Chapter 98Natawa si Kara habang nakikinig sa kanila. "Mukhang ikaw na talaga ang tour guide namin, Jacob.""Syempre, Mommy! Magiging best day ever ‘to!" sagot niya nang buong sigla.Napangiti ako habang pinagmamasdan ang dalawa. Ramdam ko ang saya at pagkasabik nilang magkapatid. At higit sa lahat, masaya ako dahil kasama ko sila — ang pamilya ko."Ready na ba ang lahat?" tanong ko habang pinaandar ang kotse."Yes, Dad!" sabay na sagot nina Jacob at Ellie."Alright, Ocean Park, here we come!" Sagot ko na may malaking ngiti, handang gumawa ng mga bagong alaala kasama ang pinakamamahal kong pamilya.Habang bumibiyahe kami patungo sa Ocean Park, hindi maubos-ubos ang mga tanong ni Ellie."Daddy, may makikita rin ba tayong mga seahorses? At yung mga jellyfish na parang may ilaw?" tanong niya, puno ng curiosity."Oo, baby. Meron doon," sagot ko habang nakangiti. "At may mga colorful fishes din, parang nasa ilalim talaga tayo ng dagat.""Yay! Excited na po ako!" malakas niyang sigaw, na si
Chapter 99 Pagkatapos ng Shark Encounter, nagtungo kami sa lugar kung saan gaganapin ang sea lion show. Napuno ng excitement sina Ellie at Jacob habang naghahanap kami ng mauupuan. “Kuya Jacob, sa tingin mo, marunong ba silang tumambling?” tanong ni Ellie, hindi mapakali. “Syempre! At marunong din silang mag-wave at mag-spin,” sagot ni Jacob na parang expert na. “Napanood ko na ‘to sa TV!” Napangiti si Kara. “Mukhang may future trainer tayo rito.” Habang naghihintay kami, napansin kong bahagyang sumandal si Kara sa kinauupuan. “Pagod ka na ba?” tanong ko sa kanya. “Kaunti lang,” sagot niya, ngumiti ng pagod ngunit masaya. “Pero sulit ang pagod basta masaya ang mga bata.” Nang magsimula ang show, agad na tumutok sina Ellie at Jacob. Tumalon ang isang malaking sea lion mula sa tubig, sabay nagbigay ng malaki at basang splash. Nagtawanan ang mga bata habang pumalakpak ng malakas. “Ang galing!” sigaw ni Ellie, tuwang-tuwa. “Daddy, gusto ko rin magpaturo sa sea lion!” Napatawa ako
Chapter 100 Naramdaman ko ang bahagyang pamumula ng kanyang pisngi. Hindi man niya sabihin, alam kong naramdaman niya rin ang parehong saya. Pagdating ng pagkain, agad na nagsimula ang kulitan at tawanan. Si Ellie ay masayang nagsusubok ng iba't ibang dessert habang si Jacob ay abala sa kanyang steak. "Mommy, Daddy, tikman n’yo po ‘to!" sabi ni Ellie, inabot sa amin ang isang kutsarang puno ng chocolate mousse. "Ang sarap!" sabi ko matapos matikman. "Good choice, baby." Matapos ang masarap na hapunan, natapos din ang gabi nang puno ng saya. Habang nagbabayad ako ng bill, si Kara naman ay abala sa pagkuha ng ilang litrato nina Ellie at Jacob. Kitang-kita ang saya sa kanilang mga mata — mga alaalang kailanman ay hindi ko malilimutan. "Uwi na tayo?" tanong ni Kara nang matapos na kami. "Oo," sagot ko, habang inaakbayan siya. "Pero tandaan n’yo, hindi ito ang huling special day natin. Marami pa tayong gagawing memories together." Ngumiti si Kara at tumango. "At sigurado akong magi
