BLAMED

Chapter 14

Nasa ikatlong taon na ako ng sekundarya nang biglang isang umaga ay kinausap na ako ni Jinx nang masinsinan.

“Baka ito na ang huli kong paghihintay sa’yo.”

“Ano?”

“Hindi na kita mahihintay e.”

“Pasensiya ka na ha. Okey lang naman kung mauna ka na. Kaya ko namang maglakad papuntang school.”

“So, ganoon na lang ‘yon?”

“Oo ano ka ba? Kung hindi mo na ako mahintay e di huwag mo na lang akong hintayin.”

“Sige. Hindi na lang muna kina hihintayin. Nakakapagod kasing maghintay lalo parang wala naman na talaga akong mahintay.”

“Kaya sinabi ko noon sa’yo pa, first year tayo na hindi mo na ako hintayin pa. Ikaw lang itong mapilit e.”

“Okey. Mukhang wala rin naman pala ako sa’yo?”

“Anong sinasabi mo? Yung paghihintay mo pa ba dito sa waiting shed ang pinag-uusapan natin?”

Hindi na siya sumagot pa. Pinaandar na niya ang kanyang motor. Tahimik akong umangkas.

Iba ang umagang iyon sa mga nakaraang umaga.. Hindi siya nagsasalita. Tahimik naming binaybay ang daan papunta sa aming school. W