Sweet Heart 3 เตมินทร์

Sweet Heart

หวานใจคุณชายไอดอล 3

ประตูเลื่อนอัตโนมัติค่อย ๆ เปิดออก สองเท้าเล็กจึงก้าวเข้าขึ้นไปบนรถที่เปิดแอร์จนเย็นฉ่ำ พายชำเรืองมองไปยังร่างสูงโปร่งที่นั่งเอนกายอยู่เบาะหลังสุดในขณะที่เขาสวมหมวกแก๊ปและผ้าปิดจมูกบดบังใบหน้าจนมิดชิด รวมไปถึงเสื้อผ้าแบรน์เนมที่ปกคลุมทั้งตัวตั้งแต่หัวจรดเท้า แต่ที่เธออดขำไม่ได้คงเป็นเพราะรองเท้าแตะคู่นั้น ที่ดูก็รู้ว่าซื้อจากตลาดนัดในหมู่บ้าน มันช่างขัดกับทุกสิ่งอย่างบนตัวเขาซะเหลือเกิน

" มองอะไรคะ?" เสียงทุ้มสุดละมุนดังก้องออกมาจากคนที่เธอเผลอจับจ้องอยู่นาน พายตกใจเล็กน้อยที่ถูกจับได้จึงรีบหันขวับกลับมาด้านหน้ารถทันที

" สะ...สวัสดีค่ะพี่เตมินทร์ " จู่ ๆพายก็รู้สึกหน้าเห่อร้อนขึ้นมากระทันหัน แค่ได้ยินเสียงนั่นก็ทำให้ใจหวิว ๆ ขึ้นมาเสียดื้อ ๆ ไหนจะร่างกำยำที่ปกคลุมจนมิดชิดนั่นอีก ขนาดเห็นแค่นั้นยังรู้สึกถึงอานุภาพความหล่อภายใต้ผ้าปิดจมูกสีดำผืนนั้นเลย

" ดีค่ะน้องพาย " เขาตอบกลับอย่างนุ่มนวล ให้ตายสิไอ้เด็กนั่นโตมาทำไมถึงได้พูดเพราะขนาดนี้นะ หลังจากทักทายกันจนเสร็จสับบรรยากาศในรถก็ตกอยู่ภายใต้ความเงียบ

รถคันหรูแล่นเข้ากรุงเทพฯ ด้วยความเร็วราวกับกำลังรีบเร่งทำเวลาเพื่อการอะไรบางอย่าง สาวน้อยที่เผลอหลับไปเกือบสองชั่วโมงค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาเมื่อเธอรู้สึกอยากเข้าห้องน้ำ

พายกวาดสายตามองไปที่ทุก ๆ คนภายในรถ ชายสองคนด้านหน้ารวมไปถึงคนขับยังคงนั่งนิ่งไม่พูดไม่จา ส่วนคนด้านหลังก็นั่งหลับตานิ่งไม่รู้ชัดว่ากำลังหลับหรือทำสมาธิกันแน่ เมื่อรถทั้งคันมีแต่ผู้ชายพายจึงไม่กล้าเอ่ยปากบอกใคร เธอนั่งบิดซ้ายบิดขวาอยู่พักใหญ่กระทั่งเริ่มรู้สึกทนไม่ไหว

" เอาว่ะ มันเรื่องธรรมชาติหนิ เอ่อ.... "

" เดี๋ยวจอดปั๊มข้างหน้าหน่อยนะ " เสียงทุ้มดังแทรกมาจากด้านหลัง ก่อนที่คนขับจะตีไฟเลี้ยวซ้ายทันที พายหันกลับไปมองต้นเสียงนั้น เขาก็ยังคงนั่งหลับตานิ่ง ๆ อยู่เช่นเดิม

" ละเมอรึป่าวว่ะ ?"

