Chapter 02

“Anak? Izzy? Lumabas ka muna riyan. You've been locking yourself inside. Hali ka rito sa labas. Hindi ka na nasisinagan ng araw,” wika ni Mommy sa labas habang kinakatok ang aking pinto. 

Nagtalukbong ako ng kumot at muling humikbi. It's been three days since that day happened. Hindi na ako lumalabas. Hindi na ako pumapasok sa school. I don't know what's the exact word to describe what I am feeling but according to our family's doctor…I'm depressed. 

Gio keep hitting my phone up but I don't have the guts to accept his call. Tutulala lamang ako at hihikbi. Hindi na nga ako halos bumangon sa kama dahil sa sobrang panghihina. Ayaw ko ring lumabas dahil pakiramdam ko'y hindi na ako mahal nila Mommy. This paranoia is running through my head. 

Narinig kong bumukas ang pinto ngunit hindi ako gumalaw. I know it's Mom. Si Mommy palagi ang bumibisita sa akin dito sa silid dahil nasa ibang bansa si Daddy. She didn't state what country my father is at the moment. Hindi na rin ako nagtanong. 

“Anak, walang mangyayari kung magmumukmok ka rito.” I heard her sigh. “You just showed them you're the loser.” 

Binaklas ko ang kumot at bumangon. She looked at me with pity in her eyes. Hinaplos nito ang aking pisngi at kinurot ang aking ilong. 

“Ang pangit na ng anak ko. Tignan mo oh, you have dark bags under your eyes. Your eyebrows are so messy. Namumutla ka na rin. Magpaaraw ka kaya?” She chuckled lightly. “Maligo ka ka. Tapos kapag natapos ka na maligo, we'll take Mikee out for a walk then we'll go to mall.” 

“Mommy—” 

“Hush…” She placed her forefinger in front of my lips. “Don't talk. For now, maligo ka muna. Maghihintay ako rito. Ako na maghahanda ng mga damit na paniguradong babagay sa 'yo.” 

Tinitigan ko muna si Mommy. I don't know if it's just me or I saw sadness glimmering through the depths of her eyes. Humugot ako nang malalim na hininga at pilit na tumango. Miss ko na rin si Mikee. Hindi ko rin kasi siya pinapapasok sa silid dahil alam kong tatabi ito sa 'kin at mas lalo lamang akong maiiyak. 

Because at the end of the day, what I only had is my dog and Mom. 

Napangiti si Mommy nang bumangon ako sa kama. She assisted me to stand. Pilit ko itong nginitian at naglakad na patungong banyo. I guess three days of sulking is enough to make me feel a little better. 

Hinubad ko lahat ng aking damit at binuksan ang shower. Bahagya pa akong nanginig sa sobrang lamig ng tubig na naglalakbay mula sa 'king ulo hanggang talampakan. 

I washed my hair thoroughly and scrubbed my body. Nang matapos ay humarap ako sa sink para magsipilyo. Ngunit natigilan ako nang mapansin ko ang aking sarili. 

Mom was right. Namumutla na ako. Malalim na rin ang aking mga mata. I've never seen my face for the past three days. Naiisip ko kasi na baka dahil sa hitsura ko kaya nagawa ni Gio ang magloko. 

My jaw clenched. Minsan na rin nasabi ni Mommy sa 'kin na hindi siya nagpalaki ng tanga at talunan na anak. That's why I always won every contests I joined in. Kasi hindi ako talunan. I'm bound to be the top of everything. 

Nagsipilyo ako at tinuyo muna ang aking buhok. Nang makuntento ako sa 'king hitsura ay saka pa lamang ako lumabas ng banyo. I saw Mom busy finding something on my shoe collections. 

“Mom,” I called her. 

Kaagad itong lumingon sa aking pwesto. I smiled weakly at her and tilted my head. 

“Tapos ka na pala. Here, ito ang suotin mo. I'll be waiting downstairs with Mikee.” She winked. 

I smiled and accepted the dress she handed me. Umalis kaagad ito ng silid at naiwan akong mag-isa. Napatingin ako sa damit na susuotin ko at bumuntong hininga. 

