THE PAST
CHAPTER SIX: UNSUCCESSFUL
LOVE ANDREI LEE
Fast forward (Love Andrei and Aria two months together)
Ramdam ko ang tensyon sa loob ng operating room, sumasabay pa ang beeping ng monitor at ang kasalukuyang paghahanda ng team ko para sa isasagawa naming maselan na operasyon.
My eyes were locked on the patient lying on the operating tableâa 45-year-old man whoâd been rushed in with a ruptured abdominal aortic aneurysm. At bago pa man ang lahat, alam na namin na 30% lang ang chance of survival ng pasyente. Ipinagpauna na rin namin âyon sa mga kaanak nitong naghihintay sa kaniya sa labas.
Nakakalungkot, but as a surgeon, I couldnât let that number weigh me down. All I could do was focus on what needed to be done.
âMagsisimula na tayo. Focus,â sabi ko sa team habang ginagawa ang unang hiwa. Time was our greatest enemy. Kailangan kong ma-clamp ang aorta sa itaas ng pumutok na bahagi, kontrolin ang pagdurugo, at palitan ang nasirang parte ng synthetic graft.
For a while, it seemed like we were making progress. The clamps were in place, and I could see the path to repairing the damage. But f*ck... biglang bumulwak ang maraming dugo at may tumalsik pa sa suot kong surgical mask hanggang sa noo ko at sintido.
âExcessive bleeding, Dr. Lee!â one of the nurses exclaimed, panic creeping into her voice.
Nag-panic na rin ang ilang nurse na nakapaikot sa âkin as blood began pouring out faster than we could control it. My heart pounded as I tried to locate the source. Lalong lumala ang punit sa artery, making the situation even more critical.
âSuction!â mariin kong utos. Sa lakas ng boses ko, nagulat pa ang katabi kong nurse. âClamp the proximal side tighter. We canât afford to lose more blood.â
âBP is crashing, Doc!â tarantang sabi ng isa pang nurse.
F*ck, f*ck, f*ck!
I worked as fast as I could, but the bleeding wouldnât stop. The room felt suffocating, the air heavy with the unspoken fear we all shared. Pero sa aming lahat, mas ako ang nakakaramdam ng takot dahil sa kamay ko nakasalalay ang buhay ng pasyente.
30% chance of survival. Alam kong malabo na pero umaasa sa mga numerong âyon ang pamilya niyang nasa labas. Umaasa sila sa magagawa ng mga kamay ko.
âFocus everyone!â sigaw ko uli dahil nataranta silang lalo sa hindi pagtigil ng pagbulwak ng dugo.
Then moments later came the sound I dreaded most: a flatline.
The continuous, piercing beep of the heart monitor seemed to echo in my chest.
âCardiac arrest!â sigaw ng isang nurse, hindi ko na alam kung sino sa kanila ang sumigaw dahil naka-focus ako sa pasyente.
âDefibrillator, now!â I barked, grabbing the paddles as soon as they were handed to me. I pressed them against the patientâs chest. âClear!â The patientâs body jolted, but the monitor didnât change. Flatline pa rin. âCharge again! 360 joules. Clear!â
Another shock. Nothing.
Parang sumikip at bumigat ang dibdib ko habang pinagmamasdan ang walang buhay na katawan ng pasyente sa operating table. No movement, no pulse. Just the shrill, unrelenting sound of failure.
âCharge again,â I said quietly, almost to myself. Nanlalambot na ako pero sinubukan ko pa rin habang may namumuong mga butil ng pawis sa noo ko at sintido.
âDr. Lee,â mahinang tawag sa âkin ng isang babaeng nurse sa harap ko, âwala na pong response.â
Nag-angat ako ng tingin sa kaniya, tiningnan ko siya at hindi ko napigilang magtaas ng boses. âI said again!â
Sa halip na sundin ako, napayuko siya. Wala na ni isa sa kanila ang kumilos para sundin ako, and the reality hit me like a punch to the gut when I heard her whisper, âTime of death, 8:57 PM.â
For a moment, everything around me stopped. My hands, usually so steady, trembled slightly as I set the paddles down. Ginawa ko ang lahat ng makakaya koâlahatâpero hindi sapat.