" เปล่า อยากเข้าห้องน้ำไม่ใช่เหรอ รีบลงไปสิคะ"

และคนตัวเล็กก็ต้องสะดุ้งขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนจะรีบลงจากรถไป เธอยกมือขึ้นเกาหัวแกรก ๆ ในท่าทาสงสัย ไอ้บ้านี่ยังไง รู้ดีไปซะทุกอย่าง ขนาดนั่งหลับยังรู้ว่าเธอต้องการอะไร

ชายหนุ่มบนรถเอ็มพีวีมองแผ่นหลังบางเดินลับจนสุดสายตา รอยยิ้มจาง ๆ ภายใต้ผ้าปิดจมูกผืนนั้นไม่อาจมีใครล่วงรู้ได้เลยว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

" เกรงว่าจะไปไม่ทันนะครับ" ชายชุดดำฝั่งข้างคนขับพูดขึ้นพร้อมกับก้มลงดูนาฬิกาที่ข้อมือ

" ไม่เป็นไรหรอกน่า เลทนิด ๆ หน่อย ๆ ประเทศไทยรถติดจะตายไปใครก็รู้ " คนท้ายรถตอบกลับทันควันจนคนที่เอ่ยขึ้นมาตอนแรกจำต้องเงียบเสียง

หญิงสาวร่างเล็กหายออกไปพักหนึ่ง ก่อนจะเดินกลับเข้ามาในรถพร้อม ๆ กับถุงขนมและเครื่องดื่ม พายยื่นเครื่องดื่มชูกำลังสองขวดให้กับสองคนหน้ารถ ก่อนที่ชายชุดดำทั้งสองจะหันกลับมามองด้วยแววตาไม่พอใจ

" กินของบนรถไม่ได้นะครับ..!"

" ขะ..ขอโทษค่ะ พายไม่รู้ว่าทานไม่ได้ เดี๋ยวจะรีบเก็บเดี๋ยวนี้เลยค่ะ"

" ไม่เป็นไร ตามสบายกันเลย " เสียงทุ้มสุดละมุนเอ่ยขึ้นอีกครั้ง

สิ้นเสียงอนุญาติ ชายชุดดำทั้งสองก็ถอดสีหน้าทันที จากที่เคยตึงเครียดและเกร็งราวกับเพิ่งฉีดโบท็อกมาก็พลันยิ้มขึ้นได้เสียดื้อ ๆ พร้อมกับยื่นมือมาทางคนตัวเล็กที่ยังชะงักนิ่งอยู่

" จะให้ก็รีบเอามาสิน้อง พี่จะหลับแล้วเนี่ย " ชายที่นั่งข้างคนขับหันหน้ามาบอกพร้อมยื่นมือรอรับ

" อ้อ ค่ะๆ นี่ค่ะพี่ " ได้ทีพายก็รีบส่งขวดเครื่องดื่มให้ทั้งสอง ท่าทางแบบนี้ค่อยเหมือนคนปกติหน่อย นึกว่าอยู่กับหุ่นยนต์มาตั้งหลายชั่วโมงแล้วซะอีก แต่ถึงอย่างนั้นสตรีไทยผู้มีน้ำใจงาม ก็ยังไม่ลืมจะยื่นให้อีกคนด้านหลังด้วย

" ไม่รู้ว่าพี่ชอบกินอะไร เลือกเอาเองเลยละกัน ซื้อมาเยอะเลย" คนตัวเล็กยื่นถุงเครื่องดื่มให้กับชายหนุ่มด้านหลังก่อนที่เขาจะยกมือขึ้นปฏิเสธ คนหน้าแตกจำต้องดึงถุงกลับคืนมา

" เอาอีกไหมคะพี่ ยังเหลือเยอะแยะเลย ขนมก็มีนะคะ" พายยื่นถุงเครื่องดื่มเจ้าปัญหาให้ฝั่งด้านหน้ารถอีกครั้ง โชคยังดีที่รอบนี้พี่ ๆ ไม่ปฏิเสธมัน

เมื่อเห็นว่าสองคนด้านหน้าเริ่มมีท่าทางคล้ายคนปกติแล้ว ได้ทีพายจึงชวนคุยซะเลยดีกว่าจะนั่งเงียบไปสุดทาง

" พี่คะ ว่าแต่พวกพี่ทำงานอะไรกันเหรอ?" พายถามออกไปในขณะที่ปากยังคงเคี้ยวขนมตุ้ย ๆ อยู่เต็มกระพุ้งแก้มทั้งสองข้าง

