“หยา กินข้าวที่โรงอาหารนี่แหละเนอะ”“ไม่ได้ หยาบอกแล้วไงว่านัดพี่กันต์เอาไว้ ไปกินร้านนั้นกันร้านที่เคยไปกินข้างมออ่ะ ไปเร็วพี่เขารออยู่ที่ร้านแล้ว” ตอนนี้เพิ่งจะพักเที่ยงค่ะเดินลงมาจากอาคารเรียนปั้นหยาก็ลากแขนยาหยีคนสวยให้ไปที่ลานจอดรถแต่ยาหยีก็งอแงเพราะอยากกินข้าวที่โรงอาหารมากกว่า“แต่หยีไม่อยากไป” ยาหยีหน้าทำงอแงออกมา ปกติยาหยีตามใจฉันตลอดนะคะ แต่บทนางจะงอแงขึ้นมานางก็ไม่สนใจอะไรเหมือนกัน“ไปเถอะน้า หยานัดพี่กันต์เอาไว้แล้ว”“หยานัดแต่หยีไม่ได้นัด ไปเลยไปกินกับพี่กันต์สองคนนั่นแหละ หยีขี้เกียจไปมันร้อนด้วย”“ไม่เอาสิ ไปหน่อยนะคุณยาหยีคนสวยขา”“ไม่ค่ะ ไม่ไป! หยาไปคนเดียวเลยแล้วเจอกันตอนบ่าย” ยาหยียืนยันด้วยความหนักแน่นแล้วดันฉันให้เดินไปข้างหน้าส่วนชีก็หันตัวไปด้านข้างและก้าวเดินฉับ ๆ ไปที่โรงอาหารทันที แล้วจะทำยังไงดีพี่กันต์ไลน์มาบอกว่ารออยู่ที่ร้านแล้วฉันเป็นคนนัดพี่เขาเองจะให้รอก็เกรงใจ จะให้ไปลากยาหยีก็กลัวจะเสียเวลา เอาวะไปคนเดียวก็ได้ตื๊ดดดดด ตื๊ดดดดพอขึ้นรถมาเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกรูมเมทโคตรเฮงซวยที่ฝืนใจอยู่ร่วมห้องมา 3 วันแล้วนั่นแหละที่โทรมาติ๊ด!“
“ปล่อย! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ไอ้เลว ไอ้ชั่ว! อื้อ!” ผมอุ้มปั้นหยาเข้ามาในห้องนอนก่อนที่จะโยนลงที่เตียง แม่งฤทธิ์โคตรเยอะแต่ถึงจะเยอะแค่ไหนก็สู้แรงของผมไม่ได้อยู่ดี ยิ่งเป็นเวลาที่ผมกำลังโกรธจนเลือดขึ้นหน้าแบบนี้ กูจะขยี้ให้เหมือนมดตัวเล็ก ๆ เลยคอยดู!ยิ่งโดนคำพูดจากปากผู้หญิงคนนี้ที่บอกว่าใครอยู่ใกล้ไอ้เหี้ยนั่นก็รักมันไม่เหมือนอยู่กับผมมันยิ่งทำให้ผมโกรธ กล้าปากดีอยากลองดีก็จะจัดให้หลาย ๆ ดอก เอาให้หายซ่า“หุบปากแล้วเก็บเสียงเอาไว้ครางดีกว่าที่รัก” ผมพูดจบก็ขึ้นคร่อมปั้นหยาแล้วก็ก้มหน้าลงไประดมจูบตามซอกคอหอม ๆ ของเธอ นอนข้างกันมา 3 คืนผมอุตส่าห์ข่มใจไม่ยุ่งแล้วนะ แต่วันนี้ปั้นหยาทำผมหมดความอดทนเอง“อื้อ!!!” เสียงร้องประท้วงดังออกมาจากลำคอเพราะผมจูบปากเธอ จูบแล้วก็บดลงไปแรง ๆ บดปากดูดปากเธอเอาให้ปากชาไปเลยครับ แต่ยังไม่สอดลิ้นหรอกนะเดี๋ยวยัยงี่เง่านี่ได้กัดลิ้นผมขาดพอดี ยิ่งดุเอาเรื่องอยู่ด้วยผมจูบไปกระชากเสื้อผ้าของปั้นหยาไปด้วยจนมันขาดวิ่นแล้วก็กระตุกทุกอย่างออกไปให้พ้นทาง ชิ้นไหนมันเอาออกลำบากก็ดึงมันขึ้นมากองรวมกัน อย่างกระโปรงของเธอนี่ไงครับ เสียเวลาถอดผมก็รั้งมันขึ้นมากองไว้ที่เอว
