CHAPTER 02

[ CHAPTER 02: BEACH ]

Naiinis ako. Kapag sobra na ang inis na nararamdaman ko ay naiiyak ako.

That's what I'm feeling right now. Pero hindi lang naman 'to basta inis.

Daddy never ever shouted at me before like what he did earlier. He even called me spoiled brat! 

I know I am a spoiled brat but he don't have to shout at me like that. Ano ba kasing hindi niya maintindihan sa sinabi kong ayaw kong magpakasal? Ayaw kong magpakasal sa hindi ko naman kilala. 

Paulit ulit na lang ba? I am not a fan of arrange marriage.

Naiinis na bumuntong hininga ako. I was thankful na walang masyadong sasakyan sa daan ngayon dahil maaga pa naman. No traffic, less hassle.

I opened the stereo at naghanap ng magandang tugtog. 

Huminga ulit ako nang malalim habang nakikinig sa kalmadong musika mula sa stereo.

I hummed while slightly tapping my fingers at the steering wheel, going along with the beat.

Dumiretso ako sa paborito kong tambayan, ang beach. It's super calming hearing the wild waves for me. It helps ease my mind. Nakakawala ng stress.

Ilang minuto pa akong nag-drive bago ako nakarating sa 'Back off, Beach'. Yes, iyon ang pangalan ng beach na 'to. Hindi ko alam kung anong trip ng may-ari at iyon ang ipinangalan niya dito nang bilhin niya ang property.

I parked my car at the road side. Binuksan ko ang pinto at lumabas ng kotse. Lumibot ako para makapunta sa backseat.

"Where is it?" bulong ko sa sarili ko habang naghahanap.

I searched for my slippers. Lagi akong may dalang slippers na nakalagay sa backseat ko incase of emergency. And, when I say 'emergency', that means kapag pupunta ako ng beach, unplanned. 

Kagaya ngayon.

"There you are," nakangising tagumpay na pahayag ko nang matagpuan ko ang slippers ko na nakabalot sa plastic shoe bag.

Tinanggal ko ang suot kong sapatos at sinuot ko ang slippers. Inilagay ko naman ang sapatos sa plastic shoe bag bago ako naglakad paalis— papunta sa dalampasigan.

The sun is so bright today even though there are clouds around covering it. 

Napangiti ako. Naglakad pa ako lalo palapit sa dagat. May mga buhangin nang dumadapo sa paa ko but I didn't mind it.

When I was already near the water, I removed my slippers and set it aside.

Naglakad ako hanggang sa maramdaman ko na ang tubig sa mga paa ko.

It calmed me. 

Pinikit ko ang mga mata ko at tumingala, dinadama ang katamtamang init ng araw. I let the sound of the crashing waves dominate my ears. Hindi ko binigyang pansin ang paligid ko.

This is my definition of peace and freedom.

I inhaled then exhaled deeply. Binuksan ko ang mga mata ko at nilibot ito sa kabuuan ng beach.

Clear. Walang tao.

Huminga ako ulit nang malalim bago buong lakas na sumigaw. 

I screamed and screamed and screamed until I felt my throat hurts.

Hinihingal na ako pero nagawa ko pa ding sumigaw ulit.

"You're not even giving me the attention and love that I need yet you want me to do something for you, for what? For my own good?!" sigaw ko.

Hinayaan kong tumulo ang mga luha ko. 

Growing up, mommy and daddy were always busy. Business trip dito, business trip doon. Meetings dito, meetings doon.

Oo, binibigay nila lahat ng kailangan at kagustuhan ko that's why I grew up like this. I always want to get what I want and in just a snap of a finger, I have it.

I am that privileged dahil mayaman kami. But, that's not enough for me. Kung tutuusin, mas gugustuhin kong wala na lang kaming ganito karaming business.

Because of our business, mommy and daddy is always not home. They always miss our breakfast, lunch and dinner together.

"I always do what you want me to do! Pero, hindi ito. Ayaw ko nito!" I screamed once again.

"Will you fucking shut up!"

Natigilan ako nang may marinig akong baritonong boses sa likod ko.

I immediately wiped my tears before turning around to see him.

"Can't you see someone is sleeping? Tapos sisigaw sigaw ka diyan. Who do you think you are? You're not in some kind of a shooting, aren't you?"

Nagsalubong ang mga kilay ko. Sigurado akong hindi ko siya nakita kanina. Inilibot ko ang paningin ko para makasiguradong walang ibang tao bago sumigaw. 

And, what? Shooting?

