Chapter 107Troy POVNapangiti ako habang pinagmamasdan sina Chris at Kara. Hindi ko lubos maisip na ang kaibigan kong kilala sa pagiging malamig at rude noon ay magiging ganito kasaya at puno ng pagmamahal. Para bang ibang tao na siya — mas kalmado, mas maaliwalas ang mukha, at halatang nasa tamang lugar na ang puso niya."Grabe, pre," bungad ko habang tinatapik ang balikat ni Chris. "Kung alam ko lang na ganito pala ang epekto ni Kara sa'yo, sana noon pa kita pinilit maghanap ng asawa.""Ha! Baka tumanda pa ako ng walang pamilya kung ikaw ang naging matchmaker ko," sagot niya, sinamahan ng isang tawa na bihirang-bihira ko marinig mula sa kanya noon. "Pero oo, Troy. Si Kara ang bumago sa akin. Hindi ko na rin maisip ang buhay ko nang wala sila ni Ellie at Jacob."Napatingin ako kay Kara na masayang kausap si Mara. Tila ba walang bakas ng lungkot o hirap na pinagdaanan nila noon. Si Ellie naman, nakangiti at tila kinukulit si Jacob na kunwaring naiirita pero halatang nag-eenjoy sa kak
Chapter 108Chris POVPagkaalis nina Troy at Mara, hindi ko na napigilan ang sarili ko. Agad akong nagtungo sa study room at kinuha ang cellphone ko. Hinanap ko ang numero ng isang kilalang event planner na matagal ko nang pinagkakatiwalaan.Habang tumutunog ang linya, ramdam ko ang kaba sa dibdib ko. Hindi dahil sa preparasyon, kundi dahil sa takot na baka hindi pumayag si Kara."Hello, Mr. Montero!" sagot ng event planner sa kabilang linya. "Long time no hear! How can I assist you today?""Gusto kong magplano ng kasal," diretso kong sagot. "Pero this time, I want it to be perfect. Walang pagkukunwari. Gusto ko, bawat detalye ay magpakita kung gaano ko kamahal si Kara.""Wow, that sounds wonderful! Kailan mo balak gawin ito?""Sa lalong madaling panahon," sagot ko. "Pero gusto kong maging espesyal. Gusto kong magulat siya. Something intimate, pero unforgettable."Habang pinag-uusapan namin ang mga detalye, ang isiping muli kong pakakasalan si Kara ay nagbigay ng init sa puso ko. Hind
Chapter 109Kinagabihan, habang nasa sala kami at nanonood ng pelikula, panay ang silip ko kay Kara. Nakatutok siya sa pelikula habang yakap si Ellie, at si Jacob naman ay nasa kabilang gilid, subo-subo ang popcorn."Chris, okay ka lang?" tanong ni Kara, napapansin marahil ang aking kakaibang kilos."Ha? Oo naman," sagot ko agad, pilit na ngumiti."Sure ka? Kanina ka pa panay ang tingin sa akin," biro niya, sabay kindat."Well, can’t help it. You’re too beautiful," sagot ko naman, na ikinatawa ni Kara."Cheesy!" sabat ni Jacob, ginagaya pa ang tono ko."Hay naku, Jacob!" tawang-tawa na si Kara, sabay haplos sa buhok ng anak namin."Mommy, you’re really beautiful!" singit ni Ellie, sabay yakap sa ina. "And I love you so much!"Napangiti ako habang pinagmamasdan ko sila. Lalaking may pagmamahal at respeto ang mga anak namin, at ang lahat ng ito ay dahil kay Kara.Habang pinagmamasdan ko ang munting pamilya ko, lalong tumibay ang desisyon ko. Gagawin ko ang lahat para mapasaya si Kara. A
Chapter 110Kara POVHindi ko napigilan ang pagtulo ng luha ko habang yakap si Daddy. Sa wakas, tinanggap na rin niya si Chris. Alam kong hindi madali para sa kanya, lalo na’t nasaktan siya noon sa ginawa ni Chris sa amin. Pero ngayon, alam kong unti-unting gumagaan ang lahat.Nang lumuwag ang yakap namin, napatingin ako kay Chris. May lungkot at tuwa sa kanyang mga mata, parang hindi siya makapaniwala na unti-unting gumaganda ang takbo ng buhay namin. Hinawakan niya ang kamay ko at marahang pinisil iyon, parang sinasabi sa akin na hindi niya ako bibiguin."Dad, salamat," mahina kong sabi. "I promise, hindi mo na kailangang mag-alala."Napatingin si Daddy kay Chris bago tumango. "Huwag mo na silang saktan, Chris," babala niya. "Dahil kung mangyayari ulit iyon, kahit pa tinanggap na kita ngayon, hindi na ako magdadalawang-isip na ipaglaban ang anak at mga apo ko."Tumango si Chris, seryoso ang ekspresyon. "Alam ko po iyon, Mr. Curtis. At hindi ko na hahayaan pang masaktan silang muli."