“ช่วงนี้ไม่เห็นพี่กราฟมาหาหยาเลย”“ไม่ค่อยว่างมั้ง” ฉันตอบยาหยีที่อยู่ ๆ ก็ถามหาไอ้ผู้ชายคนนั้นที่ฉันเองก็ไม่เห็นหน้ามา 5 วันแล้วเหมือนกัน ไม่รู้ว่าไปไหนเพราะฉันเองก็ไม่ได้สนใจ“ทะเลาะกันเหรอหยา ช่วงนี้ดูหยาไม่ค่อยโอเคเลย”“ก็มีบ้างนิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้รุนแรงอะไรไม่ต้องเป็นห่วงหรอกหยี ไอ้พี่กราฟก็ขึ้น ๆ ลง ๆ เหมือนหมาบ้านั่นแหละ” ฉันยิ้มตอบยาหยี เรื่องเลว ๆ ที่เขาทำกับฉันฉันไม่ได้เล่าให้ยาหยีฟังหรอกนะคะ ไม่ได้อยากมีความลับกับเพื่อนรักนะแต่ฉันแค่รู้สึกว่ามันไม่ควรเล่า ไม่รู้สิคะบางคนอาจเลือกที่จะเล่าแต่ฉันขอไม่เล่าดีกว่าเพราะบางครั้งเรื่องของคนสองคนมันก็ละเอียดอ่อนเกินไป“ไม่มีแน่นะ? พี่กราฟรักหยาตามหยาขนาดนั้นมันแปลกนะที่อยู่ดี ๆ ก็หายไปเลย แน่ใจนะว่าไม่ได้ปิดบังอะไรหยี?” ยาหยีมองหน้าฉันแล้วก็จ้องจับผิด รักเหรอ? ไม่หรอกที่ผ่านมาแค่แสดงละครเพื่อหลอกฉันไปใช้งานต่างหาก“แน่ใจค่ะคุณแม่ ไม่มีอะไรจริง ๆ” ฉันพยักหน้ารับขึงขัง เดี๋ยวค่อยบอกยาหยีเรื่องนี้ก็แล้วกัน ขอจัดการอะไรให้มันจบแล้วค่อยเล่าให้ฟังทีเดียวดีกว่า“เออหยี” ฉันเพิ่งนึกอะไรขึ้นมาได้ก็เลยเรียกยาหยี“อื้อ มีไร”“หยีรู้จักพี่กันต์นา
ฉันเดินลงมาที่ด้านหน้าหอเพราะได้รับไลน์จากไอ้พี่กร๊วกว่ามาถึงแล้ว ไม่น่าเลยไม่น่าให้มารับน่าจะไปเจอกันที่ข้างรั้วบ้านเขาจะได้ไม่ต้องทนอึดอัดหรือทะเลาะกัน ไม่เจอหน้ามา 5 วัน ไม่รู้ไอ้บ้านั่นสะสมพลังงานความถ่อยความเลวมาเท่าไหร่แล้วพอลงมาด้านล่างเดินมาที่ลานจอดรถข้างตึกก็เจอกับรถ Ferrari สีขี้มินเนี่ยนกินคัสตาร์ดคันเดิมจอดรออยู่พร้อมกับผู้ชายที่ หึ! หล่อ นั่นแหละหล่อมากและเลวมากเช่นกัน ยืนพิงรถก้มลงกดโทรศัพท์มาดอย่างกับนายแบบที่กำลังถ่ายโฆษณา เขายังไม่เห็นฉันหรอกค่ะแต่ปั้นหยาเห็นแล้วก็เลยเบ้ปากแบบพี่กิ๊ก สุวัจนี ใส่ไอ้หล่อระยำตำบอนคนนี้“มาแล้วเหรอ” พอเสียงรองเท้าของฉันดังเข้าไปใกล้ไอ้พี่กราฟก็เงยหน้าจากหน้าจอมามองฉันแล้วก็ส่งยิ้ม...อ่อนโยนมาให้ เขามองฉันด้วยสายตาที่เหมือนกำลังดีใจแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรไปมากกว่านั้นพอเห็นท่าทางที่อ่อนลงของเขามันก็ทำให้ใจปั้นหยาคนนี้มันกระตุก เรื่องในครอบครัวของเขามันทำให้ฉันรู้สึก...เฮ้อ! ฉันไม่ชอบความรู้สึกตอนนี้ของตัวเองเลย ฉันไม่อยากสงสารเขา ไม่อยากให้เขาเป็นคนที่น่าสงสาร ไม่อยากให้เขาเป็นคนที่มีปมด้อยหรือมีปัญหาอะไรในชีวิต และสุดท้าย...ไม่อยากให้สิ่งฉ
