Malapit na tayo :< ilang chapter na lang. Nalulungkot ako ಥ_ಥ
"Careful," I whispered.Maingat na nilapag ni Pierce ang bata sa kama na aming hihigaan. She settled Cheska between us so he can hug her if he wants to. I can't help but look at his eyes and notice how teary it was while looking at our daughter. Hindi ko maiwasang mapangiti ng mapait.Cheska and Pierce spent the whole afternoon talking and talking. Mukhang hindi naman napagod si Pierce kahit na puro barbie at modeling lang ang laging bukambibig ng aking anak. At dahil sa nasaksihan ay nakaramdam ako ng guilt. I feel so guilty to see how much he adored the kid right now after taking all his rights away to witness our child's growth.Kinumutan niya si Cheska at inayos ang buhok nito saka hinalikan ang noo at pisngi bago siya tuluyang tumayo. His eyes are still glued to his daugher. To the first born of the Farris' new legacy."She's so beautiful," he said.I nodded my head. Lumapit siya sa akin at nagulat ako nang bigla niya akong niyakap. His embrace were tight as if he's afraid to let
"She's pretty as hell."Napatingin ako sa aking kapatid na busy sa kanyang phone. Nangunot ang aking noo at hindi ko maiwasang sumilip kung ano ang kanyang tinitignan. It was just a peck. But I saw the woman in his phone screen. And I hate to admit but she's really pretty."I want to marry her someday," he said.I shook my head. He's obsessed. Naglakad na lang ako palabas ng bahay at bumungad sa akin si Allys na nakangiti habang hawak ang susi ng aking sasakyan. Her smile instantly lighten my mood after the argument I had with my father.Nagulat ako nang hawakan nito bigla ang aking magkabilang pisngi. Tumingin ako sa kanya at napansing mas lalong lumawak ang ngiti nito."Ano ka ba. Nakasimangot ka na naman. Ngiti ka naman diyan minsan. Sige ka, papangit ka kapag lagi kang nakasimangot."I always treat my life as worthless. I'm a rebel yet favorite child of my father who was planning to let me have all his inheritance after knowing I'm a member of a Spanish Mafia Clan called Oumini Per
"Calm down, okay?"Pilit akong pinapakalma ni Pierce. But I can't stay calm. Kanina ko pa siya pinipilit na magtungo kami sa Police Station para i-report ang nangyari ngunit ayaw niya. He wants me to stay here. Hindi ko maintindihan kung bakit ganito siya ka kalmado."Pierce, what if may gawing masama 'yung kidnapper kay Cheska?! How can you be so calm while our daughter has been kidnapped?!"Napatingin ako sa yaya ni Cheska na umiiyak din sa tabi at may sugat sa noo. According to her, someone hit her with a bat from behind making her fall on the ground and her head was hit by something. Hindi ko alam. Panay ang hagugol nito.Pierce held my hand making me look at him. "Calm down, okay? Panics won't take us anywhere. So just calm down. I already made some calls."Humikbi ako at mabilis niya akong binalot ng yakap. Kinakabahan ako dahil baka kung ano na ang nangyari sa akin anak. I am blaming myself for this. Ako ang rason kung bakit na-kidnap ang aking anak. If it weren't for me exposin
