Chapter 65Pagbukas ng pinto, tumambad si John—ang persistent suitor ko dito sa U.S. Kahit alam niyang buntis ako at kakahiwalay ko lang sa ex-husband ko, hindi siya natinag.“Hi,” maikli niyang bati habang nakangiti.Napansin kong nanahimik bigla si Lancy at Kiara. Si Kiara ay pasimpleng siniko si Lancy, na tila may kung anong iniisip.Lumingon ako kay John at ngumiti. “Hey, John. What brings you here?”“I just wanted to check on you,” sabi joyo saka pumasok sa loob na may dalang maiit ma bouquet of flowers. "How are you feeling?" sabay abot da akin ng bulaklak. Napangiti ako saka inabot ang bulaklak na kanyang inabot sa akin. "I’m doing fine, just dealing with these two lunatics," sabi ko dito saka tumingin kina Lance at Kiara. Tumikhim muna ito bago nagsalita muli. "I see. It looks like I interrupted something fun," kiming ngiti nito. "Oh, don’t worry," biglang sabi ni Kiara dito. "You’re just in time for the main event!" baliw nitong sabi. "Kiara, no," bulong ni Lance dito. N
Chapter 66"Oo, Ate! Sabi ni Mama, important daw," sagot ni Kiara habang inaayos ang phone niya.Napakunot ang noo ko. Ano kaya 'yun? Alam kong hindi basta-basta magpapatawag si Mama nang walang dahilan, lalo na't aware siya sa time difference namin."Okay, sige. Tatawagan ko siya," sagot ko habang kinukuha ang phone ko.Si Lancy naman ay napatingin mula sa kinakaing cereal. "Mukhang serious ah. Baka naman matchmaking na naman ‘yan, bestie.""Tumigil ka diyan, Lancy," sagot ko, bago pinindot ang call button.Ilang ring lang, agad nang sinagot ni Mama ang tawag."Anak, kumusta ka na? Nakauwi na kayo?" agad niyang tanong, halatang may halong pag-aalala ang boses niya."Oo, Ma. Kakadating lang namin sa apartment. Bakit po?" tanong ko habang sinisilip ang baby na mahimbing pa ring natutulog.May ilang segundong katahimikan bago siya muling nagsalita."Anak… bumalik na siya."Natigilan ako. Naramdaman kong bumigat ang dibdib ko. "S-Sino, Ma?"Alam ko na kung sino ang tinutukoy niya. Pero a
Chapter 67Napatawa si Lancy, pero may bakas ng emosyon sa mata niya. "Paano kung hindi ko kayanin?"Hinawakan ko ang kamay niya at tumingin diretso sa mata niya. "Kakayanin mo. Dahil hindi mo kailangang mag-isa."Sandali siyang natahimik bago ngumiti. "Thank you, bestie. Alam mo, kung straight ka lang ako, matagal na kitang niligawan."Napangiwi ako. "Lancy, hindi kita papatulan."Natawa si Kiara. "Ay, grabe! Ako na lang kaya? Tutal, fiancé mo naman ako sa kontrata!"Natawa si Lancy at umiling. "Sige, sige, ikaw na lang. At least sigurado akong maganda ang magiging 'asawa' ko.""Of course!" sagot ni Kiara sabay flip ng buhok niya.Napailing ako habang tinitingnan ang dalawa. "Ang kulit n'yo."Ngunit sa kabila ng tawanan, alam kong may laban pang kailangang harapin si Lancy. At kahit anong mangyari, hindi ko siya pababayaan."Habang Hindi pa kayo umuwi sa Pinas, kailangan sanayin mo muli ang pagtawag sa totoo mong pangalan, Lancy!" wika ko.Ang totoong pangalan ni Lancy ay Lance Santi
