EP 8 : จะไม่เสียใจ

...ฉัน

...โดนวางยาปลุกเซ็กส์!

และตอนนี้ฉันก็กำลังขังตัวเองในห้องน้ำของบาร์ในโรงแรม ฉันขังตัวเองแล้วก็พยายามกดโทรหาคนที่บอกฉันว่าให้เอาเบอร์เขาไว้เผื่อมีเรื่องฉุกเฉิน แต่โทรมาเกือบจะสิบสายแล้วเขาก็ไม่รับ รอสายจนสัญญาณตัดแต่บางครั้งสายมันก็โดนตัดไปตั้งแต่โทรติดเหมือนมีคนตั้งใจตัดสายทิ้ง

ฉันไม่รู้จะโทรหาใครแล้ว ฉันไม่รู้จักใครที่นี่เลยสักคนนอกจากเขา ฉันไม่กล้าไว้ใจใครทั้งนั้นแม้แต่ผู้หญิงที่มาดื่มในคืนนี้เพราะฉันดื่มแค่น้ำส้มมันยังมียาปลุกเซ็กส์ผสมมาด้วย

ไอ้เจสัน! มันแน่ ๆ ที่วางยาฉันไอ้ชั่ว! โคตรซวยเลยจริง ๆ แค่ดื่มน้ำส้มนั่งฟังเพลงและคุยเรื่อยเปื่อยยังโดนวางยา ดีนะที่ฉันเริ่มรู้สึกว่าร่างกายมีอะไรที่ผิดปกติก็เลยขอเข้าห้องน้ำ มันก็แสดงท่าทางเป็นสุภาพบุรุษเดินมาส่ง แต่ไม่หรอกมันหวังจะลากฉันไปต่อหลังจากออกจากห้องน้ำแน่นอนฉันเลยขังตัวเองในนี้เพราะเวลาแค่แป๊บเดียวร่างกายฉันก็เกิดอารมณ์ขึ้นมา แล้วที่ซวยยิ่งไปกว่านั้นคือตอนนี้ฉันเริ่มจะควบคุมความต้องการของตัวเองไม่ได้แล้ว

“รับสักที...ขอร้อง~” ระหว่างที่จดจ่ออยู่กับโทรศัพท์เหงื่อตามร่างกายมันก็เริ่มซึม ฉันเริ่มร้อน ร้อนจนทรมาน แล้วก็กลัวว่าฉันจะควบคุมตัวเองให้อยู่ในห้องน้ำตลอดทั้งคืนไม่ได้

ตื๊ด ๆๆ

มันมีแค่เสียงนี้ แค่เสียงสัญญาณรอสายดังมาตั้งนานแล้วจนฉันเริ่มถอดใจ แต่เพราะไม่รู้จะโทรหาใครแล้วถึงได้ยังพยายามกดเบอร์เดิมซ้ำ ๆ อย่างมีความหวัง เพราะถ้าโทรหาญาติโทรหาเพื่อนแล้วใครจะมาช่วยฉันทันล่ะจริงไหม แล้วสุดท้ายก่อนที่ฉันจะควบคุมตัวเองไม่ได้อีกต่อไปฉันก็เลยตัดสินใจลองใช้อีกวิธีดู ด้วยการเมมเบอร์เขาอีกครั้งเพื่อเชื่อมต่อ Line ขอให้มันได้ผลเถอะนะ

...Sun

“...​” มันข้นจริง ๆ ด้วย อย่างน้อยความพยายามในการเอาตัวรอดของฉันก็ยังไม่หมดหนทาง ฉันรีบส่งข้อความหาเขา อย่าคิดว่าไว้ใจเขาที่สุดนะคะ แต่มันเป็นเพราะฉันรู้ดีว่าคืนนี้ฉันต้องโดนอะไรถ้าหาคนมาช่วยไม่ได้และเขาเองต่อให้มาช่วยฉันก็ไม่แน่ใจว่าจะช่วยหรือฉวยโอกาสกันแน่ แต่อย่างน้อยก็ยังรู้จักเขา มันคงดีกว่าต้องไปขอความช่วยเหลือหรือโดนคนที่ไม่รู้จักแม้แต่ชื่อให้ทำอะไรต่อมิอะไร

JunE : ช่วยด้วย ขอร้อง

JunE : ฉันโดนวางยาช่วยฉันที

JunE : ส่ง Location

JunE : คุณ

JunE : ฉันโทรหาคุณแต่ไม่มีคนรับ

JunE : คุณ

JunE : ...

