Chapter 062Merlyn POVPagkapasok ko sa villa, halos hindi ako makapaniwala sa ganda ng lugar. Mula sa malalaking bintanang tanaw ang dagat hanggang sa maaliwalas na ambience ng kwarto namin, para akong nasa isang panaginip.Lumapit ako sa glass door at hinawakan ang malamig na surface nito habang pinagmamasdan ang malawak na dalampasigan sa labas. “Grabe, Cris… hindi ko inakalang dadalhin mo ako sa ganitong lugar.”Niyakap niya ako mula sa likod, ramdam ko ang init ng katawan niya habang pabulong siyang nagsalita sa tenga ko. “Gusto ko lang gawing espesyal ang trip natin, sweetheart. Alam kong pagod ka sa trabaho at sa lahat ng nangyari nitong mga nakaraang linggo… Gusto kong magpahinga ka at mag-enjoy.”Napangiti ako at humilig sa dibdib niya. “Salamat, Cris. Ang sweet mo talaga.”Pinaharap niya ako at hinaplos ang pisngi ko. “At hindi pa ‘yan ang pinaka-best part. Mamayang gabi, may surpresa pa ako para sa’yo.”Napaangat ang kilay ko. “Hala, ano na naman ‘yang surprise mo?”Ngumisi
Chapter 063Kinabukasan.Pagkagising ko pa lang, masaya nang abala si Cris sa pag-aayos ng itinerary namin. Mukha siyang isang batang excited na pupunta sa field trip.“Sweetheart, bilisan mo magbihis!” sigaw niya mula sa veranda ng hotel room namin. “May pupuntahan tayong special place dito sa Cebu!”Napairap ako habang nag-aayos ng buhok. “Cris, hindi pa nga ako nag-aalmusal. Baka naman isama mo na naman ako sa kung saan-saan tapos wala tayong dalang pagkain!”Sumilip siya sa loob ng kwarto at ngumiti. “Huwag kang mag-alala, may baon akong chicharon!”Napahinto ako. “Chicharon? ‘Yon lang?!”Natawa siya. “Siyempre hindi lang ‘yon! May plano ako, Merlyn. Basta sumama ka lang, ako ang bahala sa’yo.”Dahil wala naman akong choice at alam kong hindi titigil si Cris hangga’t hindi niya natutupad ang gusto niya, sumakay na ako sa van na inarkila niya. Habang nasa biyahe, panay ang kwento niya tungkol sa pupuntahan namin.“Sweetheart, dadalhin kita sa isang napakagandang lugar—magical, roma
Chapter 064Akala ko noon, ako na ang pinakamaswerteng babae sa mundo. Yung tipong, may gwapong Cris na laging nagpapasaya sa akin at nagpaparamdam ng pagmamahal sa bawat pagkakataon. Pero akala ko lang pala ang lahat.Lumipas ang mga taon, at tila unti-unti siyang nagbago. Para bang ang dating mahinahon at mapagmahal na Cris ay natangay ng hangin, kasama ang mga pangako niyang tila itinapon na lang. Kahit may isang taong gulang na kaming anak na babae, hindi na niya ito madalas kargahin o kahit tingnan man lang.Tuwing gabi, nagigising ako sa malalakas na tunog ng pagbukas ng pinto. Lasing na naman siya. Amoy alak at sigarilyo, halatang galing sa inuman. Ni hindi na niya ako binabati. Kung dati, may yakap at halik akong sasalubong sa kanya, ngayon ay tanging malamig na katahimikan na lang.Isang gabi, habang nasa sala ako at pinapatulog si Baby Mia, narinig ko ang pagkatok ng pinto. Eksaktong alas-dose na naman.Pagkabukas ko, bumungad ang itsura ni Cris — gusot ang polo, nanginginig
