Chapter Twenty-nine

"Rebekah!" I gasped her name, I dramatically dropped in front of her while she's sitting on the edge of my bed, my knees on the floor along with my jaw.

Para siyang natakot, napatayo siya at impit na napatili. Mabilis siyang lumipat sa likod ko, umupo siya at nagtago rito. Nagulat ko siguro siya sa ekspresyon ko. Sino ba naman kasing hindi mamamangha sa kapag makita nila ang totoong intsura ni Rebekah?

This is unfair! She's way more beautiful than me!

I just laughed my regret. "Anong ginagawa mo? Walang multo, ba't ka nagtatago?"

"A-akala ko po may multo sa likod ko."

Pero syempre naroon pa rin ang pagiging inosente at walang muwang niya. Naiintindihan ko kung bakit ultimon parang isang bata ang ugali niya, na kapag binigyan mo lang siya ng isang pirasong candy ibibigay niya na ang buong tiwala nang ganun-ganun lang.

"Umupo ka nga ulit sa harapan."

Nag-aalangan siyang bumalik, umupo siya ulit duon at nakayakap na sa katawan niya. Muli kong pinagmasdan ang kabuuan niya. Mali