-วันต่อมา-“จะกลับก็โทรบอกพี่นะ”“ค่า~ แต่ถ้าพี่กราฟมีธุระก็ไม่เป็นไรนะยาหยีไปส่งหยาได้” อีกแล้วครับ ผมนึกว่าคุยกันรู้เรื่องตั้งแต่เมื่อคืนแล้วนะว่าผมจะไปรับเอง มาวันนี้ก็ยังจะให้ยาหยีไปส่งอีก ไม่สงสารเพื่อนรึไงวะดูท่าทางยาหยีโคตรเป็นคนที่มีความเครียดกับการขับรถในแต่ละวันเลย“โทรมานั่นแหละ”“โอเคค่ะ”วันนี้ปั้นหยาไปช็อปปิ้งกับยาหยีเพื่อนรักของเธอครับ ผมก็เลยว่างไม่รู้จะทำอะไรดี เมื่อก่อนเวลาเรียนเสร็จกูทำอะไรบ้างวะ? มัวแต่ตามยัยหมากระเป๋ามาเป็นเดือน ๆ จนตอนนี้กลายเป็นกิจวัตรประจำวันของตัวเองไปแล้ว วันนี้ก็เลยเคว้งครับ ไม่รู้จะทำอะไร“ยังไม่กลับอีกเหรอมึง” ไอ้ฟรังซ์เดินเข้ามานั่งตรงข้ามผมแล้วก็แย่งแก้วกาแฟกูไปแดก แม่งทำตัวเหมือนไม่มีเงินแม้แต่จะซื้อข้าว แย่งกูแดกทุกอย่างทั้งข้าวทั้งน้ำทั้งที่บ้านก็รวยฉิบหาย“ยัง วันนี้กูว่างมึงล่ะจะกลับแล้วเหรอ”“โอ้โหว่างเป็นด้วย ทำไมว่างครับพี่กราฟครับ น้องหยาของกูเขาเบื่อขี้หน้ามึงแล้วเหรอครับ” มันเสนอหน้ายื่นหน้ามาถามผมใกล้ ๆ แล้วก็ทำหน้าตาสะใจใส่ผม“ของมึงมีแค่ส้นตีนกูนี่” ผมบอกพร้อมกับชูนิ้วกลางไปให้ เวลาไอ้ห่าฟรังซ์มันเรียกปั้นหยาแต่ละครั้งจะต
“ยาหยีขับเฟอร์รารี่ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ เหี้ย!” ผมแม่งตะโกนลั่นรถเหมือนคนบ้าทำเหี้ยอะไรวะ หึ! ไม่เห็นต้องสงสัยเลยว่ายาหยีขับเฟอร์รารี่ตั้งแต่เมื่อไหร่ แค่การขับที่พุ่งมาด้วยความเร็วแล้วก็เบรคเสียงดังลั่นเมื่อกี้ก็บอกชัดอยู่แล้วว่ามันไม่มีทางเป็นยาหยีแน่นอน!มันเป็นใคร! ไอ้เหี้ยที่มันมาส่งปั้นหยาเป็นใคร! แถมพอผู้หญิงคนนั้นลงจากรถก็ยังไม่ยอมจากกันง่าย ๆ ยังลดกระจกคุยกันยิ้มหัวเราะมีความสุขกันสองคนอีกพักใหญ่ แม่งจะยืนคุยกันอีกนานไหมวะไอ้เหี้ยกูจะห้ามส้นตีนไม่ให้เหยียบคันเร่งขับรถกูไปชนรถมึงตอนนี้ไม่ไหวอยู่แล้ว!ตื๊ดดดดด ตื๊ดดดดติ๊ด!“ครับ”(พี่กราฟหยาถึงหอแล้วนะ พี่กราฟทำอะไรอยู่จะนอนรึยัง) หึ! พอไอ้เหี้ยเฟอร์รารี่สีแดงเหมือนเลือดที่กำลังขึ้นหน้าผมอยู่ตอนนี้มันขับรถออกไปก็รีบกดโทรศัพท์โทรมาหาผมเลย สับรางโคตรเก่งเลยว่ะ อยากรู้ฉิบหายว่าปั้นหยาสับรางเก่งแบบนี้มานานรึยังวะ แต่ดูจากสายตาท่าทางน่าจะเก่งเข้าขั้นเซียน“ยัง พี่อยู่ข้างนอก” นอกจากอยู่ข้างนอกก็อยู่ข้างหอเธอด้วยปั้นหยา“หือ พี่กราฟเป็นไรอ่ะ อารมณ์ไม่ดีเหรอเสียงแปลก ๆ”“เปล่าพี่แค่หงุดหงิดรถแถวนี้ มันขับกวนส้นตีน” ไอ้เหี้ยเฟอร์รารี่คั