Chapter 101Unti-unti kong naramdaman ang pag-init ng aking katawan. Para bang may naglalagablab na apoy na gumapang sa aking mga ugat. Napalunok ako, pilit na nilalabanan ang kakaibang pakiramdam na bumabalot sa akin.Si Kara ay tila ganun din. Napakapit siya sa gilid ng sofa, ang kanyang mga mata ay nanlabo habang ang kanyang dibdib ay mabilis na bumaba't taas."C-Chris..." mahinang bulong niya, nanginginig ang kanyang boses."Anong... anong nangyayari sa atin?" tanong ko, pero kahit ako ay hindi na rin sigurado kung nasaan na ang kontrol ko sa sarili ko.Nasa isip ko pa rin si Jacob — ang paraan ng kanyang pag-lock ng pinto at ang kumpiyansang kumpas niya ng daliri. Para bang alam niyang mangyayari ito."Ginawa ba 'to ni Jacob?" tanong ni Kara, halos hindi ko na marinig ang kanyang tinig.Hindi ko alam kung ano ang dahilan ng lahat ng ito. Ang alam ko lang, ang init sa loob ng aking katawan ay patuloy na tumitindi. Pilit kong iginalaw ang aking mga kamay ngunit tila ba napakabigat
Chapter 102 "Chris, hindi ko na kaya, angkinin mo na ako." Utos niya sa akin, kaya agad ko pinadaosdos ang aking kahabaan sa kanyang ibabaw na lagusan. Ramdam ko ang init nagmula doon hanggang dahan-dahan kong ipinasok sa kanyang naglalawang pikyas. Kahit hindi pa ito napasok ay ramdam ko na ang kakaibang init nag-mula doon dahilan upang sabay kami napa-ungol sa sarap kahi hindi pa napasok ang aking pagkalalake. "Ohhhh, Kara!" "Ahhhh, Chris!" Saka ko ipinasok ng dahan-dahan sa kaloob-looban nito kaya pareho kaming napa-ungol ng sarap. "Ughhh........!" "Ooohhhh....! " Ang sikip-sikip mo, Kara!" bulong ko dito habang ang aking pagkalalake ay buong nakapasok sa kanyang kwebang masikip at mainit sa loob. Umiigting pa ito sa kanyang loob na parang pinagmamalaki sa aking ari na nakapasok na ito sa kwebang matagal na naming hinahanap at sinasabing. Pero agad itong bumangon at nagpalit kami ng position. Ako na ngayon ang nasa ilalim at ito ang nasa aking ibabaw. G
Chapter 103Kara POVKinabukasan.Kahit ramdam ko pa rin ang kirot sa aking katawan mula sa mga nangyari kagabi, pinilit kong bumangon. Maingat ang bawat kilos ko, iniiwasang magising si Chris na mahimbing pa ring natutulog sa tabi ko. Tahimik kong pinagmasdan ang mukha niya — payapa at kontento. Hindi ko maiwasang mapangiti, ngunit kasabay nito ay bumalik ang bigat ng mga tanong na bumabagabag sa akin.Habang dahan-dahan akong tumayo at nagsuot ng robe, pilit kong tinanggal sa isipan ko ang anumang alalahanin. Ngayon, kailangan ko lang huminga at harapin ang araw na ito.Paglabas ko ng silid, agad akong sinalubong ng mga tunog ng mga kaldero at kasangkapang kumakalansing mula sa kusina. Sa malawak na dining hall, nadatnan ko ang mayordoma ng mansion na abala sa paghahanda ng almusal."Magandang umaga, Ma'am Kara," magalang na bati nito habang inaayos ang mga plato sa lamesa."Magandang umaga rin po, Manang Letty," tugon ko, pilit na nginitian siya.Napansin ko ang malalaking prutas n
Chapter 104Napatingin ulit ako kay Jacob, na ngayon ay napapakamot ng ulo."Jacob," mahina kong sabi, "bakit mo naman naisip 'yon?"Nakanguso siya at bahagyang nag-aalangan bago sumagot. "Kasi po, Mommy, kapag may bagong baby, wala nang himalayan. Kasi po, magiging busy kayo ni Daddy sa pag-aalaga. And babies make people happy, 'di ba po?"Parang kinurot ang puso ko sa narinig. Sa isip niya, ang pagkakaroon ng bagong miyembro ng pamilya ay paraan upang mapaglapit kaming muli ni Chris. Ang inosenteng pananaw niya ay sabay na nagpatawa at nagpaluha sa akin."Jacob," lumuhod ako upang magpantay ang mga mata namin. "Mahalaga ka sa amin ni Daddy. Ikaw at si Ellie. Hindi kailangang magkaroon ng bagong baby para lang maging buo at masaya ang pamilya natin.""Talaga po, Mommy?""Oo, anak. Mahal na mahal namin kayo, at gagawin namin ang lahat para mapanatiling masaya ang pamilya natin."Ngumiti si Jacob, kahit may bakas pa rin ng hiya sa mukha niya. Si Ellie naman ay tila masaya pa rin sa ide