I forced myself to change. Isa 'yong fitted halter black dress. It's two inch above the knee, so I bet I'll be wearing my black gladiator sandals. Tumingin ako sa harap ng aking salamin at tinitigan ang aking sarili. Hindi maipagkakaila ang pagpayat ko. 

I run my fingers through my waist length straight hair and didn't bother styling it. Lumabas na ako ng silid na walang dala kahit aking phone. Ayoko munang humawak ng phone. Ayoko muna.

I walked downstairs and saw Mikee barking outside, indicating his excitement to for a walk. He's also wiggling his tails. Nang mapansin nito ang aking presensiya ay para itong nabuhayan. 

“My daughter looks pretty,” my Mom complimented. 

I showed her my smile before nodding my head. Ngayon ko lang napansin na wala masyadong guwardiya ang paligid. Siguro sinama ni Daddy sa ibang bansa kung nasaan man siya. 

Nagsimula kaming maglakad ni Mommy palabas ng bahay. Sinalubong kami ng isang guard at pinagbuksan kami ng pinto. Ngunit bago pumasok si Mommy, humarap muna ito sa 'kin.

“Izzy, is this yours?” May kinuha ito sa kaniyang purse at nilahad sa 'kin. “Wala akong maalalang bumili ako ng ganiyang klaseng panyo.” 

I looked at the hanky and I immediately remembered the guy from the last time. 'Yung lalaking nag-abot sa akin ng panyo at pinaalis ako ng daanan. 

Tumango ako at tinanggap ang panyo. “Thank you, Mom.” 

She just smiled before stepping inside the car. Sumunod naman sa kaniya si Mikee bago ako. The driver closed the door right after I entered the car. Sumandal ako sa 'king kinauupuan at pinikit ang aking mga mata. 

“Anak,” biglang wika ni Mommy. She held my hand making me look at her. “I know how hurt you are right now. I just want to say… I'm so glad you finally went out from your shell.” 

“My thunder isn't still over, Mom.” I smiled tightly. “But just like what you said, wala kang talunan na anak. Tama na po siguro 'yung tatlong araw kong pagluha at pagdamdam sa sakit na dinulot nila sa 'kin.”

Kita ko ang panunubig ng mga mata ni Mommy. “I'm so proud of you, Crizel Allison.” 

Napangiti na rin ako. Minsan lamang akong tawagin ni Mommy na 'Allison'. Kapag si Daddy naman, it means he's really mad at me. Hindi ko alam saan nakuha nila ang pangalan na Allison. Naisip kong baka kay Daddy kasi Albert ang pangalan niya. 

“Let's go to mall, how's that?” she asked. “You need to refresh yourself para makapag-isip-isip ka sa mga bagay na binabalak mong gawin.” 

Tumango lamang ako. Pagkarating namin sa mall ay nagpaiwan si Mikee sa aming driver upang maglibot-libot habang kami ni Mommy ay dumiretso ng Salon.

“Hello, pretty ladies! How may we help you?” tanong ng isang bakla na may hawak na gunting. 

My mother smiled at him. “Can you do a make over for my pretty daughter? Include her fingers and toe nails, too.” 

The gay flipped his hair and traced me whole being by the use of his eyes. A moment later, he tilted his head. 

“No problem! Let's go!” 

Pilit akong ngumiti rito. Umupo rin si Mommy sa isang upuan dahil balak din niyang magpagupit ng buhok at magpaganda. Si Mommy talaga. 

“I like your eyes, in fairness.” The gay combed my hair. “I'm Katrina, by the way.” 

I smiled shyly. “I'm Crizel.” 

“Good. I don't want to address you as Barbie kasi you look human naman—not a plastic toy,” pairap nitong ani. “So, what do you want me to do with your pretty hair?” 

I pursed my lips. “I don't know. Ikaw na ang bahala.” 

Tumingin si Katrina sa salamin at ganoon din ako. Pagkaraan ng ilang segundo, kumindat ito.

“I got you, Girl!” 

--

I took a sip of my milk tea and bumaling kay Mommy. Busy ito sa kaniyang phone. Bumuntong hininga ako at mariing pinikit ang aking mga mata. There's something inside my head that I want to tell her badly. 