Chapter 68Lancy POVOras na siguro para maging "lalaki" bilang -Lance Santiago muna ako. Kahit isang linggo lang, para lang hindi ako mabuking ng parents ko. Sana man lang kayanin ko ‘to—at sana si Kiara, hindi gumawa ng eksena na ikalalaglag ko.Ngayon na ang flight namin pauwi sa Pilipinas para makilala niya ang parents ko. Fake fiancée mode on.Habang nasa airport, hindi ko mapigilang mag-isip ng worst-case scenarios. Paano kung may makita silang kakaiba sa kilos ko? Paano kung tanungin nila ako tungkol sa relasyon namin ni Kiara at hindi ko masagot nang maayos? Paano kung magkalat si Kiara?!Napalingon ako sa kanya—relax na relax habang busy sa pagkuha ng selfies."Kiara, sigurado ka bang kaya mong umarte na fiancée ko?" tanong ko, nakakunot ang noo.Napangiti siya nang malawak. "Excuse me, Lancy Boy! Kung may acting award lang, matagal na akong nanalo!"Napabuntong-hininga ako. Lord, tulungan Mo ako.Habang nasa eroplano, bigla siyang sumandal sa balikat ko at pabulong na nagsal
Chapter 69 Parang hindi alam ni Daddy kung matatawa o magdududa siya. “Aalagaan?” “Opo!” patuloy ni Kiara. “Si Lance po kasi, kahit matalino at successful, minsan wala pong common sense. Alam niyo po bang minsan, halos masunog ang kilay niya sa kakatrabaho?” Si Mommy, napanganga. “Oh no! Lance, anak, hindi mo man lang sinabi na napapabayaan mo ang sarili mo?” Mabilis akong umiling. “Mom, hindi ‘yan—” “Don’t worry po, Mommy! Ako na po ang bahala sa kanya. From now on, I will make sure na nakakain siya sa tamang oras, nakakapagpahinga, at—” Biglang sumingit si Daddy. “At paano mo naman siya aalagaan?” Ngumiti si Kiara nang matamis sabay pisil sa kamay ko. “Syempre po, bilang future wife niya, aalagaan ko po siya nang buong puso!” Napatitig ako sa kanya, at parang gusto kong isigaw sa mundo: Ano bang pinasok ko?! Si Mommy, parang kinikilig na. “Awww, ang sweet naman!” Si Daddy naman, tumikhim bago tumingin sa akin. “Lance, sigurado ka bang siya ang babaeng gusto mong
Chapter 70 Napalunok ako. Lord, bigyan Mo ako ng lakas ng loob… parang ayoko na yatang ituloy ‘to! "Halika na, Kiara anak. Ipakilala kita sa kanilang lahat," sambit ni Mommy dito. Pagdating naming sa loob ay agad silang nakatingin sa aming dalawa palipat-lipat ang kanilang tingin sa amin. "Kiara, siya si Leon. Pinsang buo ni Lance. Yun naman si Veronica at Vector kambal na pinsan din ni Lance!" "Hello sa inyong lahat!" ngiting sabi ni Kiara habang masama ang tingin niya kay Leon. "Di nga, parang si Lance pa nga ang nag-gayuma sa babae, di'ba Vic?" sabi ni Veronica sa kambal nito. "Fake news naman itong si, Leon!" sagot naman nito. Napailing na lang ako habang pinipigilan ang sarili kong matawa. Si Kiara naman ay hindi nagpapatalo—nakaangat ang baba niya na parang isang reyna, habang sinulyapan si Leon na para bang sinasabing "Subukan mo pang magtapon ng asin, itatapon kita palabas ng bahay na ‘to!" “Fake news ka raw, Leon,” kantyaw ni Vector habang tinapik ang balikat ng pins
Chapter 71 "Mom, sandali lang. Mauna na kayo, may tatawagan lang ako saglit!" "Sure, son. Hali kana, Kiara!" sabay hila sa kamay. Nakahinga aki ng maluwag ng nakita kong wala na sila sa aking paningin. Agad kong dinukot ang phone ko at tinawagan agad si Kara. "Bestie Kara, parang mamatay na yata ako sa kakulitan ng bunso mong kapatid!" agad kong sabi dito ni hi o hello ay hindi ko sinabi pa. Narinig ko lamang ang malakas nitong tawa sa kabilang linya. "Hahaha! Sabi ko na nga ba, Lance!" natatawang sagot ni Kara sa kabilang linya. "Ngayon mo lang ba na-realize kung gaano kakulit ‘yang si Kiara? Welcome to my world, bestie!" "Grabe, Kara! Hindi ko alam kung paano ko siya kakayanin. Kanina lang, hinalikan niya ako sa harap ng buong pamilya ko! Buong pamilya, Kara!" halos maiyak kong reklamo. Mas lalong lumakas ang tawa niya. "HAHAHA! Ang bilis naman ng move ni bunso! Eh ‘di parang kasal na kayo niyan?" "Kara! Hindi ito nakakatawa!" bulong ko habang pasilip-silip sa may