"อย่าลีลาพี่กราฟ ตอบมาเลยไม่หวานก็ถ่อยจะเอายังไงกันแน่”“หึ ๆๆ เพราะว่าจะเอาน้องหยามาเป็น...เมีย~”“ฮะ!” คำตอบของพี่กราฟทำฉันอ้าปากค้างไปเลยค่ะ พูดบ้าอะไรเนี่ย!“ไม่ฮะหรอกพูดจริง ๆ ระวังตัวไว้ด้วยล่ะ”“พี่กราฟ! พูดอะไรก็ไม่รู้ อย่าแม้แต่จะคิดนะ!” ฉันวีนใส่ไอ้พี่กราฟไปนิดหน่อย ทั้งเขินทั้งอายทั้งโมโหที่เขาพูดแบบนี้ เป็นแฟนก็คือแฟนสิ ทำไมต้องทำสีหน้าท่าทางมุ่งมั่นขนาดนั้นว่าจะเอาฉันเป็นเอ่อ...เป็นเมียให้ได้ขนาดนั้น หยาก็ไม่ได้หัวโบราณจนตามโลกไม่ทันนะคะแต่แค่ไม่อยากเสียตัวทั้งที่ยังไม่ชัวร์ว่ารักกันจริงรึเปล่าแค่นั้นเอง“คิดมาตั้งนานแล้วไม่รู้เหรอ” พี่กราฟพูดขึ้นมาแล้วก็มองฉันด้วยสายตาแพรวพราว“...พี่กราฟ อย่าแกล้งหยาแบบนี้” ตลอดเวลาที่ผ่านมาไอ้พี่กราฟไม่เคยแสดงท่าทีคุกคามฉันเลยสักครั้งนี่คะ ไม่เคยฉวยโอกาสจนเกินพอดีอาจจะมีแค่บางทีที่เผลอใจ >///พอเขาพูดแบบนี้ฉันก็เลยไปไม่เป็น“พี่แกล้งที่ไหน พี่คิดก็บอกว่าคิด คิดมาตั้งนาน ใครบ้างอยู่ใกล้คนสวย ๆ แถมเป็นแฟนของตัวเองแท้ ๆ แล้วจะไม่คิด” เขาพูดตรงเกินไปค่ะ แล้วสายตาตอนนี้มันก็อันตรายกับหัวใจฉันมาก“พี่กราฟ” นอกจากจะอันตรายต่อหัวใจก็ยังรู้สึ
“หยา~”“พี่รักหยานะ หลังจากนี้ทุกสิ่งที่พี่ทำมันก็เพราะพี่...รักหยา เป็นของพี่นะครับ~” พี่กราฟพูดจบสมองฉันก็เบลอไม่รับรู้อะไรภายนอกอีกแล้ว ตอนนี้มันมีแค่คนตรงหน้าเท่านั้นที่ฉันสนใจพี่กราฟก้มลงมาจูบเขาจูบแบบสูบวิญญาณแล้วก็เอามือไปยุ่มย่ามตามเนื้อตัวของฉัน ทั้งลูบไล้แล้วก็ปลดเสื้อผ้าฉันไปด้วยจนตอนนี้น้องหยาอยู่ในชุดวันเกิดเรียบร้อย แล้วพี่เสือของหยาก็ขยับยืดตัวขึ้นพี่เขานั่งคร่อมฉันไว้พร้อมกับส่งสายตาร้าย ๆ มองมาที่ฉัน มือก็กำลังปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของตัวเอง ท่าทางตอนนี้ของพี่เขากร้าวใจหยามากเลยค่ะ >///“สวย~” พี่กราฟโยนเสื้อทิ้งแล้วก็ก้มลงมาดูดหน้าอกฉัน แต่มือเขามันกำลัง...กำลังปลดเข็มขัดของตัวเองอยู่ไม่นานพี่กราฟก็ลุกขึ้นยืนจากนั้นฉันก็ไม่กล้ามองแล้วค่ะ เขินกับการที่พี่เขาถอดกางเกงด้วยความรวดเร็ว ถึงในห้องมันจะมีแสงสว่างแค่สลัวแต่สายตาก็ไม่ได้มืดจนมองไม่เห็นว่าอะไรเป็นอะไรนี่คะพี่กราฟขึ้นมาคร่อมฉันเอาไว้อีกครั้ง ตอนนี้ฉันก็เริ่มรู้ตัวแล้วว่ากำลังจะโดนอะไร ของจริงใช่ไหม แล้วไอ้ที่มันกำลังถูไถโดนขาอ่อนปั้นหยามันก็ของจริงใช่ไหม ทำไมมันดู...ใหญ่ ๆ ยาว ๆ จังเลย -///-“พี่กราฟ”“หืม~” พี
