1.ตบมาตบกลับนะ (3)

เธอไม่อยากนั่งรอตรงโซฟาที่ได้เห็นพวกเขาทำกิจกรรมอย่างว่าเต็มตา ด้วยรู้สึกนั่งไม่ลง อึดอัดขัดเขินแปลกๆ กุลนารีจึงพาตัวเองเข้าไปในห้องครัวจัดการเก็บล้างสิ่งที่อยู่ในนั้นรอเจ้านายของตน ซึ่งเธอก็ทำอยู่บ่อยครั้งเมื่อถูกเรียกให้มายังคอนโดของชายหนุ่ม

ทว่านี่เป็นครั้งแรกที่เปิดเข้ามาแล้วเจอโป๊ะแตกเข้า โดยมากพศินจะทำกิจกรรมส่วนตัวเรียบร้อยแล้ว หรือไม่ก็ยังอยู่ในห้องนอนซึ่งเธอพอรับรู้ได้จากเสียง นั่นก็นับว่าน่าขนลุกพอแล้ว แต่ครั้งนี้ทำเอาหัวใจแทบวายจริงๆ แถมภาพนั้นยังติดตาอยู่เลย ให้ตายสิ!

“จองโต๊ะแล้วใช่ไหม”

เสียงเข้มเรียบๆ ดังขึ้น กุลนารีลมหายใจสะดุด ใจกระตุกวูบ หากก็พยายามปรับสีหน้าของตนให้เรียบเฉยแล้วหันไปยังชายหนุ่ม

“ค่ะ”

“คุณไม่ต้องทำก็ได้ เดี๋ยวแม่บ้านก็มาแล้ว”

เจ้าของร่างสูงยืนกอดอกพิงขอบประตูมองเธอด้วยแววตาคมดุเช่นเดิมเหมือนทุกวัน ทว่ากุลนารีกลับรู้สึกว่าตนเองหน้าร้อนขึ้นมาเสียอย่างนั้น

“เสร็จแล้วล่ะค่ะ”

เธอบอกพร้อมล้างมือเรียบร้อย ซับน้ำกับผ้าเช็ดมือเสร็จก็เดินไปหยิบกระเป๋าของตนที่โต๊ะกินข้าว

ชายหนุ่มขยับตัวเดินนำไปก่อนเป็นเวลาเดียวกับที่สาวสวยร่างอวบออกจากห้องน้ำมาพอดี

“เบลขอไปทานข้าวด้วยคนสิคะ”

เบญจวรรณเอ่ยพร้อมยิ้มหวาน ทั้งยังเดินมาเกาะแขนกำยำ

“ผมมีงานต้องคุยกับเลขาด้วย”

พศินบอกสั้นๆ ไม่ต้องเดาความหมายก็เข้าใจได้ว่าปฏิเสธ

เจ้าของใบหน้าสวยที่แต่งแต้มใหม่แล้วหุบยิ้มแล้วเหลือบตามองเธอแวบหนึ่ง ขณะที่กุลนารีพยายามวางสีหน้านิ่งไม่แสดงออกว่ามีเรื่องขุ่นใจต่อกัน

“งั้นเบลกลับก็ได้ค่ะ”

หญิงสาวบอกเสียงอ้อนนิดๆ หากก็ไม่อยากแสดงออกต่อหน้าเลขาของชายหนุ่ม ว่าจริงๆ ตนต้องเอาอกเอาใจและยัดเยียดตัวเองให้เขาแค่ไหน พศินค่อนข้างเย็นชาแม้จะตอบสนองร้อนแรง แต่เขาไม่เริ่มก่อน ไม่คลอเคลียเรียกร้องต้องการ ทว่าเมื่อเธอปลุกอารมณ์ชายหนุ่มก็ไม่ปฏิเสธเหมือนเมื่อครู่ที่ผ่านมา เธออยากดูมีภาษีเหมือนเป็นคนโปรดของเขา นังเลขามันจะได้ไม่กล้าหือ ไม่กล้าดูถูกเธอ

