Chapter 120 Napangiti ako. “Alam talaga ni Kara ang kahinaan ko.” Tumayo kaming apat at nagsimulang maglakad pabalik. Ramdam ko pa rin ang banayad na hangin ng Ilocos at ang saya sa paligid. Walang corporate pressure. Walang board meetings. Walang problema—pansamantala. “Ang sarap maging tatay no, Chris?” tanong ni Lance habang naglalakad kami. Tumango ako, tiningnan ang direksyon kung saan tumakbo si Jacob. “Oo, pre. Para sa kanila… worth it ang lahat.” At habang papalapit kami sa bahay, naamoy ko na ang sabaw ng sinigang at ang tunog ng tawanan mula sa loob. Ito ang pamilya. Ito ang buhay na pinangarap ko noon. At ngayon… akin na. Pagpasok namin sa loob ng bahay, sinalubong agad kami ni Kara na abala pa rin sa kusina. Hawak-hawak niya ang sandok habang inaasikaso ang sinigang. “Bilis n’yo naman. Akala ko kakailanganin pa naming hilahin kayo pabalik dito,” sambit niya sabay ngiti. “Hindi namin kayang palampasin ang sinigang mo,” tugon ko habang nilapitan siya at hinal
Chapter 121 Kara POV Nanlaki ang mata ko sa narinig ko mula kay Chris. Next month?! Hindi ko inaasahan na ganun kabilis ang plano niya. Lahat ngayon ay nakatingin sa akin. Si Miguel nakanganga pa. Si Richard parang pipigil ng tawa. Si Lance ngumiti habang umiinom ng tubig. Si Papa naman, seryoso ang tingin na para bang sinasabi, “Sige na, anak. Huwag mo na patagalin.” Si Ellie at Jacob naman, abala sa pagkain at wala pang kaalam-alam na malapit nang mangyari ang pinaka-importanteng araw sa aming buhay. Huminga ako nang malalim saka tumingin kay Chris. Nakita ko sa mata niya ang kaba, pero mas nangingibabaw doon ang sinseridad. “Eh kung next week na lang?” biro ko sabay ngiti. Halos sabay-sabay silang napatili. Si Miguel muntik na mabilaukan sa kanin, si Richard napatayo, at si Chris… biglang natulala. Para siyang hindi makahinga. “Kara… seryoso ka ba?” usisa ni Chris, takot na parang sasabog ang puso niya. Tumango ako, ngumiti, at sabay sabing, “Seryosong-seryoso.” Biglang s
Chapter 122Habang si Richard ay patagilid na nagtatangka na magmukhang hindi apektado, napansin ko ang malalim na paghinga ni Chris. Tinignan ko siya ng mabilis at naghintay na makita kung ano ang reaksyon niya."Nakita mo 'yon?" bulong ko kay Chris, na parang hindi makapaniwala sa nakita.Ang mata ni Chris ay nakatutok kay Richard, at sa hindi ko maipaliwanag na paraan, parang may sinasabi ang kanyang mata na hindi niya kailanman ipinapakita sa ibang tao—hindi na siya natuwa sa nangyari. "Si Richard kasi, sobra na sa pagpapakita ng interes kay Analiza," sagot ni Chris, sabay patagilid ng ulo, ngunit parang may kabuntot na pagkabahala.Sumingit ang mata ni Kiara sa aming pag-uusap, "Baka nga may namumuong 'something' kay Richard, pero okay lang, hindi ba?" sabay halakhak."Huwag mong gawing biro 'yan," sabi ko kay Kiara habang ang mata ko ay muling tumingin kay Richard, na parang naliligaw na sa mga huling tanaw ni Analiza.Habang kami ay nag-uusap, si Chris ay nagmukhang seryoso, an
