Chapter 63 "Huy, anong ibig mong sabihin, ha?" singhal ko habang nakapamewang. "Bakit parang mas takot ka pa kaysa sa’kin?" Napabuntong-hininga si Lancy at tumingin sa malayo na parang nag-iisip ng malalim. "Kasi kilala kita, Kiara. Kapag ikaw ang nagkunwaring fiancée ko, baka imbes na ako ang magmaniobra ng sitwasyon, ikaw ang magdikta ng lahat!" Napangisi ako nang nakakaloko. "Aba, buti naman at alam mo. At huwag kang mag-alala, Lancy boy. Ako na ang bahala sa lahat!" Napahawak siya sa sentido at umiling. "Yan nga ang problema—baka sobra-sobra mong galingan!" "Eh ‘di mas okay!" sagot ko sabay tapik sa balikat niya. "Malay mo, pagkatapos ng dinner na ‘yon, hindi na ‘to fake engagement!" "Kiara…" warning niyang sabi, pero kita ko ang pag-pula ng kanyang tenga. "Huwag kang mag-alala, mahal," sabi ko habang kinikindatan siya. "Ipaparamdam ko sa’yo kung paano maging pinaka-swerte mong pagkakamali!" "Maypakikiusap ako sayo, Kiara. Maari bang Lance ang itawag mo sa akin kapag nasa
Chapter 64 Kara POV Hindi ko talaga mapigilan ang tawa ko! Kahit kapapanganak ko lang at dapat nagpapahinga ako, itong dalawang baliw na ‘to—si Kiara at si Lancy—ang nagpapa-stress at nagpapasaya sa akin nang sabay. Napahawak sa sentido si Lancy na parang gusto nang lumubog sa lupa habang si Kiara naman ay aliw na aliw sa pang-aasar sa kanya. "Kiara, seryoso ka ba na ipapahanap mo siya ng jowa?" tanong ko, pilit pinipigil ang natitirang tawa. "Oo naman, Ate!" sagot ni Kiara na nakapamewang pa. "Kung hindi niya ako type, edi hanapan natin ng katype niya, ‘di ba?" Napailing si Lancy. "Pwede bang mag-backout na lang ako sa kasinungalingang ‘to?" Napangisi ako. "Nope. Wala nang atrasan, Lance. Sabi mo sa mommy mo, engaged ka na. So, engaged ka na talaga... kahit sa paraang hindi mo gusto!" Napanganga si Lancy. "Pati ikaw, Kara?! Akala ko kakampi kita!" Ngumiti lang ako. "Sorry, Lancy, pero masyado akong nage-enjoy sa palabas niyong dalawa." "Yan nga ang problema!" sabi
Chapter 65Pagbukas ng pinto, tumambad si John—ang persistent suitor ko dito sa U.S. Kahit alam niyang buntis ako at kakahiwalay ko lang sa ex-husband ko, hindi siya natinag.“Hi,” maikli niyang bati habang nakangiti.Napansin kong nanahimik bigla si Lancy at Kiara. Si Kiara ay pasimpleng siniko si Lancy, na tila may kung anong iniisip.Lumingon ako kay John at ngumiti. “Hey, John. What brings you here?”“I just wanted to check on you,” sabi joyo saka pumasok sa loob na may dalang maiit ma bouquet of flowers. "How are you feeling?" sabay abot da akin ng bulaklak. Napangiti ako saka inabot ang bulaklak na kanyang inabot sa akin. "I’m doing fine, just dealing with these two lunatics," sabi ko dito saka tumingin kina Lance at Kiara. Tumikhim muna ito bago nagsalita muli. "I see. It looks like I interrupted something fun," kiming ngiti nito. "Oh, don’t worry," biglang sabi ni Kiara dito. "You’re just in time for the main event!" baliw nitong sabi. "Kiara, no," bulong ni Lance dito. N