Chapter 065Cris POVAndito ako ngayon sa isang high-class na bar kasama sina Thomson at Rommel. Mga kaibigan ko mula pa noong college. Sila ang mga tipo ng tao na laging may opinyon sa lahat ng bagay — lalo na pagdating sa mga mali kong desisyon.Ibinuhos ko sa kanila ang lahat. Sinabi ko na gusto nang makipaghiwalay sa akin si Merlyn. Walang paligoy-ligoy. Diretso sa masakit na katotohanan."Gago ka kasi, Tol," singhal ni Thomson, agad na sinundan ng isang lagok ng alak. "Kung hindi ka ba namang kasing tanga at iniputan mo siya sa ulo, eh di sana maayos pa ang pagsasama n’yo! Kahit anong gawin mo, nakasala ka na sa kanya!"Napairap ako, pero alam kong totoo ang sinasabi niya. Hindi ko rin naman matatanggi."Tumigil ka nga, Thomson," singit ni Rommel, sabay abot ng shot glass sa akin. "Hindi lang si Cris ang may kasalanan. Minsan kasi, mga babae din naman may mga echosera moments ‘yan. Siguro selos lang si Merlyn. O baka naman may hormonal imbalance?""Hoy, Rommel!" Inirapan siya ni
Chapter 066"No, hindi ako papayag sa gusto mo, Cris!" mariing sagot ni Andrea sa kabilang linya. Ramdam ko ang galit at desperasyon sa boses niya."Andrea, please," mahina kong tugon, pilit na iniintindi ang emosyon niya. "Alam kong mali ang lahat ng ‘to. Kailangan ko nang ayusin ang buhay ko.""Anong ayusin, Cris? Ako? Tayo?!" Napasinghap siya, at kahit hindi ko siya nakikita, alam kong umiiyak na siya. "Ginamit mo lang ba ako? Para saan? Para punan ang mga pagkukulang ni Merlyn?!"Napapikit ako, hinayaan kong dumaloy ang sakit na dulot ng mga salitang binitiwan niya. Hindi ko man gustuhin, alam kong tama siya. Mali ang lahat ng ginawa ko."Andrea, hindi ganun," mahinahon kong sagot. "Pero may anak kami ni Merlyn. Hindi ko pwedeng sirain ang pamilya ko ng tuluyan.""At ako? Wala akong halaga, ganun ba?!" humahagulgol na siya ngayon. "Sinakripisyo ko lahat para sa’yo, Cris. Minahal kita nang buong puso!"Alam kong wala na akong tamang maisasagot. Kahit ano pang sabihin ko, pareho na
Chapter 067Andrea POV"Anong akala niya sa akin tanga, kung ganito man lang na iiwan niya ako kailangan tuluyan silang magkahiwalay sa asawa nito!" galit kong sabi. "Tingnan natin kung hindi tuluyang makipag-hiwalay sayo ang asawa mo, Cris."Buti na lang ay friends kami sa social media pero iba ang pangalang ang ginamit ko. Lahat na ginawang pagtatalik namin ni Cris ay kinuhaan ko ng videos kung paano niya ako pinaligaya sa mahaba ng panahon.Nakangisi akong tumitig sa screen ng cellphone ko habang pinapanood ang mga videos namin ni Cris. Alam kong hindi niya akalain na may mga kopya ako ng bawat sandali namin. Tanga siya kung iniisip niyang basta na lang ako papayag na iwan niya ako at bumalik kay Merlyn."Akala mo makakaligtas ka?" bulong ko habang ini-scroll ang gallery ko. "Hindi ako papayag na ako lang ang masasaktan."Buti na lang at matalino ako. Hindi ko ginamit ang totoong pangalan ko sa social media. Friends kami ni Merlyn doon — o at least, friends siya sa fake account ko.