Dahan-dahan kong hinubad ang gloves kong naliligo sa dugo habang nanatili ang tingin ko sa pasyente. Binalikan ko ang bawat proseso na ginawa ko, inisip ko kung may mali ba âkong nagawa. May kulang ba?
âDr. Lee?â tawag ng isang nurse, mahina ang boses niya at halatang nag-aalala.
âIâm fine,â I said, though I barely recognized my own voice. âClean up. Notify the family.â
I stepped out of the OR matapos kong linisin ang sarili ko, feeling a weight in my chest Iâd never experienced before. This was my first loss on the table, and it left me hollow, like a piece of me had been left behind in that room.
I leaned against the wall outside, closing my eyes and letting out a shaky breath. I had always known that losing a patient was a possibility. Hindi 'yon maiiwasan dahil parte na 'yon ng trabaho at propesyon bilang doktor. But nothing could have prepared me for how it felt.
Failure. Helplessness. Guilt.
Umalis ako sa ospital na baon ang bigat ng dibdib. Imbes na umuwi sa bahay, kusa akong dinala ng sarili ko sa isang bar. I didnât plan it, but my body seemed to crave alcohol, hoping it could drown the memories of what happened in the operating room.
Alas dies noong umalis ako sa bar. Sumabay pa ang ulan kaya nabasa ako noong tinungo ko ang sasakyan ko sa parking lot. I knew I was drunk, but I still managed to driveâbarely. Not to my house, though. My instincts led me somewhere else.
To her.
The rain continued to pour as I parked in front of Aria's apartment building. I didnât care that I was getting soaked; I just needed to see her. I stepped out of the car and stood at the gate, fumbling with my phone to call her.
Sa ikatlong ring, doon pa lang siya sumagot. âLove?â she answered, her voice groggy. She had probably been asleep. I felt a pang of guilt for disturbing her.
âAriaâŠâ I began, but my words trailed off. I didnât know how to voice the storm raging inside me. Kung gaano kabigat ang nararamdaman ko dulot ng unsuccessful operation.
âLove?â she called out again. âNasaan ka? Bakit parang ang ingay sa paligid mo?â
Maingay. Of course, it was. The rain was pounding around me, and I was standing there, drenched from head to toe.
âIâm here. Outside,â I said softly.
Hindi ko na siya narinig na nagsalita pa. Kaluskos na lang ang narinig ko mula sa kabilang linya at ang malakas na kalabog ng pinto niya. Moments later, biglang bumukas ang metal na gate ng apartment building niya.
âLove!â Mabilis niya âkong nilapitan at isinukob sa dala niyang payong. âAnoâng ginagawa mo rito? Bakit ka nagpaulan? Basang-basa ka! Halika sa loob.â
She didnât wait for a response. Tinangay niya âko papasok sa loob. Tumutulo ang tubig sa katawan at damit ko habang paakyat kami sa hagdan. Pagpasok namin sa kuwarto niya, dinala niya agad sa banyo ang ginamit na payong at doon itinayo sa gilid.
Kumuha siya ng malinis na towel at ibinigay sa âkin. âMagpunas ka. Baka magkasakit ka nâyan,â utos niya sa âkin, nakatayo siya sa harap ko.
Pero hindi ko nagawang kumilos. Hawak ko lang ang towel na binigay niya habang nakatitig sa kaniya. Her presence, her care, was a balm to my frayed nerves, but the ache of failure lingered. I didnât know how to tell her the truth. I didnât know if I even could.