“..พี่กราฟ~”“พี่รู้ว่าหยา...เกลียดพี่มาก แต่ขอร้องอย่าเพิ่งไปไหนได้ไหม...พี่ไม่มีใคร”คำพูดประโยคนี้ของเขามันบีบหัวใจของฉันมากเลย เขาอ่อนแอขนาดนี้แล้วฉันจะไปจากเขาได้ยังไง ถึงไล่ฉันก็ไม่ไปหรอกหมับ~“อย่าร้องไห้” ฉันดึงเขาเข้ามากอด กอดให้แน่นเพราะฉันไม่รู้ว่าเขาอยู่โดยที่ไม่มีอ้อมกอดของคนที่รักเขามานานเท่าไหร่แล้ว ฉันอยากกอดเขาให้มันแน่นที่สุด กอดให้เขารู้ว่าเขายังมีใครอีกคนอยู่ข้าง ๆ ในเวลาที่เขารู้สึกแย่“อย่าเพิ่งไปไหนได้ไหม” เขาพยายามที่จะบังคับเสียงไม่ให้สั่น แต่มันก็ยังสั่นอยู่ดี นาทีนี้ฉันคงทำอะไรได้ไม่มากไปกว่าการอยู่ข้าง ๆ และกอดเขาเอาไว้ มันคงดีกว่าการที่จะนั่งมองน้ำตาเขาไหลและเขาเองก็คงไม่อยากอ่อนแอต่อหน้าฉันเท่าไหร่“อื้ม หยาจะไม่ไปไหน” ฉันรับคำแล้วก็กอดเขาเอาไว้เหมือนเดิม ปล่อยให้เขาได้ระบายความรู้สึกออกมามันคงจะดีกว่าการพยายามพูดปลอบแล้วก็บอกว่าให้เขาหยุดร้องไห้“หยา...”“คะ” ไม่รู้ว่าเวลามันผ่านไปนานแค่ไหนแล้วเพราะฉันเองก็ตกอยู่ในห้วงความคิดของตัวเองเหมือนกันจนได้ยินเสียงเขาเรียกชื่อนั่นแหละถึงได้ดึงสติกลับมาแล้วก็ค่อย ๆ ผละออก“หยายังไม่ได้กินข้าวเลย พี่พาไปกินข้าวนะ
“ตกลงว่าคิดยังไงกับหยากันแน่”“รักมาก...พี่รักหยามากหยาจะเชื่อพี่ไหม” คำพูดที่ออกมาจากปากพี่กราฟมันไม่ได้ดังมากแต่ฉันคนนี้ได้ยินชัดเจน และมันก็ดังวนอยู่ในหัวฉันซ้ำ ๆ “รักมาก พี่รักหยามาก” >//////“พี่กราฟ!” น้องหยาไม่ไหวแล้วค่ะ หยากำลังจะละลายลงไปกองแล้วก็หมดลมหายใจตายอย
“อื้อ~ พี่กราฟ ซี๊ด~” เสียงหวานของปั้นหยากำลังทำให้ผมอดทนไม่ไหวอีกต่อไป อย่าครางเร่าร้อนมากได้ไหมที่รักพี่จะทนทำช้า ๆ ไม่ไหวอยู่แล้ว พี่จะทำอยู่แต่ใจเย็น ๆ ได้ไหมพี่ทำช้า ๆ แบบนี้ก็เพราะกลัวที่รักเจ็บไม่รู้รึไง“พี่กราฟขา~” พอผมไม่ตอบอะไรมือปั้นหยาก็ยิ่งลูบไปทั่วตัวแล้วก็ส่งเสียงเรียกแบบสะท้านอารมณ์มาให้ผม“อืม~ ใจเย็น ๆ สิคะ” อ่าส์~ ยิ่งได้ยินเสียงหวานเรียกชื่อผมเหมือนใจจะขาดผมก็ตอบเธอไปด้วยประโยคที่โคตรเลี่ยน กูแม่งไปหัดพูดคะขามาตั้งแต่เมื่อไหร่วะ ไม่เคยพูดแบบนี้กับใครเลยนะครับ เคยมีผู้หญิงขอให้พูดบ้างบอกว่ามันน่ารักแต่ผมไม่เอาด้วย แต่อยู่ดี ๆ ก็พูดคะขากับปั้นหยาเป็นคนแรก“พี่กราฟ อื้อ~” ปั้นหยาครางกระเส่าหนักกว่าเดิม เสียงหวานครางด้วยความทรมานเร้าอารมณ์ผม ที่รักของผมก็หุ่นดี ตัวหอมซะจนผมหลงใหลโงหัวแทบไม่ขึ้นผมก้มลงไปจูบปั้นหยาแล้วก็เอาท่อนเอ็นใหญ่ถูตามร่องรักสีสวยหวาน ร่องสวย ๆ ที่มีน้ำหวานเยิ้มออกมาขนาดเมื่อกี้เพิ่งกินไปหยก ๆ ตอนนี้ก็เปียกเยิ้มออกมาอีกแล้ว อยากขยับลงไปกินอีกรอบแต่ถ้าทำแบบนั้นหยาน้อยของผมคงเอาตีนทุบหัว ยิ่งเป็นหมอเถื่อนอยู่ด้วยจ๊วบ จ๊วบ จ๊วบ~“อืม~” ผมจูบปากหวานไ