Chapter 068Merlyn POVSobrang sakit ang nararamdaman ko sa pagkakita sa videos, at mga chat niya sa akin. Kaya agad ko inayos ang mga gamit namin ng anak ko. Ngayong gabi, aalis kami ng aking anak.Hindi ko na napigilan ang mga luhang tuluyan nang bumagsak sa aking mga mata. Paulit-ulit kong tinitingnan ang mga videos at chat na pinadala ng babae. Ramdam ko ang kirot sa puso ko, parang pinupunit ang bawat bahagi nito."Bakit, Cris? Bakit mo nagawa ito sa amin?" bulong ko habang yakap-yakap ang isang taon naming anak na mahimbing na natutulog.Hindi ko na kailangang makarinig pa ng paliwanag. Sapat na ang mga ebidensiyang nasa harap ko. Kahit gaano ko pa siya kamahal, hindi ko kayang manatili sa isang relasyong puno ng kasinungalingan at pagtataksil.Agad akong tumayo at nagsimulang mag-impake. Isa-isang sinilid ko sa maleta ang mga damit ng anak ko at ilan sa mga gamit ko. Pinunasan ko ang mga luha sa aking pisngi at pilit na pinatatag ang sarili ko."Para sa anak ko, kailangan kong
Chapter 069Cris POVKinabukasan Pagdilat ng mga mata ko, ramdam ko agad ang matinding sakit ng ulo. Para bang binabayo ito ng malalakas na tambol. Napatingin ako sa paligid — magulo, amoy alak, at puro basyo ng bote ang nakakalat.Sa tabi ko, sina Thomson at Rommel, parehong tulog pa rin at may mga marka pa ng alak sa kanilang damit. Napailing ako."Hoy, gising na!" sabi ko habang marahang tinatapik si Thomson. "Tangina, parang mga bangkay kayo rito.""Ahhh, ang sakit ng ulo ko, Tol," ungol ni Thomson, sabay taklob ng unan sa mukha niya. "Bakit ba natin naisip mag-inuman ng ganito kagabi?""Eh 'di dahil sa katangahan ko," maasim kong sagot. "At sa kagaguhan ko na rin."Napaungol si Rommel nang marinig ang usapan. "Tol, seryoso ka ba sa sinabi mo kagabi? Gusto ka raw hiwalayan ni Merlyn?"Bigla akong natahimik. Parang isang kutsilyo ang sumaksak sa dibdib ko sa simpleng tanong na 'yon. Agad kong naalala ang galit sa mga mata ni Merlyn at ang huling sinabi niya sa akin."Oo," mahina k
Chapter 085 Merlin POV "Nanay, bakit ka po magsinungaling sa mamà nang pangalan mo?" inosenteng tanong ni Mila habang hawak-hawak ang bag na kinuha ko sa kanya kanina. Tinitigan ko ang kanyang mga mata—malinaw, walang bahid ng pagdududa, punong-puno ng tiwala. Napangiti ako, pilit kong tinatago ang bigat sa dibdib. "Kasi po, ayaw kong magbigay ng dahilan upang makakuha ng atensyon ng iba," malumanay kong paliwanag sabay haplos sa kanyang pisngi. "Minsan kasi, anak, mas mabuting tahimik lang tayo para walang gulo." "Pero ‘Nay, parang kilala ka po nung mamà… yung naka-kotse," aniyang napakunot ang noo. "Tinitigan ka niya habang kausap mo si Tita Belen." Napatingin ako sa malayo. Tumibok nang mabilis ang puso ko—parang naramdaman kong hinahabol na ako ng nakaraan. "Siguro nagkamali lang siya ng tingin," sagot ko sabay kunwaring tawa. Pero sa loob-loob ko, alam kong hindi ‘yun basta pagkakamali. Ang tingin na ‘yon… ang pagkakatitig ng lalaking iyon… ay hindi ng isang estranghero.
Chapter 084Kinabukasan. Tulad ng sinabi ko kagabi, maaga kaming nagtungo ni Mang Rudy sa paaralan. Tahimik lang ako sa likod ng sasakyan habang pinagmamasdan ang tanawin sa labas ng bintana. Sa bawat metro ng kalsadang nilalakbay namin, mas lalong bumibilis ang tibok ng puso ko.Pagdating namin sa harap ng paaralan, agad akong napatayo sa kinauupuan nang makita ko ang mag-ina sa may gate.Napakapit ako sa pintuan ng sasakyan, hindi pa agad bumababa. Parang may humigpit sa dibdib ko.Siya 'yon. Ang bata. Kamukha ni Mila.Hindi ko maiwasang titigan siya. Parehong-pareho ng mata, ng ilong, ng ngiti… pero hindi ako puwedeng magpadala sa damdamin.At ang babaeng kasama niya—hindi si Merlin. Ibang babae. Mas bata, mas payat, at iba ang postura.“Puwede kayang... pamangkin lang ni Merlin? O anak ng kaibigan? O baka naman... anak niya talaga pero... paano kung hindi?”Napahawak ako sa dibdib ko. Huwag kang umasa, Cris... baka masaktan ka lang.Pero hindi ko rin mapigilang mapatingin muli. L