" อืม งานรักษาความปลอดภัยมั้ง ไม่แน่ใจว่าเรียกแบบนี้ถูกมั้ย " ชายคนขับที่ไม่น่าจะใช่คนไทยเอ่ยตอบในสำเนียงที่ฟังดูแปลก ๆ และหลังจากดื่มน้ำชูกำลังจากขวดสีอำพันไปถึงสองขวดดูเหมือนว่าพี่แกน่าจะสดชื่นขึ้นมาก

" อ้อ เขาเรียกสั้น ๆ กันว่า รปภ. ค่ะ " พายพูดเสริมขึ้นมา ในระหว่างที่ทั้งสามคนด้านหน้าคุยกันอย่างออกรส คนด้านหลังก็ยังคงนิ่งเงียบเช่นเดิม

" เห็นคุณแก้วตาบอกว่าน้องมีธุระที่มหาลัยฯ เหรอ จะให้ไปส่งที่ไหนดีล่ะ ?" ชายข้างคนขับที่พูดไทยชัดมาก ซึ่งก็น่าจะเป็นคนไทยนั่นแหละเอ่ยถามขึ้นมา

" อิมแพ็ค อารีน่าค่ะ " สองคนหน้ารถมองหน้ากันไปมา หรือว่ามหาลัยอยู่ใกล้อิมแพ็คแต่ก็ไม่น่าจะใช่

" ไม่ไปธุระแล้ว ?" คนด้านหลังพูดแทรกขึ้นมาหลังจากนิ่งฟังอยู่นาน

" ก็นี่ไงคะธุระ พายต้องไปดูคอนเสิร์ต CG4 บ้าบอไรนั่น ว่าแต่พวกพี่ ๆ รู้จักวงนี้กันไหมคะ ความจริงพายก็ไม่ได้ชอบหรือรู้จักอะไรนักหรอกค่ะ แต่ที่ต้องไปเพราะเพื่อนดันเสียสติไปกดบัตรมา "

แค่กๆๆ ชายชุดดำฝั่งข้างคนขับถึงกับสำลักน้ำหวานที่เพิ่งกระดกเข้าไป ก่อนจะหันมองหน้ากันกับคนข้าง ๆ ด้วยใบหน้าเจือน ๆ

"แต่นักร้องวงนี้ดังมากเลยนะน้อง มีแต่คนหล่อ ๆกันทั้งนั้น "

" จริงเหรอคะ มิน่ายัยวาวาเพื่อนพายถึงได้คลั่งไอ้คนชื่อมินจุนอะไรเนี่ย ชนิดที่ว่ากรี๊ดเช้ากรี๊ดเย็นเลยล่ะ "

" แล้วน้องไม่ชอบหรอ ?" เตมินทร์เอ่ยแทรกขึ้นถาม ในขณะที่ภายใต้ผ้าปิดจมูกนั้นยังคงเปื้อนยิ้มอยู่ตลอด

" ไม่อ่ะ ไร้สาระจะตายไป เพราะว่าถึงชอบไปก็แค่นั้น ยังไงเราก็เอามาเป็นแฟนไม่ได้อยู่ดี มันเหมือนอยู่คนละโลกกันอ่ะ สู้เอาเวลาไปเรียนรู้คนในชีวิตจริงไม่ดีกว่าหรอ พวกพี่ว่าไหม ?" พายไหวไหลตอบความคิดของตัวเองอย่างยืดยาว หารู้ไม่ว่าอีกสามคนในรถนั้นต่างอมยิ้มให้กับเด็กที่ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย

Rrr....Rrr.....