“ไปอาบน้ำครับ”“อย่ามาสั่งหยา ตอบมาก่อนสิวะ! ทำไมต้องปลุกถ่อย ๆ แบบนี้หรือว่าที่พูดดีเมื่อคืนแค่ต้องการจะหลอกอะไรหยาอีก!”“เฮ้อ! ฟังให้ดีนะปั้นหยา 8 โมงเช้าพี่ทั้งจุ๊บแก้ม หน้าผาก ปาก หัวไหล่ ไล่ลงไปยันหัวนม จุ๊บจนไข่พี่แข็งหยายังไม่ตื่นเลย แล้วยังไงรู้ไหม? หยาไม่ตื่นพี่ก็ต้องไปจัดการตัวเองในห้องน้ำ 10 โมงเช้าพี่มาปลุกอีกครั้งนอกจากจะแข็งอีกรอบหยายังเอาเท้ามาถีบพี่ออกแล้วก็หันหลังนอนเกาตูดใส่พี่ ไหนตอบมาซิพี่ควรปลุกหวาน ๆ อีกรอบไหม แม่ง~” “...โกหก” โกหก ตลบตะแลง ตอแหล! ฮือ~ จะบ้าเหรอจุ๊บแก้ม หน้าผาก ปาก หัวไหล่ ไล่ลงไปยันหัวนม จุ๊บจนไข่แข็ง คือพี่ต้องจุ๊บเท่าไหร่ถึงจะไข่แข็งได้ เรื่องโจ๊กชัด ๆ จุ๊บจนไข่แข็งแสดงว่าต้องนานสิวะ! แล้วทำไมหยาไม่รู้สึกตัว ยิ่งบอกว่าทำสองรอบเลยยิ่งเป็นไปไม่ได้ ไม่มีทาง -///-สิ่งที่เป็นไปไม่ได้มากกว่านั้นคือปั้นหยาเนี่ยนะจะถีบอีพี่กราฟ ถีบแล้วหันหลังนอนเกาตูดเนี่ยนะ ไม่มีทางเป็นไปได้ หยาไม่มีทางนอนอุบาทว์แบบนั้นแน่นอน T_T“ดูหน้าพี่ หน้าพี่ดูสนุกกับการบอกเล่าไหม?” พี่กราฟลุกขึ้นนั่งขัดสมาธิหันมาหาฉันแล้วก็ชี้หน้าตัวเองที่ดูอารมณ์ไม่ได้ enjoy เลยสักเสี้ยวเด
“อุตส่าห์ไม่บอก ทำไมพี่กราฟถึงรู้”“คนสวยมาไลค์แทบทุกรูปใครจะไม่อยากรู้จักล่ะที่รัก พี่เคยเข้าไปส่องไอจีหยาบ่อย ๆ”“อ่อ ลืมไปว่าไอ้พี่กร๊วกมันร่านนี่เนอะ”“แต่ตอนนี้ร่านแค่กับเมียคนเดียวนะคะ”“อย่ามาทำเสียงอ่อนเสียงหวานนะพี่กราฟ ปล่อยได้แล้วหยาจะไปอาบน้ำ”“ไม่ปล่อย พี่กราฟอยากกอดเมีย”“อื้อ~ แต่หยาเหนื่อยจนแทบสลบอยู่แล้วนะ”“ก็สลบได้เลยที่รัก สลบคาอกพี่ได้ตามสบาย~”“อื้อ~” ผมพูดจบก็ปิดปากปั้นหยาด้วยจูบเร่าร้อน จูบแล้วก็บดจูบลงไปหนัก ๆ เอาให้เมียเครื่องติดเร็ว ๆ เพราะผมอยากเต็มที่แล้ว ปั้นหยาอยู่ในชุดเจ้าสาวที่ผมรอมานาน พอเห็นเธอในชุดนี้ก็ห้ามใจแทบไม่ไหว“อื้อ~ พี่กราฟ~” ผมดูดตามซอกคอของเธอแล้วจับปั้นหยานอนลงที่เตียงจากนั้นก็จัดการลอกคราบชุดเจ้าสาวออกไป ชุดมันไม่ได้รุ่มร่ามก็เลยจัดการได้ง่ายด้วยการรูดซิปข้างตัวแล้วก็ดึงออกเลย เป็นชุดเจ้าสาวที่ออกแบบมาเพื่อเจ้าบ่าวรึเปล่าวะ เพราะนอกจากใส่แล้วจะสวยจนอยากลากขึ้นเตียงมันยังถอดโคตรง่ายอีกด้วยจ๊วบ~“อื้อ~”จ๊วบ จ๊วบ จ๊วบ~ผมดูหน้าอกเธอพร้อมกับสะกิดติ่งสวาทของเธอแรงขึ้นเรื่อย ๆ ส่วนปั้นหยาก็ครางด้วยเสียงหวาน ๆ ของเธอ“อื้อ~ พอแล้วพี่กราฟ ซี๊
