IKALABINWALO

Napatingin sa kanya si Theodore dahil sa pagkalito. Wala siyang masabi.

Wala sa sarili si Tobiah.

Ang tanging narinig ko lang maya-maya, Si Jesse ay sumisigaw mula sa kanyang mga baga habang sinusubukang ibalik siya sa bersyon na akala namin ay hindi na mawawala. Inaaway siya ng lahat, habang nakatikom ang bibig niya habang nakakuyom ang mga kamao.

Wala akong reaksyon sa sinabi niya.

Nakatayo lang ako doon, sa tabi ng presidente, na nawawalan na ng pasensya sa lahat.Pero naisip ko, nasaan ang batang iyon, na nagngangalang Jacob? Walang sinuman dito ang nagpahayag na siya ay natalo. O baka naman pinalayas siya. Pinaalis.

Nilagay ko ang kamay ko sa mukha ko at nagsimulang maghilamos. Masyado pang maaga para mag-away para sa ganitong klase ng araw. Napasinghap ako ng pagod.

Una, hindi ako mahilig sa mga argumento.

Ni hindi ako maaaring manalo o matalo sa alinman sa kanila. Isipin na lang kung gaano ito kahusay magsisimula sa isang simpleng babala sa isang digmaan. Palagi akong tahimik, walang pakialam at kalmado. Ramdam ko sa aking mga ugat kung gaano ako inis.

“Everyone!” atungal ng Pangulo, hinampas ang mesa gamit ang kanyang mga kamao. Nawalan siya ng pasensya.

Umupo si Tobiah sa kanyang upuan nang walang salita. Inilagay ni Jesse ang kanyang mga braso sa ibaba ng kanyang dibdib gaya ng lagi niyang ginagawa. Nakaramdam si Theodore ng bakas ng pagkabalisa sa kanyang mukha habang nakatingin kina Jesse at Tobiah.

Hinawakan ni Clement ang braso ni Jesse para hilahin siya paupo. Mukhang nataranta si Clement habang sinusubukang pakalmahin si Jesse. Napalingon ako kay James. Nagdilim ang kanyang mga mata, at hindi ko na makita ang kanyang tingin.

"This is not going anywhere at all." Aniya habang agresibong iginalaw ang ulo habang nagsasalita.

Inilagay ni Sophia ang isang binti sa ibabaw ng isa pang binti, bumuntong-hininga. Naiinis si Jesse habang matalim ang mga mata niya kay Tobiah. Nanlaki ang mga mata ko nang hawakan ni Tobiah ang kanang braso ni James. Inihagis niya ito sa ere at napadpad si James sa isang patay na damuhan ilang metro ang layo mula sa mesa.

"Tama na!!" Sumigaw ako. Tumayo ako sa upuan ko, nanlilisik ang mga mata ko sa titig niya. Tumakbo ako papalapit sa kanya, at hinawakan ko ang kamay niya, sinusubukang itanggal nito.

<Jesse POV>

Kinagat ko ang aking mga ngipin at saka nagbuga ng hangin sa mga puwang ng aking mga ngipin. Hindi ko maipaliwanag kung gaano ako galit o inis. Hindi kailanman kumilos ng ganito si Theodore. Ano ang dahilan kung bakit niya ginawa ito? Ito ba ay ang katotohanan na kami ay nagtatrabaho bilang isang koponan, at hindi indibidwal?

Kahit ano. Kailangan ko lang tapusin ito. 

Tinutukan ko ang isang paa. Ito ay nagsisilbing pundasyon, at sigurado akong tatayo siya kapag natamaan ko ang isa. Alin? Kaliwa o kanan?

 

Noong bata pa ako, apat na taon na ang nakalilipas, palagi akong naglalakad papunta sa paaralan at dumadaan sa isang taekwondo studio. Sa alas-kwatro tuwing Biyernes, lagi kong nakikita ang mga kabataang lalaki na pumapasok at lumalabas sa studio. Sa mga salamin na dingding, pinapanood ko silang lumalaban. Nagdulot ito sa akin ng dalawang taon upang pag-aralan ang kanilang mga galaw, pamamaraan, atbp.

 

Pinili ko ang kaliwa. Sinipa ko, tapos umiling-iling siya. Babagsak na sana siya nang magpakawala siya ng malakas na puwersa sa pamamagitan ng pagsipa pabalik. Napanatili niya ang kanyang balanse, at ngayon ang kanyang dalawang kamay ay nasa isang fighting stance.

Natuto din ba siya ng taekwondo? Hindi kapani-paniwala! Hindi galing sa isang French nerd na katulad niya!

<Lily POV>

Nararamdaman ko na ang paa ko. Sa panonood ng laban ng dalawa, natutunan ko ang dalawang bagay.

Si Tobiah ay hindi lamang isang French nerd, maaari rin siyang lumaban. At kay Jesse, mula sa isang sassy nerd, naging taekwondo girl siya. Kung iyon ang tawag doon.