Chapter 123Richard POVHindi ko maintindihan kung anong nangyari. Parang slow-mo ang lahat nang makita ko si Analiza kanina. Yung simpleng ngiti niya, parang may sariling spotlight. Pati boses niya—maliit, mahinhin—pero tinamaan agad ‘yung puso ko.At ngayon, habang pinagmamasdan ko silang nagtatawanan sa harapan ko, ako naman 'to—nakatitig lang sa pinto kung saan siya nawala. Tangina. Totoo ba 'to? First time yata ako na ganito ka-tulala sa isang babae.Napakamot ako sa batok. Akala ko cool pa rin ako. Akala ko hindi halata. Pero si Kara, mabilis eh. Parang alam agad ang iniisip ko. Pati ‘yung mga tropa, may mga tukso agad. At si Chris… tahimik, pero ramdam kong may tensyon.Pero hindi ako pumasok dito para makipagkumpetensya. Gusto ko lang siyang makilala. Kahit kaunti. Gusto kong malaman kung ano ang mga bagay na nagpapasaya sa kanya, kung paano siya ngumiti ng totoo, hindi ‘yung pakitang-tao lang.At saka… iba siya. Hindi siya tulad ng mga babaeng nakilala ko sa korte o sa mga pa
Chapter 124Napangiti si Kara. Yung totoo na. Yung parang natuwa na na-curious ako ng ganito. "Sige, ituturo ko. Pero may kondisyon." "Anong kondisyon?" "Kung sakaling ayaw niya kausapin, hindi ka magpupumilit. At higit sa lahat, walang drama. Hindi ‘to romcom sa pelikula, Kuya." Tumango ako agad. "Deal." "Good. Bukas ng hapon, bibisita ako doon. Gusto mo, sabay na tayo?" "Mas okay ‘yon. Salamat, Kara." "Pag niloko mo 'yun, ikaw ang may kaso sa akin. Walang piyansa." Napatawa ako pero ramdam ko ‘yung bigat ng babala niya. Hindi lang basta protektadong pinsan si Analiza. Isa siyang taong kailangang pakitunguhan nang may respeto. At handa akong gawin ‘yon. Simula pa lang ito. Pero seryoso ako.Napailing si Chris habang pinupunasan ang kamay niya sa tuwalya. "Tol, baka mas mauna ka pa sa amin ni Kara ikasal sa inasta mo."Napatawa ako, pero hindi ko rin maitago ang ngiti ko. "Eh kung ganun nga ang mangyari, edi jackpot?""Grabe ‘to, oh!" singit ni Kara, na ngayo’y nakaupo na ul
Chapter 125 Biglang tumahimik ang paligid sa loob ko. Parang may kirot akong naramdaman. "Pasensya na, baka masyado na akong nangungulit," sabi ko agad. Ngumiti si Kara. "Hindi naman. Actually, kung seryoso ka talaga, good thing na gusto mo siyang makilala nang buo. Hindi lang ‘yung itsura niya, kundi kung sino talaga siya." Tumango ako. At sa puso ko, may isang bagay akong na-realize, gusto kong malaman ang bawat kwento sa likod ng mga mata ni Analiza. Hindi para makialam… kundi para mas maintindihan kung bakit tila isang tingin pa lang, ay parang kilala ko na siya."Alam mo Kara," sabi ko habang naglalakad kami papunta sa may balkonahe, "Parang ang dami niyang tinatago… si Analiza."Napatingin si Kara sa akin, hawak ang isang baso ng juice. "Tinatago? Anong ibig mong sabihin?""Hindi ko alam," sagot ko habang dumungaw sa tanawin ng taniman sa likod ng bahay. "May aura siya na parang… ang daming iniisip, pero ayaw ipakita. Parang sanay siyang magtiis."Tahimik si Kara sandali,
Chapter 126Pagsapit ng gabi, agad akong nag-ayos. Naligo ako nang mas matagal kaysa sa usual, sinigurong mabango, plantsado ang polo, at bagong linis ang sapatos. Hindi ito court hearing, pero feeling ko... mas intense pa.Habang inaayos ko pa ang buhok ko sa salamin ng sala nila Kara, biglang lumapit si Mr. Curtis—tatay ni Kara."Iho," seryoso niyang bungad, "para hindi ka mabukya... haranahin mo siya."Sabay abot ng lumang gitara na parang galing pa sa panahon ng mga harana ni Harana King.Napakunot noo ako. "H-ha? Harana po?""Oo naman!" sagot niya, parang proud na proud. "Klasik ‘yan! Wala nang tatalo sa lalaking may gitara. Baka sa unang kaskas mo pa lang, lumabas na siya sa balkonahe.""Uh... Tito, sure po kayo? Eh baka masampal ako ng walis tingting," sabi ko habang hawak-hawak ang gitara na parang ito ang kalaban ko sa courtroom.Biglang dumaan si Ellie. "Tito Richard, ako na lang kakanta. Gusto ko ‘yung 'Let It Go'!"Napahagalpak ng tawa ang lahat sa bahay."Richard, galinga