Chapter 111Chris POVNapabuntong-hininga ako habang nakatingin kay Mr. Curtis. Alam kong biro man ang tono ng iba, seryoso siya sa sinabi niya. Pero kung ito ang paraan para tuluyang tanggapin niya ako bilang asawa ni Kara, wala akong dahilan para umatras."Handa akong harapin ang kahit sino, Mr. Curtis," sagot ko nang diretsahan. "Hindi ko lang gustong pakasalan muli si Kara, gusto kong patunayan na karapat-dapat ako sa kanya at sa pamilya niya."Napansin kong saglit na lumambot ang ekspresyon ni Mr. Curtis bago niya ako tinitigan ulit nang matalim. "Then prove it.""Chris, kaya mo ‘yan!" singit ni Ellie habang nakayakap sa binti ko. "Magiging best daddy ka na talaga!"Napangiti ako at kinarga siya. "Of course, baby girl. Gagawin ko ang lahat para sa inyo ni Jacob.""Yuck! Ang cheesy mo, Dad!" hirit ni Jacob, pero halata ang ngiti sa mukha niya.Natawa si Kara at hinila ako papalapit sa kanya. "You don’t have to prove anything, Chris. Mahal kita, at alam kong mahal mo ako. That’s al
Chapter 112Lumipas ang tatlong araw, at ngayon, narito ako sa harapan ng buong pamilya ni Kara upang muling mamanhikan. Sa kabila ng lahat ng pinagdaanan namin, nais kong gawin itong tama—ang hingin muli ang kamay niya sa tamang paraan, sa harap ng kanyang pamilya.Kaharap ko ngayon si Mrs. Curtis, na seryosong nakatingin sa akin. Alam kong hindi pa rin niya lubos na tinatanggap ang nakaraan ko, pero narito ako upang patunayan na karapat-dapat akong maging parte ng pamilya nila.Sa gilid niya ay ang bunsong kapatid ni Kara, si Kiara, na may katabing isang lalaking ngayon ko lang nakita. Hindi ko sigurado kung sino siya—kasintahan ba niya o kaibigan lamang? Tahimik lang silang dalawa, pero halatang interesado sila sa magiging sagot ng pamilya.Huminga ako nang malalim bago nagsalita. “Mrs. Curtis, alam kong marami akong nagawang mali noon. Alam kong minsan akong naging dahilan ng sakit ng loob niyo, pero mula noon, nagbago na ako. Hindi lang para kay Kara, kundi para sa pamilya naming
Chapter 113 Ngumiti siya nang pilyo. "May huling hamon pa. At ito ang pinakamahirap." Nagkatinginan ang lahat. Napalunok ako, pero hindi ako umurong. "Handa ka na ba?" tanong ni Mr. Curtis. Tumango ako. "Para kay Kara at sa pamilya namin—handa ako." "Tol.....!" bigla ako napalingon ng kilala ang tinig na tumawag. Walang iba kundi si Richard ang judge kong kaibigan kasama din niya si Miguel nakangising nakatingin sa akin na parang inaasar ako. Napakunot ang noo ko nang makita ko sina Richard at Miguel na parehong nakangisi habang nakatayo sa harapan ko. "Anong ginagawa n'yo rito?" tanong ko habang pinupunasan ang pawis sa noo. Richard tumawa at tinapik ang balikat ko. "Balita ko, sinusubok ka raw bago makuha ang kamay ni Kara. Hindi ko pwedeng palampasin 'to!" Miguel, na mas lalo pang nang-asar, sumandal sa pader at natawa. "Tol, hindi ko akalain na ang isang Chris Montero ay maghihirap para lang sa pagmamahal. Pero aminado ako, hanga ako sa'yo." Umiling ako at ngumiti. "