Chapter 105Chris POVLabis akong natuwa sa desisyon ni Kara na dito na sila titira ni Ellie sa mansyon kasama namin. Sa wakas, buo na ang aming pamilya — isang pangarap na matagal nang inaasam ni Jacob at ako.Pagkasabi niya ng balita, para akong nabunutan ng tinik. Ilang taon ko ring pinagdasal na dumating ang araw na ito. Makikita ko na araw-araw si Ellie, mayakap siya sa tuwing gigising at matutulog, at higit sa lahat, maipadama ko kay Kara kung gaano ko pa rin siya kamahal.Napatingin ako kay Jacob, na bagamat sinusubukang magpakita ng pagiging cool, ay hindi maitatangging masaya rin. Nakita ko ang ngiti niyang pilit itinatago habang nilalaro ang kapatid niyang si Ellie. Ang simpleng eksenang ito ay sapat na upang mapuno ng ligaya ang puso ko."Good morning, kids! Good morning, Kara!" bati ko sa kanila, pilit pinapawi ang nararamdaman kong labis na kasiyahan."Good morning, Daddy!" masayang bati ni Ellie, tumatakbo papunta sa akin at agad akong niyakap. Napahawak ako sa kanyang m
Chapter 192 Nang makarating kami sa pinakadulong pinto ng kuta, nagsimula nang mag-ingay ang ilang tao sa loob. May mga nagsasalita, ngunit wala akong pakialam sa kanila. Ang tanging nasa isip ko ay ang kaligtasan ni Kara at Ellie. Bago ko pa magawa ang lahat ng plano, tumunog ang phone ko. Si Gian. "Chris, nahanap namin sila. Nasa silid sa itaas. Kailangan nating magmadali," sabi ni Gian, ang boses niya ay puno ng urgency. "Got it. I’ll be there," sagot ko. Walang pasabi, tumakbo kami papunta sa itaas. Alam ko, kailangan ko na silang makuha at wala nang oras para maghintay. Pagpasok sa silid, nakita ko si Kara, naka-kadena at nakagapos. Nasa tabi niya si Ellie, ang mga mata ni Ellie ay puno ng takot, ngunit nang makita ako, bigla siyang ngumiti. "Daddy!" sabi niya, mahina at may takot sa boses. Naglakad ako sa direksyon ni Lolo Carlo. "Ikaw na lang, Lolo. Bakit? Magsalita ka?" sabi ko, ang mata ko’y puno ng galit at determinasyon. "Oo apo," sagot ni Lolo Carlo, may ngiti sa l
Chapter 191 Ang sakit na dulot ng bawat salitang binitiwan niya ay tila isang matalim na kutsilyo na tumusok sa puso ko. Hindi ko matanggap na ang lahat ng ito ay isang malupit na laro para kay Senyor Carlo—ang lolo ko. "Kung hindi mo sasabihin kung saan siya, babalikan kita. At hindi na ako magiging magaan," ang sinabi ko kay Lucas, na puno ng galit at pasakit. Bago pa niya makuha ang pagkakataon na magsalita, naglakad na ako palayo sa kanya. Kailangan ko ng oras. Kailangan ko ng tamang plano. At higit sa lahat, kailangan ko na hanapin si Kara bago pa mahulog ang lahat sa mga kamay ng aking pamilya.Ang galit ko ay hindi matitinag. Nagmamadali akong lumabas ng silid, at ang mga hakbang ko ay mas mabilis kaysa sa karaniwan. Ang bawat segundo ay may bigat—hindi ko kayang mag-aksaya ng oras. Gusto ko na makuha si Kara at matigil na ang lahat ng ito bago pa mahulog sa mga kamay ng aking pamilya.Nagmadali akong dumaan sa mga kasamahan ko sa kuta. "Kailangan kong malaman kung nasaan si