"ใครเชิญมึงมา!” ไอ้เหี้ยคริชไอ้ส้นตีนหมาอดีตเพื่อนรักเพื่อนตายของผมเอง ย้ำว่าแค่อดีตเท่านั้นเพราะตั้งแต่มันกระทืบไข่ผมจนใช้งานไม่ได้เป็นเดือนผมก็ดีดมันออกไปจากชีวิต ไม่ใช่สิผมนี่แหละดีดตัวเองออกมาเพราะมันทำไข่ผมบอบช้ำแล้วยังกล้าพูดง่าย ๆ แค่ว่า ไข่ระบมของผมแลกกับใจช้ำ ๆ ของไอ้เควินน้องชายมันไอ้เหี้ย! มันเทียบกันได้ที่ไหน น้องชายมึงมันก็หวังฟันหญิงเล่นเหมือนกูนั่นแหละ มันจะเอาเศษใจส้นตีนที่ไหนมาช้ำวะ“แฟนเก่ากูเชิญกูมา” แม่งพอถามก็ยิ้มหน้าระรื่นตอบ แต่เมื่อกี้มันพูดว่ายังไงนะแฟนเก่ากูงั้นเหรอ?“พี่คริช!” ผมหันไปมองหน้าปั้นหยาที่ทำหน้าตื่นแล้วก็รีบหันไปดุไอ้เหี้ยคริช“ไหนบอกพี่ว่าแค่รุ่นพี่รุ่นน้อง” ตอนนี้นอกจากจะอยากถีบปากลามไปถีบไข่ไอ้เหี้ยคริชผมยังอยากกินหัวเมียตัวเองด้วย“รุ่นพี่รุ่นน้องจริง ๆ ค่ะ” ปั้นหยารีบหันมาบอกผมเสียงตื่นแต่ความโมโหที่ไอ้คริชมันพูดว่าเป็นแฟนเก่ากำลังจะทำให้ผมอยากอาละวาดหนัก ๆ เอาให้งานแต่งของตัวเองพังไปเลย“แล้วที่ไอ้เหี้ยนี่มันพูดหมายความว่ายังไง” กูจะพังงานเลี้ยงถ้าปั้นหยาโกหกแล้วจะจับไปลงโทษที่เตียงตอนนี้เลยคอยดู“ก็พี่คริชตอแหล เอ๊ย! ไม่ใช่ ๆ โกหกค่ะ พี่ค
ฉันยืนอ้าปากค้างกับคำพูดของพ่อ ตอนแรกเห็นสองพ่อรู้จักกันท่าทางจะเป็นเพื่อนซี้กันเลยน้องก็โคตรรู้สึกโอเคแต่พอพ่อกำนันของลูกแซวประโยคเมื่อกี้ไปฉันกับพี่กราฟก็ยืนเกร็ง นี่พ่อ ๆ เป็นเพื่อนหรือเป็นศัตรูกันมาก่อนวะ“อ่อ...ฮ่า ๆๆๆ เออ ๆ เหมือน ๆ นอกจากสันดานเหี้ยเหมือนพ่อก็ปากส้นตีนเหมือนพ่อตามันด้วย” พ่อพี่กราฟดูอึ้งแล้วก็ยิ้มเก้อในตอนแรกก่อนที่จะแก้เกมด้วยการซัดกลับพ่อกำนัน อืม~ดูเหมือนจะขำแต่ทำไมสงสารกราฟของน้อง กราฟของน้องยืนอยู่ห่าง ๆ แต่โดนหางเลขไปด้วยทุกดอกเลย“ฮ่า ๆๆ ปากเอ็งนี่ไม่น่าเกี่ยวดองด้วยเลยนะไอ้ชาญชัย” เสียงพ่อกำนันเริ่มหัวเราะเย็น ๆ มาแล้วค่ะฉันกับพี่กราฟก็เลยรีบจับมือกันโดยอัตโนมัติ เห็นสองพ่อคุยกันแล้วรู้สึกแปลก ๆ เหมือนจะไม่ได้คบกันต่อยังไงก็ไม่รู้“ฮ่า ๆๆ ถ้าข้าเลือกได้ก็อยากให้หนูปั้นหยาเป็นลูกคนอื่นเหมือนกันไอ้กำปั้นเพื่อนรัก ฮ่า ๆๆ” โอ๊ย~ คุยอะไรกันไม่เห็นใจลูกสาวลูกชายที่ยืนฉี่จะราดเลย ยิ่งคุยกันมากเท่าไหร่ฉันกับพี่กราฟก็ยิ่งบีบมือกันแรงมากขึ้นเพราะกลัวว่าจะต้องแยกจากกัน “พ่อ” พี่กราฟเหมือนจะทนไม่ไหวก็เลยเรียกพ่อพี่เขาเบา ๆ ทำดีมาค่ะที่รักของหยา“ว่าไงไอ้เสือ เรีย
