KABANATA 7

Kabanata  7

Sa pakikinig sa kanyang ordinaryong boses, naramdaman ni Demux na parang  sinaksak ang kanyang puso ng kung anong matalim na bagay.

Hindi niya naiwasang mapakunot-noo sa nakinikilos ng Asawa, "Bakit mo biglang gustong itapon? Hindi mo ba pinahahalagahan ang wedding dress na ito?"

Hindi naman ito itinanggi ni Aimee.

Sa nakalipas na tatlong taon, espesyal siyang naglaan ng lugar sa damitan para isabit ang wedding dress na ito.

Matagal na ito iniingat ni Aimee at nakasanayan na Taun- taon ay pinala-laundry niya pa ito, Siya mismo  rin ang nagdadala sa Laundry upang ipalinis ito ng sa ganon ay mukha parin itong bago At hindi kumupas ang ganda.

Isa sa malaking dahilan ni Aimee ,kung bakit niya ito pinahahalagahan ay dahil naniniwala siyang minsan lang ikasal ang mga tao sa kanilang buhay, kaya ang wedding dress ay dapat itago bilang isang souvenir.

Ngayon ay malapit na silang maghiwalay.

Marahil ay magpapakasal na si Demux sa kanyang minamahal sa lalong madaling panahon sa oras na maghiwalay na sila ng tuluyan.

Kaya para kay Aimee ano pang Silbi kung iingatan niya pa ang wedding dress ,marahil ito lang ang magpapaalala sa kanya na kung paanon siya saktan at lokohin ng sarili niyang Asawa.

Ang wedding dress na ito, tulad niya, na kahit ano'ng pag iingat pa ang gawin kapag tumagal humuhuna din at nasisira .

Nag-dahilan nalang si Aimee at Pilit na ngumiti , "Sira na. Nalaman ko lang ilang araw na ang nakalipas na may malaking butas ito."

"Hindi mo ito pwedeng itapon nang ganoon kadali." Turan ni Demux.

Tiningnan ni Demux ang kanyang pilit na ngiti, iniisip na nag-aatubili siyang iwanan ito, "Sige, ipapaayos ko sa bridal shop at titingnan kung pwedeng kumpunihin..." Suhesyon pa ni Demux.

"Kalimutan mo na." Kumbinsi na turan ni Aimee kay Demux.

Tumingin ng diretso si Aimee kay Demux at sinabi , "Ang mga sirang bagay ay hindi na pwedeng ingatan pa!." 

Malalim ang binitawan na salita ni Aimee sapat na ang tinutukoy niya ay ang puso tulad ng sa tao.

Pagkatapos niyang magsalita, nang hindi na hinintay si Demux na magsalita pa, siya ay umikot at pumasok sa bahay.

Nang mapansin ni Demux na bakit iika-ika siyang maglakad ay walang atubiling nagtanong ito , "Nga pala, nasugatan ka ba o ano? Dalawa o tatlong araw na, bakit ka pa rin pilay kung maglakad?"

Sa tagal ng pagsasama nila ngayon siya naguguluhan bakit iba ngayon ang kinikilos ni Demux,madalas ito nagpapakita sa kanya ng pag aalala ngayon, pero madalas nalang din niya iniisip na baka nagkakaroon din ng konting konsensya ito sa ginagawang panloloko sa kanya.

Marahil kung hindi niya alam ang Relasyon ng kanyang Asawa sa kanyang Hipag ,baka kiligin pa siya sa pinapakitang pag aalala ni Demux pero sapat na yung nalalaman niya para kamuhian niya ang mga ito.

Marami siyang gustong itanong kay Demux pero mas pinili niya paring sarilihin nalang .

Bahagya niyang ibinaba ang kanyang mga mata at nagdahilan,  "Medyo gumaling na ako, ngunit kagabi nang bumalik ako sa Lumang bahay, lumuhod ako sa may bakuran ng apat na oras."

"Ano ang sinabi mo?" Gulat na tanong ni Demux.