" อืม? " เสียงที่เล็ดลอดออกมาโดยที่ริมฝีปากแทบจะไม่ขยับด้วยซ้ำของชายหนุ่มด้านหลัง เมื่อมีสายเรียกเข้ามาผ่านมือถือ

" ถึงไหนแล้ว จะไม่ซ้อมใช่ป่ะ ป่านนี้ยังไม่โผล่หัวมาอีก" เสียงพี่ชินผู้จัดการหนุ่มดังรัวออกมาจากโทรศัพท์

" ไม่ เตรียมแค่รองเท้าไว้ให้ก็พอ"

" ทำไมต้องเตรียมรองเท้า คู่เดิมที่ใส่อยู่หายไปไหน อย่าบอกว่าไม่ได้ไปหาแม่อย่างที่พูดนะ นี่แอบไปคั่วกับใครที่ไหนจนลืมรองเท้าห้ะ! แล้วถ้าเป็นข่าวขึ้นมานายจะแก้ปัญหายังไง...มินจุน " ชินร่ายคำพูดยืดยาวจนคนฟังถึงกับต้องยื่นมือถือออกห่างตัวกระทั่งดูเหมือนว่าปลายสายจะเงียบไปเขาถึงนำมันขึ้นแนบหูอีกครั้ง

" หมากัด เตรียมไว้ให้ใหม่ก็พออย่าพูดเยอะ รำคาญ" พูดจบเขาก็วางมือถือลงข้างกาย ก่อนจะเอนตัวลงนอนตามเดิมเหมือนเป็นเรื่องปกติที่มีคนคอยบ่นอยู่แบบนี้

" เอ่อ พี่มินคะ เรื่องรองเท้าพี่พายจะชดใช้ให้นะ ค่าเสียหายเท่าไหร่เดี๋ยวพายโอนให้เดี๋ยวนี้เลย " สาวน้อยรีบล้วงมือถือออกมาจากกระเป๋าสะพายข้างของเธอ ยังไงเรื่องนี้เธอก็ต้องรับผิดชอบแทนเจ้าหมาซน

" แน่ใจเหรอคะ ว่าจะใช้ไหว?" มินดันตัวลุกขึ้นนั่งหลังตรง ดวงตาคมดุจเหยี่ยวคู่นั้นมองมาทางพายจนน่าขนลุก

" ทะ ทำไมอ่ะ มันจะซักกี่บาทเชียว?" หลังสบตาเขาชัด ๆ พายถึงกับเสียอาการพูดไม่ชัดขึ้นมาดื้อ ๆ

" ก็ไม่เท่าไหร่หรอกค่ะ เอางี้มั้ย ถ้าน้องอยากจะชดใช้จริง ๆ ก็ไปซื้อมาแทนพี่ก็แล้วกัน "

" จิ๊~ เรื่องมากจัง แล้วพายจะเอาไปคืนพี่ได้ที่ไหน ?" พายชักสีหน้าไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่เมื่ออีกคนกลับทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่แบบนี้ รับเงินไปก็สิ้นเรื่องแล้ว

ชายหนุ่มไม่ตอบอะไรแต่กลับยื่นมือมาทางมือถือของพาย หญิงสาวมองมือขาวเนียนที่เต็มไปด้วยเส้นเลือดข้างนั้นก่อนจะค่อย ๆ ส่งมือถือให้เขาราวกับต้องมนต์สะกด เพราะเธอเองก็ไม่รู่ว่าจะยื่นของใช้ส่วนตัวให้คนแปลกหน้า..ไม่สิ..คนที่ไม่เคยเห็นหน้าด้วยซ้ำ..ทำไม ?

มินหยิบมือถือของตัวเองขึ้นมาแสกนอะไรบางอย่างจนเสร็จเรียบร้อย ก่อนจะส่งมันคืนเจ้าของที่ยังคงนั่งนิ่งไม่กระพริบตาอยู่อย่างนั้น

" คิดได้เมื่อไหร่ พี่จะทักไปบอกนะคะ"

ใช่...แค่คำพูดเพียงไม่กี่คำ ช่างมีอิทพลต่อความรู้สึกของเธอเหลือเกิน แค่คำว่า คะ/ค่ะ ของเขานั้นก็ทำให้เด็กสาวแสนแสบอ่อนระทวยลงไปได้อย่างง่ายดาย....

****************************

Spoil next ep.

" พี่พีทจะรู้ได้ยังไง มึงไม่พูด กูไม่พูด ทุกอย่างก็จบ"

" ห้าหมื่น...สามชั่วโมงเท่านั้น"