"What do you mean by 'shooting'? And, for your information, I checked twice kung may tao ba pero wala akong nakita. Sinong niloko mo?" naiinis na tanong ko.

He raised his eyebrow. 

"If you are 'that' bored, please lang, 'wag ako ang pagtrip-an mo dahil nandidilim ang paningin ko. My fist might end up landing on your face," dagdag ko pa.

Hindi makapaniwalang ngumisi siya. "I wasn't bored. Why would I be bored? Hindi mo ako nakita? That's quite... scary," he said.

He took a few steps forward and I walked backwards. 

"W-what are you doing?" kinakabahang tanong ko.

He stopped. I did too. 

He tilted his head sideward. "You can see me?"

"Anong klaseng tanong 'yan? Malamang!" naiinis na sagot ko.

His eyes widened in shock. Lalong nagsalubong ang mga kilay ko.

Ano bang nasinghot ng lalaking 'to?

Inangat niya ang mga kamay at tinakip ang mga palad niya sa bibig, gulat na gulat.

Takang taka naman ako sa ginawa niya. Ano ba talagang ginagawa nito?

"Are you alive or are you dead too?" he asked.

I hissed. "Of course, I'm alive! Anong pinagsas—"

Natigilan ako. Ano daw?

"Are you alive or are you dead too?"

"Are you alive or are you dead too?"

"Are you alive or are you dead too?"

What. The. Hell?!

Nag-echo sa loob ng isip ko iyong sinabi niya kanina. 

Maybe he realized that I realized what he just said. Fuck, the realization is making my head hurt!

"Oh, so you don't know that you can see people like me?" nagtatakang tanong niya habang nakatitig sa akin.

Hindi ako sigurado pero naramdaman kong tumayo ang mga balahibo sa batok ko. Pasimple kong niyakap ang sarili ko dahil parang medyo lumamig ata?

Or was it just me?

"A-ano bang pinagsasabi mo?!" nanghahamong sigaw ko. I cursed myself when I stuttered. Hindi niya dapat mapansing natatakot ako. I remembered our Mayordoma said that whenever you're scared, the d-dead will scare you even more.

He tilted his head. "You know exactly what I'm talking about. Tinatanggi mo lang. Don't worry, I won't hurt you. Besides, paano ka ba masasaktan ng... patay?" nakangising tanong niya.

Napaatras naman ako nang napaatras hanggang ramdam ko na ang tubig dagat sa paa ko.

"No, it can't be! Walang history nang may third eye sa pamilya namin. Get away from me! Maghanap ka nang ibang tutulong sayo para matahimik ang kaluluwa mo, because, boy, you came to the wrong person!" pilit na pinapatapang ang sariling sigaw ko.

He was still smirking. Natatakot na ako. Atras ako nang atras habang paabante naman siya nang paabante.

"Stop right there!" 

He didn't listened to me.

Napatingin ako sa baba nang maramdaman kong basa ang tuhod ko. Shit, the sea is already on my knee level!

I felt my tears slowly streaming down my cheeks. "Please lang, ayaw ko talagang masapian."

He finally stopped na tahimik kong pinagpasalamat.

Takot akong nakatingin sa kaniya hanggang sa unti unting umangat ang isang sulok ng labi niya para sa isang nakakatakot at nakakainis na ngisi.

Wala pang ilang segundo ay nasundan agad ang pagngisi niya nang isang malakas na halakhak.

I stared at him, dumbfounded. "What the hell is his deal now?" pagtatanong ko sa sarili.

Para siyang baliw. Mali. Baliw talaga siya.

Nakita kong may isang luha ang tumulo mula sa mata niya dala ng sobrang pagtawa. He's laughing so hard to the point that he almost lost his voice. But, he didn't stop. Nakahawak pa nga siya sa tiyan niya.

"What the actual fuck? You believed me?" natatawang tanong niya, tinuturo ako gamit ang kanang hintuturo niya habang nakahawak pa din sa tiyan niya ang kaliwang kamay niya.

Lumalim pagkakunot ng noo ko. My blood pressure rose! Paniguradong pulang pula na din ang kabuuan ng mukha ko dala ng pinaghalong inis at galit.

"Nakakatuwa ba 'yon?!" singhal ko.

He stopped laughing for a bit and looked up while his finger is resting on his chin. Kunwari'y nag-iisip.

"Uhm, yes."

My nose flared. I shot him a death glare. Tinakbo ko ang distansya namin para sana ipatikim sa kaniya ang tamis ng kamao ko pero mabilis din siyang tumakbo patungo sa dalampasigan.