Chapter 127"Kailan pa nagkaroon ng pinsan si Kara na hindi ko kilala? Ako ba ay pinagluluto mo, iho?!" medyo masungit pero matalas na tanong ng matanda.Para akong natuyuan ng laway. Literal na nagka-tongue twister ang utak ko."A-ay hindi po, Lola!" mabilis kong sagot habang hawak pa rin ang gitara na parang shield."Pinsan po ako sa magiging asawa ni Kara… si Chris po!" Napatingin ako kay Chris na agad namang nag-thumbs up from afar, pero halatang ayaw lumapit."Kaya po pinsan ko na rin po si Kara… by extension po! Family na rin po kumbaga!" sabay ngiting pilit na parang estudyanteng di nakapag-review pero pinilit ipasa ang oral exam.Tahimik.Tinitigan lang ako ng lola.Parang naramdaman kong na-scan na ang buong pagkatao ko. Gusto ko na nga sanang umatras nang dahan-dahan habang may dignidad pa.Tapos bigla siyang nagsalita."Sa susunod, 'wag kang pupunta rito ng hindi kumakain. Payat ka. Hindi bagay sa apo ko ang malnourished."Napakurap ako."Teka, ha? Ibig sabihin… pasado ako
Chapter 191 Ang sakit na dulot ng bawat salitang binitiwan niya ay tila isang matalim na kutsilyo na tumusok sa puso ko. Hindi ko matanggap na ang lahat ng ito ay isang malupit na laro para kay Senyor Carlo—ang lolo ko. "Kung hindi mo sasabihin kung saan siya, babalikan kita. At hindi na ako magiging magaan," ang sinabi ko kay Lucas, na puno ng galit at pasakit. Bago pa niya makuha ang pagkakataon na magsalita, naglakad na ako palayo sa kanya. Kailangan ko ng oras. Kailangan ko ng tamang plano. At higit sa lahat, kailangan ko na hanapin si Kara bago pa mahulog ang lahat sa mga kamay ng aking pamilya.Ang galit ko ay hindi matitinag. Nagmamadali akong lumabas ng silid, at ang mga hakbang ko ay mas mabilis kaysa sa karaniwan. Ang bawat segundo ay may bigat—hindi ko kayang mag-aksaya ng oras. Gusto ko na makuha si Kara at matigil na ang lahat ng ito bago pa mahulog sa mga kamay ng aking pamilya.Nagmadali akong dumaan sa mga kasamahan ko sa kuta. "Kailangan kong malaman kung nasaan si
Chapter 190 “Gusto kong malaman kung sino ang mga nangungunang tao sa likod ng operasyon niyo,” sabi ko, ang boses ko’y parang buo ng yelo. “At hindi ako maghihintay ng matagal para makita kung gaano katagal ka pa magsasalita.” Naglakad ako palapit sa kanya at itinapat ang baril sa kanyang kaliwang braso. Sabay sigaw ng pwersa at tapat ang tanong: “Sabihin mo na!” Ngumisi siya, “Hindi ko sila kayang ipagkanulo, Chris.” Gamit ang lahat ng galit at sakit, ginamit ko ang pinakapangit na pamamaraan na alam ko. Mabilis kong pinutol ang mga daliri ni Lucas gamit ang matalim na kutsilyo. “Alam ko na matigas ang ulo mo, pero hanggang kailan mo kayang tiisin ang sakit?” tanong ko, ang galit ay bumabalot sa bawat salitang binibigkas ko. Sumabog ang katahimikan sa pagitan namin. Ilang segundo ng pagka-gulat bago siya sumigaw, tila napuno ng pasakit. Pero matigas pa rin siya. Sa kabila ng lahat ng pain, hindi siya nagsalita. “Sa huli, ikaw din ang magpapasa ng hatol sa sarili mo,” sabi ni
