Further pov of Pierce will be on Epilogue. See you! ♡
"Calm down, okay?"Pilit akong pinapakalma ni Pierce. But I can't stay calm. Kanina ko pa siya pinipilit na magtungo kami sa Police Station para i-report ang nangyari ngunit ayaw niya. He wants me to stay here. Hindi ko maintindihan kung bakit ganito siya ka kalmado."Pierce, what if may gawing masama 'yung kidnapper kay Cheska?! How can you be so calm while our daughter has been kidnapped?!"Napatingin ako sa yaya ni Cheska na umiiyak din sa tabi at may sugat sa noo. According to her, someone hit her with a bat from behind making her fall on the ground and her head was hit by something. Hindi ko alam. Panay ang hagugol nito.Pierce held my hand making me look at him. "Calm down, okay? Panics won't take us anywhere. So just calm down. I already made some calls."Humikbi ako at mabilis niya akong binalot ng yakap. Kinakabahan ako dahil baka kung ano na ang nangyari sa akin anak. I am blaming myself for this. Ako ang rason kung bakit na-kidnap ang aking anak. If it weren't for me exposin
"You've been staring at him since we came. Let's go home."Naramdaman ko ang pagpatong ni Pierce ng jacket sa aking balikat. Pinikit ko ang aking mga mata at muling hinaplos ang kanyang lapida. My heart's aching so bad that even if a year had already passed, it's still here. Nandito pa rin 'yung sakit na hatid ng alaala ng pagkamatay ng aking unang anak.Mikee...I blamed myself for his death. Kung hindi ko nagmatigas nang sabihin nilang h'wag na akong sumama ay sigurong buhay pa si Mikee. Siguro hindi magiging ganoon kasakit ang pagkamatay niya. He choose to sacrifice his life for the sake of my daughter. Wala man lang akong magawa kundi ang umiyak nang umiyak.Isang taon na ang lumipas, e. Pero buwan-buwan akong bumibisia sa puntod niya para makita siya kahit na tanging lapida niya na lamang ang aking nahahawakan. I was so damn guilty. Konting panahon pa lang kaming nagkasama matapos ng anim na taon kong pagkawalay sa kanya tapos kukunin pa siya sa akin. If it weren't for my daughter
Minasahe ko ang aking sintido at humikab. The day has finally ended. Salamat naman. Pakiramdam ko'y bugbog sarado ako sa dami ng mga activities at assessments ngayong araw. May tatapusin pa akong research design mamayang gabi.“Crizel!”I turned to look at the person who called me and a smile immediately plastered on my lips. It's my best friend, Andrea. “Bakit?”Nang makalapit ito sa akin ay agad itong umakbay dahilan upang yumuko ako para magpantay kami. “Wala. Manonood ka ba sa practice ng jowabells mo?”Now that she mentioned it, I mentally facepalm to myself. Oo nga pala. May training ngayong araw si Gio kaya walang Gio ang nag-aantay sa akin dito sa labas ng classroom.“Hind
I wiped the tears rolling down my cheeks. It's past three in the morning, ngunit gising pa rin ako. Hindi ako makatulog. Paulit-ulit na pumapasok sa isipan ko ang sinabi ni Mommy at Daddy.Na ikakasal na ako.I feel so betrayed. Buong buhay ko… buong buhay ko ay sila ang lagi kong sinusunod. I admired the way they treated each other as couple and I wanted that kind of relationship too for myself.Bakit pakiramdam ko ay napakasama ko na kapag hindi ako sumunod sa kanila?I'm just fighting for my rights, right?I groaned and opened the room's window. Tulog na ang lahat. Pati ang guwardiya sa labas ng gate ay mukhang humihilik na rin. Madilim ang buong bahay dahil tulog na ang lahat.
“Anak? Izzy? Lumabas ka muna riyan. You've been locking yourself inside. Hali ka rito sa labas. Hindi ka na nasisinagan ng araw,” wika ni Mommy sa labas habang kinakatok ang aking pinto.Nagtalukbong ako ng kumot at muling humikbi. It's been three days since that day happened. Hindi na ako lumalabas. Hindi na ako pumapasok sa school. I don't know what's the exact word to describe what I am feeling but according to our family's doctor…I'm depressed.Gio keep hitting my phone up but I don't have the guts to accept his call. Tutulala lamang ako at hihikbi. Hindi na nga ako halos bumangon sa kama dahil sa sobrang panghihina. Ayaw ko ring lumabas dahil pakiramdam ko'y hindi na ako mahal nila Mommy. This paranoia is running through my head.Narinig kong bumukas ang pinto ngunit hindi ako
“Sigurado ka bang papasok ka? Hindi mo naman kailangang pilitin ang sarili mo, anak.”My eyes remained on my reflection in the mirror. Suot ko ngayon ang aking school uniform. Unlike yesterday, medyo maaliwalas na ang mukha ko. Hindi ko na masyadong nahahalata ang eye bags sa ilalim ng aking mga mata.After the dinner I had with my fiancé last night, I went home feeling so overwhelmed. Hindi ko alam kung bakit. Hindi kami halos nagkausap dahil hindi ito palasalita. Siya ang naghatid sa akin pauwi kaya masasabi kong hindi naman ito masyadong 'cold at masungit'.“Anyway…” Hinawakan ni Mommy ang aking balikat at pinihit ako paharap sa kaniya. “How's your meeting with your fiancé last night, hmm?”I smiled tightly. Oo nga pala. Hindi ko nga pala nakausap si Mommy kagabi dahil sa pagod at pagkaantok ko.“Maayos naman po, Mom. Hindi siya masyadong nagsasalita.” I shrug
Namilog ang aking mga mata habang nakatingin sa lalaking nasa harapan. I have to blink my eyes to make sure I ain't dreaming or hallucinating. Kinurot ko pa ang aking pisngi para masigurong hindi ako nananaginip.Napalunok ako nang wala sa sarili nang muling dumapo ang kanyang paningin sa 'kin. Kaagad akong nag-iwas ng tingn at kinagat ang aking ibabang labi. This can't be. Napaka-impossible! May teacher pa kami—“Good day, students.” Napatingin ako kay Professor Ang nang magsalita ito. He's one of the school admin. “I know some of you are wondering where is Mr. Han. He already transferred to another school this morning and Mr. Farris came to take his place.”Nangunot ang aking noo. I raised my hand to ask for permission to speak.“Yes, Miss Azarcona?” tanong ni Professor Ang and now, everyone's attention is on me, including my fiancé's attention!Tumayo ako at tumikhim bago nanguno
“Here.” He offered me his hanky. “Stop crying.”“H-Hindi na.” Suminghot ako at kinuha ang panyo na nasa bulsa ng aking blazer. It was the hanky the stranger gave me. Hindi ko alam kung bakit pero gusto ko ang panyong ito.Pinahiran ko ang aking luha at siningahan ito. We're still inside his office and I'm sitting on one of his couch. After my emotional break down, I am now embarassed to lift my gaze at him.Sino ba namang hindi mahihiya? Kakakilala pa lang namin. Ni hindi nga kami close tapos kung umiyak ako kanina ay parang sobrang lapit na namin. Ang gusto ko na lang mangyari ay malunin ako ng lupa.“Here.” He placed a glass of water on the center table. “Drink up.”Tumango lamang ako rito at sinunod ang kanyang sinabi. Alas siete na kaya paniguradong wala nang mga estudyante sa labas. And it's better. Hindi nila ako makikitang lumabas sa opisina ni Professor Farr