JunE : ...

JunE : ...

JunE : ...

ไม่มีคนอ่าน ข้อความที่ฉันรัวไปไม่มีการเปิดอ่านเลยแม้แต่นิดเดียว...

JunE : ฉันโดนวางยาช่วยด้วย

ฉันเริ่มต่อต้านความต้องการของตัวเองไม่ได้แล้ว ฉันต้องการ ฉันทรมาน ทรมานจนไม่มีสมาธิจะนั่งพิมพ์อะไรทั้งนั้น

JunE : พี่ซันช่วยจูนด้วย

ฉันพิมพ์ได้เท่านี้ก็ต้องยอมวางโทรศัพท์แล้วก็กอดตัวเองเอาไว้ เพราะความซวยมันถล่มเข้ามาอีกครั้งกับการที่แบตโทรศัพท์มันหมดพอดี ฉันพยายามบีบมือให้แน่นที่สุด ทั้งบีบทั้งสลับกับทุบตีตามร่างกายเพื่อให้มันเจ็บปวด ให้ความเจ็บมันเรียกสติกลับมาแค่สักนิดก็ยังดี

“ฮื่อ ๆๆ พี่ซันช่วยจูนด้วย~ ฮื่อ ๆๆ” ฉันไม่รู้หรอกว่าทำไมถึงได้ร้องไห้แล้วเรียกแต่ชื่อเขา แต่มันก็คงเป็นเพราะที่นี่มีแค่เขาคนเดียวที่ฉันรู้จัก ถึงไว้ใจไม่ค่อยได้แต่เขาก็เป็นคนเดียวที่ฉันอยากให้มาช่วยที่สุดแล้ว.\ในตอนนี้

“อื้อ~ ไม่ไหวแล้ว อื้อ!” ฉันต้องการ ฉันต้องการมากจนทนไม่ไหวแล้ว ร่างกายหรืออะไรในตัวก็ไม่รู้ที่มันไม่คิดจะทนอีกต่อไปจนทำให้ฉันเอื้อมมือไปปลดล็อกประตูอย่างคนที่ควบคุมตังเองไม่ได้ ใจมันย้ำว่าหยุดแต่สมองมันก็สั่งให้ทำและสุดท้ายสมองมันก็ชนะ ฉันรู้แค่ว่าตอนนี้ฉันต้องออกไปข้างนอกแล้วหาใครสักคนมาเติมเต็มความต้องการให้ร่างกาย

แอด~

“จูน! จูนอยู่ที่ไหน! จูนตอบพี่! จูน!!” แค่เปิดประตูออกมาฉันก็เห็นใครบางคนวิ่งหน้าตั้งเข้ามาในห้องน้ำหญิง เขาวิ่งเข้ามาตะโกนเหมือนคนคลั่งแต่พอเห็นฉันที่เกาะประตูห้องน้ำเอาไว้เขาก็หยุดนิ่งไม่ขยับตัวทันที

“...ช่วย~ ด้วย~” / หมับ!

#JUNE END

#SUN TALK

“ขอโทษ...พี่ขอโทษ” ผมดึงเธอเข้ามากอดจนแน่น แน่นจนตัวผมสั่น ผมไม่รู้ว่าทำไมผมถึงสั่นได้ขนาดนี้แต่ผมขอบคุณจริง ๆ ขอบคุณที่เธอเก่งจนสามารถขังตัวเองในห้องน้ำได้นานขนาดนี้ นานพอให้ไอ้เหี้ยอย่างผมตามหาเธอได้ทัน แล้วก็โคตรโกรธตัวเองที่มัวแต่สนใจเรื่องบนเตียงจนไม่ยอมรับสายตั้งแต่แรกจนมันเกือบจะไม่ทันเวลา

มึงแม่งโคตรเหี้ยเลยไอ้ซัน!

