Chapter 46 Kinabukasan, maaga akong nagising. Ramdam ko ang excitement at kaba sa unang hakbang ko sa bagong buhay na ito. Habang hinihigop ang mainit na kape, nagpasya akong tingnan ang sarili sa salamin. "Hindi na ako ang dating Kara Montero," bulong ko sa sarili. "Ngayon, ako na si Kara Smith Curtis. At simula ngayon, ako ang may hawak ng buhay ko." Ilang sandali pa, dumating na si Lancy para sunduin ako. "Bestie! Ready ka na?" masigla niyang tanong. "Ready na," sagot ko habang inaayos ang blazer ko. Kahit kinakabahan, pinilit kong magpakita ng kumpiyansa. Pagdating namin sa opisina ng event planning company, sinalubong kami ng isang babaeng nasa early 40s, eleganteng manamit at may matapang na aura. "Kara, this is Ms. Valerie Young, ang may-ari ng kumpanya," pagpapakilala ni Lancy. Ngumiti ako at inabot ang kamay niya. "Nice to meet you, Ms. Young." "Likewise, Kara," sagot niya habang tinatanggap ang kamay ko. "I've heard good things about you. Lancy mentioned na may expe
Chapter 47 Tumango siya at may iniabot sa aking isang folder. "I got you a job interview. Alam kong gusto mong magsimula ulit, kaya inayos ko na ito para sa'yo." Nagulat ako sa sinabi niya. "Lancy, hindi mo na kailangang gawin 'to..." "I insist, Kara. Alam kong kaya mong magtagumpay dito, at ito ang unang hakbang para sa bagong buhay mo." Tiningnan ko ang folder at nakita kong isang malaking kompanya ang nag-aalok ng posisyon. Hindi ko maiwasang makaramdam ng kaba at saya nang sabay. "Salamat, Lancy. Hindi ko alam kung anong gagawin ko kung wala ka." "Ano ka ba, bestie? Team tayo dito!" sagot niya sabay kindat. Napangiti ako. Tama siya. Ito na ang simula ng bagong kabanata sa buhay ko. At handa na akong harapin ito.Matapos ang agahan, nagdesisyon akong paghandaan ang interview. Habang inaayos ang aking resume, hindi ko maiwasang makaramdam ng halo-halong emosyon—excitement, kaba, at takot.Napansin ni Lancy ang pananahimik ko kaya naupo siya sa tabi ko. "Bestie, kaya mo 'yan.
Chapter 48 Napakunot-noo si Lancy sa tanong ko. "Ha? Bakit mo naman natanong 'yan?" Huminga ako ng malalim bago sumagot. "Kasi siya ang nag-recommend sa akin para sa trabaho. At parang may alam siya tungkol sa akin at kay Daniel." Napansin kong bahagyang lumaki ang mata ni Lancy. "Oh my gosh, bes. Hindi mo ba alam?" Lalo akong naguluhan. "Alin?" Napatingin siya sa paligid bago lumapit sa akin at bumulong. "Si Ms. Valerie Young, siya ang fiancée ni Mr. Daniel Evans." Parang biglang huminto ang mundo ko. "W-what?" Tumango si Lancy. "Yep! Engaged na sila. At ang sabi-sabi, malapit na raw silang ikasal." Napalunok ako. Hindi ko alam kung anong mararamdaman ko. Bakit ako ang ni-recommend ni Valerie kung alam niyang ex ako ni Daniel? At bakit parang may iba akong naramdaman nang marinig kong ikakasal na siya? "Bes, are you okay?" tanong ni Lancy, hawak ang braso ko. Napakurap ako at pinilit ngumiti. "O-oo naman. Trabaho lang naman ‘to, ‘di ba?" Pero kahit anong pilit kong kumbins
