DAHAN DAHAN akong nagmulat ng mga mata nang maramdaman kong wala na akong katabi. Last thing I remember after what happened in the kitchen, Rocco carried me inside of my room where he claimed me over and over again. Pakiramdam ko nga ay inabot na kami ng madaling araw dahil ayaw naman magpatalo ni Rocco. Para siyang hindi nauubusan ng lakas.Speaking of that guy, nasaan na kaya ang lalaking yun? Ni hindi man lang ako hinintay na magising. I was about to get up from the bed when I heard the doorknob of my room twitched. Nagmamadali akong umayos sa pagkakahiga at nagtulog tulugan.Ilang segundo lang ay narinig ko na ring bumukas ang pinto. I know that it’s Rocco. Hindi naman siguro papasok si Tatay Celio mag isa dito sa loob ng kwarto lalo na at alam niyang tulog pa ako. “Hey baby… it’s time to get up.” Halos mapakislot ako sa kinahihigaan ko nang maramdaman ko ang magaan at malambot na kamay ng binata na dumantay sa aking pisngi. Hindi ko alam kung napansin niya iyon o nahalata ni
“HEY, are you okay Aliyah? Why do you seem so disappointed? May iba ka pa bang ineexpect na dadating bukod sa akin?” Agad akong umiling pagkarinig na pagkarinig ko sa tanong na iyon ni Richard. I cleared the lump on my throat before sighing. Maigi na nga lang din at agad na nagpaalam si mama na mag aasikaso na muna siya sa kusina kaya kaming dalawa nalang ni Richard ang naiwan ngayon sa sala. Ayokong makita niya kung paano ako titigan ngayon ng matanda. He’s looking at me as if he’s analyzing my whole existence.Saglit kong pinasadahan rin ng tingin si Richard. Kapansin pansin ang pamamamayat ng katawan nito. But his overall looks doesn’t lessen, at his age, hindi mo aakalain na halos hindi nalalayo ang agwat ng edad nilang dalawa ng ama ko. “N-no… hindi naman sa ganoon. Nagulat lang talaga ako. Kailan ka pa dumating?” Kunyari ay tanong ko nalang. Unti unti na rin akong naglalakad papunta sa upuan na kaharap nito.Of course, hindi ko naman pupwedeng sabihin na oo, may iba pa akong
IT’S been ten days passed but still no Rocco showed up. Hindi na rin ako umasa pa. Ang hinihintay kong text o tawag ni minsan ay wala rin akong natanggap. Pilit ko nalang tinatanggap sa sarili ko na baka tuluyan na akong kinalimutan ng binata or maybe he just suddenly realized that what we had is just a phase. Na hindi naman talaga siya seryoso sa amin o sa akin.“Eat, Aliyah. Ilang araw kanang parang wala sa sarili. Is there something bothering you?” Marahan akong umiling bilang sagot kay Richard. Noong tanungin niya ako kung ano bang nangyari sa akin habang wala siya ay sinabi ko naman lahat. Pwera lang yung mga bagay na may kinalaman kay Rocco. I really tried my best to not mentioned his son’s name because I don’t want him to know the details. Hindi ko pa kaya at hindi pa ako handa.“Wala naman. Medyo pakiramdam ko lang ay lagi akong pagod at mabigat yung katawan.” Pagsasabi ko ng totoo. Hindi ko rin maintindihan ang sarili ko. Oo, namimiss at hindi ko rin naman maiwasan na hind
HINDI ko alam kung gaano ako katagal nawalan ng malay. Nagising nalang ako na parang ang gaan gaan na ng pakiramdam ko. Hindi ko tuloy alam kung dapat ba akong magpasalamat na nawalan ako ng malay dahil kahit papaano ay nakapagpahinga ako o ano eh.Mabilis kong nilibot ang paningin ko sa lugar. Awtomatikong kumunot ang noo ko nang makumpirma kong hindi ko alam kung nasaan ako. Pakiramdam ko ay anumang oras ay aatakihin ako dahil parang akong batang nawawala ngayon. Shit asan ba ko?! San ba to?Akmang sisigaw na sana ako at hihingi ng tulong nang bigla na lamang bumukas ang pinto ng kwarto at iluwa noon si Richard.Nasaan ba kasi ako?“You seem shocked, maybe because you’re not familiar to the place. Don’t worry Aliyah, we’re still in my house, you’re in my room to be specific.” Ah, ganoon ba. Pasensya na ha, kahit naman kasi ang tagal ko na ring nakatira dito sa mansyon ni Richard ay hindi naman ako usisero para checkin ang bawat sulok nito. Kuntento na akong ang kwarto ko lang ang k