Nilingon ko si James, who’s conscious is still not back. Gumapang ako palapit sa kanya, dahan-dahan kong ginagawa ang bawat hakbang palapit sa kanya. Hingal na hingal ako habang papalapit sa kanya.

Huminto ako sa tabi niya. Gumulong ako na nakaharap sa langit.

Bumaling ang ulo ko kay James. Nagsalubong ang mga kilay niya at napakagat labi. Tumutulo ang pawis sa mala-salamin niyang balat, at kitang kita ko ang maliliit niyang galos na dulot ng pagkahulog sa braso at binti niya. Inabot ko ang kamay niya at ipinikit ko ang mga mata ko para maramdaman ang pulso niya.

Matapos hanapin ang kanyang kamay gamit ang aking mga daliri sa loob ng ilang minuto, nakita ko ang pulso. Lumalakas ang pintig ng puso. Kailangan ko siyang gisingin. Napatingin ako sa mukha niya.

"He's breathing," bulong ko, pinapanood ang kanyang Adam's apple na nagre-react sa kanyang mabigat na paghinga.

Lumuhod ako sa tabi niya, inilagay ang braso na nakaharap pataas mula sa lupa. Nanginginig ang isang kamay ko habang nakakunot ang noo ko. Nakalimutan ko na ang susunod na gagawin. Nagpanic ako.

"Dapat ba akong magpa-CPR?" sabi ko, marahang hinawakan ang mukha niya. "Hindi, humihinga siya."

Lumingon ako sa likuran ko at nakita ko sina Theodore at Clement na abala sa paunang lunas kay Sophia. Napabuntong hininga ako. ‘Hindi ko sila dapat istorbohin.’ sabi ko sa sarili ko.

Bumalik ako kay James. 'Dapat iparamdam ko sa kanya na maaasahan ako, mapagkakatiwalaan.'

Lumuhod si Lily sa tabi niya at marahang ipinasok ang mga palad sa likod ng ulo niya. Pinadaliri niya ang bawat bahagi, tinitiyak na hindi nasaktan ang ulo.

Wala akong naramdamang dugo, kaya dahan-dahan kong ipinatong ang ulo niya sa lupa. napabuntong hininga ako.

Kailangan pa bang tulungan siya? Para iparamdam sa kanya na may tiwala ako sa kanya, para mapagkakatiwalaan niya ako?

Talaga, dapat ko, ngunit naisip ko ito tulad ng pagbibigay ng mga sagot sa isang seatmate sa isang pana-panahong pagsusulit. Ni hindi ito kumonekta sa mga totoong sitwasyon sa buhay.

I puffed, pinagdikit ang dalawa kong kamay. Ako, hindi, tayo, kailangan niyang sabihin ito kay Tobiah. Para sabihin sa kanya kung ano ang ibig naming sabihin sa paggawa nito. Kung talagang may kahulugan ito.

Dumausdos ang mga daliri ko sa legs niya, natatakpan ng itim na pantalon at gintong kinang, ang dressing code ng mga lalaking scholar. Itinaas ko ang kanyang binti sa itaas ng antas ng kanyang puso, na nag-pout sinusubukang itago kung gaano kabigat ang mga ito. Sa ngayon, umiikot na ang kanyang dugo mula sa kanyang mga binti patungo sa kanyang utak. Nakatulong talaga ang isang librong iyon mula sa library.

Habang umiihip ang hangin, kitang kita ko ang pagpikit ng kanyang mga mata. Gumana ito.

Ibinaba ko ang mga paa niya sa lupa. Bumangon siya, at ang unang taong nakita niya ay walang iba kundi ako. Pareho kaming nakarinig ng sigaw, at sa oras na ibinaling ko ang ulo ko...

Hinawakan ni Mr Byrne ang mga kamay ni Tobiah.

"Makinig sa akin, mga iskolar," sabi niya na may purong galit. "Sinabi ko sa iyo ang mga patakaran, at lahat upang maunawaan ang kagandahang-asal na ipinakita ng Punong Guro!"

"At kayong mga batang lalaki at babae ay gumawa ng isang kahihiyan!" Saway niya sabay tingin kay Tobiah.

Lumapit sa kanya si James habang nakaharap ang ulo sa lupa.

"Humihingi kami ng paumanhin, Mr...-" pinutol ni Mr Byrne ang bata sa pamamagitan ng pagkislap ng kamay sa harap niya.

"Hindi mo kailangan, Smith." Ipinaliwanag nito. "Ang mga nakatatanda ay nagpasya na ito sa gusali ng Senior."

 The Senior's Building? Pagkarinig ko sa sinabi niya ay namuti ang mata ko. Hindi pa ako nakarinig ng ganito.

"May ia-announce ba sila?" Tanong ni Clement, itinulak si Sophia pababa para makita kung ano ang reaksyon ng guro dahil nakaharang si Sophia sa kanyang paningin.

"Oo," paglilinaw ni Mr Byrne.