Chapter 114Kara POVMukhang lasing na si Chris pati ang dalawa nitong kaibigan dahil kung anu-ano na ang sinabi. Habang ang dalawa aming anak na sina Jacob at Ellie na matulog na.Pinagmamasdan ko si Chris na namumula na ang mukha habang nakahilig sa upuan. Kasama niya sina Richard at Miguel, na halatang tinamaan na rin ng lambanog."Kara, mahal na mahal kitaaa!" biglang sigaw ni Chris, dahilan para matawa ang mga tao sa paligid."At ikaw, Mr. Curtis!" itinuro niya ang papa ko. "Mahal ko po ang anak ninyo at wala nang makakapigil sa akin na pakasalan siya!"Napailing ako at napangiti. Kahit lasing, seryoso pa rin siya sa nararamdaman niya."Kara, I swear! Kahit utusan mo akong mag-araro ng palayan bukas, gagawin ko!" dagdag pa niya."Bukas? Eh baka hindi ka na makabangon niyan!" natatawang singit ni Miguel."Tol, ang tindi ng tama mo! Pero saludo ako sa’yo!" ani Richard habang hinahampas si Chris sa balikat."Haaay naku, paano ko ba kayo iuuwi niyan?" bulong ko sa sarili ko.Lumapit
Chapter 199Hanggang may may nakita akong isang tauhan ko na pa simpleng may tinatawagan kaya agad kong sininyasan si Troy para hulihin nito. Hindi ko matandaan kung kailan ko naging tauhan ito kaya malakas ang kutod ko na isa itong traydor.Agad kumilos si Troy. Tahimik at mabilis niyang nilapitan ang lalaking nakasuksok sa lilim ng pader, may hawak na cellphone habang may kinakausap sa mahinang boses. Bago pa man nito maibaba ang tawag—Pak!Isang mabilis na hampas ng baril ang ibinigay ni Troy sa batok ng lalaki. Napaigtad ito at nahulog ang cellphone sa lupa.“Walang kikilos,” malamig kong utos habang papalapit. Pinulot ko ang cellphone at sinilip ang call history—walang pangalan, pero may naka-log na outgoing call sa isang encrypted number.“Ano ang pangalan mo?” mariin kong tanong habang nakaluhod ito at nilagyan na ni Troy ng zip tie ang mga kamay sa likod.Hindi ito sumagot. Sa halip ay ngumiti—isang pamilyar na ngiti. Isa iyong ngiting nakita ko sa dati naming mga kalaban.“P
Chapter 198Hanggang tanaw ko ang private jet na dahan-dahang umaalis sa runway, dala ang pinakamahahalaga sa buhay ko—ang mag-iina kong sina Kara, ang munting si Ellie na anim na taong gulang, at si Jacob na ngayon ay labindalawang taong gulang na. Kasama rin nila si Ate Ellie, ang kapatid naming comatose pa rin hanggang ngayon, may sariling doktor at private nurse na nag-aasikaso sa kanya.Naroon din si Mila, hawak ang dalawang buwang gulang na anak nila ni Troy, habang si Clarissa naman ang umalalay sa kanya. Alam kong maselan pa ang kalagayan ni Mila, at alam kong si Clarissa ay gagawin ang lahat upang pangalagaan sila.Ligtas silang lahat, dahil kasama nila si Revenant—isa sa mga pinaka-pinagkakatiwalaan kong tao. Higit pa roon, may tauhan kami sa Amerika, mga handang sumalo at sumubaybay sa kanila mula sa paglapag ng eroplano hanggang sa bagong tirahan nila. Sa bansang iyon, hindi basta-basta makakagalaw ang sinuman laban sa kanila.Habang ang mga mahal ko ay nasa kaligtasan, ka
Chapter 197Dahil sa galit ng aking kapatid ay hindi ko na ito napigilan. Isang malakas na suntok sa mukha ang kanyang pinakawalang dahilang upang dumugo ang labi nito. Hindi pa na kuntinto binunut ang kanyang knife nakatago sa kanyang boots na hindi ko napansin man lang kanina at itinirik sa kamay nitong nakaposas na huwad.Sabay sigaw. "Putang ina ka, nang dahil sayo muntik ko na napatay ang kapatid ko!"Mabilis kong hinawakan si Clarissa upang pigilan pa siya sa sunod niyang gagawin. Nanginginig