“ถ้าพ่อให้โอกาสอีกสักครั้ง ผมขอสัญญาด้วยศักดิ์ศรีของลูกผู้ชายว่าผมจะรักและดูแลปั้นหยาให้ดีที่สุดเท่าที่ผู้ชายคนหนึ่งจะดูแลผู้หญิงที่รักสุดหัวใจได้” อ่าส์~ โคตรเท่ ประโยคนี้ของผมต้องทำให้ทุกคนบนโต๊ะซึ้ง “ถุย! มึงอ่านนิยายดูละครน้ำเน่ามาเยอะเหรอ? คำพูดมึงแม่งก๊อปละครมาเลยไอ้ลูกหมา!” หมดกันประโยคที่คิดว่าโคตรเท่ มีใครชีวิตน่าสงสารเท่าไอ้กราฟคนนี้อีกอีกไหมวะ? ความโคตรหล่อโคตรรวยไม่ได้ช่วยให้ชีวิตที่แสนห่วยตอนเจอหน้าพ่อตาดีขึ้นเลยสักนิด“เอ่อ...” พูดไม่ออกครับน้ำตาจะไหล“มึงพูดมาตรง ๆ อย่าแสดง มึงคิดยังไงกันแน่เอาที่มันเป็นตัวมึง!” พ่อกำนันชี้หน้าแล้วก็พูดออกมาเสียงเข้มผมก็เลยสูดลมหายใจเข้าให้เต็มปอด เอาที่เป็นตัวผมงั้นเหรอ?“...พูดได้ใช่ไหมครับ”“เออ!” อ่าส์~ เอาวะ สูกลมหายใจเข้าลึก ๆ ไอ้กราฟ“ผมรักลูกสาวพ่อครับ รักมากโคตรรักเลยครับ ตอนนี้ปั้นหยาก็เป็น...เป็นเมียผมแล้วพ่อกำนันคงไม่อยากให้ลูกสาวมีสามีหลายคนใช่ไหมครับ แต่ถึงยังไงผมก็ไม่ยอมแน่ถ้าเมียผมจะไปมีผัวใหม่ ถ้าพ่อกำนันไม่ฆ่าผมให้ตายก่อนในวันนี้ผมสัญญาว่าพรุ่งนี้พ่อกับแม่ผมจะมาพร้อมกับสินสอดแน่นอนครับ” พูดแล้วโว้ย! กูกล้าพูดแล้ว ไ
“กูจะเล่นให้ใช้งานไม่ได้เลยไอ้หมา!”ปั๊ก!ปั๊ก ๆๆ“พ่อ!” ฉันขึ้นมาดูลาดเลาว่าตอนนี้พี่กราฟเป็นยังไงบ้างแต่ภาพตรงหน้าคือพ่อกำลังเอาหัวไม้ตะพดกระทุ้งใส่เป้าพี่กราฟโดยมีพี่เข้มมือขวาของพ่อเป็นคนคอยอำนวยความสะดวกให้ส่วนพี่กราฟก็หน้าเขียวขาอ่อนจนแทบทรุดอยู่แล้วแต่ก็คงทรุดลงพื้นไม่ได้เพราะพี่เข้มนั่นแหละที่ล็อกตัวเอาไว้ปั๊ก!“พ่อ! หยุดได้แล้ว!” ฉันวิ่งไปจับไม้ตะพดของพ่อที่กำลังจะซัดเข้าเป้าอีกครั้งด้วยความรู้สึกสงสารพี่กราฟ ตายแน่กราฟน้อยสูญพันธุ์แน่ ๆ หมดกันไม่ได้สืบพันธุ์แน่เฮียเอ๊ย!“ปล่อยพ่อเลยนังหนู พ่อจะเอามันให้ตาย!”“ซี๊ด~ อูย~” เสียงพี่กราฟก็ดังขึ้นมาด้วยความทรมาน ท่าทางจะอยากมามือกุมเป้าเต็มทีแต่พี่เข้มก็ไม่ปล่อยให้พี่กราฟได้ใช้สิทธิ์นั้นเพราะพี่เข้มเอาแต่จับแขนไว้ไม่ยอมปล่อย“พ่อจ๋าอย่าทำพี่กราฟเลยนะคุยกันดี ๆ นะคะ” ฉันจับไม้ตะพดยื้อแย่งกับพ่อไปมา พ่อก็ไม่ฟังหรอกค่ะ พ่อกำนันคนจริงจะตายถ้าลองได้ลงมือพ่อจะทำจนกว่าจะพอใจเอาช้างมาฉุดก็หยุดไม่อยู่“ไม่! มันหยามศักดิ์ศรีพ่อ ปล่อยเลยนังหนู!”“ไม่พ่อ พ่อหยุดเลย”“ไม่! ปล่อยพ่อนังหนู! / ไม่ปล่อย!” / ปั๊ก!“อ๊าส์! เจ็บโว้ย!” มัน...ไปโดนเ