เช้าลืมตาขึ้นมาความเจ็บและความระบมก็เล่นงานปั้นหยาคนนี้เลยค่ะ คนสวยคนเดิมเพิ่มเติมคือ...เสียตัว กรี๊ด!!! คิดถึงเหตุการณ์เมื่อคืนก็ทั้งเขิน ทั้งอาย ทั้งฟิน แล้วก็รู้สึกผิดที่ไม่รักษาความบริสุทธิ์เอาไว้ให้มันดี แต่จะให้ทำยังไงในเมื่อพี่เสือของหยารุกเร้าเก่งจนปั่นป่วนมวนท้องซะขนาดนั้น >//////เจ็บนะคะไม่ใช่ไม่เจ็บ เจ็บจนเหมือนร่างจะฉีกแต่ไม่รู้ว่าพี่เขาเก่งหรือมันเป็นไปเองตามธรรมชาติ ผ่านไปสักพักมันก็รื่นไหลไปตามกระแสธารแห่งความสุขได้อย่างไม่มีสะดุด ฮ่า ๆๆตอนนี้ที่กำลังนอนเขินปั้นหยาอยู่คนเดียวบนเตียงค่ะ ตอนตื่นทีแรกก็ไม่กล้าลืมตาไม่แม้แต่จะกล้าขยับตัวด้วยซ้ำแต่พอนอนไปสักพักถึงได้รู้ว่ากำลังนอนอยู่บนเตียงนุ่ม ๆ คนเดียว เพราะมีเสียงอาบน้ำดังแว่วออกมาจากห้องน้ำพี่เขาอาบน้ำอยู่ก็เลยพอได้หายใจทั่วท้อง แต่ยังไม่รู้เลยว่าถ้าพี่กราฟออกมาปั้นหยาคนนี้ควรจะทำหน้ายังไงตอนที่เราจะต้องสบตากันครั้งแรก ทำยังไงดีวะ เอาผ้าห่มคลุมโปงหรือต้องแกล้งหลับไปเลย แต่ไม่สิเดี๋ยวก็ต้องตื่นมาเจอหน้ากันอยู่ดีแล้วต้องทำยังไงร้องไห้เหรอ? ไม
“ขนาดไม่ได้เล่นโหมด HD พี่ว่าภาพมันก็ยังชัดดีนะ ที่รักว่ามันชัดไหมคะ”“...พี่กราฟ~” ฉันเรียกชื่อเขาด้วยเสียงที่เบาจนแทบจะไม่ได้ยิน อยู่ดี ๆ ก็รู้สึกคอแห้ง มือสั่นจนแทบจะจับโทรศัพท์ในมือไม่ไหว ท้องไส้ก็ปั่นป่วนไปหมดพอเลื่อนสายตาไปมองเขาก็เห็นรอยยิ้มที่โคตรจะเย็นชา เขาส่งรอยยิ้มเย็นชามาให้ฉันทั้งที่ยังโอบไหลฉันเอาไว้เหมือนเดิม“พี่...ทำแบบนี้ทำไม” ฉันไม่ได้โง่นะคะ ไม่ได้โง่จนไม่รู้ว่าสิ่งที่เขาทำอยู่ตอนนี้มันมากกว่าการแกล้งหรือการล้อกันเล่น“ลงโทษคนโกหกไง” พี่กราฟมองหน้าฉันแล้วก็ตอบ แต่สายตาของเขามันร้าย ไม่เหมือนสายตาที่ใช้มองฉันมาตลอดระยะเวลาที่เราคบกัน“ลบเดี๋ยวนี้พี่กราฟ! พี่ทำบ้าอะไรเนี่ย!” ฉันรีบเรียกสติแล้วก็รีบหยิบโทรศัพท์ของเขาขึ้นมากดลบคลิปอุบาทว์ ๆ นั่น ลบแล้วก็เช็คดูจนละเอียดว่ามันหมดแล้วจริง ๆ ไม่มีคลิปอื่นแล้วถึงได้ยอมวางลงแล้วก็หันไปมองหน้าเขาที่ยังเอนตัวพิงหัวเตียงด้วยรอยยิ้มปีศาจนั่น“หยาก็น่าจะฉลาดพอและรู้ว่าพี่คงไม่เก็บคลิปไว้ที่เดียว...จริงไหม?” นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรกับชีวิตฉัน ฉันงงไปหมดแล้ว ฉันทำอะไรให้เขาโกรธนักหนา แล้วที่เขากำลังทำอยู่ตอนนี้มันคืออะไร เขาต้องก
ปัง!“เหี้ย! มาขึ้นรถกูทำห่าอะไร เข้ามานั่งไม่ให้ซุ่มให้เสียงไอ้เวร”“ไปส่งกูที่คณะปั้นหยาหน่อย”“ฮะ? ไปส่งมึง? ไปส่งมึงทำไมวะกูงง”“ก็ไปส่งไงไอ้ห่า มึงจะงงเหี้ยไร” ผมหันไปด่าไอ้ฟรังซ์ที่แค่ประโยคง่าย ๆ ก็ถามเซ้าซี้อยู่นั่น“แล้วทำไมมึงไม่ขับรถไปเองวะ”“ไม่มี”“ไม่มีเหี้ยไรแล้วเมื่อเช้ามึงมาเรียนยังไง”“แท็กซี่” กูมาแท็กซี่เพราะยัยตัวแสบเอากุญแจรถกูมาหมดทุกคัน ไม่เหลือแม้แต่ซากของกุญแจสำรอง อย่าให้เจอเอาไปกี่ดอกกูจะคิดบัญชีให้หมดทุกดอก“มึงมีรถตั้งหลายคันไอ้กราฟ” ไอ้เหี้ยนี่ก็ถามเซ้าซี้จังโว๊ย!