Chapter 083 Hindi na siya nagtanong pa. Agad siyang kumabig pakanan at huminto sa tabi. Bumaba ako ng sasakyan, lumapit sa matanda, at tahimik na tumingin sa mga nakalinyang kakanin. Kinuha ko ang ilang balot ng sapin-sapin, kutsinta, at puto. Ibinayad ko ang higit pa sa halaga, saka muling tumitig sa mga pagkain—parang nakikita ko si Merlin sa bawat kulay, sa bawat patong ng sapin-sapin. "Salamat po, sir!" masiglang sambit ng matanda. Ngumiti ako nang bahagya. "Salamat din po." Pagbalik ko sa sasakyan, tahimik kong pinatong sa kandungan ang mga binili. Sa isip ko, Merlin… kung buhay ka pa… baka ito ang paraan mo para ipaalala sa akin na hindi pa tapos ang kwento natin.Tahimik pa rin ang biyahe. Hawak-hawak ko ang plastic ng mga kakanin sa kandungan ko, habang nakatitig lang sa labas ng bintana. Paulit-ulit na bumabalik sa isip ko ang batang babae sa paaralan—ang mga mata niya… parang nakita ko na ‘yon dati. At ang babae na kasama niya—malumanay ang kilos, pamilyar ang paraan ng
Chapter 082 Cris POV "Magandang araw pagdating sa paaralan, Mr. Montereal!" bati sa akin ng isa sa mga guro habang bumababa ako ng sasakyan. Bahagya akong ngumiti at tumango bilang tugon, bitbit ang kumpiyansa ngunit may halong pag-iingat. Ito ang unang araw ng pakikilahok ko sa proyektong sinusuportahan ko para sa paaralan—isang programang nakalaan para sa mga batang may potensyal ngunit salat sa buhay. Tahimik akong naglakad papasok, sinusundan ng mata ang paligid. May ilang magulang pang palabas, kasabay ng ilang batang tumatakbo sa hallway. Ngunit sa isang gilid ng aking paningin, may isang batang babae akong nasilayan—at isang babaeng tila ina niya. Simple ang kanilang pananamit, ngunit may kakaibang liwanag sa mga mata ng bata. Napahinto ako sandali. Hindi dahil sa bata—kundi dahil sa babae. Parang may kakaiba sa presensya niya. Pamilyar? O baka dahil sa paraan ng kanyang pagyakap sa anak niya, na tila buong mundo niya ito. "Sir, dito po ang faculty room. Doon po tayo
Chapter 081KinabukasanMaaga akong nagising upang maihanda ang aming agahan at ang paboritong pagkain ni Mila—pritong itlog at sinangag na may konting tuyo. Habang nilalatag ko ang pagkain sa mesa, lumabas si Mila mula sa kwarto, hawak-hawak ang maliit niyang bag at nakasuot na ng malinis niyang uniporme."Good morning, Nay!" bati niya sabay halik sa pisngi ko."Good morning din, anak. Kumain ka na para may lakas ka mamaya," sabi ko habang inaabot sa kanya ang plato.Masaya kaming kumain. Habang kumakain, paulit-ulit siyang nagkukwento tungkol sa mga kaklase niya at kung gaano siya kasabik para sa homeroom meeting dahil ipapakilala daw nila ang mga magulang nila sa klase.Pagkatapos naming kumain, inayos ko ang gamit niya at hinatid siya sa paaralan."Anak, mag-behave ka ha. Mamaya, darating si Inay para sa meeting," paalala ko."Opo, Nay! Promise po!" sabi niya, sabay kindat at takbo papasok sa gate ng paaralan.Pagkatapos ko siyang ihatid, nagtuloy ako sa palengke para asikasuhin a
