“Challenges are given to test your faith and loyalty." When things get hard, always, always pray. Pray lang, hindi man dumating agad ang hinihiling mo, at least nagdasal ka. Don't worry, God heard your prayers. Have faith and always trust his ways <3 Proverbs 3:5-6 (NIV) “Trust in the Lord with all your heart and lean not on your own understanding; in all your ways submit to him, and he will make your paths straight.”
KHALESSI MONDRAGONBukas na ang birthday ni Khalian. Nagpa-cater kami ni Mali na kayang pakainin ang lahat ng nandito sa ospital. May mga pa-games din para sa lahat. May mga pa-giveaways din. Hindi ko nga alam kung paano ito natapos lahat ni Mali in just a week lang kahit na busy ito sa sariling kompanya. Ilang beses ko siyang tinatanong sa mga ginastos dahil gusto ko ring mag-ambag, pero hindi na nila ako pinaambag pa. And knowing the set-up, the capacity of guests, the giveaways, alam kong hindi lang na maliit na bagay iyon.They also hired high-paying musicians, mascots for the kids, and clowns and magicians. Hindi ito ang ineexpect kong birthday celebration para sa anak ko. Pero dahil nandito na rin kami sa ospital ay wala kaming ibang option.Lalo pa na ito rin ang gusto ni Khalian para sa birthday niya. Nagkwento pa ito sa batang babaeng nakilala niya sa dialysis center. Naawa siya dahil nakikita niya raw ang sarili sa batang babae.Khalian’s kindness makes my heart winces. K
KHALESSI MONDRAGON“Mommy!” Lumakad ako papalapit kay Khalian saka ko siya hinalikan sa noo. Nagningning naman ang mga mata niya nang makita ako.“How are you, little boy?” “I’m big na kaya, mommy! So, I’m a man, not a little boy,” pagmamalaki ni Khalian.Napatawa kami ni Mama at ni Iko sa sinabi ng anak ko. Pinakita niya pa sa’min ang braso niya at kunyaring may muscles doon.Umupo ako sa tabi niya at sinuklay ang buhok niyang manipis. Alam kong payat na si Khalian, pero mas lalo ata siyang nangangayayat ngayong gabi.Naiiyak ako, pero hindi ko magawa. Not now in front of him.“How’s your day, young man?” Nakangiti kong sabi.“Nag-dialysis ako, Mommy. Tapos nakita kita sa TV! Ang ganda-ganda mo talaga, mommy!” “Bolero!” Nanlaki naman ang mga mata ni Khalian saka mabilis na umiling. “Hindi a, ang ganda-ganda talaga ng mommy ko! Inggit sila na may dyosa akong ina!” Kinurot ko ang pisngi ng anak ko. “Kulit talaga.”Nagsitawanan naman kami ulit. Marami pang kwento si Khalian na para
KHALESSI MONDRAGONNgumiti ako sa harap ng maraming tao, sa camera at sa kanya. “Yes, I love you too, Fab.”And the crowd went loud.“Napaka-cheesy niyo namang dalawa!” sigaw ni Maya, sabay tawa. “Nakakakilig, promise!”I laughed weakly, brushing my hair behind my ear as I glanced at Fabian again. But this time… his gaze had changed. From soft and hopeful to dark and intense. His eyes roamed over me like I was something forbidden he was already claiming. Like I was food—and he was starving.I bit my lower lip and quickly looked away, hoping no one else saw that shift. But I felt it. And I knew he did, too.“So,” sabi ni Maya, bringing back the conversation. Her voice snapped the crowd’s attention back to her. “This movie—Sunshine In The Rain—is known not just for its powerful message about love and loss… but also your…”She leaned closer with a teasing smirk, “…sizzling chemistry on screen.”Muling nag-ingay ang paligid. Sinisigaw ang salitang, “Faleesi! Faleesi!”“Paano niyo ‘yon naga
KHALESSI MONDRAGONNasa dressing room ako, inaayusan para sa interview namin ni Fabian. Isang linggo pa lang ay naging blockbuster na agad ang movie naming dalawa.Kinakabahan ako. I used to it. Pero bakit ngayon ay hindi ako maiwanan ng kabang nararamdaman ko?Matapos akong ayusan ay iniwan ako ng mga staffs ko. Just me, alone, pacing back and forth. Singlamig ng mga kamay ko ang pawis ko. Hindi pa nga nagsisimula ay kinakabahan na ako.Paano ba naman, nang makabalik ako sa ospital ay may dalawang itim na envelope ang inabot sa’kin ni Mama. At katulad ng unang sulat na hinatid sa silid ni Khalian ay dugo rin ang gamit sa pagsulat doon.Natatakot ako. Alam niya ang room number ni Khalian, kaya alam kong alam niya rin ang tungkol sa anak ko. Sa mga sekretong pilit kong binabaon sa lupa.“You don’t belong here, liar.”“The world will learn the truth about your son, Lessi.”Napapitlag ako nang may kumatok sa pintuan. Sa gulat ay napahawak ako sa dibdib ko—ang kaba na kanina pa bumabalot
KHALESSI MONDRAGONNanginginig ang buo kong katawan habang nakatitig sa papel na hawak ko. Mukhang napansin iyon ni Iko kaya inagaw niya iyon sa’kin at binasa.Wala namang sinabi si Iko at basta na lang tumayo pinagpupunit ang papel at tinapon sa basura.Ilang sandali lang lumakad si Iko papuntang basurahan at tinapon saka kinuha ang cellphone sa bulsa at may tinawagan bago lumabas ng silid.Bago ko pa sundan si Iko ay pinigilan na ako ni Mali. “Hayaan mo na si Iko, alam niya ang ginagawa niya. As for you, magpahinga ka na. Baka nakakalimutan mong may baby ka pang dinadala, Lessi? I won’t tolerate your stubbornness, not now. Okay?” Mahabang litanya ni Mali saka ako dinala sa isang kama na bakante at pinahiga ako.My small projects with Fabian continued. Mostly, kaming dalawa na lang at hindi na kasama si Fiona at Alej, dahil busy na ngayon si Alej sa endorsements projects niya. Habang si Fiona naman ay nagkaroon ng new project.Ilang araw na kaming magkasama ni Fabian. Sa harap ng ca
KHALESSI MONDRAGONNaalimpungatan ako nang maramdaman ko ang mahinang haplos sa ulo ko. Maliit na kamay ang siyang naramdaman ko.“You are my sunshine,” a little voice began to sing, soft and steady. “My only sunshine.”Napangiti ako nang makilala ko ang boses na iyon. Ilsang maliit na tingig pero sobrang galing kumanta. His voice was like warm light breaking through the storm I’d been carrying for days.“You make me happy when skies are gray.” Unti-unting lumambot ang puso ko sa bawat salitang binibigkas niya. My sunshine. My only constant in this chaotic world. Sa gitna ng lahat ng sakit, takot, at pagod, siya lang ang bukod tanging nagpapakalma sa’kin. My anchor. My breath.“You’ll never know, dear, how much I love you.”I reached for his tiny hand and brought it close to my lips. Marahan ko iyong hinalikan, pinipigilan ang pagtulo ng luha habang pinakikiramdaman ang init ng palad ng anak ko.“Please don’t take my sunshine away.”Ako na ang kumanta ng dulo. Garalgal man ang boses a