Chapter 2

[Julia POV]

Ayokong malaman ang pangalan mo, lalo na ang nickname mo, ang gusto ko lang ay alagaan mo ang batang ito at patahimikin siyang magsalita hangga't maaari... I have a terrible migraine, the last thing Gusto kong marinig ang talumpati ng isang yaya. - Masungit at masungit na tugon sa akin ng lalaking iyon at unti-unting nawala ang ngiti sa labi ko habang nagsasalita.

Binalaan na ako ng kasambahay at ng iba pang mga empleyado na medyo na-stress si Mr. Enrique Smith, ngunit hindi ko alam na ganoon pala ito... Ngayon naiintindihan ko na kung bakit galit na galit si Mrs. Smith sa paghahanap ng yaya, ang iba ay dapat Tinakasan ko na ba ang lalaking ito ng hindi man lang lumilingon.

Wala akong lakas ng loob na magsabi ng iba, tumango na lang ako na nakaramdam ng kaba... Hindi pa ako nakakaranas ng ganito, ito ang unang trabaho ko bilang yaya, akala ko magiging mas madali ang mga bagay.

Hindi na umimik si Mr Enrique, lumakad lang siya ng mabilis at umalis ng hindi man lang nag "good night".

Oo, mukhang hindi magiging tulad ng inaakala ko, pero hindi ako susuko... hindi at hindi ko kayang sumuko.

Hanggang mga isang buwan na ang nakalipas ay tumira ako sa loob ng Mansion.

Kinailangan kong umalis sa aking lungsod at sa aking paboritong estado sa pagmamadali upang subukan para sa isang mas magandang buhay dito sa San Pablo Bulacan... Ang aking ama, ang aking ama na palaging nag-aalaga sa akin at sa aming pamilya, ay may sakit, siya ay may Alzheimer's at sa kasamaang palad ay hindi namin siya maalagaan ng mabuti sa bukid. Ginagawa ng nanay ko ang lahat ng kanyang makakaya sa pagtatrabaho sa bukid, ngunit isa na siyang babae, wala na siyang magagawa, kaya't nagpasya akong iwanan ang lahat at dumating upang subukan ang buhay dito sa San Pablo... Salamat sa Diyos natagpuan ko ang gawaing ito malaki ang maitutulong niyan sa pambayad ng mga gamot ng tatay ko at ilang gastusin sa bahay. Kaya naman hindi ko kaya at ni hindi ko naiisip na talikuran ang trabahong ito.

Mahirap siguro ang araw ng tatay mo sa trabaho, pero ayos na ang lahat, dapat mas maganda na siya bukas - sabi ko habang nakangiting lumingon kay Miguel.

Ang tatay ko ay boring, katulad mo! tanga ka! - Malakas na sigaw ni Miguel saka pinalo ng malakas at saktong sipa ang shin ko.

Pumunta ako sa upuan at bumalik na dala ang matinding sakit ng sipa na binigay sa akin ng pinagpalang bata... Hindi ko akalain na kaya pala sumipa ng ganoon kalakas ang isang maliit na bata.

Kung gayon Miguel, huwag mong gawin iyon... Napakapangit at ayaw ng Ama sa Langit. - Sinubukan ko siyang itama habang minamasahe ang bahaging sinipa niya.

Pangit tulad mo! Nakakatamad! - He cursed me again at saka tumakbo palayo.

Wala na akong ibang pagpipilian, tumakbo ako at napahiga kay Miguel habang pinipintura niya ang pinto... Kung magpapatuloy siya, ilalagay ako ng tatay niya sa kalsada ngayon. Tapos literal na nadudurog ako!

- Miguel, kailangan mong maligo para sa hapunan... Pumanhik tayo sa itaas, mangyaring? - tanong ko nang buong kalmado at pasensya sa mundo.

- Hindi ako pupunta! - Sigaw niya habang walang tigil na tumatalon sa sala.

He jumped like a bunny among those very expensive decoration items... If this boy break something, I'm sure pag babayaran ako ng tatay niya and every item must be worth more than my house in the country.

Halika na Miguel, pakiusap... Paliliguan ka ni yAya at pagkatapos ay kakain ka ng masarap na lugaw. Sinubukan kong kumbinsihin siya.

Hindi man lang siya nag-abalang sumagot sa pagkakataong ito, umakyat na lang siya sa ibabaw ng sofa at nagsimulang tumalon sa puting muwebles na walang pakialam sa kahit ano.

Miguel, bumaba ka diyan, pakiusap, kung hindi, magagalit ang iyong ama sa akin at sa iyo.

- Ang iyong problema! wala akong pakialam! - Sagot niya sabay labas ng dila at niyuyugyog ang mga balikat.

Habang tumatalon si Miguel, naririnig ko ang ingay ng mga yabag na pababa ng hagdan at isang kahanga-hangang boses ang umalingawngaw, dahilan para makaalis kaagad si Miguel sa sofa.

Miguel, umalis ka na sa couch na yan... hindi ko na sasabihin sayo ng dalawang beses! - Isang beses lang nagtanong si G. Enrique at agad naman itong sumunod.

Ahhh, so apparently he obeys someone... But I don't know if that's a good thing, parang takot siya sa tatay niya and apparently, wala silang father-son bond. Halos hindi nakausap ng lalaking ito ang bata, kahit mahigit dalawang buwan na siyang wala, malinaw ang dahilan ng pag-aalsa ng munting ito.

Hindi mo ba siya pinapanood na halos sinisira ang sopa? Huwag maging incompetent, girl! - Napakahusay na wika ni Enrique habang nilalampasan ako.