âTsk. Ako na nga.â Kinuha niya sa âkin ang towel at siya ang nagpunas sa âkin. Inuna niya ang basa kong buhok, sunod niyang dinampian ang mukha ko. Pero habang ginagawa niya âyon, kusang umangat ang isa kong kamay para hulihin ang wrist niya.
Natigil ang pagdampi niya ng towel sa mukha ko. Gamit ang isa kong kamay hinapit ko siya sa baywang palapit sa katawan ko. Her eyes widened, questioning, but before she could say anything, my lips crashed into hers.
It wasnât soft or hesitant. It was desperate, filled with everything I couldnât put into wordsâthe frustration, the guilt, the need for her comfort. For that fleeting moment, I let her warmth drown out the cold emptiness that had been consuming me since I left the hospital.
Ilang sandali pa ang lumipas bago ko naramdaman ang pagganti niya sa halik ko, kasabay ng pag-angat ng mga kamay niya para ipulupot sa batok ko. Lalo ko siyang hinapit sa katawan ko. Sheâs so tiny kaya nagawa ko siyang buhatin at dalhin sa pader. Isinandal ko roân ang likod niya habang lalo kong pinalalim ang halikan naming dalawa.
CHAPTER SEVENTEENLOVE ANDREI LEEâGet your hands off,â I said through gritted teeth at muling inalis ang nakakapit na kamay ni Ishay sa braso ko. Hindi ko na mabilang kung ilang beses ko âyon tinanggal. No matter how many times I removed her grip, sheâd latch on again, as if determined to cling to me for dear life.Lahat ng madaanan naming estudyante, professors at ibang staff sa hallway nasa amin ang tingin. Some students whispered to each other, others blatantly stared, and worse, a good number of them were taking photos or videos.It wasnât hard to figure out why. Karamihan kasi sa kanila mukhang ngayon lang nakita si Ishay nang personal. Awe and admiration were written all over their faces as they followed her every move.âSabi nang bitawan mo 'ko,â I hissed, shaking her hand off again. âPinagtitinginan nila tayo.âHer hand was back on my arm in a flash, her grip even firmer this time. âHuwag kang delulu, Dr. Lee. Theyâre not looking at youâtheyâre looking at me. Masyado silang n
đ„ANNOUNCEMENTđ„ Ang story po ni Love Andrei Lee, ang THE COLD HUSBAND (LEE BROTHERS #3) ay matitigil na ang update sa GoodNovel at mababasa na lamang po muna sa aking Telegram private channel. Para magkaroon ng access sa channel ay mayroon po kayong babayaran na monthly subscription f*e na P200. Daily pa rin po ang update doon, Monday to Sat, and Sunday lang po ang wala dahil iyon po ang rest day ng author. Ang kagandahan po sa VIP group ay hindi n'yo na kailangan bumili ng coins kasi alam kong mahal din ang coins sa mga platform. Dito po sa VIP group, ang 200 n'yo po ay pang isang buwan n'yo na. Sana po maintindihan n'yo dahil kailangan po talaga namin pagkakitaan ang pagsusulat, lalo na po ako na may tatlong kapatid na pinapaaral. Kaya malaking tulong po ang pag-join n'yo sa private channel ko. ⥠HOW TO JOIN? âUna, dapat may telegram account kayo. Search n'yo lang po sa play store at i-d******d. (Madali lang po 'yun gamitin, parang messenger lang). âYou need to pay 200 for sub