Chapter 49 Hindi ko alam kung anong mararamdaman ko sa sinabi ni Lancy. Hindi ko alam kung handa na ba talaga akong harapin siya ulit. Nang dumating ang order namin, pilit kong ibinalik ang focus ko sa kasalukuyan. Kinuha ko ang tinapay at sumimsim ng kape. "Wala na ‘yun, Lancy. Ang mahalaga ngayon, may bagong buhay ako. Hindi ko na hahayaang guluhin ako ng nakaraan." Ngumiti si Lancy at tinaas ang baso ng kape niya. "Ayan ang gusto kong marinig! Cheers to new beginnings, bestie!" Ngumiti ako at tinaas din ang baso ko. "Cheers!" Pero sa kabila ng lahat, hindi ko maiwasang isipin... totoo nga kayang tapos na ang lahat sa amin ni Christopher? Pagbalik namin ni Lancy sa apartment, agad akong nahiga sa kama at napatingin sa kisame. Alam kong gusto kong magsimula ulit, pero hindi ko mapigilan ang sarili kong mag-isip tungkol kay Christopher. "Hindi na, Kara," bulong ko sa sarili ko. "Tapos na kayo. Hindi mo na kailangang bumalik sa nakaraan." Pero paano kung hindi pa tapos
Chapter 50 "So, sinong nag recommend na itong company ang applyan mo?" tanong si Amanda. Napangiti ako dahil hindi talaga mawala ang palatanong ng isang kalahi kong Pinay kahit nasa ibang bansa kami. "Si Lancy!" maikling sagot ko na may ngiti sa labi. Napataas ang kilay ni Amanda at natawa. "Si Lancy talaga? Aba, hindi na ako nagtataka! Ang dami na niyang naipasok dito sa company natin!" Napangiti ako. "Oo nga eh. Buti na lang at may kakilala ako dito, at least hindi ako masyadong naligaw." "Well, good for you! Pero alam mo, kahit hindi ka nirekomenda ni Lancy, I think matatanggap ka pa rin. You seem very capable, Kara." "Salamat naman, Amanda." Tumikhim siya at tumingin sa akin na parang may gustong itanong. "Pero curious lang ako… bakit ka lumipat dito sa U.S.? I mean, mukhang maganda naman ang naging trabaho mo sa Pinas." Napatingin ako saglit sa baso ko at marahang ngumiti. "Well… bagong simula. May mga bagay na kailangang iwan para makapag-move forward." Tumango si Ama
Chapter 51 Umismid siya. "Oo na, oo na. Pero hindi mo rin masisigurado ‘yan. Minsan, ang pag-ibig dumadating sa hindi mo inaasahang pagkakataon." Napangiti ako at umiling. "Wala muna akong balak sa mga ganyang bagay. Mas gusto ko munang ayusin ang buhay ko." "Fine, fine! Pero kung sakali lang, anong type mo? Blonde? Brunette? Blue eyes? Green eyes?" patawang tanong niya, sabay kindat. Napatawa na lang ako. "Lancy, kumain ka na lang!" Nagtawanan kaming dalawa habang tinapos ang pagkain. Alam kong gusto lang akong pasayahin ni Lancy, at nagpapasalamat ako sa kanya. Pero sa ngayon, hindi ko pa kayang isipin ang tungkol sa pag-ibig—lalo na kung hindi ko pa lubusang naiwan ang nakaraan. Masaya kaming nagkukwentuhan, hanggang napunta sa aking nag-iisang kapatid na babae na si Keira. Napangiti ako nang maalala si Keira. "Si Keira, siguradong magagalit ‘yun kapag nalaman niyang hindi ko agad sinabi sa kanya na nandito na ako sa US." Umirap si Lancy. "Aba, dapat lang! Eh, bakit ng
Chapter 52 Napahawak ako sa tiyan ko at napangiti. "Ang ganda, Lancy. Parang gusto ko na tuloy bilhin lahat ng cute na damit dito." "Ganyan talaga! Dapat pinag-iipunan mo ‘to, kasi ang baby hindi lang basta gastos, commitment ‘to, besh! Pero don't worry, andito naman ako. Ang pangalawang ninang!" sabay kindat niya. Napatawa ako. "Ikaw lang pala ang nag-decide na ikaw ang pangalawang ninang, ha?" "Siyempre! Hindi mo na kailangang mag-isip. Ako na bahala sa'yo at kay baby mo." Habang naglalakad kami sa pagitan ng mga racks ng baby clothes, hindi ko maiwasang mapabuntong-hininga. Sa kabila ng lahat ng sakit at pagsubok, heto ako ngayon, may bagong buhay at may bagong simula. At kahit minsan ay natatakot ako sa hinaharap, alam kong hindi ako nag-iisa. "Salamat, Lancy," mahina kong sabi. "Aba! Para saan ‘yun?" kunot-noo niyang tanong. "Para sa lahat. Sa pagiging nandiyan palagi." Bigla niya akong niyakap nang mahigpit. "Huy! Wag kang emo! Kasi kahit anong mangyari, bestie, hindi k