Chapter 72 Pagkatapos naming kumain ay agad giniya ni Mommy si Kiara sa magiging silid nito. Pero nanlaki ang mata ko nakitang patungo sa aking silid kaya namutla ako na baka makita niya ang tinatago kong sekreto. Ang kanyang litrato noong 15 years old pa lang ito. Isang stolen picture yun noong nakatayo si Kiara sa isang gilid habang naghihintay dumating ang family driver nito. Kaya agad ko itong inunahan pumasok sa loob. Pagkapasok ko sa kwarto ay agad kong sinunggaban ang drawer kung saan nakatago ang larawang iyon. Pero bago ko pa ito mahugot, narinig ko ang boses ni Kiara sa likuran ko. "Ano 'yang tinatago mo, Lance?" may paghihinalang tanong niya. "Ha? Wala!" mabilis kong sagot habang pilit na tinatakpan ang drawer gamit ang katawan ko. Si Mommy naman ay nakangiti lang, walang kamalay-malay sa tensyon sa pagitan namin. “O siya, Kiara anak, dito ka na matutulog ha? Magkatabi kayo ni Lance!” “HA?!” sabay naming sigaw ni Kiara. “Oh, bakit? Mag-asawa naman kayong dalawa
Chapter 192 Nang makarating kami sa pinakadulong pinto ng kuta, nagsimula nang mag-ingay ang ilang tao sa loob. May mga nagsasalita, ngunit wala akong pakialam sa kanila. Ang tanging nasa isip ko ay ang kaligtasan ni Kara at Ellie. Bago ko pa magawa ang lahat ng plano, tumunog ang phone ko. Si Gian. "Chris, nahanap namin sila. Nasa silid sa itaas. Kailangan nating magmadali," sabi ni Gian, ang boses niya ay puno ng urgency. "Got it. I’ll be there," sagot ko. Walang pasabi, tumakbo kami papunta sa itaas. Alam ko, kailangan ko na silang makuha at wala nang oras para maghintay. Pagpasok sa silid, nakita ko si Kara, naka-kadena at nakagapos. Nasa tabi niya si Ellie, ang mga mata ni Ellie ay puno ng takot, ngunit nang makita ako, bigla siyang ngumiti. "Daddy!" sabi niya, mahina at may takot sa boses. Naglakad ako sa direksyon ni Lolo Carlo. "Ikaw na lang, Lolo. Bakit? Magsalita ka?" sabi ko, ang mata ko’y puno ng galit at determinasyon. "Oo apo," sagot ni Lolo Carlo, may ngiti sa l
Chapter 191 Ang sakit na dulot ng bawat salitang binitiwan niya ay tila isang matalim na kutsilyo na tumusok sa puso ko. Hindi ko matanggap na ang lahat ng ito ay isang malupit na laro para kay Senyor Carlo—ang lolo ko. "Kung hindi mo sasabihin kung saan siya, babalikan kita. At hindi na ako magiging magaan," ang sinabi ko kay Lucas, na puno ng galit at pasakit. Bago pa niya makuha ang pagkakataon na magsalita, naglakad na ako palayo sa kanya. Kailangan ko ng oras. Kailangan ko ng tamang plano. At higit sa lahat, kailangan ko na hanapin si Kara bago pa mahulog ang lahat sa mga kamay ng aking pamilya.Ang galit ko ay hindi matitinag. Nagmamadali akong lumabas ng silid, at ang mga hakbang ko ay mas mabilis kaysa sa karaniwan. Ang bawat segundo ay may bigat—hindi ko kayang mag-aksaya ng oras. Gusto ko na makuha si Kara at matigil na ang lahat ng ito bago pa mahulog sa mga kamay ng aking pamilya.Nagmadali akong dumaan sa mga kasamahan ko sa kuta. "Kailangan kong malaman kung nasaan si