“หยุดถามสักทีไอ้ห่า ไปส่งกูแล้วมึงจะไปสอยตูดใครที่ไหนก็ไป”“ไอ้เหี้ยกราฟ ไอ้สัส!” ไอ้ฟรังซ์มันสถบด่าผมแล้วก็ถอยรถออกจากที่จอดด้วยความหงุดหงิด ไปส่งกูตั้งแต่แรกก็จบไม่รู้จะเสือกอะไรนักหนาให้กูต้องด่าเล่น“ไอ้กราฟ...” ผมกำลังก้มหน้ากดโทรศัพท์ไอ้ฟรังซ์มันก็เรียกผมขึ้นมา“อืม”“นั่นรถมึงไม่ใช่เหรอวะ?” พอมันบอกแบบนั้นผมก็เลยรีบเงยหน้าขึ้นมา ก่อนที่จะเห็น Porsche ลูกรักอีกคันของผมปลิวผ่านหน้าไป“มึงรีบกลับรถแล้วตามไปเลยไอ้ฟรังซ์”“ฮะ? ตามไปทำไมวะ แล้วรถมึงมาอยู่ที่มหาลัยได้ไง ทำไมมึงไม่ได้ขับเอง”“โอ
(อยู่ที่ไหน!)“ร้านกาแฟ”(อ่อ! ที่เช็คอินเมื่อกี้ เริ่มทำตามคำสั่งเร็วดีนี่ที่รัก)“ถ้าเริ่มช้าก็ไปจากชีวิตไอ้หน้าหมาช้าสิวะ!”(กำลังคิดจะทำอะไร) ฮะ? อะไรนะคะ เขาว่ายังไงนะคะน้ำเสียงขรึมเชียว อ๋อ~ สุดหล่อสันดานทรามถามปั้นหยาว่ากำลังคิดจะทำอะไร“จะทำอะไรก็ทำตามที่นายสั่งไง” ลอยหน้าลอยตาทำเสียงธรรมดาตอบไปค่ะ ขืนตอบด้วยเสียงยียวนกวนส้นตีนไปไอ้ระยำสันดานหมานี่ได้รู้ทันแน่ว่าฉันกำลังฮึดสู้(กำลังคิดแผนอะไรอยู่) ไม่ได้ฟังที่บอกเลยใช่ไหมว่าทำตามที่สั่ง ไม่ฟังแล้วยังถามไม่เลิก สู่รู้!“บอกว่าไม่ได้ทำไง ก็บอกอยู่ว่าทำตามที่นายสั่ง!” รำคาญโว๊ย! รำคาญ รำคาญ รำคาญ!(ถ้าตอนนี้ยังคิดแผนเด็ด ๆ ไม่ได้ก็รีบมาที่คอนโดพี่ซะ เร็วล่ะไม่งั้นจะส่งภาพนิ่งไปให้เลือก) ตื๊ด ๆๆๆ ขู่จบก็กดวาง ครั้งนี้คงต้องยอมไปก่อนเพราะไอ้บ้านั่นยังถือไพ่เหนือกว่าแต่! ไม่ว่าในอนาคตมันจะเป็นยังไง ต้องเจอกับอะไรบ้าง ปั้นหยาคนนี้จะต้องเป็นผู้ไม่แพ้ เพราะฉันคือปั้นหยา! ขอยืมแฮชแท็กสุดฮิตเมื่อหลายปีที่แล้วของดาราวัยรุ่นมาใช้ก็แล้วกันนะคะ เพราะอยากประกาศให้รู้มากว่ากำลังเล่นกับใคร กับกูไง #กูปั้นปั้น ปั้นหยา! ฮ่า ๆๆ อีบ้าเอ๊ยตลกไปเศ
“อุตส่าห์ไม่บอก ทำไมพี่กราฟถึงรู้”“คนสวยมาไลค์แทบทุกรูปใครจะไม่อยากรู้จักล่ะที่รัก พี่เคยเข้าไปส่องไอจีหยาบ่อย ๆ”“อ่อ ลืมไปว่าไอ้พี่กร๊วกมันร่านนี่เนอะ”“แต่ตอนนี้ร่านแค่กับเมียคนเดียวนะคะ”“อย่ามาทำเสียงอ่อนเสียงหวานนะพี่กราฟ ปล่อยได้แล้วหยาจะไปอาบน้ำ”“ไม่ปล่อย พี่กราฟอยากกอดเมีย”“อื้อ~ แต่หยาเหนื่อยจนแทบสลบอยู่แล้วนะ”“ก็สลบได้เลยที่รัก สลบคาอกพี่ได้ตามสบาย~”“อื้อ~” ผมพูดจบก็ปิดปากปั้นหยาด้วยจูบเร่าร้อน จูบแล้วก็บดจูบลงไปหนัก ๆ เอาให้เมียเครื่องติดเร็ว ๆ เพราะผมอยากเต็มที่แล้ว