Chapter 190 “Gusto kong malaman kung sino ang mga nangungunang tao sa likod ng operasyon niyo,” sabi ko, ang boses ko’y parang buo ng yelo. “At hindi ako maghihintay ng matagal para makita kung gaano katagal ka pa magsasalita.” Naglakad ako palapit sa kanya at itinapat ang baril sa kanyang kaliwang braso. Sabay sigaw ng pwersa at tapat ang tanong: “Sabihin mo na!” Ngumisi siya, “Hindi ko sila kayang ipagkanulo, Chris.” Gamit ang lahat ng galit at sakit, ginamit ko ang pinakapangit na pamamaraan na alam ko. Mabilis kong pinutol ang mga daliri ni Lucas gamit ang matalim na kutsilyo. “Alam ko na matigas ang ulo mo, pero hanggang kailan mo kayang tiisin ang sakit?” tanong ko, ang galit ay bumabalot sa bawat salitang binibigkas ko. Sumabog ang katahimikan sa pagitan namin. Ilang segundo ng pagka-gulat bago siya sumigaw, tila napuno ng pasakit. Pero matigas pa rin siya. Sa kabila ng lahat ng pain, hindi siya nagsalita. “Sa huli, ikaw din ang magpapasa ng hatol sa sarili mo,” sabi ni
Chapter 189 "Gian, kailangan bumalik ka sa Panglao para maprotektahan mo sila," malamig kong utos habang pinupunasan ang bahid ng dugo sa aking kamay. "Ako ang hahanap kay Lucas." Napatingin sa akin si Gian, puno ng pag-aalala ang mga mata niya. "Sigurado ka ba, Chris? Mag-isa ka lang—" "Mas magiging ligtas sila kung hindi ako kasama. Alam kong ako ang puntirya. Ikaw lang ang pinagkakatiwalaan kong makakabantay sa kanila nang buong puso." Tumango si Gian, bagama't halata ang bigat sa desisyong iyon. "Sige, pero mangako kang babalik ka nang buhay." "Kapag nahanap ko si Lucas... matatapos na ang lahat." "Isa pa," madiin kong sabi habang tumayo ako sa harap ni Gian, "andito sila Revenant, Miguel, Richard, at Troy upang samahan ako." Napatingin si Gian sa paligid. Isa-isang tumango ang mga nabanggit ko—matatapang, determinadong mga kaibigan, kapwa mandirigma ng hustisya. Muli kong nilingon si Gian. "Hindi ako mag-iisa. Hindi kami matatalo. Pero ikaw—ikaw ang susi sa kaligtasan nil
Chapter 188 Pagdating namin sa kuta, hindi na ako nag-aksaya ng oras. "Dalhin siya sa interogation room. Siguraduhing may CCTV at walang makakalapit sa paligid maliban sa tauhan natin," malamig kong utos sa isa sa mga tao ko. Agad nilang hinila si Don Armando pababa ng van, nakaposas, may itim na supot sa ulo, at bahagyang naglalakad dahil sa pagkakabugbog sa engkwentro kanina. Sumunod ako sa kanila. Mula sa hallway hanggang sa silid, bawat hakbang ay may baon akong tanong—mga katanungang matagal ko nang gustong masagot. Ang dahilan kung bakit muntik nang mawala sa akin ang asawa ko, ang mga anak ko, at ang tahimik naming buhay. Pagkapasok namin sa interogation room ay agad nilang ipinatong sa bakal na upuan si Armando at itinali ang mga kamay at paa nito. Tinanggal ng isa kong tauhan ang supot sa ulo nito. "Bumati ka naman, Don Armando," sarkastikong wika ko habang lumalapit ako, "matagal ko nang hinihintay ang araw na ‘to." Lumapit ako kay Don Armando, hawak ang lumang litrat
Chapter 187Wala akong inaksayang oras. Agad kong sinundan ang anino na dumaan sa likurang lagusan ng base. Tahimik ang paligid pero dama ko ang tensyon sa bawat hakbang. Mabilis ang tibok ng puso ko, pero mas mabilis ang galaw ng katawan ko—sanay sa dilim, bihasa sa panganib.Sa bawat liko ng pasilyo, sinisiguro kong walang nakakakita. Sa malayo, naririnig ko ang mahinang yabag. Isa lang ang ibig sabihin—tama ang direksyon ko.“Hindi ka na makakatakas, Don Armando…” bulong ko sa sarili habang mahigpit ang hawak sa baril ko.Handa na akong harapin ang katotohanan… o ang kalaban.Bawat madaanan ko, bawat humaharang sa aking daraanan—wala akong sinayang na segundo. Walang alinlangan. Isa, dalawa, tatlo... kasabay ng bawat putok ng baril ay ang pagbagsak ng mga kalaban. Hindi ako titigil hangga't hindi ko nararating si Don Armando.Ang mga sigaw at yabag sa paligid ay tila ba musika sa aking pandinig. Pero hindi ito musika ng takot—ito'y himig ng katarungan at paghihiganti. Marami na siy