Chapter 190 “Gusto kong malaman kung sino ang mga nangungunang tao sa likod ng operasyon niyo,” sabi ko, ang boses ko’y parang buo ng yelo. “At hindi ako maghihintay ng matagal para makita kung gaano katagal ka pa magsasalita.” Naglakad ako palapit sa kanya at itinapat ang baril sa kanyang kaliwang braso. Sabay sigaw ng pwersa at tapat ang tanong: “Sabihin mo na!” Ngumisi siya, “Hindi ko sila kayang ipagkanulo, Chris.” Gamit ang lahat ng galit at sakit, ginamit ko ang pinakapangit na pamamaraan na alam ko. Mabilis kong pinutol ang mga daliri ni Lucas gamit ang matalim na kutsilyo. “Alam ko na matigas ang ulo mo, pero hanggang kailan mo kayang tiisin ang sakit?” tanong ko, ang galit ay bumabalot sa bawat salitang binibigkas ko. Sumabog ang katahimikan sa pagitan namin. Ilang segundo ng pagka-gulat bago siya sumigaw, tila napuno ng pasakit. Pero matigas pa rin siya. Sa kabila ng lahat ng pain, hindi siya nagsalita. “Sa huli, ikaw din ang magpapasa ng hatol sa sarili mo,” sabi ni
Chapter 189 "Gian, kailangan bumalik ka sa Panglao para maprotektahan mo sila," malamig kong utos habang pinupunasan ang bahid ng dugo sa aking kamay. "Ako ang hahanap kay Lucas." Napatingin sa akin si Gian, puno ng pag-aalala ang mga mata niya. "Sigurado ka ba, Chris? Mag-isa ka lang—" "Mas magiging ligtas sila kung hindi ako kasama. Alam kong ako ang puntirya. Ikaw lang ang pinagkakatiwalaan kong makakabantay sa kanila nang buong puso." Tumango si Gian, bagama't halata ang bigat sa desisyong iyon. "Sige, pero mangako kang babalik ka nang buhay." "Kapag nahanap ko si Lucas... matatapos na ang lahat." "Isa pa," madiin kong sabi habang tumayo ako sa harap ni Gian, "andito sila Revenant, Miguel, Richard, at Troy upang samahan ako." Napatingin si Gian sa paligid. Isa-isang tumango ang mga nabanggit ko—matatapang, determinadong mga kaibigan, kapwa mandirigma ng hustisya. Muli kong nilingon si Gian. "Hindi ako mag-iisa. Hindi kami matatalo. Pero ikaw—ikaw ang susi sa kaligtasan nil
Chapter 188 Pagdating namin sa kuta, hindi na ako nag-aksaya ng oras. "Dalhin siya sa interogation room. Siguraduhing may CCTV at walang makakalapit sa paligid maliban sa tauhan natin," malamig kong utos sa isa sa mga tao ko. Agad nilang hinila si Don Armando pababa ng van, nakaposas, may itim na supot sa ulo, at bahagyang naglalakad dahil sa pagkakabugbog sa engkwentro kanina. Sumunod ako sa kanila. Mula sa hallway hanggang sa silid, bawat hakbang ay may baon akong tanong—mga katanungang matagal ko nang gustong masagot. Ang dahilan kung bakit muntik nang mawala sa akin ang asawa ko, ang mga anak ko, at ang tahimik naming buhay. Pagkapasok namin sa interogation room ay agad nilang ipinatong sa bakal na upuan si Armando at itinali ang mga kamay at paa nito. Tinanggal ng isa kong tauhan ang supot sa ulo nito. "Bumati ka naman, Don Armando," sarkastikong wika ko habang lumalapit ako, "matagal ko nang hinihintay ang araw na ‘to." Lumapit ako kay Don Armando, hawak ang lumang litrat
Chapter 187Wala akong inaksayang oras. Agad kong sinundan ang anino na dumaan sa likurang lagusan ng base. Tahimik ang paligid pero dama ko ang tensyon sa bawat hakbang. Mabilis ang tibok ng puso ko, pero mas mabilis ang galaw ng katawan ko—sanay sa dilim, bihasa sa panganib.Sa bawat liko ng pasilyo, sinisiguro kong walang nakakakita. Sa malayo, naririnig ko ang mahinang yabag. Isa lang ang ibig sabihin—tama ang direksyon ko.“Hindi ka na makakatakas, Don Armando…” bulong ko sa sarili habang mahigpit ang hawak sa baril ko.Handa na akong harapin ang katotohanan… o ang kalaban.Bawat madaanan ko, bawat humaharang sa aking daraanan—wala akong sinayang na segundo. Walang alinlangan. Isa, dalawa, tatlo... kasabay ng bawat putok ng baril ay ang pagbagsak ng mga kalaban. Hindi ako titigil hangga't hindi ko nararating si Don Armando.Ang mga sigaw at yabag sa paligid ay tila ba musika sa aking pandinig. Pero hindi ito musika ng takot—ito'y himig ng katarungan at paghihiganti. Marami na siy