“โทรหาเบลด้วยนะคะ มิสยู”

บอกแล้วก็จุ๊บแก้มสากเบาๆ ส่งสายตามีความหมายก่อนจะผละออกจากห้องไปด้วยท่าทางเฉิดฉาย ทั้งที่ในใจยังเสียดายเวลาเพียงคืนเดียวที่ได้ใช้กับชายหนุ่ม และเขาก็มักจะเรียกมาเจอกันเพียงชั่วคืนทุกครั้ง เช้าวันต่อมาก็บอกให้กลับพร้อมจ่ายเงิน เรื่องเงินน่ะดีอยู่แล้วแต่จับได้อยู่มือสิถึงจะดีที่สุด คงต้องรีบๆ ทำให้พศินติดใจเธอจนขาดไม่ได้ให้เร็วหน่อย เพราะเธอไม่ถูกชะตาแม่เลขาหน้าสวยนี่เลย รู้สึกเหมือนมันอยู่เหนือกว่าเธอ

ประตูปิดลงกุลนารีก็ขยับเข้าไปใกล้ร่างสูงกำยำ สังเกตแก้มสากเห็นรอยลิปสติกจางๆ จึงหยิบทิชชูในกระเป๋าออกมา

“ขอโทษนะคะ”

เธอยืดตัวขึ้นขณะมือบางขยับไปเช็ดแก้มให้เขาอย่างเบามือ เกรงอกเกรงใจ รู้ว่าชายหนุ่มไม่ชอบใจนักที่มีใครมาประทับรอยทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของแบบนี้

ตาคมเหลือบมายังเธอเหมือนจะดุว่า ‘ยังไม่เสร็จอีกหรือ’ ทำเอากุลนารีเผยยิ้มบาง พยายามทำใจให้นิ่งเช็ดต่อไป ทว่าอยู่ๆ มือหนาก็ยกขึ้นเธอจึงผงะนิดๆ หากปลายนิ้วแข็งแกร่งเพียงแตะที่ข้างแก้มแผ่วเบา ร่างบางนิ่งขึงไปแต่ใจกลับเต้นโครมคราม เช็ดรอยลิปสติกจนเสร็จก็หลุบตาลง

“หายาทาก่อนไหม”

คิ้วเรียวสวยขมวดอย่างไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะสังเกตเห็น หมายความน่าจะเป็นรอยแดงชัด แต่เขาก็ไม่ได้ถามว่าไปโดนอะไรมา คงเดาได้ว่าเพราะอะไร

“ไม่เป็นไรค่ะ”

เธอบอกพร้อมกับขยับตัวถอยออกมาเล็กน้อยให้ดูเหมือนไม่รังเกียจเจ้านาย ไม่รังเกียจก็ใช่ แต่เกร็งแถมยังใจเต้นแรงด้วยนี่สิ ไม่ดีเท่าไร

ใช่ว่ากุลนารีไม่เคยมีอาการแบบนี้ สาวบริสุทธิ์ไร้ราคีอย่างเธออยู่ใกล้เจ้านายหนุ่มหล่อเพอร์เฟกต์มีหรือจะไม่ใจสั่น แต่หน้าที่การงานสำคัญกับชีวิตของเธอ กุลนารีจึงใส่ใจเพียงแค่ทำงานให้เป็นที่พอใจของชายหนุ่ม เขาคือคนที่ชี้เป็นชี้ตายในชีวิตเธอเลยทีเดียว เรื่องชู้สาวไม่มีอยู่ในหัวของหญิงสาว

“ทีหน้าทีหลังก็ระวังตัวหน่อย”

พศินบอกเรียบเฉยทั้งสีหน้าและแววตา กุลนารีจึงรับคำ ไม่แปลกใจกับคำพูดของอีกฝ่ายสักนิด ออกเขาออกจะเย็นชาหน้าตาย แค่เห็นว่าเธอโดนทำร้ายแล้วไม่ดุซ้ำก็นับว่าดีแล้ว

=====

หืม…ทำไมบรรยากาศมันดูเขินๆ ^-^