Chapter 186"Hi to, inumin mo muna para bumalik agad ang lakas mo. Galing yan sa black market. Isang bagong gamot naa ibininta kaya agad naming binili para sa ating organisasyon," wika ni Troy sa akin.Kinuha ko ang maliit na bote mula sa kamay ni Troy. Maitim ang likido sa loob, at may kakaibang amoy.“Sigurado ka bang ligtas ‘to?” tanong ko habang tinititigan ang gamot.Tumango si Troy. “Oo, sinubukan muna ng isa sa ating mga tauhan. Ilang minuto lang, bumalik ang lakas niya. Wala ring naitalang side effects. Pero huwag kang mag-alala, mayroon din tayong antidote just in case.”Saglit akong nag-isip bago ininom ang laman ng bote. Mainit ito habang bumababa sa lalamunan ko, at ilang sandali lang ay ramdam kong gumaan ang pakiramdam ko. Parang unti-unting bumabalik ang lakas ng katawan ko—mas malinaw na rin ang isip ko.“Ganyan nga ang epekto,” sambit ni Gian habang pinagmamasdan ako. “Sa ganyang kondisyon, kaya mo nang humarap sa susunod na hakbang.”Napahawak ako sa mesa, matatag an
Chapter 185CHRIS POVTumayo ako mula sa kinauupuan ko at lumapit sa mesa kung saan nakalatag ang ilang surveillance photos at intel folders."Gian, kailangang simulan na natin agad ang Phase One. Hindi pwedeng patagalin pa. Sa bawat araw na lumilipas, mas lumalapit ang panganib kay Kara at sa mga bata."Tumango si Gian. "Naka-ready na ang core team. Si Revenant ang magli-lead ng reconnaissance para sa unang target.""Good," sagot ko habang binubuklat ang folder ni Armand—ang isa sa pinakamalapit kay Falcon noon.Huminga ako nang malalim. "Kailangan matapos 'to bago manganak si Kara. Hindi ako makakapayag na sa araw ng pagsilang ng triplets namin ay may takot pa rin sa paligid nila."Tahimik si Gian sa ilang saglit, bago siya nagtanong ng mahinahon, "Chris… sa totoo lang, kaya mo pa ba?"Napatingin ako sa kanya—diretso sa mata. "Hindi ako pwedeng mapagod, Gian. Dahil ang pamilya ko ang kapalit nito. At handa akong isugal ang lahat, kahit sarili ko… para sa kanila."Tumango siya, matig
Chapter 184 Mabilis ang kilos namin. Pati ang mga yapak namin ay halos walang tunog. Pagbaba namin sa tunnel, naamoy ko ang halumigmig at lumang simento. Ngunit sa bawat hakbang, isang bagay lang ang nasa isip ko—makabalik kay Kara at sa mga anak ko. Ngunit hindi pa ngayon. Kailangan ko munang buwagin ang natitira pang mga anino sa likod ng banta sa buhay namin. “Revenant,” tawag ko. “Ayusin mo na ang transport. At i-encrypt lahat ng communication natin. Gusto kong tapusin 'to bago pa man manganak si Kara.” “Copy that, Boss.” Walang atrasan. Sa oras na ito, ako ang multo ng kalaban. At hindi ako titigil hangga’t hindi ko sila tuluyang binura. Pagkalabas namin ni Gian sa dulo ng tunnel, agad kaming sinalubong ng malamig na simoy ng gabi. Isang itim na SUV na may tinted windows ang nakahimpil sa lilim ng mga puno. Bukas ang pinto sa likuran, senyales na handa na ito sa mabilisang pag-alis. "Boss, clear ang paligid," sabi ng driver na agad bumaba para pagbuksan kami. Agad kaming