Chapter 228 The Warehouse MysteryChris POVTumambay ako sa harap ng malaking bintana ng opisina habang nakatingin sa malayo. Sa harap ko, ang tanawin ng lungsod na tila walang pakialam sa nangyayaring sigalot sa loob ng Montero Corporation. Sa gilid ko, ramdam ko ang init ng palad ni Kara sa braso ko—kalma, ngunit nananatiling matatag.Pero sa loob ko, isang buhawi ng tanong ang umiikot.Paanong nakalusot sa records natin ang isang property na ginagamit para sa human trafficking?At sino ang may pakana nito—dating management? Board member? O mas malala… isa sa mga kakampi natin?Tumingin ako kay Kara. Tahimik siyang nakatitig sa akin. Kahit buntis at pagod, hindi nawawala ang determinasyon sa mga mata niya. Minsan iniisip ko, ako ba ang nagligtas sa kanya noon? O siya ba talaga ang nagligtas sa akin?Kinuha ko ang tablet ko at binuksan ang internal server ng kumpanya. Hinanap ko ang property file ng warehouse sa Cavite—ang lugar na tinutukoy ni Miguel. Nakapangalan pa rin ito sa Mont
Chapter 227"So, akala ko ba ay nasa honeymoon kayong dalawa?" seryosong tanong ni Chris habang tinitigan sina Miguel at Jhanna, na kasalukuyang nakatayo sa harap namin.Tumikhim si Miguel. “Pasensya na, Chris. Hindi rin namin inaasahan na mauudlot ‘yun. May kliyente akong hindi pwedeng ipagpaliban—urgent, international ang usapin. Pero more than that, may gusto rin kaming pag-usapan with you.”“Tsk, hay naku, sir,” sabat ni Jhanna sabay irap kay Miguel. “Itong kaibigan mo, may isang kasong hindi mahindian. Pero bukod doon, may update rin ako sa project sa Cebu—yung Montero Mall na pinaayos mo noon, okay na ang lahat. Complete na ang permits, and the local team is ready for site mobilization.”Napatingin ako kay Chris. “Good news ‘yan, at least,” mahina kong sabi.Tumango si Chris. “That’s great. Pero bakit kailangang dito pa ninyo dalhin? Pwede namang email o virtual meeting.”Sumingit si Miguel, “Kasi hindi lang ‘yan ang sadya namin. May gusto akong i-discuss—personally, at confiden
Chapter 226Hindi nagtagal, agad din kaming umalis sa mansyon. Si Mahal ang nag-drive habang ako ay nasa tabi niya, at sa likod ay si Jacob na abalang naglalaro sa tablet, habang si Ellie ay mahimbing na natutulog sa kandungan ng kanyang stuffed toy.“Ang tahimik ng mga bata ngayon, no?” bulong ko kay Mahal habang binubuksan ang bintana ng sasakyan para damhin ang hangin.“Hayaan mo na, Mahal. I-enjoy natin ‘tong rare moment na walang nagtatanong ng ‘Are we there yet?’ kada limang minuto,” natatawa niyang sagot.Napangiti ako. Pero hindi rin nagtagal ang katahimikan...“Dad, may signal ba sa company? Kasi kailangan ko pong i-download ‘yung bagong update ng game ko,” tanong ni Jacob bigla mula sa likod.“May signal, pero walang Wi-Fi para sa gaming, ha. Work mode tayo today,” seryosong sagot ni Mahal, pero may ngiti sa labi.“WHAT?!” sabay reklamo ni Jacob. “Eh paano ‘yan, mabobored ako!”“May dala kang libro, ‘di ba?” sabay lingon ko sa kanya.“BOOKS are for sad days. Games are for ha
Chapter 225 Kara POV Niyakap ko siya ng mas mahigpit habang nakadikit ang pisngi ko sa kanyang dibdib. Ramdam ko ang tibok ng puso niya—kalma, pero matatag. Ganito palagi kapag kasama ko siya. Ligtas. Buo. "Alam mo," bulong ko habang nakapikit, "dati, puro pangarap lang sa akin ang ganito. Yung may kasama kang gigising ka sa umaga, may magluluto ng champorado kahit madaling-araw... tapos ikaw pa 'yon." Narinig ko ang mahina niyang tawa. "Maliit na bagay lang ‘yon." Umiling ako. "Para sa'kin, malaki na 'yon. Kasi hindi lahat ng babae may asawang katulad mo." Hinaplos niya ang buhok ko. "At hindi rin lahat ng lalaki, may asawang katulad mo." Napangiti ako. Ramdam ko sa bawat salitang binibitawan niya na totoo—na kahit anong mangyari, ako ang pipiliin niya. "Pwede ba tayong ganito lang... araw-araw?" tanong ko, bahagyang kinabahan sa sagot. "Oo naman. Walang makakabago sa'tin. Kahit pa buong mundo ang bumangga sa'tin, kakampi mo 'ko." At sa sagot niyang 'yon, parang gusto kong
Chapter 224Pagdating ko sa silid namin, nakita ko siyang nakahiga at mahimbing nang natutulog. Bahagya ang paghinga niya, at sa bawat buntong-hininga ay ramdam ko ang pagod na dinadala niya sa pagdadalang-tao. Ngunit kahit sa pagtulog, nandoon pa rin ang payapa at magandang ngiti sa kanyang mga labi—tila ba panaginip pa lang, masaya na siya.Nakangiti na lamang ako habang pinagmamasdan siya. Dahan-dahan kong nilapag ang tray na may lamang mainit na champorado at tuyo sa bedside table. Ayokong istorbohin ang kanyang pagpapahinga, lalo pa’t bihira na siyang makatulog nang ganito ka-himbing.Lumapit ako at marahang hinaplos ang kanyang buhok. “Mamaya na lang, mahal… para pag-gising mo, may paborito kang almusal,” bulong ko.Saka ako umupo sa gilid ng kama, pinagmamasdan ang katahimikan ng gabi, habang hawak ang kamay ng babaeng bumuo ng buhay ko. Sa sandaling ito, sapat na ang katahimikan. Sapat na ang pag-ibig. Sapat na sila sa buhay ko.Tumayo ako muli at dahan-dahang naglakad patungo
Chapter 223 Hanggang sumapit ang oras at kanilang na naming umalis upang magtungo sa Airport. Naging masaya ang pamilya ko. Hinabilin ko na din ang naiwan kung may problema ay tumawag sila sa akin agad. Fast forward Makalipas ang mahigit labindalawang oras na biyahe, sa wakas ay lumapag na rin ang eroplano sa NAIA. Habang unti-unting bumababa ang mga pasahero, pinagmamasdan ko si Kara na mahigpit ang kapit sa kamay ko, habang si Ellie at Jacob naman ay abalang-abala sa pagtingin sa labas ng airport. “Ang init, Daddy!” reklamo ni Ellie pero may ngiti sa kanyang mga labi. “Mas mainit pa siguro ang yakap ng lola mo kapag nakita ka ulit,” sagot ko na may biro. “Yay!” sigaw ni Ellie sabay talon, hawak ang stuffed toy niyang si ‘Mr. Bunny’. Pagdating namin sa arrival area, sinalubong agad kami ng ilang bodyguards at ng personal naming driver. Malaki ang ngiti ni Jacob nang makita ang bagong van na susundo sa amin. “Wow, is this ours, Daddy?” tanong niya. “Oo, anak. Bagong van para
Chapter 222 Chris POV Pagkatapos kong makausap si Jhanna, agad akong tumawag sa isa sa mga sekretarya ko dito sa US para i-book ang flight pauwi sa Pinas. Kailangan naming bumalik para sa kasal nila Miguel at Jhanna, at syempre, para makapag-honeymoon din sila doon. Nang malaman ni Jacob na uuwi na kami, kitang-kita ang tuwa niya. Hindi rin nagpahuli si Ellie, na laging masigla kahit na malayo kami. Samantala, napansin ko ang matamis na ngiti sa mga labi ng asawa ko habang hinahaplos niya ang malaking umbok ng kanyang tiyan. Pitong buwan na siyang buntis ng triplets—isang biyaya, pero nakikita ko rin ang pagod at hirap na dala nito. Minsan, nag-aalala ako para sa kanya, lalo na dahil tatlo ang nasa loob at malapit na ang araw ng panganganak. Pero matibay siya, at palaging inuuna ang kalusugan ng mga anak namin. Samantala, ang kapatid ko na comatose pa rin ay nananatili sa bahay kasama si Clarissa, ang bunso namin, pati na rin ang pamangkin kong si Mila, kasama ang asawa at an
Chapter 221 Hindi ako makasagot. Para akong bata na nahuli sa kalokohan. Nanginginig na sana ang mga kamay ko kung hindi lang ako hawak ni Miguel. Pero bigla siyang lumapit at inabot ang kamay ni Dad. "I’m Miguel Sanchez, sir. And with all due respect— hindi ko po kayo kailangang anyayahan kung hindi ninyo gusto ang buhay na gusto ni Jhanna na ako ang pinili niyang makasama." Nagkatinginan kaming tatlo. Natulala ang parents ko. Ang mommy ko, napasinghap. Si Daddy, nakataas ang kilay pero hindi kumibo. Sa sobrang tensyon, kahit ang mga bisita ay tahimik na rin, nag-aabang. "Pero nandito na kayo... so might as well enjoy the reception. Kami po ang bagong kasal—at ito ang simula ng bago naming buhay," dagdag pa ni Miguel sabay yakap sa balikat ko. Pakiramdam ko, kahit ilang ulit pa akong pagalitan ng buong mundo... basta kasama ko siya, panatag ako. Sa sobrang kaba ko, inakala kong gulo ang isusunod. Pero sa unang pagkakataon—isang bagay na matagal kong hinintay—ngumiti an
Chapter 220 Hindi nagtagal ay sinabi ng pari, “You may now kiss the bride.” Napalingon ako kay Miguel. Tumaas ang kilay ko, saka bulong sa kanya, “Kailangan pa ba talaga ‘to? Mahina ako sa ganito.” Ngumiti lang siya, 'yung tipong may tinatago na kalokohan sa likod ng mapupungay niyang mata. “Eh kung hindi kita halikan, baka isipin ng lahat fake ang kasal natin,” bulong niyang may pilyong ngiti. “Eh ‘di fake na lang,” balik kong bulong, pero ramdam ko na ang pisngi kong parang hinihipan ng apoy sa init. Pero bago pa ako makapagtago o makatakbo, hinawakan niya ang mukha ko—banayad pero matatag. “Wala nang atrasan, misis ko,” sabay dampi ng kanyang labi sa akin, sa harap ng lahat. Ang palakpakan ng mga tao ay parang naging background music ng isang pelikula. Pero para sa akin, tumigil ang mundo sandali. Hindi ko alam kung ano’ng mas nakakakaba—ang mismong kasal o ang fact na tinatawag na akong Mrs. Sanchez. As in, Misis ng lalaking pinagsususpetsahan kong may split perso