Kailangan malaman ito ng NBI siguro may mga nakapasok na terorista dito sa syodad, kailangan silang mapigilan dahil maraming tao ang madadamay.Mabilis na akong nagtungo pabalik sa kotse, kung saan ko iniwan ang dalawang bata.Pagkarating ko ay naroon pa naman sila at naghihintay sa akin. Pumasok na ako sa kotse at pina-andar ko na ang kotse.Narinig ko naman na nagdatingan na ang mga pulis sa lugar, ngunit hindi na ako nagtangkang lumapit pa sa kanila. Nagmaneho na lang ako at umalis na sa lugar,“Ate Nathalie, uuwi na po ba tayo?” tanong ni Angel.“Oo Angel, kailangan na nating umuwi dahil dilikado rito, mabuti na lang at hindi tayo nadamay sa pagsabog at malayo tayo sa pinangyarihan,” anas ko.Nakita ko naman na nalungkot ang mukha ng dalawang bata.“Huwag kayo mag- alala sa susunod na lang ulit tayo mamasyal, kaya huwag na kayong malungkot.”“Okey po Ate Nathalie,”sagot nila sa akin---”Ilang saglit nga ay nakarating na kami sa bahay, pagkapark ko ng kotse ay dumiretso na ako sa k
Hanggang sa--- makarinig kami ng ilan pagsabog malapit lang sa lugar kung saan kami nagbabantay. At sa lakas ng pagsabog ay maraming gusali ang bumagsak, kasabay ng maraming pagputok ng baril, kaya naman naging alerto ang mga kasamahan ko. Malayo pa lang ay nakita na namin ang maraming sasakyan at may sakay na mga armadong lalaki at lahat sila ay may mga baril, tuwa-tuwa pa ang mga ito sa pagpapaputok nila ng baril.Kaya naman ay tumago kami ng mga kasamahan ko dahil sa deriksyon namin sila pupunta.Nang makalapit na ito sa tapat namin ay sabay-sabay kami ng mga kasamahan ko nagpaulan ng bala sa kanilang sasakyan. Binaril ko rin ang gulong ng mga sasakyan nila, para hindi sila makaalis sa lugar. Mabilis naman nagsibabaan ang sakay ng sasakyan na nakasunod sa nangungunang sasakyan, ka agad na nagsitago sa likod ng sasakyan ang mga armadong lalaki.Halos mamatay lahat ng sakay ng isang sasakyan na nasaunahan nila, dahil walang kalaban- laban namin pinagbaril ang mga sakay nito.Naging m
Natapos na ang buong maghapon, kanya-kanya na rin naglabasan ang mga kasama ko sa opisina ng Black Stone.Nagdesisyon na rin akong umuwi ng bahay, lumabas na nga ako ng opisina at nakarating na ko sa kanto nag-abang na akong ng masasakyan pauwi.Habang nag-aabang ako ng sasakyan ay parang may kakaibang nahagip ang mata ko kahit madilim na ay parang pamiliar sa akin ang taong nakita ko.Parang pinagmamasdan niya ako at nakatayo lang sa ‘di kalayuan ang lalaki.Kaya naman ay yumuko ako nang bahagya at ‘di nagpapahalata na nakatingin din ako sa kanya. Napansin ko rin na may bag itong dala, napaisip tuloy ako baka ito ‘yong bomber kanina na balak pasabogin ang grocery.Nang makita ko ang lalaki na hindi na tumingin sa akin ay tumago na ako agad sa likod ng poste, sinundan ko lang siya ng tingin habang naglalakad palayo.Naisipan ko naman na sundan ang lalaki at ‘di mo na uuwi, dahil baka may binabalak na naman ito.Marahan lang akong nakasunod sa kanya kung saan siya nagtungo ay roon din
Agad kong sinuyod ang lugar na nagkalat ang mga bangkay. Sa totoo lang ay sayang mga buhay ng mga napatay ko kung ‘di lang sana sila naging masama at lumalaban sa pamahalaan, ‘di sana nangyari sa kanila ito, sayang ang mga buhay nila, kawawa ang mga pamilya nila. Ngunit wala akong magagawa dapat ko tapusin ang kasamaan nila.Habang nagpapahinga naman ako dahil sa natapos na labanan ay naisipan kong tawagan si Boss Niel para malaman niya ang pangyayari ito.Ka agad ko na kinuha ng cellphone ko. Tinawagan ko na nga si Boss Niel. Nagring naman ang cellphone nito at sinagot ka agad.“Boss Niel,” bungad ko sa kabilang linya.“Ikaw pala Nathalie, bakit napatawag ka?” tanong nito. “Boss, nandito ko sa bundok ng Tamaraw. Nalaman ko ang kuta ng mga bomer, hanggang sa nagkaroon ng laban sa pagitan namin at ako. Hindi ko mapigilan ang aking sarili at napatay ko silang lahat,” anas ko sa aking boss. “Congratulations, Nathalie. Talagang pinahahanga mo ako. Teka, kaya mo na bang umuwi mag-isa o