Chapter 189 "Gian, kailangan bumalik ka sa Panglao para maprotektahan mo sila," malamig kong utos habang pinupunasan ang bahid ng dugo sa aking kamay. "Ako ang hahanap kay Lucas." Napatingin sa akin si Gian, puno ng pag-aalala ang mga mata niya. "Sigurado ka ba, Chris? Mag-isa ka lang—" "Mas magiging ligtas sila kung hindi ako kasama. Alam kong ako ang puntirya. Ikaw lang ang pinagkakatiwalaan kong makakabantay sa kanila nang buong puso." Tumango si Gian, bagama't halata ang bigat sa desisyong iyon. "Sige, pero mangako kang babalik ka nang buhay." "Kapag nahanap ko si Lucas... matatapos na ang lahat." "Isa pa," madiin kong sabi habang tumayo ako sa harap ni Gian, "andito sila Revenant, Miguel, Richard, at Troy upang samahan ako." Napatingin si Gian sa paligid. Isa-isang tumango ang mga nabanggit ko—matatapang, determinadong mga kaibigan, kapwa mandirigma ng hustisya. Muli kong nilingon si Gian. "Hindi ako mag-iisa. Hindi kami matatalo. Pero ikaw—ikaw ang susi sa kaligtasan nil
Chapter 188 Pagdating namin sa kuta, hindi na ako nag-aksaya ng oras. "Dalhin siya sa interogation room. Siguraduhing may CCTV at walang makakalapit sa paligid maliban sa tauhan natin," malamig kong utos sa isa sa mga tao ko. Agad nilang hinila si Don Armando pababa ng van, nakaposas, may itim na supot sa ulo, at bahagyang naglalakad dahil sa pagkakabugbog sa engkwentro kanina. Sumunod ako sa kanila. Mula sa hallway hanggang sa silid, bawat hakbang ay may baon akong tanong—mga katanungang matagal ko nang gustong masagot. Ang dahilan kung bakit muntik nang mawala sa akin ang asawa ko, ang mga anak ko, at ang tahimik naming buhay. Pagkapasok namin sa interogation room ay agad nilang ipinatong sa bakal na upuan si Armando at itinali ang mga kamay at paa nito. Tinanggal ng isa kong tauhan ang supot sa ulo nito. "Bumati ka naman, Don Armando," sarkastikong wika ko habang lumalapit ako, "matagal ko nang hinihintay ang araw na ‘to." Lumapit ako kay Don Armando, hawak ang lumang litrat
Chapter 187Wala akong inaksayang oras. Agad kong sinundan ang anino na dumaan sa likurang lagusan ng base. Tahimik ang paligid pero dama ko ang tensyon sa bawat hakbang. Mabilis ang tibok ng puso ko, pero mas mabilis ang galaw ng katawan ko—sanay sa dilim, bihasa sa panganib.Sa bawat liko ng pasilyo, sinisiguro kong walang nakakakita. Sa malayo, naririnig ko ang mahinang yabag. Isa lang ang ibig sabihin—tama ang direksyon ko.“Hindi ka na makakatakas, Don Armando…” bulong ko sa sarili habang mahigpit ang hawak sa baril ko.Handa na akong harapin ang katotohanan… o ang kalaban.Bawat madaanan ko, bawat humaharang sa aking daraanan—wala akong sinayang na segundo. Walang alinlangan. Isa, dalawa, tatlo... kasabay ng bawat putok ng baril ay ang pagbagsak ng mga kalaban. Hindi ako titigil hangga't hindi ko nararating si Don Armando.Ang mga sigaw at yabag sa paligid ay tila ba musika sa aking pandinig. Pero hindi ito musika ng takot—ito'y himig ng katarungan at paghihiganti. Marami na siy
Chapter 186"Hi to, inumin mo muna para bumalik agad ang lakas mo. Galing yan sa black market. Isang bagong gamot naa ibininta kaya agad naming binili para sa ating organisasyon," wika ni Troy sa akin.Kinuha ko ang maliit na bote mula sa kamay ni Troy. Maitim ang likido sa loob, at may kakaibang amoy.“Sigurado ka bang ligtas ‘to?” tanong ko habang tinititigan ang gamot.Tumango si Troy. “Oo, sinubukan muna ng isa sa ating mga tauhan. Ilang minuto lang, bumalik ang lakas niya. Wala ring naitalang side effects. Pero huwag kang mag-alala, mayroon din tayong antidote just in case.”Saglit akong nag-isip bago ininom ang laman ng bote. Mainit ito habang bumababa sa lalamunan ko, at ilang sandali lang ay ramdam kong gumaan ang pakiramdam ko. Parang unti-unting bumabalik ang lakas ng katawan ko—mas malinaw na rin ang isip ko.“Ganyan nga ang epekto,” sambit ni Gian habang pinagmamasdan ako. “Sa ganyang kondisyon, kaya mo nang humarap sa susunod na hakbang.”Napahawak ako sa mesa, matatag an