“ไม่ไหวแล้ว ฉัน...ต้องการ~” เธอกอดตอบผมแน่นแล้วก็เบียดตัวเข้าหาผม

“ไม่ ๆๆ จูนตั้งสติพี่จะพากลับห้อง ตั้งสติก่อนจูน จูน!” ผมกอดเธอเอาไว้แล้วก็เขย่าตัวเธอเพื่อเรียกสติ แต่มือของเธอกลับเอาแต่ลูบไปทั่วตัวผม ที่มากไปกว่านั้นคือเธอเริ่มจะไซร้คอผมแล้ว

“ฉันไม่ไหวแล้ว ช่วยด้วย~”

“เลิกลวนลามพี่ก่อน จูนตั้งสติ!” ผมตะโกนเรียกสติจูนลั่นห้องน้ำแต่เธอไม่สนใจเลยสักนิด ตอนนี้เธอเอาแต่รั้งคอผมให้ลงไปจูบเธอ

“ไม่เอา~ ฉันอยาก~” เธอเอาแต่พยายามที่จะจูบผมโดยที่ไม่ฟังอะไรทั้งนั้นจนสุดท้ายผมต้องอุ้มเธอขึ้นมา

“อื้อ~ จูบก่อนได้ไหม ฉันไม่ไหวแล้ว~” ยิ่งผมอุ้มเธอขึ้นมาเธอก็ยิ่งรั้งผมง่ายขึ้น ใครแม่งมันกล้าทำเหี้ย ๆ แบบนี้กับผู้หญิงได้วะ!

“อย่าซน ฟังพี่ก่อน จูน! อายคนอื่นอดทนไว้ก่อน ถึงห้องก่อนเข้าใจไหมครับ” ผมพยายามกล่อมเธอ ให้เธอใจเย็นก่อนแค่สักนิดก็ยังดี

“มันทรมาน ฉันทรมาน~” เธอมีสติ ผมรู้ว่าเธอรับรู้ทุกอย่างแต่เธอกำลังควบคุมตัวเองไม่ได้เท่านั้นเอง ท่าทางยามันคงจะแรงพอตัว

“พี่รู้ จูนฟังพี่ก่อน พี่จะช่วยแต่จูนอดทนอีกนิด ไปถึงห้องจูนแล้วพี่จะช่วยโอเคไหม”

“อื้อ~ เร็ว ๆ ห้อง 308 อื้อ~” หน้าตาจูนตอนนี้โคตรเซ็กซี่ เวลาเธอมีความต้องการแค่เห็นหน้าของเธอตอนนี้ผมว่าผู้ชายคนไหนก็ต้องมีอารมณ์ทั้งนั้นผมเลยต้องรีบอุ้มเธอออกมา

“เฮ้ย! มึงจะพาแฟนกูไปไหนวะ” พออุ้มจูนออกมาจากห้องน้ำผมก็เห็นฝรั่งคนหนึ่งมันเดินมาขวางไว้ ไอ้เหี้ยนี่สินะที่มันกล้ามาวางยาเธอ มันคงรอเวลาให้เธอควบคุมตัวเองไม่ไหวแล้วเดินออกมาหามันเอง

“...”

“ว่าไงมึงจะพาแฟนกูไปไหน ปล่อยแฟนกูลง!”

“แฟนมึงเหรอ?”

“ไม่ใช่ แต่มัน...มันวางยาฉัน” จูนกอดคอผมแล้วก็กระซิบบอกด้วยท่าทางกลัว

“เออแฟนกู! ปล่อยเธอมึงจะพาเธอไปไหน” ไอ้เหี้ยฝรั่งท่าทางขี้ยายังไม่เลิกโกหกแถมมันยังเริ่มโวยวายเสียงดังขึ้นอีก