Sakay ng sinakayan kong taxi ay mabilis naman akong nakarating sa Crystal Village na tinitirhan ko.“Manon, sa tabi lang po,” anas ko sa taxi driver.Ka agad naman nitong tinigil sa gilid ang sasakyan. Pagkabayad ko ay mabilis na akong bumaba ng taxi.“Manong, heto po ang bayad ko, maraming salamat po at mag-iingat kayo pauwi,” paalala ko sa driver.Ngumiti lang ito sa akin at tuluyan na rin umalis. Naglakad na ako palapit sa gate ng Village.Nakita naman ako ng security kaya naman tumayo siya sa kanyang pwesto at ka agad na binuksan ang gate.Pagbukas nito ay dumeritso na agad ako sa loob. Naglakad ako papunta sa bahay ng tito Markus ko na ngayon ay bahay ko na rin.Salamat naman at nakauwi ako ng ligtas, mabuti na lang at ‘di ako sinundan ng Frank Smith na iyon, ngunit pa ano kapag nasa opisina na ako anong gagawin ko? Bahala na nga nakakatakot tuloy bakit kasi sinabi ko pa ang salitang iyon, ‘yan tuloy parang natatakot akong magpakita sa lalaking iyon.Ka agad na akong kumatok
Napasarap ang tulog ko, hindi ko namalayan na nasa terminal na pala ako ng bus, dito sa Sta. Lucia.Bumaba na nga ako dahil nakita ko sa unahan ko na wala na ang mga tao at ako na lang ang tanging natitira rito sa loob.Pakusot-kusot pa ako ng mata ko at palinga-linga sa paligid, nilapitan naman ako ng trycle driver.“Miss saan kapupunta? Hahatid nakita,” sambit nito.“Sige po Manong ihatid mo lang po ako riyan sa kabilang kanto sa may bagong apartment,” anas ko.Ka agad naman akong hinatid ng tricycle driver, hanggang sa makarating na ako. Pagbayad ko ay bumaba na ako ng trycle at nagpasalamat kay Manong.Pumasok na ako sa gate dahil wala itong lock, umakyat ako sa hagdan patungo sa third floor.Bago ako pumasok sa unit ko ay pumunta mo na ako sa unit ni Roxane para isurprise ito, lalo’t walang alam ito na narito na ako.Pagtapat ko sa pinto ay kumatok na ako. Nakailan katok din ako bago ito bumukas.Pagbukas ng pinto ay nagulat na lang ako dahil niyakap agad ako ni Roxane.“Nathali
Chapter 54Kinaumagahan ay maaga naman akong magising, habang si Roxanne ay humihilik pa.Bumangon na ako sa pagkakahiga ko at nagtungo ako sa kusina para magtimpla ng kape, dahil naghihilab ang tiyan ko, lalo’t kagabi ay wala pa akong kain dahil sa takot.Pagpunta ko sa kusina ay kumuha na agad ako ng tasa at nilagyan ko ng kape, saka ko tinapat sa water desfenser may mainit naman itong tubig.Binuksan ko ang pinto ng unit ko at sa labas mo na ako tumambay, habang humihigop naman ako ng kape sa tasa kung hawak ay napatingin naman ako sa isang unit. Napansin ko ang bintana nito na bukas ngunit parang wala naman tao dahil nakapatay ang ilaw.Lalapit sana ako sa bintana para silipin ang loob nang bigla akong magulat sa paglabas ni Roxane sa pinto ng unit ko.“Nathalie, kanina kapa pala gising. Hindi mo man lang ako ginising, late na tuloy ako sa work ko,” nakasimangot na sabi nito.“Ginulat mo naman ako Roxane,” sambit ko.“Ano ba ginagawa mo Nathalie, bakit palapit ka sa unit na iyan…?
Pagpasok na sana ako ng unit ko, dahil kahit anong hanap ko sa lalaking naka-maskara ay walang nagpakita.Bigla na lang ako napatigil nang hakbang ng marinig ko ang boses ni Roxane na nagsalita at kinalabit pa niya ako.“Nathalie sandali lang. Huwag ka mo na pumasok sa loob, nakikita mo ba ang nakikita ko Nathalie?” Tanong nito.“Hah, bakit? Anong meron Roxane?” tanong ko. “Tumingin ka sa harapan mo Nathalie, sino ang taong iyan?” nagtatakang tanong nito.Pagharap ko nga sa harapan kong bahagi ay nakita ko ang isang lalaki nakatayo sa dulo ng hallway para itong posti na ‘di gumagalaw at nakatingin lang sa deriksyon namin, bago ito tuluyan umalis ay walang paligoy-ligoy ko itong hinabol.Bago paman ako tuluyan makalapit sa lalaki ay tumakbo na ito ng mabilis para itong ninja, sa bilis nitong kumilos, mabilis itong bumaba ng hagdan, ngunit hindi ko ito tinitigilan habulin halos talonin ko na ang pagitan ng hagdan maabotan ko lang ang lalaki.Paglabas nito sa apartment ay lalo itong b