CHAPTER SIXTEENLOVE ANDREI LEEâA simple outfit by Euphrosyne Saoirse Arcanwayâbaggy jeans and a plain cropped topâhas once again captured the attention of netizens on social media. Many claim that even if she wore rags, sheâd still look fashionable.âI sighed, backing out of the article and shaking my head as I turned to tidy up the clutter on my desk. Ginugol ko ang natitirang sandali sa pag-scroll sa internet bago ang klase ko para sana malibang at mawala sa isip ko ang nalalapit na engagement na ipinagpipilitan sa âkin ni Mommyla.But instead of finding relief, I only felt more stressed. Every scroll brought me face-to-face with posts, articles, and endless chatter about Ishay. Her name was everywhereâevery trending topic, every headline.âEuphrosyne Saoirse Arcanway stuns yet again.ââIs Ishay the perfect match for the Lees?ââSheâs the epitome of elegance and beauty.âAlam na ng mga tao ang tungkol sa nalalapit naming engagement dahil isinapubliko na âyon ni Mommyla. Ginamit niy
CHAPTER FIFTEENISHAY ARCANWAY(PRESENT)Dumating ako sa restaurant na ibinook ni Mrs. Vivar para sa amin ni Love Andrei Lee. Four months ago noong kinausap ko si Mrs. Vivar at sinabing payag na âkong magpakasal. I had also laid out my conditionâthe financial assistance I needed for my familyâs situation.At the time, however, she said it wasnât the right moment. Kabe-break lang daw kasi Love Andrei Lee sa nobya niya, and she didnât think it was fair to immediately thrust him into the engagement that had previously fallen through. Ganunpaman, ibinigay niya pa rin ang tulong pinansyal na kailangan ko kapalit ng paghihintay ko.Ang sabi niya, maghintay raw ako ng mga apat na buwan then muli niyang kakausapin ang apo niyang si Love Andrei tungkol sa engagement. Huwag daw akong mag-alala dahil sa mga oras na âyon ay matutuloy na dahil siya na raw ang magdedesisyon para sa amin. She explained that the waiting period was to allow her grandson some time to heal and adjust, so he wouldnât feel
CHAPTER FOURTEENISHAY ARCANWAY(Four months ago)âOh my goodness, anak!â Nagulat si Mommy nang salubungin niya ako sa main door. Her eyes widened as she stared at my face, particularly at my hair, which now only reached my neck, compared to how it used to fall halfway down my back. âBakit ka nagpagupit? Alam ba ng manager mo âyan?â She even circled behind me to inspect how it looked from the back.âYes, Mom. Actually, ayoko sana. But it was my manager who said I needed to cut it for my new project,â I explained.âNag-mature ka tingnan. Pero kaunti lang naman.ââItâs fine. Honestly, long hair can be a hassle. It takes forever to fix. Laging hirap ang stylist ko sa pag-aayos ng buhok ko lalo na at makapal pa. Ngayon, sa tingin ko hindi na siya mahihirapan. Anyway, whereâs Dad?â tanong ko nang mapansing wala ang presensya ni Dad sa bahay. Tahimik.Bahagya siyang napabuntonghininga. âHeâs in his study.âKumunot ang noo ko. âKaninang umalis ako rito sa bahay naroon na siya. Ngayong nakaba
THE PRESENTCHAPTER THIRTEENLOVE ANDREI LEEâFinal na ang desisyon ko, darling,â ani Mommyla habang magkakaharap kami sa pangpamilyang mesa.It was Saturday, our usual family dinner, and this time, we were at a well-known restaurant. Everyone was thereâmy twin brothers and their wives, Summer, Tita Baby, Mom, Dad, Mommyla and Daddylo.âPinagbigyan ka namin noong una,â she continued, âdahil akala namin magiging masaya ka sa babaeng âyon. Akala namin tama ang desisyon mo na balewalain ang engagement mo kay Ishay. Pero anoâng nangyari? Iniwan ka. Ipinagpalit ka sa career niya sa ibang bansa. That says only one thing, Love Andreiâthat the two of you were never meant to be. At naniniwala ako na nangyari ang bagay na âyon para matuloy ang kasal mo kay Ishayâsa babaeng ini-match talaga sa âyo ni Don Adolfo.âSummer nodded in agreement, adding fuel to the fire. âI think so too, Mommyla. Weâre on the same page.âFocus sa âkin ang usapan kahit na abala kaming lahat sa pagkain. Everyone seemed t