Chapter 66"Oo, Ate! Sabi ni Mama, important daw," sagot ni Kiara habang inaayos ang phone niya.Napakunot ang noo ko. Ano kaya 'yun? Alam kong hindi basta-basta magpapatawag si Mama nang walang dahilan, lalo na't aware siya sa time difference namin."Okay, sige. Tatawagan ko siya," sagot ko habang kinukuha ang phone ko.Si Lancy naman ay napatingin mula sa kinakaing cereal. "Mukhang serious ah. Baka naman matchmaking na naman ‘yan, bestie.""Tumigil ka diyan, Lancy," sagot ko, bago pinindot ang call button.Ilang ring lang, agad nang sinagot ni Mama ang tawag."Anak, kumusta ka na? Nakauwi na kayo?" agad niyang tanong, halatang may halong pag-aalala ang boses niya."Oo, Ma. Kakadating lang namin sa apartment. Bakit po?" tanong ko habang sinisilip ang baby na mahimbing pa ring natutulog.May ilang segundong katahimikan bago siya muling nagsalita."Anak… bumalik na siya."Natigilan ako. Naramdaman kong bumigat ang dibdib ko. "S-Sino, Ma?"Alam ko na kung sino ang tinutukoy niya. Pero a
Chapter 67Napatawa si Lancy, pero may bakas ng emosyon sa mata niya. "Paano kung hindi ko kayanin?"Hinawakan ko ang kamay niya at tumingin diretso sa mata niya. "Kakayanin mo. Dahil hindi mo kailangang mag-isa."Sandali siyang natahimik bago ngumiti. "Thank you, bestie. Alam mo, kung straight ka lang ako, matagal na kitang niligawan."Napangiwi ako. "Lancy, hindi kita papatulan."Natawa si Kiara. "Ay, grabe! Ako na lang kaya? Tutal, fiancé mo naman ako sa kontrata!"Natawa si Lancy at umiling. "Sige, sige, ikaw na lang. At least sigurado akong maganda ang magiging 'asawa' ko.""Of course!" sagot ni Kiara sabay flip ng buhok niya.Napailing ako habang tinitingnan ang dalawa. "Ang kulit n'yo."Ngunit sa kabila ng tawanan, alam kong may laban pang kailangang harapin si Lancy. At kahit anong mangyari, hindi ko siya pababayaan."Habang Hindi pa kayo umuwi sa Pinas, kailangan sanayin mo muli ang pagtawag sa totoo mong pangalan, Lancy!" wika ko.Ang totoong pangalan ni Lancy ay Lance Santi
Chapter 68Lancy POVOras na siguro para maging "lalaki" bilang -Lance Santiago muna ako. Kahit isang linggo lang, para lang hindi ako mabuking ng parents ko. Sana man lang kayanin ko ‘to—at sana si Kiara, hindi gumawa ng eksena na ikalalaglag ko.Ngayon na ang flight namin pauwi sa Pilipinas para makilala niya ang parents ko. Fake fiancée mode on.Habang nasa airport, hindi ko mapigilang mag-isip ng worst-case scenarios. Paano kung may makita silang kakaiba sa kilos ko? Paano kung tanungin nila ako tungkol sa relasyon namin ni Kiara at hindi ko masagot nang maayos? Paano kung magkalat si Kiara?!Napalingon ako sa kanya—relax na relax habang busy sa pagkuha ng selfies."Kiara, sigurado ka bang kaya mong umarte na fiancée ko?" tanong ko, nakakunot ang noo.Napangiti siya nang malawak. "Excuse me, Lancy Boy! Kung may acting award lang, matagal na akong nanalo!"Napabuntong-hininga ako. Lord, tulungan Mo ako.Habang nasa eroplano, bigla siyang sumandal sa balikat ko at pabulong na nagsal
Chapter 69 Parang hindi alam ni Daddy kung matatawa o magdududa siya. “Aalagaan?” “Opo!” patuloy ni Kiara. “Si Lance po kasi, kahit matalino at successful, minsan wala pong common sense. Alam niyo po bang minsan, halos masunog ang kilay niya sa kakatrabaho?” Si Mommy, napanganga. “Oh no! Lance, anak, hindi mo man lang sinabi na napapabayaan mo ang sarili mo?” Mabilis akong umiling. “Mom, hindi ‘yan—” “Don’t worry po, Mommy! Ako na po ang bahala sa kanya. From now on, I will make sure na nakakain siya sa tamang oras, nakakapagpahinga, at—” Biglang sumingit si Daddy. “At paano mo naman siya aalagaan?” Ngumiti si Kiara nang matamis sabay pisil sa kamay ko. “Syempre po, bilang future wife niya, aalagaan ko po siya nang buong puso!” Napatitig ako sa kanya, at parang gusto kong isigaw sa mundo: Ano bang pinasok ko?! Si Mommy, parang kinikilig na. “Awww, ang sweet naman!” Si Daddy naman, tumikhim bago tumingin sa akin. “Lance, sigurado ka bang siya ang babaeng gusto mong