Chapter 185CHRIS POVTumayo ako mula sa kinauupuan ko at lumapit sa mesa kung saan nakalatag ang ilang surveillance photos at intel folders."Gian, kailangang simulan na natin agad ang Phase One. Hindi pwedeng patagalin pa. Sa bawat araw na lumilipas, mas lumalapit ang panganib kay Kara at sa mga bata."Tumango si Gian. "Naka-ready na ang core team. Si Revenant ang magli-lead ng reconnaissance para sa unang target.""Good," sagot ko habang binubuklat ang folder ni Armand—ang isa sa pinakamalapit kay Falcon noon.Huminga ako nang malalim. "Kailangan matapos 'to bago manganak si Kara. Hindi ako makakapayag na sa araw ng pagsilang ng triplets namin ay may takot pa rin sa paligid nila."Tahimik si Gian sa ilang saglit, bago siya nagtanong ng mahinahon, "Chris… sa totoo lang, kaya mo pa ba?"Napatingin ako sa kanya—diretso sa mata. "Hindi ako pwedeng mapagod, Gian. Dahil ang pamilya ko ang kapalit nito. At handa akong isugal ang lahat, kahit sarili ko… para sa kanila."Tumango siya, matig
Chapter 184 Mabilis ang kilos namin. Pati ang mga yapak namin ay halos walang tunog. Pagbaba namin sa tunnel, naamoy ko ang halumigmig at lumang simento. Ngunit sa bawat hakbang, isang bagay lang ang nasa isip ko—makabalik kay Kara at sa mga anak ko. Ngunit hindi pa ngayon. Kailangan ko munang buwagin ang natitira pang mga anino sa likod ng banta sa buhay namin. “Revenant,” tawag ko. “Ayusin mo na ang transport. At i-encrypt lahat ng communication natin. Gusto kong tapusin 'to bago pa man manganak si Kara.” “Copy that, Boss.” Walang atrasan. Sa oras na ito, ako ang multo ng kalaban. At hindi ako titigil hangga’t hindi ko sila tuluyang binura. Pagkalabas namin ni Gian sa dulo ng tunnel, agad kaming sinalubong ng malamig na simoy ng gabi. Isang itim na SUV na may tinted windows ang nakahimpil sa lilim ng mga puno. Bukas ang pinto sa likuran, senyales na handa na ito sa mabilisang pag-alis. "Boss, clear ang paligid," sabi ng driver na agad bumaba para pagbuksan kami. Agad kaming
Chapter 183Mula sa utility room ay mabilis naming binuksan ang hidden weapons crate—isang maliit na storage unit na pinalalamnan ng mga semi-auto at non-lethal defense gear. Hindi ito pansalakay, pero sapat para sa proteksyon.“Akin ang short rifle. Ikaw sa stun grenades,” utos ko kay Gian habang kinakalma ang sarili ko. Kahit hindi pa bumabalik ang lakas ko ng buo, ang katawan ko'y hindi nakalimot sa training.ALARM: "Emergency lockdown activated. All personnel proceed to secure zones."“Gian, east wing,” sabi ko, tinuturo ang monitor kung saan may tatlong armadong lalaki na nagbubukas ng fire exit.“Copy. Ikaw sa main corridor?”Tumango ako. “Oo. Hindi sila makakarating sa ICU. Lalaban ako sa pasilyo.”10 seconds later – Main CorridorLumapit ako sa sulok. Kita ko ang dalawang kalaban—naka-armor, may silencers ang baril. Hindi ito ordinaryong pananakot. Targeted assassination ‘to.Hinintay kong makalapit sila. Bago pa makaliko sa turn, BANG! Isang warning shot sa pader. Gumulong ak