Chapter 53Pagkatapos niya akong bilhan ng damit ay agad din itong bumili para sa kanya saka kami umuwi sa aming tinitirhan dito sa US.Pagkauwi namin, agad akong dumiretso sa kwarto ko at inilapag ang mga pinamili sa kama. Napabuntong-hininga ako habang tinititigan ang emerald green dress na binili ni Lancy para sa akin."Para sa future ng anak ko," bulong ko sa sarili ko, pilit pinapalakas ang loob ko.Biglang kumatok si Lancy at sumilip sa pinto. "Bestie, okay ka lang?"Napangiti ako at tumango. "Yeah, medyo napagod lang."Pumasok siya at naupo sa kama. "Normal lang ‘yan. Pero, girl, excited ako sa event bukas! I'm telling you, you’re going to turn heads!"Napailing ako. "Hindi ko naman kailangang magpasikat, Lancy. Gusto ko lang mag-focus sa trabaho.""I know, I know," aniya, sabay akbay sa akin. "Pero kahit papaano, deserve mo rin namang maramdaman na maganda ka, successful, at ready sa bagong simula."Napangiti ako sa sinabi niya. Totoo naman—kailangan kong ipakita sa sarili ko
Chapter 192 Nang makarating kami sa pinakadulong pinto ng kuta, nagsimula nang mag-ingay ang ilang tao sa loob. May mga nagsasalita, ngunit wala akong pakialam sa kanila. Ang tanging nasa isip ko ay ang kaligtasan ni Kara at Ellie. Bago ko pa magawa ang lahat ng plano, tumunog ang phone ko. Si Gian. "Chris, nahanap namin sila. Nasa silid sa itaas. Kailangan nating magmadali," sabi ni Gian, ang boses niya ay puno ng urgency. "Got it. I’ll be there," sagot ko. Walang pasabi, tumakbo kami papunta sa itaas. Alam ko, kailangan ko na silang makuha at wala nang oras para maghintay. Pagpasok sa silid, nakita ko si Kara, naka-kadena at nakagapos. Nasa tabi niya si Ellie, ang mga mata ni Ellie ay puno ng takot, ngunit nang makita ako, bigla siyang ngumiti. "Daddy!" sabi niya, mahina at may takot sa boses. Naglakad ako sa direksyon ni Lolo Carlo. "Ikaw na lang, Lolo. Bakit? Magsalita ka?" sabi ko, ang mata ko’y puno ng galit at determinasyon. "Oo apo," sagot ni Lolo Carlo, may ngiti sa l
Chapter 191 Ang sakit na dulot ng bawat salitang binitiwan niya ay tila isang matalim na kutsilyo na tumusok sa puso ko. Hindi ko matanggap na ang lahat ng ito ay isang malupit na laro para kay Senyor Carlo—ang lolo ko. "Kung hindi mo sasabihin kung saan siya, babalikan kita. At hindi na ako magiging magaan," ang sinabi ko kay Lucas, na puno ng galit at pasakit. Bago pa niya makuha ang pagkakataon na magsalita, naglakad na ako palayo sa kanya. Kailangan ko ng oras. Kailangan ko ng tamang plano. At higit sa lahat, kailangan ko na hanapin si Kara bago pa mahulog ang lahat sa mga kamay ng aking pamilya.Ang galit ko ay hindi matitinag. Nagmamadali akong lumabas ng silid, at ang mga hakbang ko ay mas mabilis kaysa sa karaniwan. Ang bawat segundo ay may bigat—hindi ko kayang mag-aksaya ng oras. Gusto ko na makuha si Kara at matigil na ang lahat ng ito bago pa mahulog sa mga kamay ng aking pamilya.Nagmadali akong dumaan sa mga kasamahan ko sa kuta. "Kailangan kong malaman kung nasaan si