Chapter 080Paglipas ng mga buwan, sa kabila ng pagod at walang patid na pagtitinda, sa wakas dumating din ang araw na pinakahihintay namin—ang unang araw ng pasukan.Nasa Grade 1 na si Mila.Suot niya ang kanyang bagong uniporme na bahagyang maluwag pa, pero kita sa kanyang mukha ang tuwa at kaba. Inayos ko ang kanyang kwelyo habang nakaabang kami sa labas ng bahay, hinihintay ang traysikel na magsasakay sa amin."Inay, ang ganda po ng damit ko," sabik niyang sabi habang iniikot-ikot ang sarili."Bagay na bagay sa'yo, anak," sagot ko, hindi mapigilan ang ngiti. "Tandaan mo, ha? Magpakabait ka sa school, makinig sa teacher, at huwag kakalimutang mag-enjoy.""Opo, Inay!" tuwang-tuwa siyang humawak sa bago niyang bag na pinag-ipunan namin ng ilang buwan.Pagdating sa paaralan, napuno ako ng emosyon habang pinagmamasdan siyang nakapila kasama ng ibang bata. Napakaliit pa niya, pero puno ng tapang ang kanyang mga mata—parang sinasabi nilang kaya niya ito, para sa mga pangarap niya, para s
Chapter 079 Habang hinihila ko ang kariton paalis sa palengke, napansin ko ang unti-unting pagdilim ng kalangitan. “Mila, bilisan natin nang kaunti. Mukhang uulan.” Sa daan pauwi, bagama’t may kabigatan ang kariton, hindi ko maramdaman ang hirap. Siguro dahil ramdam kong masaya ang araw namin—maraming nabenta, may dagdag ipon, at higit sa lahat, nandoon ang anak kong si Mila na hindi kailanman nagrereklamo. “Inay, ang saya po kanina sa palengke,” sambit ni Mila habang palundag-lundag pa sa gilid ng daan. “Ang dami pong bumili, tapos si Aling Rosa gusto raw ng pre-order tuwing linggo!” “Oo nga anak, salamat sa tulong mo ha. Kung wala ka, di ko kakayanin ‘to araw-araw.” Ngumiti siya, sabay sabing, “Gusto ko po talaga makatulong, Inay. Para makapag-aral po ako sa private school, gaya ng sabi niyo.” Napahinto ako sandali. Hinaplos ko ang buhok niya. “Oo, anak. Sa susunod na pasukan, papasok ka na sa private school. Desidido na ako. Kaya natin ‘yan. Basta magsipag lang tayo, ipon ng
Chapter 078Merlyn POVMaaliwalas ang umaga. Maaga kaming nagising ni Mila para magtinda ng suman sa palengke, pero ngayong tapos na ang gawain, nakaupo na kami sa balkonahe ng maliit naming bahay, may tasa ng mainit na tsokolate sa kamay.Tahimik lang si Mila habang sinusuyop ang mainit na inumin. Napatingin ako sa kanya—parang may iniisip.“Anak Mila,” mahina kong tawag.Napalingon siya sa akin, ngumiti. “Opo, Nanay?”Hinawakan ko ang kanyang kamay. “Sa susunod na pasukan, mag-aaral ka na sa private school.”Napakunot ang noo niya. “Ha? Bakit po, Nay? Eh, okay naman po ako sa public school. Mabait naman po si Teacher Agnes. At may mga kaibigan na rin po ako dun.”Hinaplos ko ang buhok niya. “Alam ko, anak. At hindi kita pipilitin kung ayaw mo talaga. Pero gusto ko lang sanang mabigyan ka ng mas maraming oportunidad. Mas maganda ang pasilidad doon, at may scholarship program na inalok sa'yo. Ibig sabihin, halos wala tayong babayaran.”Nanlaki ang mga mata niya. “May scholarship po ak
Chapter 077Kinagabihan, habang natutulog si Mila sa maliit naming papag na may kulambo, tahimik akong nakaupo sa tabi ng lamparang nakapatong sa lamesita. May hawak akong lumang diary—ang tanging alaala ng lumipas na buhay na pilit kong kinalimutan.Sa bawat pahina ay mga salitang isinulat ko noon—panahong hindi ko pa alam ang kahulugan ng katahimikan. Mga gabing umiiyak ako sa takot, sa sakit, at sa kawalang-kasiguraduhan kung makakabangon pa ba ako. Ngunit ngayon, habang binabasa ko ito, dama ko ang layo ko na sa dating ako. Parang ibang tao na ang nagsulat ng mga iyon.Kumatok ang alaala ni Cris. Hindi ko alam kung dahil ba sa diary o sa katahimikan ng gabi, pero bigla ko siyang naalala. Ang mga mata niyang mapangusap, ang tinig niyang minsang naging musika sa tenga ko—bago ito naging dahilan ng bawat luha.Napahawak ako sa dibdib ko. May kirot pa rin. Hindi na kasing tindi ng dati, pero andoon pa rin. Siguro dahil hindi ganun kadaling kalimutan ang taong minsang minahal mo ng buo