ang kanyang katawan sa galit at luha na bumabagsak sa kanyang pisngi. Habang ang huwad na si Domenico ay napasigaw sa sakit, duguan ang kamay na nasaksak."Tama na, Clarissa! Tama na!" sigaw ko habang pilit siyang pinipigilan. "Hindi tayo tulad niya. Hindi tayo mamamatay-tao.""Pero muntik ko kayong patayin! Ginulo niya ang buhay nating lahat!" sigaw niya, nanginginig ang boses sa poot at sakit.Napaatras siya habang patuloy ang pag-iyak. Nilapitan siya ni Miguel at inalalayan, habang ang m
Chapter 196KinabukasanTahimik kaming dalawa ni Clarissa habang nasa loob ng sasakyan. Tanging ugong ng makina at huni ng mga ibong dumaraan ang maririnig sa labas. Binabagtas namin ang daan papunta sa safehouse kung saan nakakulong ang matandang puno ng kasinungalingan—ang Lolo naming nagtaksil sa pamilya.Napatingin ako kay Clarissa. Nasa mukha niya ang galit at poot. Nakakuyom ang kanyang mga kamao, at bakas sa kanyang mga mata ang damdaming pilit niyang kinukubli."Hindi ko maintindihan, Kuya," mahina niyang sambit. "Paano niya nagawa 'yon sa pamilya niya? Sa apo niya? Sa 'tin?""Hindi ko rin alam," sagot ko habang pinipilit manatiling kalmado ang boses ko. "Pero ngayong hawak na natin siya, wala nang makakaligtas sa katotohanan.""Anong balak mong gawin sa kanya?" tanong niya sa akin habang diretsong tumitig sa akin."Pilitin siyang magsabi ng totoo... lahat ng itinatago niya. Para sa hustisya. Para kay Ellie. Para sa ating lahat."Pagdating namin sa safehouse, bumaba kami at ta
Chapter 195 Napahinto si Clarisse o Clarissa, sa narinig. Nanlalaki ang kanyang mga mata habang pinagmamasdan si Gian na palapit sa kanya. "Clarissa?!" ulit ni Gian, bakas sa tinig ang halong gulat at emosyon. "Ikaw nga…" Hindi na ito nakatiis at agad siyang niyakap ng mahigpit, para bang takot na muli pa itong mawala. Napasinghap si Clarissa. "G-Gian?" mahina niyang tugon habang unti-unting lumuluhang ang kanyang mga mata. "Ikaw ang… kaibigan ko noon sa Panglao…" sabik na sabi sa aking kapatid kay Gian. "Hindi lang kaibigan," sabat ni Gian habang nakangiti. "Ikaw ang matalik kong kaibigan noon… ang batang laging nagtatanggol sa akin tuwing inaapi ako sa eskwela. Naalala mo na?" Tumulo ang luha ni Clarissa, kasabay ng mahinang pag-iling. "Akala ko… kinalimutan mo na ako." "Hinding-hindi kita malilimutan," sambit ni Gian habang pinupunasan ang luha nito. "Ngayon, babawi tayo sa mga panahong nawala. At ipagtatanggol naman kita ngayon… kahit kanino." Tahimik na pinanood ng
Chapter 194Lumabas ako ng kwartong iyon nang walang lingon-lingon. Matatag ang bawat hakbang ko, ngunit sa loob-loob ko'y may bagyong humahagupit. Kailangan kong magmadali—dahil kung hindi ko siya mapipigilan, tuluyan siyang malulunod sa dilim na inihain ng aming Lolo.Ang aking step-sister.Ang babaeng ni minsan ay hindi ko pinakita, hindi ko pinakilala. Bahagi siya ng nakaraan kong pinilit kong ibaon, ngunit ngayon, siya na ang banta sa lahat ng mahal ko.Hindi siya masama noon.Ngunit mula nang yakapin niya ang mga kasinungalingan ni Lolong walang awa, naging kasangkapan siya ng kasamaan."Hindi kita hahayaang masira, at lalo nang hindi ko hahayaang manakit ka," bulong ko sa sarili habang sumakay sa sasakyan.Habang pinaandar ko ito papunta sa huling lokasyong binigay ni Troy, ramdam ko na... ito na ang simula ng dulo. Isang engkwentro na hindi lang pisikal—pati damdamin, alaala, at katotohanan ay babanggain.Sa bawat ikot ng gulong ng sasakyan, mas lalo akong nadadarang sa galit