Chapter 70 Napalunok ako. Lord, bigyan Mo ako ng lakas ng loob… parang ayoko na yatang ituloy ‘to! "Halika na, Kiara anak. Ipakilala kita sa kanilang lahat," sambit ni Mommy dito. Pagdating naming sa loob ay agad silang nakatingin sa aming dalawa palipat-lipat ang kanilang tingin sa amin. "Kiara, siya si Leon. Pinsang buo ni Lance. Yun naman si Veronica at Vector kambal na pinsan din ni Lance!" "Hello sa inyong lahat!" ngiting sabi ni Kiara habang masama ang tingin niya kay Leon. "Di nga, parang si Lance pa nga ang nag-gayuma sa babae, di'ba Vic?" sabi ni Veronica sa kambal nito. "Fake news naman itong si, Leon!" sagot naman nito. Napailing na lang ako habang pinipigilan ang sarili kong matawa. Si Kiara naman ay hindi nagpapatalo—nakaangat ang baba niya na parang isang reyna, habang sinulyapan si Leon na para bang sinasabing "Subukan mo pang magtapon ng asin, itatapon kita palabas ng bahay na ‘to!" “Fake news ka raw, Leon,” kantyaw ni Vector habang tinapik ang balikat ng pins
Chapter 196KinabukasanTahimik kaming dalawa ni Clarissa habang nasa loob ng sasakyan. Tanging ugong ng makina at huni ng mga ibong dumaraan ang maririnig sa labas. Binabagtas namin ang daan papunta sa safehouse kung saan nakakulong ang matandang puno ng kasinungalingan—ang Lolo naming nagtaksil sa pamilya.Napatingin ako kay Clarissa. Nasa mukha niya ang galit at poot. Nakakuyom ang kanyang mga kamao, at bakas sa kanyang mga mata ang damdaming pilit niyang kinukubli."Hindi ko maintindihan, Kuya," mahina niyang sambit. "Paano niya nagawa 'yon sa pamilya niya? Sa apo niya? Sa 'tin?""Hindi ko rin alam," sagot ko habang pinipilit manatiling kalmado ang boses ko. "Pero ngayong hawak na natin siya, wala nang makakaligtas sa katotohanan.""Anong balak mong gawin sa kanya?" tanong niya sa akin habang diretsong tumitig sa akin."Pilitin siyang magsabi ng totoo... lahat ng itinatago niya. Para sa hustisya. Para kay Ellie. Para sa ating lahat."Pagdating namin sa safehouse, bumaba kami at ta
Chapter 195Napahinto si Clarisse o Clarissa, sa narinig. Nanlalaki ang kanyang mga mata habang pinagmamasdan si Gian na palapit sa kanya."Clarissa?!" ulit ni Gian, bakas sa tinig ang halong gulat at emosyon. "Ikaw nga…" Hindi na ito nakatiis at agad siyang niyakap ng mahigpit, para bang takot na muli pa itong mawala.Napasinghap si Clarissa. "G-Gian?" mahina niyang tugon habang unti-unting lumuluhang ang kanyang mga mata. "Ikaw ang… kaibigan ko noon sa Panglao…""Hindi lang kaibigan," sabat ni Gian habang nakangiti. "Ikaw ang matalik kong kaibigan noon… ang batang laging nagtatanggol sa akin tuwing inaapi ako sa eskwela. Naalala mo na?"Tumulo ang luha ni Clarissa, kasabay ng mahinang pag-iling. "Akala ko… kinalimutan mo na ako.""Hinding-hindi kita malilimutan," sambit ni Gian habang pinupunasan ang luha nito. "Ngayon, babawi tayo sa mga panahong nawala. At ipagtatanggol naman kita ngayon… kahit kanino."Tahimik na pinanood ng lahat ang muling pagkikita ng dalawang matagal nang nag