ปัง!!อ๊าส์!“ไอ้เหี้ย!!!” คราวนี้ปืนครับ ปืนของจริงแถมลูกปืนยังเพิ่งวิ่งผ่านส้นตีนกูไปด้วย!“เหี้ยพ่อมึงสิ!” ผมสบถคำว่าไอ้เหี้ยออกมาพร้อมกับกระโดดหลบลูกปืนที่มันเฉียดฝ่าเท้าไปแค่นิดเดียวก่อนที่จะตั้งสติแล้วก็เงยหน้ามองขึ้นไปบนตัวบ้านเพื่อมองหาที่มาของลูกปืนโคตรระห่ำนัดเมื่อกี้พ่อกำนันของปั้นหยาแน่นอนเลยครับ ผู้ชายวัยกลางคนที่หน้าตาโคตรแตกต่างจากที่ผมมโนภาพไว้ นึกว่าจะหัวล้านลงพุงไว้หนวดมีผ้าขาวม้ามัดเอวเอาไว้แล้วก็ลากปืนไทยประดิษฐ์ยาว ๆ มาจ่อยิงไข่ผมเหมือนกำนันบ้านทุ่งในละครไทย แต่ที่ไหนได้พ่อตากูโคตรหล่อและโคตรสมาร์ท หน้าตาหล่อกิ๊กไม่แพ้พ่อผมเลยสักนิดกำลังมองมาที่ผมแล้วก็ใช้มือขวามือเดียวเล็งปืนสั้น Nighthawk GRP มาที่ผม โคตรฉีกทุกกฎของการเป็นกำนันบ้านทุ่งเลยว่ะ ยิ่งตอนนี้ที่ปืนกำลังเล็งมาที่ผมและนิ้วชี้ของพ่อกำนันกำลังขยับไปหาไกปืนช้า ๆ ก็ยิ่งโคตร...เท่“เฮ้ย! / พ่ออย่ายิง!” เสียงของผมกับปั้นหยาร้องขึ้นพร้อมกันจากนั้นก็ปัง!“กรี๊ด! พ่อ!” ปั้นหยารีบวิ่งมาหาผมแล้วก็กรี๊ดเสียงดังลั่นแต่ผมกลัวปั้นหยาโดนลูกหลงเลยรีบกอดเธอเอาไว้จนแน่นแล้วก็เบี่ยงตัวหันหลังบังเธอเอาไว้ ลูกปืนมันไว้ใจไม
(ฮ่า ๆๆ แต่วันนี้พ่ออยู่นะนังหนู กลับมาหาพ่อเลยวันนี้)“วันนี้เลยเหรอคะพ่อ” ปั้นหยาถามแล้วก็บิดขี้เกียจก่อนที่จะพาดขาเรียวมาบนตัวผม ความเป็นกุลสตรีมีโคตรเยอะเลยว่ะเมียกู(เออวันนี้แหละ กลับมาวันนี้ตอนนี้พร้อมกับไอ้หมาที่มันเอาตัวลูกสาวข้าไปกกจนไม่ยอมกลับหอ!)“เชี่ย!” เสียงผมเองครับ ร้องเชี่ยหนักมากเพราะความตกใจที่อยู่ ๆ ว่าที่คุณพ่อตาดันรู้ว่าผมเอาตัวลูกสาวคนสวยหมากระเป๋าตัวน้อยแห่งเมืองสุพรรณมากกไว้ที่คอนโด(เชี่ยพ่อมึงสิไอ้ลูกหมา! มันฟังอยู่ใช่ไหมนังหนู หนอย~ กล้าเอาลูกสาวกำนันกำปั้นไปกกแล้วยังเสนอหน้าเสนอหูมาฟังพ่อลูกเขาคุยกันอีก มึงได้ตายคาตีนกูแน่!)“พ่อจ๋า พ่อใจเย็น ๆ ก่อนนะจ้ะ” ตอนนี้ปั้นหยาน้ำตาคลอแล้วครับ ผมโคตรสงสารแล้วก็โคตรรู้สึกผิดเลยที่ทำให้เธอต้องตกอยู่ในสถานการณ์นี้(กลับบ้านเดี๋ยวนี้นังหนู ลากคอไอ้ลูกหมาหางจุกตูดนั่นมาด้วย! ไม่มากูจะตามไปล่ามึงถึงกรุงเทพฯ!) พ่อปั้นหยาตะโกนสั่งแล้วก็ตัดสายทิ้งทันที เอาแล้วกูความซวยมาเยือนฝีปากว่าที่คุณพ่อตาอย่างโหด กูจะโดนยิงไข่ทิ้งไหมวะยิ่งใหญ่ ๆ เล็งเป้าง่ายอยู่ด้วย“พี่กราฟ ตายแน่เลย~” ปั้นหยาหันมาหาผมแล้วก็ทำเสียงเหมือนจะร้อง แต่ฟ