Si Demux ay natigilan, ang kanyang mga mata ay hindi sinasadyang napadako sa  namumula at maga na mga palad ni Aimee, ang kanyang mga pupil ay bahagyang lumiit, "Ang kamay mo, paano nangyari..."

Kumurap si Aimee at umamin , "Pinarusahan  ako."

Ang tono ni Aime ay payak at normal, at walang bakas ng sama ng loob.

Kumunot ang noo ni Demux sa narinig kay Aimee, "Bakit ka lumuhod nang ganoon katagal, at..." Hindi na siya naglakas-loob na mag-isip pa.

Si Aimee, hindi ba siya kalahating babae sa Gregorio? ,Paano siya nagkaroon ng ganoong pinsala pagkatapos bumalik,naguguluhang turan ni Demux sa sarili.

Tumingala si Aimee sa kanya, at bumalik  ang mapapait na ala-ala para kay Aimee noong araw na ikinasal siya kay Demux,umasa siya sa matagal na panahon ay  matutunan siyang Mahalin nito, bubuo sila ng isang matibay at masayang pamilya at umasa siya na hanggang pagtanda ay magkasama silang dalawa.

Pero lahat ng yun ay isang pangarap na kailan man hindi na matutupad, at isang bangu-ngot na dumating sa buhay niya.

Nanatili siyang tahimik , pinipigilan ang kapaitan sa kaibuturan ng kanyang puso. Sa huli, sa ilalim ng mapanuring tanong nito, ngumiti siya at sinabi, "Dahil hindi ka umuwi kasama ko."

Pinigilan niya ang sarili na maging bastos sa asawa ,kahit pa na abot langit ang pagkasuklam na niya rito , .

"Nakangiti ka pa rin. Hindi ba masakit?" Nag aalalang tanong ni Demux.

"Masakit, Pero sanay na ako." Makahulugang turan ni Aimee.

"Sanay ka na?" Naguguluhang tanong ni Damux sa Asawa.

"Oo." Walang emosyon na turan ni Aimee.

Dahan-dahang pinisil ni Aimee ang palad pinipigilan ang maging masama sa Asawa, ang boses niya ay pilit na ginawang kalmado na para bang pinag-uusapan nila ang ibang tao. "Kung hindi ka uuwi kasama ko, makakatanggap ako ng ganitong parusa."

Siyempre, may higit pa doon.

Mula pagkabata hanggang pagtanda, kung may ginawa siyang kahit bahagyang hindi ikinatuwa ng matandang babae, tiyak na parurusahan siya.

Ang lugar na may mga bato ay sadyang dinisenyo para sa kanya.

Wala pang isang taon matapos dumating sa tindahan ng mangangalakal, sa edad na anim, natuto na siyang lumuhod, at nakakaluhod na sa ikasisiya ng matandang babae.

Ang kanyang mga tuhod, binti, at talampakan ay nakahanay lahat sa isang tuwid na linya, perpektong nakahanay sa mga bato.

Si Demux ay  lumuhod sa harapan niya at dahan-dahang itinaas ang kanyang mahabang palda, bakas ang parusa na natanggap niya sa matandang Gregorio ,dahil sa porselana niyang kutis pansin na pansin ang mga sugat sa kanyang mga tuhod, na namamaga at may pasa.

Ang balat sa kanyang mga binti ay hindi rin maganda, ngunit nababalutan ng mga pasa.

Walang kahit na anong emosyon nararamdaman si Aimee sa ginagawang pag-aalala ni Demux dahil para sa kanya ang sugat madaling gamutin pero ang paulit-ulit na sugat na ginagawa nito sa kanyang puso kailanman ay malabo nang gumaling.

Para saan pa ang pag aalala kung paulit-ulit karin naman sasaktan? ,para kay Aimee wala na puwang sa puso niya ang patawarin ang asawa at hipag niya, dahil hindi lang siya ang niloko ng mga ito pati ang kapatid niyang ngayon walang kalaban-kalaban .

Kaya anong dahilan para hindi siya lumaban at maging matatag? Marami mga panahon at oras siya sinayang sa lalaking kahit kailan ay hindi siya nagawang hawakan o pahalagahan.