"You've been staring at him since we came. Let's go home."Naramdaman ko ang pagpatong ni Pierce ng jacket sa aking balikat. Pinikit ko ang aking mga mata at muling hinaplos ang kanyang lapida. My heart's aching so bad that even if a year had already passed, it's still here. Nandito pa rin 'yung sakit na hatid ng alaala ng pagkamatay ng aking unang anak.Mikee...I blamed myself for his death. Kung hindi ko nagmatigas nang sabihin nilang h'wag na akong sumama ay sigurong buhay pa si Mikee. Siguro hindi magiging ganoon kasakit ang pagkamatay niya. He choose to sacrifice his life for the sake of my daughter. Wala man lang akong magawa kundi ang umiyak nang umiyak.Isang taon na ang lumipas, e. Pero buwan-buwan akong bumibisia sa puntod niya para makita siya kahit na tanging lapida niya na lamang ang aking nahahawakan. I was so damn guilty. Konting panahon pa lang kaming nagkasama matapos ng anim na taon kong pagkawalay sa kanya tapos kukunin pa siya sa akin. If it weren't for my daughter
Minasahe ko ang aking sintido at humikab. The day has finally ended. Salamat naman. Pakiramdam ko'y bugbog sarado ako sa dami ng mga activities at assessments ngayong araw. May tatapusin pa akong research design mamayang gabi.“Crizel!”I turned to look at the person who called me and a smile immediately plastered on my lips. It's my best friend, Andrea. “Bakit?”Nang makalapit ito sa akin ay agad itong umakbay dahilan upang yumuko ako para magpantay kami. “Wala. Manonood ka ba sa practice ng jowabells mo?”Now that she mentioned it, I mentally facepalm to myself. Oo nga pala. May training ngayong araw si Gio kaya walang Gio ang nag-aantay sa akin dito sa labas ng classroom.“Hind
I wiped the tears rolling down my cheeks. It's past three in the morning, ngunit gising pa rin ako. Hindi ako makatulog. Paulit-ulit na pumapasok sa isipan ko ang sinabi ni Mommy at Daddy.Na ikakasal na ako.I feel so betrayed. Buong buhay ko… buong buhay ko ay sila ang lagi kong sinusunod. I admired the way they treated each other as couple and I wanted that kind of relationship too for myself.Bakit pakiramdam ko ay napakasama ko na kapag hindi ako sumunod sa kanila?I'm just fighting for my rights, right?I groaned and opened the room's window. Tulog na ang lahat. Pati ang guwardiya sa labas ng gate ay mukhang humihilik na rin. Madilim ang buong bahay dahil tulog na ang lahat.
“Anak? Izzy? Lumabas ka muna riyan. You've been locking yourself inside. Hali ka rito sa labas. Hindi ka na nasisinagan ng araw,” wika ni Mommy sa labas habang kinakatok ang aking pinto.Nagtalukbong ako ng kumot at muling humikbi. It's been three days since that day happened. Hindi na ako lumalabas. Hindi na ako pumapasok sa school. I don't know what's the exact word to describe what I am feeling but according to our family's doctor…I'm depressed.Gio keep hitting my phone up but I don't have the guts to accept his call. Tutulala lamang ako at hihikbi. Hindi na nga ako halos bumangon sa kama dahil sa sobrang panghihina. Ayaw ko ring lumabas dahil pakiramdam ko'y hindi na ako mahal nila Mommy. This paranoia is running through my head.Narinig kong bumukas ang pinto ngunit hindi ako
“Sigurado ka bang papasok ka? Hindi mo naman kailangang pilitin ang sarili mo, anak.”My eyes remained on my reflection in the mirror. Suot ko ngayon ang aking school uniform. Unlike yesterday, medyo maaliwalas na ang mukha ko. Hindi ko na masyadong nahahalata ang eye bags sa ilalim ng aking mga mata.After the dinner I had with my fiancé last night, I went home feeling so overwhelmed. Hindi ko alam kung bakit. Hindi kami halos nagkausap dahil hindi ito palasalita. Siya ang naghatid sa akin pauwi kaya masasabi kong hindi naman ito masyadong 'cold at masungit'.“Anyway…” Hinawakan ni Mommy ang aking balikat at pinihit ako paharap sa kaniya. “How's your meeting with your fiancé last night, hmm?”I smiled tightly. Oo nga pala. Hindi ko nga pala nakausap si Mommy kagabi dahil sa pagod at pagkaantok ko.“Maayos naman po, Mom. Hindi siya masyadong nagsasalita.” I shrug