Chapter 186"Hi to, inumin mo muna para bumalik agad ang lakas mo. Galing yan sa black market. Isang bagong gamot naa ibininta kaya agad naming binili para sa ating organisasyon," wika ni Troy sa akin.Kinuha ko ang maliit na bote mula sa kamay ni Troy. Maitim ang likido sa loob, at may kakaibang amoy.“Sigurado ka bang ligtas ‘to?” tanong ko habang tinititigan ang gamot.Tumango si Troy. “Oo, sinubukan muna ng isa sa ating mga tauhan. Ilang minuto lang, bumalik ang lakas niya. Wala ring naitalang side effects. Pero huwag kang mag-alala, mayroon din tayong antidote just in case.”Saglit akong nag-isip bago ininom ang laman ng bote. Mainit ito habang bumababa sa lalamunan ko, at ilang sandali lang ay ramdam kong gumaan ang pakiramdam ko. Parang unti-unting bumabalik ang lakas ng katawan ko—mas malinaw na rin ang isip ko.“Ganyan nga ang epekto,” sambit ni Gian habang pinagmamasdan ako. “Sa ganyang kondisyon, kaya mo nang humarap sa susunod na hakbang.”Napahawak ako sa mesa, matatag an
Chapter 185CHRIS POVTumayo ako mula sa kinauupuan ko at lumapit sa mesa kung saan nakalatag ang ilang surveillance photos at intel folders."Gian, kailangang simulan na natin agad ang Phase One. Hindi pwedeng patagalin pa. Sa bawat araw na lumilipas, mas lumalapit ang panganib kay Kara at sa mga bata."Tumango si Gian. "Naka-ready na ang core team. Si Revenant ang magli-lead ng reconnaissance para sa unang target.""Good," sagot ko habang binubuklat ang folder ni Armand—ang isa sa pinakamalapit kay Falcon noon.Huminga ako nang malalim. "Kailangan matapos 'to bago manganak si Kara. Hindi ako makakapayag na sa araw ng pagsilang ng triplets namin ay may takot pa rin sa paligid nila."Tahimik si Gian sa ilang saglit, bago siya nagtanong ng mahinahon, "Chris… sa totoo lang, kaya mo pa ba?"Napatingin ako sa kanya—diretso sa mata. "Hindi ako pwedeng mapagod, Gian. Dahil ang pamilya ko ang kapalit nito. At handa akong isugal ang lahat, kahit sarili ko… para sa kanila."Tumango siya, matig
Chapter 184 Mabilis ang kilos namin. Pati ang mga yapak namin ay halos walang tunog. Pagbaba namin sa tunnel, naamoy ko ang halumigmig at lumang simento. Ngunit sa bawat hakbang, isang bagay lang ang nasa isip ko—makabalik kay Kara at sa mga anak ko. Ngunit hindi pa ngayon. Kailangan ko munang buwagin ang natitira pang mga anino sa likod ng banta sa buhay namin. “Revenant,” tawag ko. “Ayusin mo na ang transport. At i-encrypt lahat ng communication natin. Gusto kong tapusin 'to bago pa man manganak si Kara.” “Copy that, Boss.” Walang atrasan. Sa oras na ito, ako ang multo ng kalaban. At hindi ako titigil hangga’t hindi ko sila tuluyang binura. Pagkalabas namin ni Gian sa dulo ng tunnel, agad kaming sinalubong ng malamig na simoy ng gabi. Isang itim na SUV na may tinted windows ang nakahimpil sa lilim ng mga puno. Bukas ang pinto sa likuran, senyales na handa na ito sa mabilisang pag-alis. "Boss, clear ang paligid," sabi ng driver na agad bumaba para pagbuksan kami. Agad kaming