“Mommy,” I called and she hummed. “I have something to tell you.” 

Saka lamang ito nag-angat ng tingin sa 'kin. “What is it? Do you want to order something?” 

“I was thinking about meeting this guy you guys tell me I'm going to marry,” dire-diretso kong lintiya. “Don't worry, Mom. I've been weighing this thought since that night when you said you're marrying me off to someone. Naisip ko ring isa itong stepping stone para makalayo at hindi na ako umasa pa sa amin ni Gio.” 

Tumigil si Mommy kakapindot sa kaniyang phone at nag-angat ng tingin sa 'kin. “Actually, Izzy, gusto ko rin sanang kausapin ka tungkol diyan. Pero naisip kong baka hindi ito ang perfect timing kasi sabi ng Doktor, you're suffering depression—”

“I'm not depressed, Mom.” I sigh. “It's just my paranoia. Pero I think I'm good naman.” 

Mommy Dimple reached for my hand and squeezed it. “Are you sure you're okay now? Your fiancée wants to meet you, too.” 

I bit my lip hard. Bakit parang ang bilis naman yata? Hindi ko pa nga siya nakikita, fiancé ko na kaagad? Who knows he's already old—

“I know what you're thinking,” she cut me. “Don't worry, hindi naman siya matanda o pangit, Crizel. Mabait ang mapapangasawa mo.” 

I nodded my head. “I want to meet him po. Bukas, papasok na rin po ako sa school.” 

“Sigurado kang kaya mo na?” she asked again. “I mean, Anak, you've been crying since—”

“Those tears were enough for him, Mom. Siguro po tama kayo. Wala akong magandang kinabukasan kay Gio. We're still in dating stage ngunit nagawa na niya nang magloko. Paano pa po kaya kung naging asawa ko na siya?” I sigh. “And it's way better to cry in USA than crying in my village, Mom.” 

“So pumapayag ka na?” Nahihimigan ko ang pagkasabik sa kaniyang tinig. Napilitan akong tumango. “Uhm, yeah.” 

“Great! Bilisan mong tapusin 'yan. I'll text him so he could make it tonight. Papagandahin pa kita. Hali ka na!” 

Tama ba itong desisyon ko? 

O masyado lang akong nagpapadalos-dalos dala ng sakit na nararamdaman ko dahil kay Gio at Andrea? 

Matapos nang naging usapan namin ni Mommy sa coffee shop kung saan ako sumisimsim ng milk tea, umuwi kami ng bahay at doon niya ako binihisan katulad ng kaniyang sinabi. 

Pinaligo niya ako at pinagbihis ng isang pulang dress na hanggang kalahati ng aking hita ang haba. She blow dried my wet curly hair na kinulot ng bakla kanina and applied light makeup on my face. 

Nang matapos ay sabik itong pumalakpak. “I'm sure your father will be happy to know you finally agreed!” 

Kimi akong ngumiti. Inaya na ako ng driver kaya't sumunod na ako sa kaniya. Humihikab pa akong nalalakad palabas ng bahay. Mikee saw me and wiggled his tail, telling me goodbye. Sinagot ko ito ng flying kiss bago pumasok sa loob ng sasakyan. 

“Manong, kilala niyo po ba ang kikitain ko ngayon?” I asked while strapping on my seatbelt. 

“Hindi po, Ma'am Criz, e. Pero ang sabi po, naka-business suit daw po siya na kulay dark blue. Ayon po ang sabi sa 'kin ni Madam,” he replied. 

Tumango ako at tumingin sa labas ng bintana. Pinausad niya na ang sasakyan habang ako ay tahimik at pinagpapahinga ang aking sarili. I need to relax myself. 

Hindi rin umabot ang isang oras ay narating namin ang isa sa pinakatanyag na restaurant dito sa Maynila. The driver opened the door for me and I stepped out of the car. Bahagyang umihip ang malamig na hangin ng dapit hapon at bahagyang tinangay nito ang aking dress sa suot. 

Taas noo akong naglakad papasok sa loob ng resto. Sinalubong ako ng isang waitress na may ngiti sa labi.

“Any reservation, Ma'am?” she asked. 