ปั้นหยาอยู่ในชุดเจ้าสาวที่ผมรอมานาน พอเห็นเธอในชุดนี้ก็ห้ามใจแทบไม่ไหว“อื้อ~ พี่กราฟ~” ผมดูดตามซอกคอของเธอแล้วจับปั้นหยานอนลงที่เตียงจากนั้นก็จัดการลอกคราบชุดเจ้าสาวออกไป ชุดมันไม่ได้รุ่มร่ามก็เลยจัดการได้ง่ายด้วยการรูดซิปข้างตัวแล้วก็ดึงออกเลย เป็นชุดเจ้าสาวที่ออกแบบมาเพื่อเจ้าบ่าวรึเปล่าวะ เพราะนอกจากใส่แล้วจะสวยจนอยากลากขึ้นเตียงมันยังถอดโคตรง่ายอีกด้วยจ๊วบ~“อื้อ~”จ๊วบ จ๊วบ จ๊วบ~ผมดูหน้าอกเธอพร้อมกับสะกิดติ่งสวาทของเธอแรงขึ้นเรื่อย ๆ ส่วนปั้นหยาก็ครางด้วยเสียงหวาน ๆ ของเธอ“อื้อ~ พอแล้วพี่กราฟ ซี๊
"ใครเชิญมึงมา!” ไอ้เหี้ยคริชไอ้ส้นตีนหมาอดีตเพื่อนรักเพื่อนตายของผมเอง ย้ำว่าแค่อดีตเท่านั้นเพราะตั้งแต่มันกระทืบไข่ผมจนใช้งานไม่ได้เป็นเดือนผมก็ดีดมันออกไปจากชีวิต ไม่ใช่สิผมนี่แหละดีดตัวเองออกมาเพราะมันทำไข่ผมบอบช้ำแล้วยังกล้าพูดง่าย ๆ แค่ว่า ไข่ระบมของผมแลกกับใจช้ำ ๆ ของไอ้เควินน้องชายมันไอ้เหี้ย! มันเทียบกันได้ที่ไหน น้องชายมึงมันก็หวังฟันหญิงเล่นเหมือนกูนั่นแหละ มันจะเอาเศษใจส้นตีนที่ไหนมาช้ำวะ“แฟนเก่ากูเชิญกูมา” แม่งพอถามก็ยิ้มหน้าระรื่นตอบ แต่เมื่อกี้มันพูดว่ายังไงนะแฟนเก่ากูงั้นเหรอ?“พี่คริช!” ผมหันไปมองหน้าปั้นหยาที่ทำหน้าตื่นแล้วก็รีบหันไปดุไอ้เหี้ยคริช“ไหนบอกพี่ว่าแค่รุ่นพี่รุ่นน้อง” ตอนนี้นอกจากจะอยากถีบปากลามไปถีบไข่ไอ้เหี้ยคริชผมยังอยากกินหัวเมียตัวเองด้วย“รุ่นพี่รุ่นน้องจริง ๆ ค่ะ” ปั้นหยารีบหันมาบอกผมเสียงตื่นแต่ความโมโหที่ไอ้คริชมันพูดว่าเป็นแฟนเก่ากำลังจะทำให้ผมอยากอาละวาดหนัก ๆ เอาให้งานแต่งของตัวเองพังไปเลย“แล้วที่ไอ้เหี้ยนี่มันพูดหมายความว่ายังไง” กูจะพังงานเลี้ยงถ้าปั้นหยาโกหกแล้วจะจับไปลงโทษที่เตียงตอนนี้เลยคอยดู“ก็พี่คริชตอแหล เอ๊ย! ไม่ใช่ ๆ โกหกค่ะ พี่ค
ฉันยืนอ้าปากค้างกับคำพูดของพ่อ ตอนแรกเห็นสองพ่อรู้จักกันท่าทางจะเป็นเพื่อนซี้กันเลยน้องก็โคตรรู้สึกโอเคแต่พอพ่อกำนันของลูกแซวประโยคเมื่อกี้ไปฉันกับพี่กราฟก็ยืนเกร็ง นี่พ่อ ๆ เป็นเพื่อนหรือเป็นศัตรูกันมาก่อนวะ“อ่อ...ฮ่า ๆๆๆ เออ ๆ เหมือน ๆ นอกจากสันดานเหี้ยเหมือนพ่อก็ปากส้นตีนเหมือนพ่อตามันด้วย” พ่อพี่กราฟดูอึ้งแล้วก็ยิ้มเก้อในตอนแรกก่อนที่จะแก้เกมด้วยการซัดกลับพ่อกำนัน อืม~ดูเหมือนจะขำแต่ทำไมสงสารกราฟของน้อง กราฟของน้องยืนอยู่ห่าง ๆ แต่โดนหางเลขไปด้วยทุกดอกเลย“ฮ่า ๆๆ ปากเอ็งนี่ไม่น่าเกี่ยวดองด้วยเลยนะไอ้ชาญชัย” เสียงพ่อกำนันเริ่มหัวเราะเย็น ๆ มาแล้วค่ะฉันกับพี่กราฟก็เลยรีบจับมือกันโดยอัตโนมัติ เห็นสองพ่อคุยกันแล้วรู้สึกแปลก ๆ เหมือนจะไม่ได้คบกันต่อยังไงก็ไม่รู้“ฮ่า ๆๆ ถ้าข้าเลือกได้ก็อยากให้หนูปั้นหยาเป็นลูกคนอื่นเหมือนกันไอ้กำปั้นเพื่อนรัก ฮ่า ๆๆ” โอ๊ย~ คุยอะไรกันไม่เห็นใจลูกสาวลูกชายที่ยืนฉี่จะราดเลย ยิ่งคุยกันมากเท่าไหร่ฉันกับพี่กราฟก็ยิ่งบีบมือกันแรงมากขึ้นเพราะกลัวว่าจะต้องแยกจากกัน “พ่อ” พี่กราฟเหมือนจะทนไม่ไหวก็เลยเรียกพ่อพี่เขาเบา ๆ ทำดีมาค่ะที่รักของหยา“ว่าไงไอ้เสือ เรีย
“ถ้าพ่อให้โอกาสอีกสักครั้ง ผมขอสัญญาด้วยศักดิ์ศรีของลูกผู้ชายว่าผมจะรักและดูแลปั้นหยาให้ดีที่สุดเท่าที่ผู้ชายคนหนึ่งจะดูแลผู้หญิงที่รักสุดหัวใจได้” อ่าส์~ โคตรเท่ ประโยคนี้ของผมต้องทำให้ทุกคนบนโต๊ะซึ้ง “ถุย! มึงอ่านนิยายดูละครน้ำเน่ามาเยอะเหรอ? คำพูดมึงแม่งก๊อปละครมาเลยไอ้ลูกหมา!” หมดกันประโยคที่คิดว่าโคตรเท่ มีใครชีวิตน่าสงสารเท่าไอ้กราฟคนนี้อีกอีกไหมวะ? ความโคตรหล่อโคตรรวยไม่ได้ช่วยให้ชีวิตที่แสนห่วยตอนเจอหน้าพ่อตาดีขึ้นเลยสักนิด“เอ่อ...” พูดไม่ออกครับน้ำตาจะไหล“มึงพูดมาตรง ๆ อย่าแสดง มึงคิดยังไงกันแน่เอาที่มันเป็นตัวมึง!” พ่อกำนันชี้หน้าแล้วก็พูดออกมาเสียงเข้มผมก็เลยสูดลมหายใจเข้าให้เต็มปอด เอาที่เป็นตัวผมงั้นเหรอ?“...พูดได้ใช่ไหมครับ”“เออ!” อ่าส์~ เอาวะ สูกลมหายใจเข้าลึก ๆ ไอ้กราฟ“ผมรักลูกสาวพ่อครับ รักมากโคตรรักเลยครับ ตอนนี้ปั้นหยาก็เป็น...เป็นเมียผมแล้วพ่อกำนันคงไม่อยากให้ลูกสาวมีสามีหลายคนใช่ไหมครับ แต่ถึงยังไงผมก็ไม่ยอมแน่ถ้าเมียผมจะไปมีผัวใหม่ ถ้าพ่อกำนันไม่ฆ่าผมให้ตายก่อนในวันนี้ผมสัญญาว่าพรุ่งนี้พ่อกับแม่ผมจะมาพร้อมกับสินสอดแน่นอนครับ” พูดแล้วโว้ย! กูกล้าพูดแล้ว ไ
“กูจะเล่นให้ใช้งานไม่ได้เลยไอ้หมา!”ปั๊ก!ปั๊ก ๆๆ“พ่อ!” ฉันขึ้นมาดูลาดเลาว่าตอนนี้พี่กราฟเป็นยังไงบ้างแต่ภาพตรงหน้าคือพ่อกำลังเอาหัวไม้ตะพดกระทุ้งใส่เป้าพี่กราฟโดยมีพี่เข้มมือขวาของพ่อเป็นคนคอยอำนวยความสะดวกให้ส่วนพี่กราฟก็หน้าเขียวขาอ่อนจนแทบทรุดอยู่แล้วแต่ก็คงทรุดลงพื้นไม่ได้เพราะพี่เข้มนั่นแหละที่ล็อกตัวเอาไว้ปั๊ก!“พ่อ! หยุดได้แล้ว!” ฉันวิ่งไปจับไม้ตะพดของพ่อที่กำลังจะซัดเข้าเป้าอีกครั้งด้วยความรู้สึกสงสารพี่กราฟ ตายแน่กราฟน้อยสูญพันธุ์แน่ ๆ หมดกันไม่ได้สืบพันธุ์แน่เฮียเอ๊ย!“ปล่อยพ่อเลยนังหนู พ่อจะเอามันให้ตาย!”“ซี๊ด~ อูย~” เสียงพี่กราฟก็ดังขึ้นมาด้วยความทรมาน ท่าทางจะอยากมามือกุมเป้าเต็มทีแต่พี่เข้มก็ไม่ปล่อยให้พี่กราฟได้ใช้สิทธิ์นั้นเพราะพี่เข้มเอาแต่จับแขนไว้ไม่ยอมปล่อย“พ่อจ๋าอย่าทำพี่กราฟเลยนะคุยกันดี ๆ นะคะ” ฉันจับไม้ตะพดยื้อแย่งกับพ่อไปมา พ่อก็ไม่ฟังหรอกค่ะ พ่อกำนันคนจริงจะตายถ้าลองได้ลงมือพ่อจะทำจนกว่าจะพอใจเอาช้างมาฉุดก็หยุดไม่อยู่“ไม่! มันหยามศักดิ์ศรีพ่อ ปล่อยเลยนังหนู!”“ไม่พ่อ พ่อหยุดเลย”“ไม่! ปล่อยพ่อนังหนู! / ไม่ปล่อย!” / ปั๊ก!“อ๊าส์! เจ็บโว้ย!” มัน...ไปโดนเ
