CHAPTER 11

“Sorry nga pala sa mga nasabi ko sa ‘yo noong isang araw. Madalas kasing sinasabi sa akin nina auntie na masama ka raw at hindi ka mapapagkatiwalaan kaya ganoon na rin 'yung tingin ko sa 'yo. Pero narealize ko rin naman na mali sila dahil tinulungan mo kami, iniligtas mo si mama.”

Inaasahan ko na may mga taong hinuhusgahan na ang buo kong pagkatao kahit noong hindi ko pa man iniapak ang mga paa ko sa lugar na ‘to.

Alam kong hinuhusgaan na nila ako noong nalaman nilang anak ako ng babaeng tinatawag nilang Lady Cassa na isang lobo na nagpakasal sa isang tao na mortal na kaaway ng kanyang mga kalahi.

The odds were going against their way yet they stood up for each other and fought together.

“That is normal for me to find out since I am just new in here. I know people won’t just accept for who you really are and loves judging you without even knowing you. I’ve been through a lot. Hindi ako masasakta kahit katiting man lang sa mga masasamang sinasabi nila tungkol sa akin.” I said.

“You’ve been through a lot? Why? What happened?” She asked.

"Well, after your mom didn't come back to our pack and after your uncle killed my father, I was obliged to take the title as an alpha. I was the only one left to take the throne and slowly made my people recover from a huge loss. But, my efforts are not always enough to make them experience the freedom they had been longing for ever since. I was never enough. But, what else could I do? I was just thirteen years old at the time. I was innocent from the real world because they were overprotective of me. They didn't want me to get hurt even by just a small splinters. Kaya noong sabay silang nawala, nahirapan ako. I didn't know what to do. Ang tanging ginawa ko lang noon ay sundin ang mga sinasabi sa akin ng mga taong naiwan na dating nagsisilbi sa mga magulang ko. It was a rough teenage years of my life. The fate was rough with me. I almost didn’t make it this far. But, I made it anyway. I did it all for one reason. And that is to free my people. Kahit kailan ay hindi ko naisip ang sarili ko, ang sarili kong kaligayahan. I never thought of actually doing something that could make me happy dahil wala naman akong mahanap na dahilan. Buong buhay ko, ang tanging iniisip ko lang ay ang mga taong umaasa sa akin.” Mahabang kwento ko.

I could feel her deep stare at me. I could feel that she pity me.

There was a moment of silence between us until she spoke again.

“So, you’re mate, are you just gonna let him slip away? You won’t do anything to have him?” She asked.

“Like what I said, saka ko na siya iisipin kapag maayos na ang lahat, kapag malaya na ‘ko. At sana, kung dumating pa man ang araw na ‘yon, sana ay hindi pa siya makahanap ng ibang tao na mahahalin niya.” May bahid ng kalungkutang tugon ko.

“Eh, paano kung may mahanap nga siya, ano na ang mangyayari sa ‘yo?”

Matipid akong napangiti. “Edi ‘yon na ‘yon. Wala naman na akong magagawa kung sakali ngang mangyari ang bagay na ‘yon. Hindi ko naman pwedeng ipilit ang aking sarili. Hindi rin naman ako mahilig pagdating sa mga ganoong bagay. At saka kapag ayaw sa akin ng isang tao, hindi ko ipinipilit ang aking sarili. Dahil alam ko namang hindi nila ako itutulak palayo o tatalikuran kung mahal nila talaga ako.” Tugon ko.

Mahal? Ano nga ba ang pakiramdam ng minamahal? Sa tingin ko ay hindi ko pa nararanasan ang bagay na ‘yon?

Ang alam ko lang gawin ay sundin ang mga bagay na nakalaan na sa akin, na naisulat na ng tadhana sa mga palad ko. ‘Yon lang ang palagi kong sinusunod.

Hindi ko alam kung ano nga ba ang ibig sabihin ng salitang pagibig.

With the bond that I am feeling with Drico, hindi ko pa rin maipaliwanag kung pag-ibig ba talaga ‘yon. Hindi ko alam kung paano ‘yon ipaliwag.

Paano mo nga naman maipapaliwanag ang isang bagay na kahit kailan ay hindi mo pa nararanasan?!

Mukha rin namang wala akong pag-asa sa kanya.

He’s cold and obviously didn’t like me. Sa tuwing nagtatagpo ang mga landas namin, halata kong hindi siya interesado sa akin.

"Hindi mo man lang ba susubukang ipaglaban siya? Pupwede mo namang pagsabayin ang misyon mo sa mga taong nakaasa sa 'yo at ang pakikipaglaban niyang nararamdaman mo para sa kanya." Tila pursigido siyang kumbinsihin ako sa gusto niyang mangyari.

I let out a soft chuckle. "Hindi ako interesado sa mga lalake." Nilingon ko siya. "Masaya kayang mag-isa. Walang drama at tanging sarili mo lang ang iisipin mo at ang mga bagay na dapat mong gawin. Kaya 'wag mo ng ipilit, tadhana ko na ang magdedesisyon sa bagay na 'yon. Bahala na siya. Sasabay na lang ako sa agos."

"Sino ba kasi 'yang sinasabi mong mate mo? Bakit ayaw mo siyang ipaglaban?" Rinig ko ang inis sa tono niya at nakanguso pa siya sa akin. Tila mas stress siya kaysa sa akin kahit hindi naman niya lovelife 'to. Mahina na lang akong napatawa sa kanya.

"Kasi parang ayaw niya rin kasi akong ipaglaban. Bakit ko naman ipaglalaban ang isang tao na hindi naman ako handang ipaglaban? He didn't know me and I think he also hasn't noticed yet the bond between us, that we were mates. Why would I fought for a person who's holding grudges over me kahit wala naman akong ginagawa sa kanya? And besides, the worst odds that could go against us was our identity, our race. We came from different worlds. He's far different from me."

Ibinalik ko ang tingin sa aming harapan.

I may look heartless and fearless every time I am in a cold war, but I am also a part human. I can feel pain. I can smile. I can pretend.

I can feel emotions. At madalas, pinapakita ko sa piling mga kakilala ko ang mga tunay kong nararamdaman. Pero limitado lang. Syempre, hindi ko ipapahalata sa kanilang nasasaktan ako. Hindi ko ipapahalatang napanghihinaan rin ako.

I can't show off that I can also be weak, emotionally and mentally.