Leigh’s POVs:
“Mind sharing the reason why are you suddenly here?”
Napatingin ako kay Zeus nang dumating na siya. Halatang pagod na pagod siya from work. Kanina ko pa siya hinihintay hanggang sa nabagot ako kaya nangielam na ako dito sa bar counter niya at binuksan ang isa sa mga wine collection niya.
“Let’s drink.” Inalok ko sa kaniya ang shot glass na hawak ko pagkatapos ay marahan akong sumimsim doon.
He placed his arms on his waist. “Gawain mo talaga ang basta-basta na lang maglabas-pasok dito sa pamamahay ko,” sermon niya.
“Galit ka ba sa akin dahil saginawa ko ngayong pangingielam?” I ask.
“No.”
“I know. Kaya nga hindi na ako nagdalawang-isip gawing komportable ang sarili ko dito sa bahay mo,” I flatly said.
“You and your baluktot reasons, babe.”
Arkesha’s POVs:“Okaerinasai, Misupurejidento.” Ikinagulat ko nang salubungin kami nang isang matangkad na lalaki pagkalabas naming ni President Leigh ng departure area. “Yokoso Nihon e. Watashi wa Ichi-san no hisho desu. Namae wa Heki-san desu.” [Welcome back Miss President. Welcome to Japan. I am Ichi-san secretery. My name is Heki-san.]Naka-pormadong black suit ito at tantya ko ay ka-edaran lang namin siya ni President Leigh. Mas lalo siyang pina-gwapo ng mga singkit niyang mata. May kasama pa siyang tatlong lalaking mga itsurang Men in Black sa likod niya.“Dozo yoroshiku Heki-hisho san desu. Kore wa hisho no, Arkesha-san desu,” nakangiting tugon ni President Leigh. [Nice meeting you Secretary Heki. This is my secretary also, Arkesha.]Napatingin ako sa kay President Leigh nang marinig ang pangalan ko. Binebenta ba niya ako? Kidding aside, namangha ako dahil marunong pala siyang mag
Arkesha’s POVs:“My love, wake up na,” malambing na gising sa akin.“Hmm?” I groaned.“Let’s date today.” Ramdam ko ang marahang tapik nito sa pisngi ko.Hinigpitan ko ang pagkakayakap sa kaniya. “Dito na lang tayo mag-date sa kama. Let’s cuddle all day,” inaantok at nakapikit kong tugon.“Pero gusto ko gumala tayo ngayon.”I open my one eye and saw how cute she is when pouting.“Leigh, I’m sleepy pa.”“Bakit? Di naman kita pinagod kagabi ah,” she smirkingly said.Nakatikim tuloy siya sa akin ng masamang tingin. She giggled.Muli na lang akong pumikit at hindi na siya pinansin pa.“Ayaw mong gumising ah. Pwes hahalikan kita hanggang sa mawalan ka ng hininga at mapwersa kang bumangon.”Di pa nagsi-sink in ng maayos sa inaantok kong utak ang sinabi niya ay naramdaman ko
"Pumunta na kasi tayo," pangungulit ko."No."I pouted. "Sige na.""I said no.""Leigh," pagtawag ko rito."Still a no.""Sulitin na natin ang huling araw natin dito sa Japan.""No," she firmly said."Ako na nga lang pupunta doon.""Subukan mo lang, uuwi ka talaga pabalik sa Pinas mag-isa," seryosong banta nito.Nasa kwarto kami at magpapahinga na nang maalala ko ang kwento ni Secretary Heki na ngayon ang festival sa bayan. Gusto kong pumunta doon pero ayaw naman pumayag ni Leigh. Nakaupo siya sa kama at nakasandal sa headboard habang abalang nagbabasa ng libro, ako naman ay nakahiga sa kandungan niya upang kulitin siya."Bakit ba kasi ayaw mo akong payagang pumunta sa festival?" pagmamaktol ko."Something bad might happen to you. Besides, your wound is still fresh," tugon nito na muling binalik ang atensyon sa librong binabasa."Pinagaling mo na, diba? Atsaka, kaya nga gusto ko sabay tayong p
“~Maru, take, ebisu ni, osi, oike, ane, san, rokkaku, tako, nishiki, shi, aya, butsui, taka, matsu, mann, gojo, setta, chara-chara, uo-no-tana, rokujo, sanntetu, torisugi, sichiko, koereba, hachi, kujo, jujo, toji de todomesasu….”Hindi ko mapigilang hindi alisin ang mga mata sa cute na batang babae na kumakanta. Naka-suot ito ng pink na kimono habang naglalaro ng bola sa ilalim ng isang cherry blossom tree. Nakakatuwa siyang panuorin.“The song is called Kyoto Toori na Kazoe-uta.”Napalingon ako bigla kay President Leigh nang bigla itong sumulpot sa tabi ko.“It’s a counting song. The song is symbolizing the streets of Kyoto. The song is made for the children of Kyoto for them to be familiarized on all of the streets of Kyoto. And it is now popular to all residents of Kyoto,” she added.“Kyoto song?”“She’s from Kyoto.” Tukoy niya doon sa cute na batang babae.