ปัง!!อ๊าส์!“ไอ้เหี้ย!!!” คราวนี้ปืนครับ ปืนของจริงแถมลูกปืนยังเพิ่งวิ่งผ่านส้นตีนกูไปด้วย!“เหี้ยพ่อมึงสิ!” ผมสบถคำว่าไอ้เหี้ยออกมาพร้อมกับกระโดดหลบลูกปืนที่มันเฉียดฝ่าเท้าไปแค่นิดเดียวก่อนที่จะตั้งสติแล้วก็เงยหน้ามองขึ้นไปบนตัวบ้านเพื่อมองหาที่มาของลูกปืนโคตรระห่ำนัดเมื่อกี้พ่อกำนันของปั้นหยาแน่นอนเลยครับ ผู้ชายวัยกลางคนที่หน้าตาโคตรแตกต่างจากที่ผมมโนภาพไว้ นึกว่าจะหัวล้านลงพุงไว้หนวดมีผ้าขาวม้ามัดเอวเอาไว้แล้วก็ลากปืนไทยประดิษฐ์ยาว ๆ มาจ่อยิงไข่ผมเหมือนกำนันบ้านทุ่งในละครไทย แต่ที่ไหนได้พ่อตากูโคตรหล่อและโคตรสมาร์ท หน้าตาหล่อกิ๊กไม่แพ้พ่อผมเลยสักนิดกำลังมองมาที่ผมแล้วก็ใช้มือขวามือเดียวเล็งปืนสั้น Nighthawk GRP มาที่ผม โคตรฉีกทุกกฎของการเป็นกำนันบ้านทุ่งเลยว่ะ ยิ่งตอนนี้ที่ปืนกำลังเล็งมาที่ผมและนิ้วชี้ของพ่อกำนันกำลังขยับไปหาไกปืนช้า ๆ ก็ยิ่งโคตร...เท่“เฮ้ย! / พ่ออย่ายิง!” เสียงของผมกับปั้นหยาร้องขึ้นพร้อมกันจากนั้นก็ปัง!“กรี๊ด! พ่อ!” ปั้นหยารีบวิ่งมาหาผมแล้วก็กรี๊ดเสียงดังลั่นแต่ผมกลัวปั้นหยาโดนลูกหลงเลยรีบกอดเธอเอาไว้จนแน่นแล้วก็เบี่ยงตัวหันหลังบังเธอเอาไว้ ลูกปืนมันไว้ใจไม
(ฮ่า ๆๆ แต่วันนี้พ่ออยู่นะนังหนู กลับมาหาพ่อเลยวันนี้)“วันนี้เลยเหรอคะพ่อ” ปั้นหยาถามแล้วก็บิดขี้เกียจก่อนที่จะพาดขาเรียวมาบนตัวผม ความเป็นกุลสตรีมีโคตรเยอะเลยว่ะเมียกู(เออวันนี้แหละ กลับมาวันนี้ตอนนี้พร้อมกับไอ้หมาที่มันเอาตัวลูกสาวข้าไปกกจนไม่ยอมกลับหอ!)“เชี่ย!” เสียงผมเองครับ ร้องเชี่ยหนักมากเพราะความตกใจที่อยู่ ๆ ว่าที่คุณพ่อตาดันรู้ว่าผมเอาตัวลูกสาวคนสวยหมากระเป๋าตัวน้อยแห่งเมืองสุพรรณมากกไว้ที่คอนโด(เชี่ยพ่อมึงสิไอ้ลูกหมา! มันฟังอยู่ใช่ไหมนังหนู หนอย~ กล้าเอาลูกสาวกำนันกำปั้นไปกกแล้วยังเสนอหน้าเสนอหูมาฟังพ่อลูกเขาคุยกันอีก มึงได้ตายคาตีนกูแน่!)“พ่อจ๋า พ่อใจเย็น ๆ ก่อนนะจ้ะ” ตอนนี้ปั้นหยาน้ำตาคลอแล้วครับ ผมโคตรสงสารแล้วก็โคตรรู้สึกผิดเลยที่ทำให้เธอต้องตกอยู่ในสถานการณ์นี้(กลับบ้านเดี๋ยวนี้นังหนู ลากคอไอ้ลูกหมาหางจุกตูดนั่นมาด้วย! ไม่มากูจะตามไปล่ามึงถึงกรุงเทพฯ!) พ่อปั้นหยาตะโกนสั่งแล้วก็ตัดสายทิ้งทันที เอาแล้วกูความซวยมาเยือนฝีปากว่าที่คุณพ่อตาอย่างโหด กูจะโดนยิงไข่ทิ้งไหมวะยิ่งใหญ่ ๆ เล็งเป้าง่ายอยู่ด้วย“พี่กราฟ ตายแน่เลย~” ปั้นหยาหันมาหาผมแล้วก็ทำเสียงเหมือนจะร้อง แต่ฟ