I'm sorry, pinababa ko siya, pero matigas ang ulo niya. - Sinubukan kong ipaliwanag.

Si Marta, siguradong hindi ka magtatagal dito. - sabi ni Enrique.

Paumanhin, ngunit ang pangalan ko ay Maria Júlia.- I made a point of correct you.

Enrique na naglalakad patungo sa kwarto nakaupo, huminto bigla, lumingon siya sa akin at lumapit sa akin habang nakangiti sa panunuya at ironic na paraan.

Girl, I'm not even going to make the effort of trying to remember your name... From what I'm seeing here, you won't live past this month.- Patawa niyang tugon sa akin at saka tumalikod. muli ako nang hindi ako binibigyan ng pagkakataong sumagot.

Siguradong hindi ako kilala ng Enrique na ito, wala siyang ideya kung gaano ako kadeterminado, gagastusin ko ang buwang ito at sasabihin ko pa, gagawin kong mahalin ako ng batang ito, o ang pangalan ko ay hindi Maria Júlia.

- Nakalimutan kong banggitin ang ilang bagay sa iyo noon, ngunit kakailanganin mong sundin ang ilang mga patakaran upang magtrabaho sa bahay na ito. Binalaan agad ako ni Henrique pagkapasok ko sa pinto ng sala.

Oo sir! - sagot ko sabay lagay kay Miguel sa isa sa mga upuan.

- Ang unang tuntunin sa lahat, ayaw kong maiistorbo ako sa aking trabaho, kaya huwag na huwag, sa anumang pagkakataon, payagan ako ni Miguel na abalahin ako habang ako ay nakatutok sa aking trabaho, kung hindi, aabutin siya ng kanyang trabaho.. - Siya ay nagsalita ng malakas at malinaw.

Tumango na lang ako bilang tugon, dahil napagtanto kong magtatagal siya sa pagsasalita.

Ayokong madikit sayo si Miguel, disposable ang mga empleyado, at ayokong nakikita siyang nahihirapan kung kailangan mong umalis, kaya hindi mo na kailangan pang sabihin sa kanya ang pangalan mo... Para sa kanya ikaw. Magiging yaya na lang, ganyan ka niya itatawag, don't you dare say your name or nicknames to him. - Nagsalita siya at sa sandaling iyon ay napagtanto ko na ang lalaking iyon ay hindi makatao.

Hindi disposable ang mga tao, empleyado man o, naniniwala ako na may kanya-kanyang halaga ang bawat isa, pero mukhang wala sa mga iyon ang mahalaga sa kanya... Nakakalungkot makakita ng ganyan, sigurado akong napakalungkot niyang tao.

- Oo sir! - sabi ko habang tuyot na lumulunok.

At last but not least...Alagaan mo si Miguel na parang buhay mo, hindi ako papayag na uuwi ang batang ito na may kalmot kung gusto niya. You can't leave him alone for a second if you want to ever, ever, ever, ever talk or answer questions about his mother... Patay na ang babaeng iyon at kung babanggitin mo siya, ikaw din! - Nagsalita siya sa wakas.

Tahimik akong nakinig sa lahat at sa dulo ng isang pangungusap lang na iyon, "yes sir", mabigat ang mga hinihingi ni Henrique at ang ilan ay walang katotohanan, ngunit dadalhin ko ito sa aking tiyan sa abot ng aking makakaya... Ito ay tiyak na hindi ang trabaho ng aking mga pangarap, ngunit tiyak na dadaan ako sa impiyerno para lamang makita ang aking ama ng kaunti.

babawiin ko! Kung may kailangan ka, tawagan mo si Tânia, tutulungan ka niya... Dapat alas nuwebe na si Miguel, bukas maaga ang klase niya at sa hapon may extra curricular activities... Nakita mo na ba ang kwarto mo?- Tanong niya sa akin ng hindi man lang tumitingin sa akin.

Oo sir! Napakaganda at komportable lahat, maraming salamat. Nakangiting sabi ko.

Napakaganda at maaliwalas talaga ng kwarto ko... Tumira ako sa napakasimpleng bahay doon sa Province, ang nasa loob ng mansyon na ito at ang pagkakaroon ng munting kwarto para lang sa akin ay isang panaginip.

Oo, may mga taong kuntento sa kaunti. Kinakabahang nagsalita si Enrique at saka umalis ng hindi man lang nagpaalam.

Oo, ngayon nakikita ko kung saan nakuha ni Miguel ang kanyang mahusay na edukasyon... Ang kanyang ama ay isang halimbawa.

Masarap ba ang pagkain?- tanong ko kay Miguel.

Tumingin sa akin ang batang iyon na may galit na mukha, inilabas ang kanyang dila na may bahid ng pagkain at nagkibit balikat... Na ikinatawa ko.

Mabait na bata si Miguel, alam ko naman. Nawala lang siya dahil wala siyang affection and that's perfectly normal... I know that with time and with great care magagawa kong makuha ang puso ng munting anghel na ito.

Yeah, come to think of it... Baka may misyon ako sa bahay na ito, bukod sa pagtulong sa mga magulang ko, kailangan ko ring tulungan ang batang ito kahit papaano. Talagang naniniwala ako na ang Diyos ang namamahala sa mga hakbang ng bawat tao at naniniwala ako na Siya ang gumabay sa akin sa bahay na ito at sa pamilyang ito. Yun siguro ang pakay ko, ang alagaan at bigyan ng pagmamahal ang batang may pusong sugatan.