Chapter 194Lumabas ako ng kwartong iyon nang walang lingon-lingon. Matatag ang bawat hakbang ko, ngunit sa loob-loob ko'y may bagyong humahagupit. Kailangan kong magmadali—dahil kung hindi ko siya mapipigilan, tuluyan siyang malulunod sa dilim na inihain ng aming Lolo.Ang aking step-sister.Ang babaeng ni minsan ay hindi ko pinakita, hindi ko pinakilala. Bahagi siya ng nakaraan kong pinilit kong ibaon, ngunit ngayon, siya na ang banta sa lahat ng mahal ko.Hindi siya masama noon.Ngunit mula nang yakapin niya ang mga kasinungalingan ni Lolong walang awa, naging kasangkapan siya ng kasamaan."Hindi kita hahayaang masira, at lalo nang hindi ko hahayaang manakit ka," bulong ko sa sarili habang sumakay sa sasakyan.Habang pinaandar ko ito papunta sa huling lokasyong binigay ni Troy, ramdam ko na... ito na ang simula ng dulo. Isang engkwentro na hindi lang pisikal—pati damdamin, alaala, at katotohanan ay babanggain.Sa bawat ikot ng gulong ng sasakyan, mas lalo akong nadadarang sa galit
Chapter 193Lumipas ang ilang oras—oras ng katahimikan, ngunit hindi kapayapaan. Pinagmasdan ko ang mukha ni Kara habang natutulog sa kama, mahigpit ang hawak ni Ellie sa kamay ng kanyang ina. Hinaplos ko ang buhok ng anak kong babae, saka yumuko upang halikan ang noo ni Kara.“Magpapahinga lang ako sandali, mahal. Gian,” tawag ko sa kasama kong nakabantay. “Ikaw na muna bahala dito. Ako na ang bahala kay Lolo.”Tumango si Gian. “Walang problema, Chris. Ligtas sila sa akin.”Tumalikod ako at tuluyang lumabas ng kwarto, muling nabalot ng galit ang dibdib ko. Ngayong alam ko na ang totoo—na si Senyor Carlo, ang taong itinuring kong gabay at ama-amahan, ay siya palang ugat ng gulo, hindi ko na kayang palampasin pa.Tumigil ako sa harap ng interrogation room. Dalawang bantay ang nakatayo roon, at sa loob, naroon ang matandang puno ng karanasan at lihim—ang sarili kong Lolo.Hinawakan ko ang door handle, huminga nang malalim, at marahan itong binuksan."Panahon na para sa mga sagot, Lolo,"
Chapter 192 Nang makarating kami sa pinakadulong pinto ng kuta, nagsimula nang mag-ingay ang ilang tao sa loob. May mga nagsasalita, ngunit wala akong pakialam sa kanila. Ang tanging nasa isip ko ay ang kaligtasan ni Kara at Ellie. Bago ko pa magawa ang lahat ng plano, tumunog ang phone ko. Si Gian. "Chris, nahanap namin sila. Nasa silid sa itaas. Kailangan nating magmadali," sabi ni Gian, ang boses niya ay puno ng urgency. "Got it. I’ll be there," sagot ko. Walang pasabi, tumakbo kami papunta sa itaas. Alam ko, kailangan ko na silang makuha at wala nang oras para maghintay. Pagpasok sa silid, nakita ko si Kara, naka-kadena at nakagapos. Nasa tabi niya si Ellie, ang mga mata ni Ellie ay puno ng takot, ngunit nang makita ako, bigla siyang ngumiti. "Daddy!" sabi niya, mahina at may takot sa boses. Naglakad ako sa direksyon ni Lolo Carlo. "Ikaw na lang, Lolo. Bakit? Magsalita ka?" sabi ko, ang mata ko’y puno ng galit at determinasyon. "Oo apo," sagot ni Lolo Carlo, may ngiti sa l
Chapter 191 Ang sakit na dulot ng bawat salitang binitiwan niya ay tila isang matalim na kutsilyo na tumusok sa puso ko. Hindi ko matanggap na ang lahat ng ito ay isang malupit na laro para kay Senyor Carlo—ang lolo ko. "Kung hindi mo sasabihin kung saan siya, babalikan kita. At hindi na ako magiging magaan," ang sinabi ko kay Lucas, na puno ng galit at pasakit. Bago pa niya makuha ang pagkakataon na magsalita, naglakad na ako palayo sa kanya. Kailangan ko ng oras. Kailangan ko ng tamang plano. At higit sa lahat, kailangan ko na hanapin si Kara bago pa mahulog ang lahat sa mga kamay ng aking pamilya.Ang galit ko ay hindi matitinag. Nagmamadali akong lumabas ng silid, at ang mga hakbang ko ay mas mabilis kaysa sa karaniwan. Ang bawat segundo ay may bigat—hindi ko kayang mag-aksaya ng oras. Gusto ko na makuha si Kara at matigil na ang lahat ng ito bago pa mahulog sa mga kamay ng aking pamilya.Nagmadali akong dumaan sa mga kasamahan ko sa kuta. "Kailangan kong malaman kung nasaan si
