Bihag ng Kanyang Pag-ibig na Obsesyon

Isang batang babae, maganda, hindi hihigit sa labing-siyam na taon, ang tahimik na nakaupo sa sulok ng isang mamahaling café. Kitang-kita sa kanya ang kaba—magkakapit ang mga kamay niya sa kanyang kandungan, at isang basong iced coffee na hindi natatablan ang yelo ang nakapatong sa mesa sa harap niya.

Muling bumulong sa kanyang isipan ang tinig ng ama:

Pilit niyang pinikit ang mga mata, sinusubukang itaboy ang boses—pero imposible. Yari na sa buto’t laman niya ang isang pangungusap na iyon. Hindi ito hiling lang. Utos ito—from her so-called biological father, na hinihingi ang kabayaran sa labing-siyam na taon na "kinalinga" niya.

Pinanatili niya ang likod, at nagsanay ng ngiti. Isa pa. At isa pa.

‘Anuman ang mangyari ngayon,’ bumulong siya sa sarili, ‘kailangan mo lang ngumiti.’

Isang mahinang ubo ang nagulat sa kanya.

“Miss Livia Shelby?”

Bigla siyang tumayo. Siya pala ay ang assistant—yung parehong lalaki na sumundo sa kanya kanina.

At sa likod niya… may pumasok na lalaki.

Hindi lang basta pumasok—parang naglakad at naghari.

Nagbago ang aura ng café nung pumasok siya. Si Damian Alexander ay hindi basta-basta lalaki—parang siya’y may ari ng mundo, at inaasahan niyang lahat ay yumuyuko sa kanya.

Huminto ang hininga ni Livia. Unang beses niya siyang makita… at nanginginig na ang buong katawan niya.

Siya ito siguro—si Damian Alexander. Ang lalaki na magiging asawa niya—or sa totoo lang, ang bago niyang boss.

Hindi nag-aksaya ng oras si Damian. Umupo siya na para bang pag-aari niya ang upuan, ang café, pati ang hangin sa paligid. Inabot ng assistant ang isang makapal na brown envelope at inilagay sa mesa nang maayos.

Tumingin lang si Damian sa kanya saglit bago itulak ang sobre sa mesa. “Basahin mo.”

Kumatok ang mga mata ni Livia. “O-o po, Sir.”

Binuksan niya ito nang nanginginig ang mga daliri. Ang unang pangungusap ay parang sampal:
The second party must obey and listen to the first party in all matters during the duration of the marriage. The first party is the rule.

Biglang nag-freeze ang utak niya.

‘So… siya na ang batas? Literal ba ‘to? Nag-aasawa ba ako ng husband o ng human constitution?’

Pero napigil niya ang sarili at pinilit ngumiti. “Uh… para malinaw lang, ibig sabihin nito, kailangan ko pong… sundin lahat ng sinasabi ninyo?”

Ngumiling si Damian, may bahagyang aliw. “Eksakto.”

“Oh. Ayos. G-gusto ko ng malinaw. E-efektibo ito.” Kumindat siya nang sobra, para bang estudyante na pumasa sa pop quiz.

Hindi niya pinansin ang sarcasm—or baka hindi lang napansin.

“Tatlong rules.”

Umupo siya nang mas tuwid, handa.

“Una—huwag manghimasok sa personal kong buhay. Lalo na sa mga relasyon ko sa ibang babae.”

Nag-blink si Livia nang isang beses. Tapos muli. “Okay po,” masiglang sagot niya, para bang pumayag lang magdilig ng halaman.

“Pangalawa—gampanan mo ang papel mo bilang asawa ko. Tahimik.”

“Opo, Sir. Tahimik na asawa. Naiintindihan po. Parang ninja wife.”

Tumigil siya sandali. “…Ano?”

“Wala po, Sir.”

Nagmasid si Damian, may pagdududa.

“Pangatlo—huwag mo akong ipahiya sa publiko. Maging maayos ang kilos, presentable, at tahimik.”

“Opo, Sir. Kaya ko pong maging… invisible kapag kailangan.” Ngumiti siya nang magalang, ngunit nanginginig ang mga gilid ng ngiti.

Tahimik na sandali ang sumunod.

Umupo si Damian nang nakayuko, pinagmamasdan siya.

“Sumasang-ayon ka sa lahat niyan nang hindi iniisip?”

Mabilis na tumango si Livia. “Opo, Sir! Ibig sabihin—ano ba naman ang iisipin? Masunurin po ako. Mahusay sa pagtanggap ng instructions.”

Ikiniling ni Damian ang ulo. “Palaging ganito ka ba ka-desperado para mapasaya?”

Natahimik siya, tapos natawa nang sobra. “Ahh, hindi po! Ibig sabihin, oo—but hindi rin. Gusto ko lang po na maging… successful ang kasal na ito.”

Pina-kick niya mental ang sarili. Ano ba ‘yon? Successful parang business merger ba?

Napangiti si Damian nang bahagya. “Ang kakaiba mo.”

“Narinig ko na iyan dati,” bulong niya.

Biglang tumayo si Damian. “Iyon lang muna. Ipapaliwanag ni Brown ang detalye mamaya habang papauwi siya sa inyo.”

“Opo, Sir. Salamat po sa… kalinawan.”

Lumabas si Damian, at ang presensya niya ay parang malamig na hangin na dumaan sa silid.

Huminga si Livia nang maluwag—hindi niya namalayan na hawak na pala niya ang hininga niya. Basa ang likod niya sa pawis.

Rule One: Huwag manghimasok.

Hinawakan niya ang iced coffee at hinalo sa isang lagok, mumurahin sa sarili,

“Miss Livia Shelby, aalis na tayo?” Pananalita ni Assistant Brown, nakatayo sa pinto na may unreadable na ekspresyon. Itinuro niya ang labas, senyales na oras na umalis.

Tumango si Livia at tumayo, hawak ang kontrata, at sumunod sa kanya palabas.

Tahimik ang biyahe sa simula. Tumingin si Livia sa sobre, parang may sakit ang ulo sa dami ng laman. Puno ito ng mga pahina, parang exam na hindi niya pinag-aralan.

Ngunit bago niya ito maitabi, nagbitiw ng salita si Assistant Brown mula sa upuan ng driver.

Hindi masyadong kilala ni Livia ang lalaki sa harap niya, kundi ang apelyido: Brown.

“Kailangan ko ba itong i-memorize lahat?” tanong niya, ramdam ang bigat.

“Kung may tanong ka, puwede kang magtanong,” sagot ni Brown nang kalmado.

‘Gusto kong magreklamo at itapon ang mga papeles sa kanya. Dangit!’ Gusto sana niyang sabihin—pero sa halip, ngumiti siya nang magalang.

“Tungkulin ko po na mapatakbo nang maayos ang lahat sa paligid ng young master,” sabi ni Brown na may pagmamalaki.

‘Ang kakaibang maliit na alipin,’ bulong niya sa isip.

“Ang pinakamahalaga ay paglingkuran mo ang young master at gampanan ang tungkulin mo bilang asawa niya,” dagdag pa niya.

Hindi sinasadya, naglaro si Livia sa butones ng kanyang damit.

“Pero—huwag mong asahan na magsilbi ka sa kama. Hindi ka talaga tipo niya.”

‘Ano ba! Sino ba ang gusto makatulog sa lalaking ‘yon?’ Huminga ng maluwag si Livia. ‘Buti na lang hindi niya hinalo kahit isang hibla ng buhok ko.’

“Sayang nga, si Mr. Damian Alexander ay sobrang gwapo,” dagdag niya sabay tawa.