Chapter 190 “Gusto kong malaman kung sino ang mga nangungunang tao sa likod ng operasyon niyo,” sabi ko, ang boses ko’y parang buo ng yelo. “At hindi ako maghihintay ng matagal para makita kung gaano katagal ka pa magsasalita.” Naglakad ako palapit sa kanya at itinapat ang baril sa kanyang kaliwang braso. Sabay sigaw ng pwersa at tapat ang tanong: “Sabihin mo na!” Ngumisi siya, “Hindi ko sila kayang ipagkanulo, Chris.” Gamit ang lahat ng galit at sakit, ginamit ko ang pinakapangit na pamamaraan na alam ko. Mabilis kong pinutol ang mga daliri ni Lucas gamit ang matalim na kutsilyo. “Alam ko na matigas ang ulo mo, pero hanggang kailan mo kayang tiisin ang sakit?” tanong ko, ang galit ay bumabalot sa bawat salitang binibigkas ko. Sumabog ang katahimikan sa pagitan namin. Ilang segundo ng pagka-gulat bago siya sumigaw, tila napuno ng pasakit. Pero matigas pa rin siya. Sa kabila ng lahat ng pain, hindi siya nagsalita. “Sa huli, ikaw din ang magpapasa ng hatol sa sarili mo,” sabi ni
Chapter 189 "Gian, kailangan bumalik ka sa Panglao para maprotektahan mo sila," malamig kong utos habang pinupunasan ang bahid ng dugo sa aking kamay. "Ako ang hahanap kay Lucas." Napatingin sa akin si Gian, puno ng pag-aalala ang mga mata niya. "Sigurado ka ba, Chris? Mag-isa ka lang—" "Mas magiging ligtas sila kung hindi ako kasama. Alam kong ako ang puntirya. Ikaw lang ang pinagkakatiwalaan kong makakabantay sa kanila nang buong puso." Tumango si Gian, bagama't halata ang bigat sa desisyong iyon. "Sige, pero mangako kang babalik ka nang buhay." "Kapag nahanap ko si Lucas... matatapos na ang lahat." "Isa pa," madiin kong sabi habang tumayo ako sa harap ni Gian, "andito sila Revenant, Miguel, Richard, at Troy upang samahan ako." Napatingin si Gian sa paligid. Isa-isang tumango ang mga nabanggit ko—matatapang, determinadong mga kaibigan, kapwa mandirigma ng hustisya. Muli kong nilingon si Gian. "Hindi ako mag-iisa. Hindi kami matatalo. Pero ikaw—ikaw ang susi sa kaligtasan nil
Chapter 188 Pagdating namin sa kuta, hindi na ako nag-aksaya ng oras. "Dalhin siya sa interogation room. Siguraduhing may CCTV at walang makakalapit sa paligid maliban sa tauhan natin," malamig kong utos sa isa sa mga tao ko. Agad nilang hinila si Don Armando pababa ng van, nakaposas, may itim na supot sa ulo, at bahagyang naglalakad dahil sa pagkakabugbog sa engkwentro kanina. Sumunod ako sa kanila. Mula sa hallway hanggang sa silid, bawat hakbang ay may baon akong tanong—mga katanungang matagal ko nang gustong masagot. Ang dahilan kung bakit muntik nang mawala sa akin ang asawa ko, ang mga anak ko, at ang tahimik naming buhay. Pagkapasok namin sa interogation room ay agad nilang ipinatong sa bakal na upuan si Armando at itinali ang mga kamay at paa nito. Tinanggal ng isa kong tauhan ang supot sa ulo nito. "Bumati ka naman, Don Armando," sarkastikong wika ko habang lumalapit ako, "matagal ko nang hinihintay ang araw na ‘to." Lumapit ako kay Don Armando, hawak ang lumang litrat
Chapter 187Wala akong inaksayang oras. Agad kong sinundan ang anino na dumaan sa likurang lagusan ng base. Tahimik ang paligid pero dama ko ang tensyon sa bawat hakbang. Mabilis ang tibok ng puso ko, pero mas mabilis ang galaw ng katawan ko—sanay sa dilim, bihasa sa panganib.Sa bawat liko ng pasilyo, sinisiguro kong walang nakakakita. Sa malayo, naririnig ko ang mahinang yabag. Isa lang ang ibig sabihin—tama ang direksyon ko.“Hindi ka na makakatakas, Don Armando…” bulong ko sa sarili habang mahigpit ang hawak sa baril ko.Handa na akong harapin ang katotohanan… o ang kalaban.Bawat madaanan ko, bawat humaharang sa aking daraanan—wala akong sinayang na segundo. Walang alinlangan. Isa, dalawa, tatlo... kasabay ng bawat putok ng baril ay ang pagbagsak ng mga kalaban. Hindi ako titigil hangga't hindi ko nararating si Don Armando.Ang mga sigaw at yabag sa paligid ay tila ba musika sa aking pandinig. Pero hindi ito musika ng takot—ito'y himig ng katarungan at paghihiganti. Marami na siy