Leigh’s POVs:Today is the day.I heavily sighed. Kailangan ko nang simulang ayusin ang lahat or should I say tapusin ang lahat.Parang may mabigat na kung anong bagay ang nasa lalamunan ko na ayaw matanggal. At gan’on rin ang katawan ko, para akong may pasan-pasan at hindi ko maigalaw nang maayos.Pinagmamasdan ko lang ang mga matatayog na gusali at napaka-gandang tanawin sa labas ng malaking bintana ko. Kahit anong ganda ng buong lugar ay hindi nito mapawi ang lungkot na sumasakop sa buong pagkatao ngayon.Nasa point ako ngayon na nagdadalawang isip kung kaya ko nga bang tapusin ang lahat sa amin ni Arkesha. Dahil sa totoo lang, parang hindi ko kaya– hindi, dahil hindi ko talaga kaya.Naputol ang malalim na pag-iisip ko nang maistorbo ako dahil sa pagbukas ng pinto. Pagharap ko ay matamis na ngiti ni Arkesha ang bumungad sa akin. At waring lahat ng bigat na nararamdaman ko ay biglang nawala.“I didn&
“Ma’am, sige lang po, pumasok lang po kayo,” anyaya sa amin ni Heloise.Dala-dala niya ang ilang gamit namin habang nasa akin ang maleta ko at nasa isang kamay ko si Noah. Sinabihan ko siya na dalhin kami sa lugar na malayo doon sa amin at nakakapagtakang dito niya kami dinala. Ganun pa man, hindi ko mapigilang mamangha sa ganda ng bahay na pinasukan namin ngayon. Sakto lang ang laki nito pero ang ganda ng buong lugar.“Kaninong bahay ito?” usisa ko kay Heloise.“Sa amin pong dalawa ng fiancé ko ang bahay na ‘to,” nakangiti niyang sagot.“Fiance?”“Yes, ma’am. For sure, matutuwa po iyon mamayang pagdating niya kapag naabutan po niya kayo dito.”Mas lalong kumunot ang noo ko dahil sa pagtataka sa sinabi nito. Ang buong akala ko ay wala na itong matitirhan. Ngunit waring hindi niya iyon pinansin at nagpatuloy sa pagdala sa amin sa isang kwarto.“D
Leigh’s POVs:“Good morning, my love!”“Lyle!?” Nabigla ako nang pagbukas ko nang pinto ay magiliw na ngiti ni Lyle ang sumalubong sa akin. “Why are you here?”“Hmm. Obviously, sinusundo ka,” tugon nito.“Bakit?”“Anong bakit? May masama bang sunduin kita?”“No. Uhm. Ano lang-”“Ano?” he ask.“Nothing.”Ngumiti na lang ito at inabot sa akin ang kanina pa niyang hawak na bouquet of tulips.Hindi ko mapigilang mapangiti. Iba talaga ang dulot sa akin ng tulips.“Thank you,” I sincerely said.“Anything for you, my love.”Marahan na lamang akong tumango.Habang nakasakay kami sa elevator pababa sa parking area ay halos wala kaming imik. Medyo na-awkward-an na ako kay Lyle simula nung mahuli kami ni Arkesha n’ong nakaraan.Halos lumundag ang pu
Leigh’s POVs:Nakangiti kong pinagmamasdan ang bouquet of tulips na maingat na nakapatong sa driver side seat. Gumising ako nang maaga para sumadya sa isang flower shop upang bilhan si Arkesha ng bulaklak.Pagkarating sa company ay meron nang ilang mga tao. Inaasahan ko kasi ay wala pa talagang mga tao o kung meron man ay kokonti lang dahil maaga pa nga talaga. Pagka-akyat ko sa palapag kung nasaan ang opisina ko ay sinalubong ako nang katahimikan, walang katao-tao sa buong palapag.Pagkapasok ko sa aking office ay natigilan ako nang masayang Arkesha ang sumalubong sa akin. Nakaupo ito sa kaniyang desk habang magiliw na binati ako nang magandang umaga kasabay ng maganda nitong ngiti. Ngingiti na rin sana ako pabalik nang unti-unti siyang naglaho sa paningin ko at doon ko lang na-realize na mag-isa lang pala ako ngayon.Gosh, I’m hallucinating for missing her so much. Napa-iling na lang ako at nilapag saglit ang bag ko sa desk bago nagtungo sa