This brocolli haired guy... is seriously getting on my nerves!

Malakas akong sumigaw sa inis bago siya sinundan. 

Kitang kita ko kung paano siya tumakbo dala dala ang slippers ko. 

How dare he! I scoffed loudly and screamed at him, "Leave my slippers alone, you jerk!" 

Muntik na akong matisod dahil sa nakaharang na bato sa buhangin.

I chase him while barefooted in the sand. Nangangati na ang paa ko. Nanggigigil na ako sa lalaking ito!

Malas na nga ang araw ko, dadagdagan niya pa!

"Hoy! Tumigil ka nga. Ibalik mo sa akin 'yan!" sigaw ko pero tumawa lang siya.

We were both running in circles. Pagod na pagod na ako!

Hinihingal na tumuwad ako saglit. May nakita akong maliliit na bato sa tabi ko.

Napangisi ako. Akala mo, ah.

Agad akong lumapit sa kinaroroonan ng mga bato at kumuha ng madami. The more, the merrier!

"What? Pagod ka na ba?" pasigaw na tanong niya para marinig ko siya. 

Nasa sampong metro ang layo namin kaya naman ay tinakbo ko ang iilang distanya na iyon bago bumwelo. 

He wasn't able to react at my sudden move. Binato ko siya nang malakas kaya naman ay agad siyang tumalikod. 

I kept throwing rocks at him until I finally reached his spot. 

"Aray! Ano ba, sobra ka naman, ah," pagrereklamo niya.

I reached for his brocolli shaped hair and pulled it. Sinabutan ko siya nang malakas. Doon ko binuntong lahat ng galit at inis na nararamdaman ko. 

"You jerk! Ako pa talaga ang sobra? Ikaw itong pinagt-trip-an ako. I didn't even do anything bad to you!" naiiyak na sigaw ko dahil sa inis.

He winced in pain. Sinusubukan niyang tanggalin ang pagkakapit ko sa buhok niya pero nabigo siya dahil sinampal ko paalis ang kamay niya.

"O-ouch!"

"Huwag ka ngang mag-inarte diyan! Muntik na akong atakihin sa puso dahil sa pagsisinungaling mo! Buti hindi ako inatake ng asthma ko."

Of course that was a lie. I mean, yes, muntik na akong atakihin sa puso pero wala akong asthma or any heart complication. I just want him to feel guilty, though I know it's bad. Naiinis lang talaga ako sa kaniya to the point na hindi ko na makontrol ang mga salitang lumalabas sa bibig ko.

"Shit, stop! My hair," patuloy na pagrereklamo niya.

Binitawan ko na ang buhok dahil baka matanggal ko na ang anit niya. Instead, I slapped his shoulder as hard as I could.

Hinuli niya ang pulso ko kaya natigilan ako sa paghampas sa kaniya.

Nakangiwing tumingin siya sa akin. "Goodness, woman, will you stop for awhile? I'm sorry," he apologized.

Hindi ko alam kung sincere ba siya o hindi pero naiinis talaga ako sa ginawa niya.

"Tingin mo natutuwa ako sa ginawa mo?!" singhal ko.

Bumuntong hininga siya bago umiling. "I'm sorry. I thought you'll find it funny since you really look like you're carrying the whole world's burden," aniya habang nakangiwi.

He let go of my wrists and brushed his brown hair backwards. Pinasadahan niya din ng dila niya ang labi niya bago kagatin ang ibaba nito.

Marahas kong pinunasan ang luha ko pagkabitaw niya sa akin at para na din maitago ko ang pagkamangha sa mala-Diyos niyang mukha dahil sa ginawa niya.

Dapat naiinis ako sa kaniya, why the hell am I suddenly attracted by his manly beauty?!

Nakatingin lang siya sa akin nang nakangiwi habang masama naman ang tingin ko sa kaniya.

I can see a ghost of smile forming in his lips. "Sorry..." he said.

Maya maya ay bigla na naman siyang humalakhak nang malakas na ikinapikon ko lalo.

"Jerk, pwede ba?! Hindi ka nakakatuwa!"

Humina ang tawa niya pero nandoon pa din iyon. He coughed multiple times before eyeing me with his signature annoying smirk.

Sana bigla na lang umalon ng malakas tapos tangayin ako because the next thing he said made me want to run away and just hide.

"May sipon ka pa sa pisngi mo."

—————

Hi! Please, note that Prologue to Chapter 03 are unedited and haven't been proofread. Expect grammatical errors and typography. Will edit it soon. Thank you and I hope you enjoy reading! Mwaps.