาอกเอาใจ

"ไอ้ราล์ฟ"ทับทิมกุมมือเซลีนอย่างต้องการให้กำลังใจ ก่อนสาวห้าวประจำกลุ่มจะเดินจูงมือพาเพื่อนสาวเดินไปยังโต๊ะของชายหนุ่มด้วยสีหน้าบึ้งตึง

"ไอ้เหี้ยราล์ฟ"

"อ้าว มาได้ไง"

"พ่อมึงเป็นเจ้าของร้านนี้หรือไง ทำไมกูจะมาไม่ได้"ดวงตาสีนิลของทับทิมเปล่งประกายแวววับด้วยความไม่พึงพอใจก่อนจะตวัดสายตามองไปยังร่างสวยของน้ำเหนือ'ดาวมหาลัย'ผู้ที่ได้ครอบครองหัวใจของราฟาเอล

"สวัสดีจ้ะทับทิม"

"อือ กองไว้ตรงนั้นแหละ"หญิงสาวในอ้อมกอดราฟาเอลหน้าสลดจนชายหนุ่มเงยหน้ามองเพื่อนสาวในกลุ่มด้วยความขุ่นเคืองใจ

"มึงช่วยพูดกับ'แฟน'ของกูให้มันดี ๆ หน่อยทับทิม"

"ทำมะ จะตายเหรอ กูก็พูดของกูแบบนี้เป็นประจำ แล้วนี่แดกอะไร กูกับเซลีนขอนั่งด้วยคนสิ"

"ทับทิม เราสองคนไปนั่งโต๊ะอื่นกันดีกว่า"เซลีนตัวสั่นเมื่อดวงตาคมกริบของราฟาเอลจ้องมองเธอด้วยความไม่พึงพอใจ เขาคงโกรธที่เธอเป็นต้นเหตุทำให้ทับทิมตวาดใส่แฟนสาวของเขา

"ฉันอยากนั่งกินโต๊ะนี้"ทับทิมดันร่างของเซลีนให้นั่งลงตรงข้ามกับราฟาเอลโดยไม่คิดจะสนใจทั้งสองคนที่นั่งอยู่ก่อนหน้านี้ ส่วนเซลีนที่โดยชายหนุ่มน้องจ้องด้วยสายตากดดันก็เอาแต่นั่งก้มหน้าไม่กล้าสบตา

"สั่งซะสิเซลีน วันนี้ไอ้ราล์ฟมันเป็นคนเลี้ยง"

"กูไม่เลี้ยงใครทั้งนั้นแหละ อยากแดกก็จ่ายเงินเอาเอง"

"ถ้าอยากนั้นไอศกรีมถ้วยนั้นที่แฟนมึงแดก น้ำเหนือก็เป็นคนจ่ายเงินเองใช่ปะ"

"ทับทิม มึงอย่าหาเรื่องกูได้ไหมวะ กูต้องการความเป็นส่วนตัวกับแฟนกูกันแค่สองคน"

"ราล์ฟคะ เหนือว่าเราสองคนกลับกันดีกว่า"น้ำเหนือแฟนสาวพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เธอเปิดกระเป๋าใบเก่าหมายจะล้วงหยิบเงินออกมาแต่ทว่า

"ไม่ต้องครับเหนือ เดี๋ยวราล์ฟจ่ายเอง"ชายหนุ่มวางธนบัตรใบสีเทาลงบนโต๊ะก่อนจะหันไปมองหญิงสาวทั้งสองคนตรงหน้า

"จะกินอะไรก็สั่งเอา"

"หึ เก็บเงินของมึงไว้อมตอนตายเถอะ กูสองคนไม่ใช่ผู้หญิงหากินที่ต้องคอยอ้าขาให้ผู้ชายเลี้ยงไปวัน ๆ "ทับทิมวางกระเป๋าราคาหลักแสนลงบนโต๊ะพลางเหลือบสายตามองไปยังร่างสวยของดาวมหาลัยที่ไม่รู้ว่าคณะกรรมการตัดสินคว้าให้มาเป็นหน้าตาของมหาลัยชื่อดังได้อย่างไร

"เซลีน เดี๋ยวทานเสร็จเราไปซื้อกระเป๋าใบใหม่กันดีกว่านะ ใบนี้พึ่งได้มาเมื่อวานรู้สึกว่ามันจะเก่าแล้ว"ฝ่ามือเรียวสวยบีบฝ่ามืออวบอิ่มของเพื่อนสนิท ทับทิมออกตัวแรงว่าไม่ไม่ชอบน้ำเหนืออย่างชัดเจนเมื่ออีกฝ่ายเข้ามาอยู่ใกล้ชายหนุ่มของเพื่อนรักอย่างเซลีน

เธอไม่ได้คิดอะไรกับราฟาเอลเกินเพื่อนเหมือนที่ทุกคนกล่าวหา แต่ทว่าเธอต้องกันผู้หญิงทุกคนให้ออกห่างเพราะรู้สึกเห็นใจและสงสารเซลีนที่ไม่สามารถทำสิ่งนั้นได้

ความสัมพันธ์ระหว่างเซลีนกับราฟาเอลถูกปิดเอาไว้ซึ่งนั่นเป็นความต้องการของชายหนุ่มซึ่งเพื่อนสนิทของเธอก็ไม่สามารถขัดได้

'ห้ามให้ใครรู้เรื่องของเรา ถ้าวันไหนมึงปากพล่อยบอกว่ากูกับมึงเป็นอะไร รับรองได้ว่าวันนั้นใบหย่าจะไปอยู่ที่หน้าบ้านมึง เซลีน'

"ไปเถอะเหนือ เดี๋ยวราล์ฟจะพาเหนือไปซื้อกระเป๋าใบใหม่เอง"

"มะ...ไม่ต้องหรอก"ร่างสวยของดาวมหาลัยถูกดึงให้ลุกขึ้นก่อนจะถูกชายหนุ่มลากออกไปจากร้านแห่งนี้โดยมีสายตาของเซลีนและทับทิมคอยมองตามแผ่นหลังของทั้งคู่ที่กำลังเดินออกไปด้วยความรู้สึกที่แตกต่างกัน

"ฉันล่ะเกลียดนังนั่นจริง ๆ เมื่อไหร่มันจะหายออกไปจากชีวิตของไอ้ราล์ฟสักที"

"ราล์ฟคงไม่มีวันปล่อยน้ำเหนือให้ออกไปจากชีวิตของเขาหรอกทับทิม"

"..."

"ไม่เหมือนกับฉัน ที่ราล์ฟเอ่ยปากไล่ให้ฉันออกไปจากชีวิตของเขาทุกวัน"

คนที่เขาต้องการ กับคนที่เขาไม่ต้องการความสำคัญมันไม่เหมือนกันอยู่แล้ว

จริงไหม