Chapter 190 “Gusto kong malaman kung sino ang mga nangungunang tao sa likod ng operasyon niyo,” sabi ko, ang boses ko’y parang buo ng yelo. “At hindi ako maghihintay ng matagal para makita kung gaano katagal ka pa magsasalita.” Naglakad ako palapit sa kanya at itinapat ang baril sa kanyang kaliwang braso. Sabay sigaw ng pwersa at tapat ang tanong: “Sabihin mo na!” Ngumisi siya, “Hindi ko sila kayang ipagkanulo, Chris.” Gamit ang lahat ng galit at sakit, ginamit ko ang pinakapangit na pamamaraan na alam ko. Mabilis kong pinutol ang mga daliri ni Lucas gamit ang matalim na kutsilyo. “Alam ko na matigas ang ulo mo, pero hanggang kailan mo kayang tiisin ang sakit?” tanong ko, ang galit ay bumabalot sa bawat salitang binibigkas ko. Sumabog ang katahimikan sa pagitan namin. Ilang segundo ng pagka-gulat bago siya sumigaw, tila napuno ng pasakit. Pero matigas pa rin siya. Sa kabila ng lahat ng pain, hindi siya nagsalita. “Sa huli, ikaw din ang magpapasa ng hatol sa sarili mo,” sabi ni
Chapter 189 "Gian, kailangan bumalik ka sa Panglao para maprotektahan mo sila," malamig kong utos habang pinupunasan ang bahid ng dugo sa aking kamay. "Ako ang hahanap kay Lucas." Napatingin sa akin si Gian, puno ng pag-aalala ang mga mata niya. "Sigurado ka ba, Chris? Mag-isa ka lang—" "Mas magiging ligtas sila kung hindi ako kasama. Alam kong ako ang puntirya. Ikaw lang ang pinagkakatiwalaan kong makakabantay sa kanila nang buong puso." Tumango si Gian, bagama't halata ang bigat sa desisyong iyon. "Sige, pero mangako kang babalik ka nang buhay." "Kapag nahanap ko si Lucas... matatapos na ang lahat." "Isa pa," madiin kong sabi habang tumayo ako sa harap ni Gian, "andito sila Revenant, Miguel, Richard, at Troy upang samahan ako." Napatingin si Gian sa paligid. Isa-isang tumango ang mga nabanggit ko—matatapang, determinadong mga kaibigan, kapwa mandirigma ng hustisya. Muli kong nilingon si Gian. "Hindi ako mag-iisa. Hindi kami matatalo. Pero ikaw—ikaw ang susi sa kaligtasan nil
Chapter 188 Pagdating namin sa kuta, hindi na ako nag-aksaya ng oras. "Dalhin siya sa interogation room. Siguraduhing may CCTV at walang makakalapit sa paligid maliban sa tauhan natin," malamig kong utos sa isa sa mga tao ko. Agad nilang hinila si Don Armando pababa ng van, nakaposas, may itim na supot sa ulo, at bahagyang naglalakad dahil sa pagkakabugbog sa engkwentro kanina. Sumunod ako sa kanila. Mula sa hallway hanggang sa silid, bawat hakbang ay may baon akong tanong—mga katanungang matagal ko nang gustong masagot. Ang dahilan kung bakit muntik nang mawala sa akin ang asawa ko, ang mga anak ko, at ang tahimik naming buhay. Pagkapasok namin sa interogation room ay agad nilang ipinatong sa bakal na upuan si Armando at itinali ang mga kamay at paa nito. Tinanggal ng isa kong tauhan ang supot sa ulo nito. "Bumati ka naman, Don Armando," sarkastikong wika ko habang lumalapit ako, "matagal ko nang hinihintay ang araw na ‘to." Lumapit ako kay Don Armando, hawak ang lumang litrat