“กูจะพาเมียกูไปจัดการทำให้ยาเหี้ย ๆ ที่มึงวางยามันหมดฤทธิ์ไง!” ผมตะคอกใส่หน้ามันด้วยความโกรธ ถ้าไม่ติดว่าวางเธอลงแล้วเธอจะตั้งสติไม่ได้จนเผลอทำอะไรบ้า ๆ เข้าล่ะก็ผมคงวางเธอลงแล้วเข้าไปกระทืบไอ้ฝรั่งอัปรีย์คนนี้ให้ตายจมตีนผมแน่นอน แต่เสียงตะโกนของผมก็เรียกลูกน้องไอ้เอสที่ผมขอให้มาช่วยผมตามหาจูนได้ยินพอดีลูกน้องไอ้เอสสี่คนก็เลยวิ่งมาหาผมทันที

“คุณซันเจอแล้วเหรอครับ”

“อืม แต่ช่วยเอาไอ้เหี้ยนี่ไปจัดการด้วย เอาให้มันสาสมกับที่กล้าทำเรื่องระยำกับคนของกู!” ผมออกคำสั่งเสร็จก็รีบอุ้มจูนที่กำลังจะตั้งสติไม่ได้กลับห้องของเธอให้เร็วที่สุดเพราะมือเธอเริ่มจะถกกระโปรงตัวเองขึ้น เรื่อย ๆ แล้ว

“จูน ฟังพี่ จูน! อย่าจับกระโปรง กอดคอพี่เอาไว้” ผมอุ้มไปพยายามเขย่าเธอเรื่อย ๆ ให้เธอดึงสติตัวเองกลับมา

“อื้อ~”

“เก่งมาก จิกไหล่พี่ไว้ถ้าไม่ไหว จิกแรง ๆ แล้วห้ามปล่อยเด็ดขาด” ผมกระซิบบอกเธอระหว่างที่รอลิฟต์เพราะคนเริ่มมองเราสองคนแล้ว

ปัง!

พอมาถึงห้องของเธอ จูนก็ปล่อยมือที่เอาแต่จิกผมจนแสบไปทั้งไหล่ออกแล้วเปลี่ยนเป็นโน้มให้ผมก้มลงไปรับจูบจากเธอแทน

“คุณ~ ฉันอยาก ฉันไม่ไหวแล้ว~” เธอดึงผมลงมาแต่ผมพยายามฝืนตัวเอาไว้ ถึงตอนนี้เธอจะเริ่มเสื้อผ้าหลุดลุ่ยและหน้าตาโคตรเซ็กซี่โคตรเร้าอารมณ์แค่ไหนแต่ผมทำไม่ได้ ผมไม่อยากมีอะไรกับผู้หญิงที่ต้องการเซ็กส์เพราะโดนวางยา ผมทำไม่ลง

“พี่พาไปแช่น้ำนะจะได้ดีขึ้น”

“ไม่เอา! ไม่หายหรอก ไปที่เตียงก็พอ~” ขนาดไม่เมายังดื้อถ้าเมาผมไม่อยากคิดเลยว่าจะหนักกว่านี้แค่ไหน

“ต้องหาย ไปแช่น้ำเย็นแล้วจะดีขึ้น ตั้งสติก่อน” ผมอุ้มเธอจะพาเข้าไปในห้องน้ำ แต่ระหว่างทางเธอกลับกระชากเสื้อตัวเองจนมันหลุดลุ่ยแทบจะเห็นหน้าอกอยู่แล้ว

“ไม่แช่ คุณฉันมีอารมณ์ ได้ไหม~ ช่วยฉันหน่อย ฉันอยาก~” เธอทำเสียงยั่วอารมณ์ผมแล้วก็เอามือมาลูบอกแถมยังถอด ไม่ใช่ถอดสิครับ เธอพยายามกระชากเสื้อผมออกมากกว่า

ซ่าส์!