Chapter 193Lumipas ang ilang oras—oras ng katahimikan, ngunit hindi kapayapaan. Pinagmasdan ko ang mukha ni Kara habang natutulog sa kama, mahigpit ang hawak ni Ellie sa kamay ng kanyang ina. Hinaplos ko ang buhok ng anak kong babae, saka yumuko upang halikan ang noo ni Kara.“Magpapahinga lang ako sandali, mahal. Gian,” tawag ko sa kasama kong nakabantay. “Ikaw na muna bahala dito. Ako na ang bahala kay Lolo.”Tumango si Gian. “Walang problema, Chris. Ligtas sila sa akin.”Tumalikod ako at tuluyang lumabas ng kwarto, muling nabalot ng galit ang dibdib ko. Ngayong alam ko na ang totoo—na si Senyor Carlo, ang taong itinuring kong gabay at ama-amahan, ay siya palang ugat ng gulo, hindi ko na kayang palampasin pa.Tumigil ako sa harap ng interrogation room. Dalawang bantay ang nakatayo roon, at sa loob, naroon ang matandang puno ng karanasan at lihim—ang sarili kong Lolo.Hinawakan ko ang door handle, huminga nang malalim, at marahan itong binuksan."Panahon na para sa mga sagot, Lolo,"
Chapter 192 Nang makarating kami sa pinakadulong pinto ng kuta, nagsimula nang mag-ingay ang ilang tao sa loob. May mga nagsasalita, ngunit wala akong pakialam sa kanila. Ang tanging nasa isip ko ay ang kaligtasan ni Kara at Ellie. Bago ko pa magawa ang lahat ng plano, tumunog ang phone ko. Si Gian. "Chris, nahanap namin sila. Nasa silid sa itaas. Kailangan nating magmadali," sabi ni Gian, ang boses niya ay puno ng urgency. "Got it. I’ll be there," sagot ko. Walang pasabi, tumakbo kami papunta sa itaas. Alam ko, kailangan ko na silang makuha at wala nang oras para maghintay. Pagpasok sa silid, nakita ko si Kara, naka-kadena at nakagapos. Nasa tabi niya si Ellie, ang mga mata ni Ellie ay puno ng takot, ngunit nang makita ako, bigla siyang ngumiti. "Daddy!" sabi niya, mahina at may takot sa boses. Naglakad ako sa direksyon ni Lolo Carlo. "Ikaw na lang, Lolo. Bakit? Magsalita ka?" sabi ko, ang mata ko’y puno ng galit at determinasyon. "Oo apo," sagot ni Lolo Carlo, may ngiti sa l
Chapter 191 Ang sakit na dulot ng bawat salitang binitiwan niya ay tila isang matalim na kutsilyo na tumusok sa puso ko. Hindi ko matanggap na ang lahat ng ito ay isang malupit na laro para kay Senyor Carlo—ang lolo ko. "Kung hindi mo sasabihin kung saan siya, babalikan kita. At hindi na ako magiging magaan," ang sinabi ko kay Lucas, na puno ng galit at pasakit. Bago pa niya makuha ang pagkakataon na magsalita, naglakad na ako palayo sa kanya. Kailangan ko ng oras. Kailangan ko ng tamang plano. At higit sa lahat, kailangan ko na hanapin si Kara bago pa mahulog ang lahat sa mga kamay ng aking pamilya.Ang galit ko ay hindi matitinag. Nagmamadali akong lumabas ng silid, at ang mga hakbang ko ay mas mabilis kaysa sa karaniwan. Ang bawat segundo ay may bigat—hindi ko kayang mag-aksaya ng oras. Gusto ko na makuha si Kara at matigil na ang lahat ng ito bago pa mahulog sa mga kamay ng aking pamilya.Nagmadali akong dumaan sa mga kasamahan ko sa kuta. "Kailangan kong malaman kung nasaan si