Prologue

Hindi ko maipaliwanag ang kaligayahan na aking nadarama matapos niya akong anyayahan sa kanilang tahanan. Ito na ang simula ng aking pangarap para maabot siya; para lubos ko pa siyang makilala.

---

Noon pa man, hindi ko maiwasan ang pagtangi sa kaniya. Nang makita ko pa lang siya na tumatakbo at nagdidribol ng bola, napukaw niya agad ang aking pansin. Magaling siyang manlalaro sapagkat na-shoot niya agad ang bola. Hindi ko maiwasang hindi mapatigagal nang maglandas ang aming mga mata. Bumilis ang tibok ng aking puso, gusto kong kalmahin ang aking sarili ngunit ayaw tumahimik sa pagsilakbo ng aking damdamin. Siya na, siya na nga yata talaga...

Para akong punong natuod sa aking kinatatayuan nang masilayan ko ang matamis niyang ngiti na namutawi sa kaniyang labi. Kasabay pa no'n, isang kindat ang kaniyang pinakawalan patungo sa aking direksyon.

"Para sa akin ba ang kindat na 'yon?" tanong ko sa aking isipan. Gusto kong magtatalon sa tuwa nang dahil do'n.

"Go, babe! Kaya mo 'yan!" sigaw ng isang babae sa aking likuran.

Sa isang iglap, nawala ang saya sa aking mukha. Nanguluntoy bigla ang aking damdamin nang mapagtanto kong may koneksyon sila sa isa't isa. Napaupo na lamang ako at waring tulala, sino nga ba naman ako para pagtuonan niya ng pansin? Hindi naman niya ako kilala...

Hindi magkandamayaw ang mga tao sa paligid, puro sigawan at tilian ang higit na namamayani. Minabuti kong umalis na lang para hindi na ako lubusang masaktan.

Isa iyon sa mga pangyayaring hindi ko makalilimutan. Para akong tangang kantatara, mabuti na lamang at ako'y natauhan.

---

Nandito na ako ngayon sa tapat ng kanilang tahanan. Hinihintay ko na lamang ang kaniyang paglabas. Ilang saglit pa, may nagbukas ng kanilang gate at siya ang bumungad sa akin.

"Mabuti naman at dumating ka. Tara, pasok tayo sa loob," aniya.

Isang ngiti ang aking pinakawalan bago kami tuluyang pumasok sa loob ng kanilang tahanan.

Nagningning ang aking mga mata at mistulang napa-wow na lamang ako dahil halatang nakaaangat sila sa buhay. Hindi ko maiwasang hindi mamangha habang inililibot ko ang aking mga mata sa loob ng kanilang bahay.

Nagulat akong bigla nang itulak niya ako sa may sofa nang makarating kami sa may sala. Agad siyang pumaibabaw sa akin at sinibasib ang aking leeg. Nag-ipon ako ng lakas at agad siyang itinulak palayo sa akin.

"Ano ba 'tong ginagawa mo?!" singhal ko habang inaayos ang aking sarili.

"Alam ko namang gusto mo rin 'to. Huwag ka nang magpakipot," pahayag niya sabay tanggal sa kaniyang pang itaas na damit.

Kinakabahan ako, hindi ko alam kung ano ba 'tong pinasok ko. Para bang gusto kong umuwi na lang at magtatakbo palabas pero ayaw kumilos ng aking katawan.

Dahan-dahan siyang lumapit sa akin at umupo sa aking tabi. Mas lalong bumilis ang tibok ng aking puso dahil sa nangungusap niyang mga mata.

"Mahal kita," turan ko. Hindi ko alam kung saan ako kumuha ng lakas ng loob para sabihin ang katagang iyon.

"Salamat," tugon niya bago naglapat ang aming mga labi.