“อื้อ! ทำอะไร ไม่เอา!” ผมตัดสินใจอุ้มเธอเข้ามาให้ห้องน้ำในทันทีแล้วกอดเธอเอาไว้จนแน่นเพื่อไม่ให้เธอดิ้นหรือทำอะไรกับร่างกายตัวเองและผมได้แล้วถึงได้เปิดน้ำเพื่อให้มันดับความต้องการในตัวเธอลงไปบ้าง

“ทน! อย่าดิ้น! เลิกทำบ้า ๆ แบบนี้สักทีสิวะจูน!” เธอดิ้นแล้วก็เบียดตัวเข้ามาหาผมแถมยังพยายามจะถอดเสื้อผ้าของผมและเธออีกครั้ง ตอนนี้ส่วนบนของเธอมันมีแค่เสื้อชั้นในสีดำที่ปิดหน้าอกแทบไม่มิดเท่านั้นเอง ผมเองก็เริ่มจะทนไม่ไหวแล้วเหมือนกัน ผมจะตบะแตกไปกับร่างกาย เสียง กลิ่นตัว ทุกอย่างที่รวมมาเป็นเธอจนต้องตะคอกใส่เธอเสียงดังลั่นห้องน้ำแล้วมันก็ได้ผลเพราะเธอสะดุ้งและยอมหยุดดิ้น เธอหยุดนิ่งไปพักหนึ่งแล้วค่อย ๆ เงยหน้ามองผมด้วยสายตาที่เหมือนกำลังร้องไห้จนผมต้องรีบปิดน้ำเพราะไม่รู้ว่าเธอเป็นอะไรกันแน่

“จูน...”

“ฮึก! ฉันมีสติ แต่ฉันควบคุมมันไม่ได้แล้ว ฉันทรมาน...ขอร้อง~” เธอพูดทั้งน้ำตาแล้วก็จิกแขนผมเต็มแรง จิกแรงพอ ๆ กับการหายที่รุนแรงขึ้นเหมือนกำลังต่อสู้กับความต้องการเพื่อให้ตัวเองมีสติพอที่จะคุยกับผมได้รู้เรื่อง

“พี่ทำไม่ได้ อดทนเข้าใจไหม อยู่แบบนี้ทั้งคืนพี่ก็ทำได้ แต่ให้ฉวยโอกาสกับผู้หญิงที่โดนวางยา...พี่ไม่เอา”

“ขอร้อง...ฉันไม่ไหวแล้ว~”

“ต้องได้ จูนทำได้เชื่อพี่ พรุ่งนี้จูนจะเสียใจไปทั้งชีวิตถ้าจูนไม่พยายามอดทน”

“คุณ...ฉันรู้ว่าฉันโดนยา ฉะ ฉันรู้ว่าต้องโดนอะไร อื้อ~ ตะ แต่ถ้ามันจะต้องโดนจริง ๆ ฉันเลือกคุณ แค่คุณคนเดียว~” เธอพูดจบก็กระชากเสื้อชั้นในของตัวเองออก มันสวยมากแต่ผมทนมองนาน ๆ ไม่ได้เลยต้องรั้งเธอมากอดแนบอกเพื่อปิดบังหน้าอกของเธอเอาไว้ให้รอดพ้นจากสายตา

“ไม่! กอดพี่เอาไว้ก็พอ” ผมตามใจเธอไม่ได้หรอกถึงผมจะมีรสนิยมชอบสวิงกิ้งแต่คนที่มาสนุกก็เต็มใจกันทุกคน เราสนุกกันด้วยความเต็มใจไม่มีใครเคยโดนบังคับมาผมเลยไม่มีความคิดที่จะมีอะไรกับคนที่ไม่เต็มใจหรือโดนวางยา ถึงแม้ว่าตอนนี้ผมจะมีความต้องการขึ้นมาตั้งนานแล้วก็ตาม

“...พี่ซัน จูนขอร้อง~” เธอเรียกชื่อผม เรียกผมว่าพี่ครั้งแรกและแววตาที่กำลังร้องไห้สลับกับมีความต้องการ

“พรุ่งนี้จูนจะเสียใจ”

“ไม่...จูนจะไม่เสียใจ ได้โปรด~”

…ผมไม่รู้หรอกครับว่าที่เธอบอกว่าจะไม่เสียใจเธอแค่พูดเพราะอยากให้ผมช่วยดับความต้องการหรือเธอคิดแบบนั้นจริง ๆ ผมรู้แค่ว่าผมหมดความอดทนตั้งแต่เธอเรียกผมว่า พี่ซัน แล้ว