Chapter 186"Hi to, inumin mo muna para bumalik agad ang lakas mo. Galing yan sa black market. Isang bagong gamot naa ibininta kaya agad naming binili para sa ating organisasyon," wika ni Troy sa akin.Kinuha ko ang maliit na bote mula sa kamay ni Troy. Maitim ang likido sa loob, at may kakaibang amoy.“Sigurado ka bang ligtas ‘to?” tanong ko habang tinititigan ang gamot.Tumango si Troy. “Oo, sinubukan muna ng isa sa ating mga tauhan. Ilang minuto lang, bumalik ang lakas niya. Wala ring naitalang side effects. Pero huwag kang mag-alala, mayroon din tayong antidote just in case.”Saglit akong nag-isip bago ininom ang laman ng bote. Mainit ito habang bumababa sa lalamunan ko, at ilang sandali lang ay ramdam kong gumaan ang pakiramdam ko. Parang unti-unting bumabalik ang lakas ng katawan ko—mas malinaw na rin ang isip ko.“Ganyan nga ang epekto,” sambit ni Gian habang pinagmamasdan ako. “Sa ganyang kondisyon, kaya mo nang humarap sa susunod na hakbang.”Napahawak ako sa mesa, matatag an
Chapter 185CHRIS POVTumayo ako mula sa kinauupuan ko at lumapit sa mesa kung saan nakalatag ang ilang surveillance photos at intel folders."Gian, kailangang simulan na natin agad ang Phase One. Hindi pwedeng patagalin pa. Sa bawat araw na lumilipas, mas lumalapit ang panganib kay Kara at sa mga bata."Tumango si Gian. "Naka-ready na ang core team. Si Revenant ang magli-lead ng reconnaissance para sa unang target.""Good," sagot ko habang binubuklat ang folder ni Armand—ang isa sa pinakamalapit kay Falcon noon.Huminga ako nang malalim. "Kailangan matapos 'to bago manganak si Kara. Hindi ako makakapayag na sa araw ng pagsilang ng triplets namin ay may takot pa rin sa paligid nila."Tahimik si Gian sa ilang saglit, bago siya nagtanong ng mahinahon, "Chris… sa totoo lang, kaya mo pa ba?"Napatingin ako sa kanya—diretso sa mata. "Hindi ako pwedeng mapagod, Gian. Dahil ang pamilya ko ang kapalit nito. At handa akong isugal ang lahat, kahit sarili ko… para sa kanila."Tumango siya, matig
Chapter 184 Mabilis ang kilos namin. Pati ang mga yapak namin ay halos walang tunog. Pagbaba namin sa tunnel, naamoy ko ang halumigmig at lumang simento. Ngunit sa bawat hakbang, isang bagay lang ang nasa isip ko—makabalik kay Kara at sa mga anak ko. Ngunit hindi pa ngayon. Kailangan ko munang buwagin ang natitira pang mga anino sa likod ng banta sa buhay namin. “Revenant,” tawag ko. “Ayusin mo na ang transport. At i-encrypt lahat ng communication natin. Gusto kong tapusin 'to bago pa man manganak si Kara.” “Copy that, Boss.” Walang atrasan. Sa oras na ito, ako ang multo ng kalaban. At hindi ako titigil hangga’t hindi ko sila tuluyang binura. Pagkalabas namin ni Gian sa dulo ng tunnel, agad kaming sinalubong ng malamig na simoy ng gabi. Isang itim na SUV na may tinted windows ang nakahimpil sa lilim ng mga puno. Bukas ang pinto sa likuran, senyales na handa na ito sa mabilisang pag-alis. "Boss, clear ang paligid," sabi ng driver na agad bumaba para pagbuksan kami. Agad kaming