“อื้ม~” ปั้นหยากำลังทำผมคลั่งเพราะผมเพิ่งจะรู้วันนี้เองว่านอกจากปากจะร้ายแล้วลิ้นปั้นหยาก็ยังร้ายไม่แพ้กันจ๊วบ จ๊วบ จ๊วบ~ตอนนี้เราสองคนกำลังกลืนกินกันและกัน คงไม่ต้องบรรยายนะครับว่าทำยังไงและทำท่าไหน เดี๋ยวจะหาว่าผมใบ้หวย หึ ๆๆ เอาเป็นว่าตอนนี้ผมกำลังชิมน้ำหวานจากคนสวยของผมส่วนคนสวยที่ทำให้ผมหลงเช้าหลงเย็นก็กำลังกินไส้กรอกยักษ์ที่ใกล้จะกลายเป็นไส้กรอกชีสเยิ้ม ๆ ในเวลาอีกไม่นานถ้าหากผมไม่บังคับให้เธอหยุดกินซะตอนนี้จากตอนแรกเธอไม่กล้าทำเท่าไหร่แต่พอเห็นผมสูดปากด้วยความเสียว ความกล้าของปั้นหยาก็มาเต็มเล่นเอาสติผมกระเจิง แล้วตอนนี้ผมก็ทนที่จะกินน้ำหวานเมียต่อไปไม่ไหวแล้ว“ซี๊ด~ ที่รัก อ่าส์~ อย่าดูดแรง อ่าส์~ หยาจ๋า~” ผมแทบจะแตกอยู่แล้วเพราะลิ้นนุ่มของปั้นหยากำลังปั่นป่วนไปทั่วทั้งลำของผม“อื้อ~ พี่กราฟ~” ผมกลัวว่าจะเสร็จก่อนได้เข้าไปในตัวของเธอก็เลยผละออกแล้วพลิกให้ปั้นหยานอนลงจากนั้นก็ก้มลงไปดูดหน้าอกหวานเต็มแรง“พี่กราฟ~” ปั้นหยากดหัวผมให้ซุกลงไปที่เต้านมใหญ่ของเธอแถมยังแยกขาออกจนกว้างเพื่อให้ผมซุกตัวลงกลางหว่างขาได้ถนัด“หืม~ ทนไม่ไหวแล้วเหรอครับ” ผมขยับขึ้นไปจูบขมับเปียกชื้นของปั
“หึ! ทำไมหมอแม่งไม่ยกกูออกมาก่อนวะ” พี่กันต์บ่นด้วยความหงุดหงิด“หึ ๆๆ เพราะมึงหน้าตาส้นตีนตั้งแต่เด็กไงน้องชาย มึงไม่น่ารักและไข่ใหญ่เหมือนกู ถ้ามึงเป็นเหมือนกูสักนิดก็อาจจะมีสิทธิ์ลุ้นให้หมอยกมึงออกจากท้องแม่ก่อนกูอยู่บ้างเหมือนกัน~”“อืม~ แม่กับพ่อก็ยุติธรรมดีนะมึงว่าไหม” พี่กันต์พยักหน้ารับแล้วก็รำพึงรำพันออกมา“ยุติธรรมอะไร?”“ให้มึงใหญ่ที่ไข่ ส่วนกูใหญ่ที่...” พี่กันต์ลากเสียงช้า ๆ แล้วก็หลุบตามองลงไปที่เป้าตัวเองจากนั้นก็ช้อนตามองพี่กราฟด้วยสายตามีเลศนัย“โถไอ้ห่า กูก็ใหญ่โคตรใหญ่ด้วย” พี่กราฟนางดูโมโหนะคะที่ข่มพี่กันต์ไม่ได้ แต่ปั้นหยาคนนี้นี่สิ หยาคะมึงมานั่งฟังคนบ้าอวดไข่อะไรตรงนี้! “ควักมาวัดไซต์เลยไหมล่ะ?” พี่กันต์พูดท้าทายแล้วท้าใครไม่ท้านี่กราฟนะคะ พ่อคุณสุดถ่อยมีเหรอเขาจะไม่กล้า“หึ ๆๆ มึงท้าผิดคนแล้วไอ้กันต์”“นี่! พวกพี่เป็นบ้าอะไรกัน หยานั่งหัวโด่อยู่ตรงนี้นะ!” ฉันไม่ไหวแล้วจริง ๆ ฉันเป็นบ้าอะไรต้องมานั่งฟังผู้ชายตัวเท่าควายสองคนทะเลาะกันเรื่องไข่เรื่องไอ้จ้อนเหมือนเด็กอนุบาล นี่พี่เขาไม่เห็นใจฉันบ้างเหรอ?“หยาก็ดูแค่ของพี่สิวะ” พี่กราฟหันมาบอกฉันหน้าตาซีเรียสขึงขั