“อื้ม~” ปั้นหยากำลังทำผมคลั่งเพราะผมเพิ่งจะรู้วันนี้เองว่านอกจากปากจะร้ายแล้วลิ้นปั้นหยาก็ยังร้ายไม่แพ้กันจ๊วบ จ๊วบ จ๊วบ~ตอนนี้เราสองคนกำลังกลืนกินกันและกัน คงไม่ต้องบรรยายนะครับว่าทำยังไงและทำท่าไหน เดี๋ยวจะหาว่าผมใบ้หวย หึ ๆๆ เอาเป็นว่าตอนนี้ผมกำลังชิมน้ำหวานจากคนสวยของผมส่วนคนสวยที่ทำให้ผมหลงเช้าหลงเย็นก็กำลังกินไส้กรอกยักษ์ที่ใกล้จะกลายเป็นไส้กรอกชีสเยิ้ม ๆ ในเวลาอีกไม่นานถ้าหากผมไม่บังคับให้เธอหยุดกินซะตอนนี้จากตอนแรกเธอไม่กล้าทำเท่าไหร่แต่พอเห็นผมสูดปากด้วยความเสียว ความกล้าของปั้นหยาก็มาเต็มเล่นเอาสติผมกระเจิง แล้วตอนนี้ผมก็ทนที่จะกินน้ำหวานเมียต่อไปไม่ไหวแล้ว“ซี๊ด~ ที่รัก อ่าส์~ อย่าดูดแรง อ่าส์~ หยาจ๋า~” ผมแทบจะแตกอยู่แล้วเพราะลิ้นนุ่มของปั้นหยากำลังปั่นป่วนไปทั่วทั้งลำของผม“อื้อ~ พี่กราฟ~” ผมกลัวว่าจะเสร็จก่อนได้เข้าไปในตัวของเธอก็เลยผละออกแล้วพลิกให้ปั้นหยานอนลงจากนั้นก็ก้มลงไปดูดหน้าอกหวานเต็มแรง“พี่กราฟ~” ปั้นหยากดหัวผมให้ซุกลงไปที่เต้านมใหญ่ของเธอแถมยังแยกขาออกจนกว้างเพื่อให้ผมซุกตัวลงกลางหว่างขาได้ถนัด“หืม~ ทนไม่ไหวแล้วเหรอครับ” ผมขยับขึ้นไปจูบขมับเปียกชื้นของปั
“หึ! ทำไมหมอแม่งไม่ยกกูออกมาก่อนวะ” พี่กันต์บ่นด้วยความหงุดหงิด“หึ ๆๆ เพราะมึงหน้าตาส้นตีนตั้งแต่เด็กไงน้องชาย มึงไม่น่ารักและไข่ใหญ่เหมือนกู ถ้ามึงเป็นเหมือนกูสักนิดก็อาจจะมีสิทธิ์ลุ้นให้หมอยกมึงออกจากท้องแม่ก่อนกูอยู่บ้างเหมือนกัน~”“อืม~ แม่กับพ่อก็ยุติธรรมดีนะมึงว่าไหม” พี่กันต์พยักหน้ารับแล้วก็รำพึงรำพันออกมา“ยุติธรรมอะไร?”“ให้มึงใหญ่ที่ไข่ ส่วนกูใหญ่ที่...” พี่กันต์ลากเสียงช้า ๆ แล้วก็หลุบตามองลงไปที่เป้าตัวเองจากนั้นก็ช้อนตามองพี่กราฟด้วยสายตามีเลศนัย“โถไอ้ห่า กูก็ใหญ่โคตรใหญ่ด้วย” พี่กราฟนางดูโมโหนะคะที่ข่มพี่กันต์ไม่ได้ แต่ปั้นหยาคนนี้นี่สิ หยาคะมึงมานั่งฟังคนบ้าอวดไข่อะไรตรงนี้! “ควักมาวัดไซต์เลยไหมล่ะ?” พี่กันต์พูดท้าทายแล้วท้าใครไม่ท้านี่กราฟนะคะ พ่อคุณสุดถ่อยมีเหรอเขาจะไม่กล้า“หึ ๆๆ มึงท้าผิดคนแล้วไอ้กันต์”“นี่! พวกพี่เป็นบ้าอะไรกัน หยานั่งหัวโด่อยู่ตรงนี้นะ!” ฉันไม่ไหวแล้วจริง ๆ ฉันเป็นบ้าอะไรต้องมานั่งฟังผู้ชายตัวเท่าควายสองคนทะเลาะกันเรื่องไข่เรื่องไอ้จ้อนเหมือนเด็กอนุบาล นี่พี่เขาไม่เห็นใจฉันบ้างเหรอ?“หยาก็ดูแค่ของพี่สิวะ” พี่กราฟหันมาบอกฉันหน้าตาซีเรียสขึงขั