DAHAN DAHAN kong kinusot ang mga mata ko nang bigla akong maalimpungatan. At ganoon na lamang ang kaginhawaan kong naramdaman nang makita kong nasa loob na ako ng kwarto ko. Nasaan kaya si Richard? Galit pa rin kaya siya?Mabilis akong napapikit ng mga mata at nagtulog tulugan nang marinig ko ang pagpihit ng doorknob ng kwarto ko. Pikit man ang mga mata ay naririnig ko ang yabag ng kung sinumang pumasok. Pinalipas ko na muna ang ilang segundo habang pinipilit na inaaninag kung sino ba iyong pumasok. Kahit papaano ay nakahinga ako nang maluwag nang makitang si Nanay Luz iyon. Hindi na ako nagdalawang isip na umupo mula sa pagkakahiga at magsalita. “Nanay Luz…”“Ay ano ka ba namang bata ka! Nakakagulat ka!” Kulang nalang ay mapaiyak ang mayordoma dahil nga sa sobrang pagkagulat.Nakatalikod kasi ito kanina sa akin kaya siguro hindi niya ako napansin. “Kamusta naman ang pakiramdam mo? Bakit maya’t maya ata na hinihimatay ka?” Bakas sa tono ni Nanay Luz ang matinding pag aalala.Kum
“ARE you really sure about this one?” Agaran akong tumango habang walang tigil sa pagliligpit ng mga gamit ko. Maayos at isa isa ko na iyong isinisilid sa maleta na binigay sa akin kanina ni Richard.Pagkadating na pagkadating niya nga ay hindi na ako nagtumpik tumpik pa at sinabi na sa kanya ang lahat. Lahat lahat ng nangyari maging ang tungkol sa bagay na namagitan sa amin ni Rocco, ng anak niya. “Alam kong mas makakabuti kung sasama ako sayo, Richard. Wala naman na akong magagawa eh. Monique is pregnant. Alam kong hindi lang din ako pipiliin ni Rocco kahit na sabihin kong buntis rin ako. Ayokong maging kawawa lang ang anak ko.” When Richard heard that Rocco was the father of my child, of course he got mad at first. Balak niya pa nga sanang babain sa dining area iyong anak niya para bugbugin maigi na lamang at napigilan ko. Humingi ako ng kapatawaran at sinabi kong maling mali ang nangyari sa amin ni Rocco. Pero kung pati ang batang nasa sinapupunan ko ay pagbubuntunan niya ng g
I WAS taken aback when I heard someone was knocking. Pero imbes na sa pintuan ako pumunta ay dali dali akong naglakad papunta sa bintana ng kwarto ko. I know what I heard. At hindi ako pupwedeng magkamali na sa malaking bintana na ito nanggagaling ang mga pagkatok na iyon. Naghuhuramentado man ang kaba sa dibdib ko ay pinilit kong tatagan ang loob ko at buong tapang na binuksan iyon.Halos sumayad pa nga ang bibig ko sa pagkakalaki ng bukas noon ng tama nga ang hinala ko.I was now facing a stranger who was staring at me also with a smile on his lips. Nakasuot ito ng itim na bodysuit at isang itim rin na bonnet. Hindi ko alam kung papaano siyang nasa tapat ko ngayon ganoong may kataasan ang lugar kung nasaan ang kwarto ko.“S-sino ka?” Pilit kong hinihinaan ang boses ko. Hindi ko rin alam kung papaanong nakakaya kong makipagtitigan ngayon sa taong sa tanan ng buhay ko ay ngayon ko lang nakita. What if isa pala siyang magnanakaw? O miyembro ng isang akyat bahay gang?! And I just le
“HEY Aliyah, what are you doing there?” Mabilis akong luminga sa likod ko nang marinig ang boses na iyon. It was Migo who has a questioning look on his face.Nakatayo ako ngayon sa balcony ng kwarto na tinutuluyan ko para makapag isip isip. Ramdam ko ang lamig hindi lamang dahil sa gabi na ngunit dulot na rin sa panaka nakang pag ihip ng malakas na hangin. Dahan dahan akong naglakad papunta sa kinatatayuan nito pagtapos kong isara ang bintana kung nasaan ako kanina. “Gusto ko na munang umuwi ng Pilipinas, Migo, please… g-gusto kong malaman ang kalagayan ng mama ko.” Hindi ko na napigilan pa ang sarili ko at kusa nang tumulo nang tuloy tuloy ang mga luhang kanina ko pa pinipigilan. Migo gently pulled me in his chest and let my head rest on it. Nararamdaman ko rin ang mga paghaplos nito sa likod ko na animo’y inaalo ako.“Ssh stop crying Aliyah, makakasama sa baby mo yan.”“But I really want to go home, Migo. Baka anong mangyari kay mama.” Ilang buwan na rin ang lumipas magmula n