Tumango ako. “Yes. Table for Mr. Farris?” 

Umaliwalas ang mukha nito. “Please follow me.” 

I nodded my head and followed her. Hindi ko maiwasang maglibot ng tingin habang naglalakad. I know how to handle myself in such a very expensive places like this. Thanks to my Mom and her hired etiquettes. 

“Kindly wait here, Ma'am. He'll be here any minute.” She gestured the seats. “And while waiting, do you want us to serve you something?” 

“Water can do.” Tipid akong ngumiti at umupo sa silya. 

“Sure, Ma'am.” 

I smiled once again before she leaves. Napatingin ako sa 'king hawak na panyo. Yeah, hindi ko ito iniwan. I love the softness of the fabric of this hanky, it must be very expensive. 

Habang naghihintay at tumitingin ako sa entrance ng resto para abangan ang lalaking nakasuot ng dark blue business suit na darating. Who knows he's an old man. Hindi ako sugar baby. 

The waitress served me my water and leave. Sumimsim ako sa aking tubig at bumuntong hininga. I checked the time on my wrist and bit my lower lip. Ngunit kaagad ko itong binitiwan nang maalala kong may suot akong lipstick. 

Naagaw ng aking atensiyon ang isang lalaking naglakad papasok ng resto. He's wearing a dark blue business suit but…

I got disappointed with my expectations. 

He's a chubby type of guy na parang feeling mafia ang dating. May suot pa itong shades kahit madilim na sa labas dahil alas siete na ng gabi. I think he's just five feet and two inches? I guess so? Naglilibot ang mga mata nito na parang may hinahanap. 

Parang gusto ko na lang lumubog sa 'king kinauupuan upang magtago. Tumigil ang kaniyang paningin sa pwesto ko. A triumphant smile appeared on his lips and was about to walk forward when someone behind him walked past him. 

Dire-diretso ang lakad nito. But unlike the first man who walked in, hindi ito nakasuot ng business suit o ano. Isang puting v-neck shirt at black maong pants and suot nito. I can perfectly see his snake tattoo on his right arm from here. 

Kumurap-kurap ako nang mapansin kong palapit ito sa 'king pwesto. Umayos ako ng upo kahit alam kong hindi siya ang fiancé ko. He's not wearing a freaking dark blue business—

“Sorry to keep you waiting.” 

Naputol ang pagmomonologo ko nang umupo ito sa mismong harap ng upuan ko. I saw how other girls inside this restaurant turned their head to look at his direction. 

“Uhm, excuse me?” I tilted my head in confusion. “Sino ka?” 

Nag-angat ito ng tingin sa 'kin. “Pierce Farris.” 

Namilog ang aking mga mata sa narinig. Muli akong tumingin sa lalaking unang pumasok at napansin naglalakad sa 'king pwesto. My forehead creased. 

Why is he walking towards me if the man sitting across from me is Mr. Farris? 

Ngunit nasagot ang aking tanong nang lumampas ang lalaking naka-dark blue na business suit sa aking pwesto at narinig ko ang kaniyang pagbati sa taong nasa aking likuran. 

Mariin kong kinuyom ang aking kamay sa ilalim ng mesa at wala sa sariling kinagat ang aking ibabang labi.

“Mom said you're wearing some business suit tonight,” mahinang ani ko. 

His green eyes locked gazes with me. If there's something I can comment about him… He's handsome. No! He's a drop dead gorgeous male specimen I've ever laid my eyes on!

“No, I'm not.” His voice is firm and low. “What's your name?” 

“Crizel Allison Azarcona,” I replied. Nanuot sa 'king ilong ang kaniyang pabango at wala sa sariling bumuka ang aking labi para magtanong. “Have we met before?” 

His perfume smells familiar! Parang naamoy ko na ito kung saan, hindi ko lang maalala. Basta! I'm sure I met him before—

“No,” malamig at masungit nitong sagot bago tinaas ang kaniyang kamay para tawagin ang atensiyon ng waiter. 

My brows furrowed as I stare at him ignoring me. 

Ito ba ang mapapangasawa ko? Ubod nga ng gwapo ngunit ubod naman ng sungit? Really?